Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Συνέντευξη Λίλας Καφαντάρη


Λίλα Καφαντάρη

Αιχμάλωτη στα «Φύλλα της»

kafantarh1

Μια γυναίκα ηθοποιός ζεστή, όμορφη, σκεπτόμενη, διαχρονική...

Η κυρία Λίλα Καφαντάρη μιλάει στο Επί σκηνής για τη φετινή της εμφάνιση στο μονόλογο «Φύλλα της» στο BlackBox του θεάτρου Επί Κολωνώ.

Είναι η πρώτη φορά που παίζετε μονόλογο στο θέατρο ή υπάρχει ήδη πρότερη εμπειρία στο καλλιτεχνικό σας παρελθόν;

Είναι η πρώτη φορά και ομολογώ ότι απολαμβάνω ιδιαίτερα τις πρόβες. Είναι μοναχική διαδικασία ο μονόλογος αλλά ευτυχώς έχω την τύχη να σκηνοθετεί ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης. Αυτό μου δημιουργεί μεγάλη ασφάλεια και μοίρασμα.

Πόσο δύσκολο είναι για έναν ερμηνευτή να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού στα πλαίσια ενός μονολόγου; Τι ιδιαίτερες τεχνικές απαιτεί κάτι τέτοιο;

Απαιτεί αλήθεια. Όταν προσφέρεις την γυμνή αλήθεια σου στον θεατή, έχω την εντύπωση ότι του φτάνει.

kafantarh2

Θεωρείτε ότι αναγνωρίζετε τον ίδιο σας τον εαυτό στην ηρωίδα του Φύλλα της; Θα εντάσσατε την ηρωίδα στην κατηγορία των ‘’εξαιρέσεων’’ ή στην κατηγορία της ‘’μέσης σύγχρονης γυναίκας’’;

Υπάρχουν σημεία που με υποψιάζουν πως ο συγγραφέας, ο Αντρέας Φλουράκης με ήξερε πριν ακόμα με γνωρίσει. Υπάρχουν ασφαλώς και μεγάλες διαφορές ανάμεσα σε μένα και την ηρωίδα. Αυτό που με εντυπωσιάζει όσο δουλεύω το κείμενο, είναι πόσο ακριβές, λιτό και ταυτόχρονα βαθύ είναι. Θεωρώ πολύ τυχερό τον εαυτό μου που μου το εμπιστεύτηκε. Όσο για την ηρωίδα, κατά την γνώμη μου το ενδιαφέρον να την παρακολουθήσει κανείς, έγκειται ακριβώς στο γεγονός πως δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι ένας πολύ συνηθισμένος άνθρωπος που αρνείται να δει τα δύσκολα γιατί δεν αντέχει να τα αντιμετωπίσει. Εδώ είναι νομίζω και η βασική μου διαφορά μαζί της. Την καταλαβαίνω. Σε κανέναν δεν αρέσουν τα δύσκολα. Οι συνέπειες της αποφυγής τους όμως μπορούν συχνά να καταλήξουν ασήκωτες.

kafantarh3

Ασπάζεστε την άποψη ότι η μοναξιά πλήττει περισσότερο τους ανθρώπους και δη τις γυναίκες των σύγχρονων κοινωνιών;

Πιστεύω ότι η μοναξιά στους ανθρώπους των σύγχρονων κοινωνιών είναι αποτέλεσμα του φόβου και της ανασφάλειας. Μέσα σ’ ένα οικονομικό σύστημα που μας απονεκρώνει, που υπονομεύει τον αυτοσεβασμό μας και την αξιοπρέπειά μας, που μας διδάσκει ότι ο καθένας μόνος του, χωρίς συλλογική συνείδηση μπορεί να επιβιώσει, η μοναξιά είναι δεδομένη.

Μόνο που όπως ανέφερα και πριν, αντί να πολεμήσουμε αυτό που μας οδηγεί εκεί, κουκουλώνουμε το δικό μας μερίδιο ευθύνης και περιμένουμε να μας λυπηθούν αυτοί που μας καταστρέφουν. Πανηγυρίζοντας ταυτοχρόνως στις εθνικές μας εορτές και καμαρώνοντας για τους ήρωες που κάποτε επαναστάτησαν. Ο ορισμός της υποκρισίας.

kafantarh4

Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον κο Φλουράκη, τον συγγραφέα του έργου και τον κο Αρβανιτάκη, τον σκηνοθέτη;

Είναι τέτοιας ποιότητας αυτές οι συνεργασίες που φοβάμαι πως θα φανεί ψεύτικο αν τις περιγράψω. Θα αρκεστώ να πω, πως είναι ακριβώς ότι ονειρευόμουν.

Πόσο απαιτητικό είναι για έναν ηθοποιό να παίζει μονόλογο και μάλιστα σε διπλή μεταμεσονύκτια παράσταση;

Ασφαλώς πολύ απαιτητικό. Από την άλλη, η μαγεία του θεάτρου πηγάζει από αυτήν την ανάγκη έκφρασης και επικοινωνίας των πιο λεπτών γραμμών της ψυχής του ηθοποιού. Τι πιο απαιτητικό από αυτό;

Είστε επίσης ζωγράφος. Πόσο αρμονικά συναντιούνται και δένονται οι δύο καλλιτεχνικές ιδιότητές σας;

Δύσκολα μπορώ να ζωγραφίζω και να παίζω την ίδια περίοδο. Για να είμαι ειλικρινής δεν νοιώθω καν την ανάγκη να το κάνω.

Ποιο θεατρικό ρόλο που κρίνετε ότι σας ταιριάζει θα θέλατε να ενσαρκώσετε μελλοντικά;

Δεν έχω κάτι στο μυαλό μου. Είμαι τόσο δοσμένη στο «Φύλλα της» που τώρα χάνομαι σ’ αυτό.

Για να πω την αλήθεια πάντα ήμουν ανίκανη να βάζω στόχους στη δουλειά μου και να τους κυνηγάω. Ήταν έξω από μένα. Βρίσκω πιο ενδιαφέρον το να παρακολουθώ το απρόβλεπτο κομμάτι της ζωής.

kafantarh5

Σας ευχαριστώ θερμά και σας εύχομαι καλή δύναμη στη θεατρική σαιζόν που ξεκινάει σε λίγες μέρες.

Το «Φύλλα της» κάνει πρεμιέρα στις 8 Οκτωβρίου, στις 21.00

Βαριέμαι


Βαριέμαι

του Ρικάρντο Ταλεσνίκ

variemai

Στο θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν (υπόγειο) από το ΔΗ. ΠΕ.ΘΕ. Κέρκυρας για 5 μόνο παραστάσεις, από Τετάρτη 6 έως Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010, σε μετάφραση της Κατερίνας Χριστοδούλου και σκηνοθεσία της Κατερίνας Πολυχρονοπούλου.

Η ζωή που δε ζούμε

Το έργο αυτό του Αργεντίνου συγγραφέα που καθόλου δεν βαριέται να γράφει, αγγίζει πτυχές του βίου του σύγχρονου ανθρώπου. Στο πρόσωπο του ήρωα του, όλοι εμείς οι καθημερινοί άνθρωποι θα αναγνωρίσουμε λίγο πολύ τον εαυτό μας, την πίεση την οποία υφιστάμεθα, το χρόνο που κάθε μέρα χάνουμε, τη ζωή που δε ζούμε...

Με σημείο εκκίνησης την άρνηση του πρωταγωνιστή να πάει στη δουλειά του, δημιουργούνται μια σειρά από άκρως αποδομητικές… σκέψεις για το νόημα και την αξία των ψηφίδων που συνθέτουν την καθημερινότητά μας.

veriemai1


Ποιος είναι ο Ρικάρντο Ταλεσνίκ

talesnik

Συγγραφέας και σκηνοθέτης του θεάτρου, του κινηματογράφου, του θεάτρου και της τηλεόρασης. Γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες στις 25 Δεκεμβρίου του 1935. Από παιδί ανέβηκε στο σανίδι σαν ηθοποιός. Ξεκίνησε σπουδές σε αρκετές ειδικότητες αλλά τις εγκατέλειψε όλες. Παράλληλα, άλλαξε πολλές δουλειές, όπως υπάλληλος σε πολυκατάστημα, μεταφορέας στην οικογενειακή επιχείρηση, μεσίτης και αρθρογράφος σε τοπική εφημερίδα, μέχρι το 1964, οπότε έγραψε το πρώτο του σενάριο για την τηλεόραση. Από τότε εργάστηκε ως επαγγελματίας ηθοποιός, σεναριογράφος και θεατρικός συγγραφέας. Έχει παντρευτεί τρεις φορές και έχει δύο παιδιά.

telesnik2

Το 2002 πήρε το βραβείο «Gran Premio de Honor» για το σύνολο του έργου του. Έγινε διεθνώς γνωστός με τα έργα του: «Βαριέμαι», «Οι Γιαπωνέζοι δεν περιμένουν» και «Δεν χρωστάω 100 φορές».

Το «Βαριέμαι» έχει αποσπάσει το βραβείο καλύτερης θεατρικής κωμωδίας «Argentores», έχει μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη και έχει μεταφραστεί και παρουσιαστεί σε περισσότερες από τριάντα χώρες.

Ο Νέστορ Βινιάλε κάνει την κίνηση...

Ο
Νέστορ Βινιάλε, ο ήρωας του Αργεντινού συγγραφέα, υπάλληλος επί οκταετία σε μια ιδιωτική επιχείρηση, έξαφνα, ένα βράδυ Κυριακής, αποφασίζει να μη βάλει το ξυπνητήρι και να μην πάει την επομένη στη δουλειά του… Και την επομένη… και την επομένη… Στη γυναίκα του, τη μητέρα του, τους προϊσταμένους του στην εταιρεία, μία εξήγηση έχει να δώσει: «Βαριέμαι…» Έτσι, μπορεί η γυναίκα του να τον εγκαταλείπει, όμως ο ίδιος γίνεται στα μάτια του περίγυρου ένας ήρωας που λέει φωναχτά αυτό που νιώθουν όλοι αλλά το κρύβουν. Και από πάνω το διεκδικεί!

Και προκαλεί την αντίδραση!

Ο Διευθυντής Προσωπικού κάνει την αναφορά του στη Διεύθυνση στην οποία αναφέρει: «Το να απολυθεί ο Νέστορας Βινιάλε είναι πολύ εύκολο. Το δύσκολο είναι να τον κάνουμε να επιστρέψει κι οι συνάδελφοί του να συνειδητοποιήσουν ότι αυτό που έκανε δεν ήταν παρά μόνο μια τρέλα της στιγμής. Αν τον απολύσω, θα γίνει σύμβολο, θα τον κάνουν ήρωα. Ενώ αν επιστρέψει...θα γίνει η προσωποποίηση της αποτυχίας»

Δεν δουλεύω, δεν δουλεύω...

Ο Νέστορας Βινιάλε μόλις έχει διατυπώσει το δικό του μανιφέστο επαγγελματικής αυτοδιάθεσης, μια ωραία Δευτέρα που αποφασίζει να δει τη ζωή του αλλιώς. Ο περίγυρός του αναστατώνεται και προσπαθεί να τον μεταπείσει. Αυτός αντιστέκεται και γίνεται ήρωας στον εργασιακό και κοινωνικό του μικρόκοσμο. Μέχρι που το «σύστημα» θα βρει τρόπο να κάμψει τις αντιστάσεις του.

veriemai2

«Πρέπει να σηκώνομαι στις εφτά το πρωί, να ξυρίζομαι, να πλένω δόντια, να φοράω κοστούμι και γραβάτα, να χώνομαι στο μετρό, να φτάνω στο γραφείο, να χαμογελάω σε κόσμο που δεν πάω με τίποτα, να ανέχομαι τα αστεία του διευθυντή. Και όλα αυτά για 40 ευρώ και 30 λεπτά. Δεν αξίζει τον κόπο. Θα μείνω λοιπόν σπίτι σήμερα, γιατί έτσι μου κάνει κέφι».

Μια παράσταση που δεν βαριέσαι καθόλου να την δεις

Ο Ταλεσνίκ μέσα από τη γλαφυρή μετάφραση της Κατερίνας Χριστοδούλου, περιγράφει με ανάλαφρο τρόπο τον εγκλωβισμό του σύγχρονου ανθρώπου σε ένα πλαίσιο από κοινωνικές επιταγές που τον απομακρύνουν από τις πραγματικές του ανάγκες και η σκηνοθέτις Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, στήνει μια εύρυθμη παράσταση με πολύ χιούμορ και κέφι αξιοποιώντας τις καλλιτεχνικές δυνάμεις της Κέρκυρας και κάνοντας καίριες μετακλήσεις από την Αθήνα.

polixronopoulou

Πρόκειται για μια σύγχρονη σάτιρα που στο επίκεντρό της βάζει το κρίσιμο θέμα της εργασίας και του εργάσιμου χρόνου σε σχέση με την ποιότητα ζωής, την ελευθερία αλλά και την ασυδοσία. Το έργο αυτό το επέλεξα όχι μόνο για το αφοπλιστικό χιούμορ του αλλά και γιατί μας αφορά όλους. Ο τρόπος με τον οποίο λεηλατείται όλο και περισσότερο ο πολύτιμος προσωπικός μας χρόνος, μας αφαιρεί το δικαίωμα να διαχειριστούμε την ζωή μας, να έρθουμε σε επαφή με τον εαυτό μας και να ανιχνεύσουμε τις πραγματικές μας ανάγκες. Σε μια εποχή κρίσης όπως αυτή που ζούμε τώρα, η πρώτη κίνηση που γίνεται για να θιχθεί ο εργαζόμενος είναι η μείωση των μισθών με παράλληλη αύξηση του ωραρίου. Η κοινωνία μας επιχειρεί να μας μετατρέψει σε σκλάβους της αναγκαστικής εργασίας για να μπορεί ευκολότερα να μας χειρίζεται και να μας εκμεταλλεύεται. Αλλά ο ήρωας της κωμωδίας μας κάνει την πιο απλή και παθητική κίνηση. Αρνείται να πάει στη δουλειά του. Κι αμέσως κάποιοι αρχίζουν ν’ ανησυχούν. Το έργο αυτό δεν προτείνει λύσεις αλλά θέτει σημαντικά ερωτήματα. Στον καθένα μας έγκειται να αποφασίσει τι απαντήσεις θα δώσει και ποιο θα είναι εκείνο το πρωινό της ζωής του που θα τις κάνει πράξη.

Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, σκηνοθέτης της παράστασης και διευθύντρια του ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας.

veriemaiposter

Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου.

Μετάφραση: Κατερίνα Χριστοδούλου.


Κοστούμια: Μαρί Ροδίτη

Παίζουν: Γιάννης Κοτσαρίνης

Ερμίνα Γεράρδη

Νότα Δαρμανή

Κατερίνα Μηλιώτη

Ανδρέας Σκλαβουνάκος

Παραστάσεις: Τετάρτη έως Κυριακή 21.15

Διάρκεια παράστασης: 80’

Τιμές εισιτηρίων: €20 , €16 φοιτητικό



ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΥ ΚΟΥΝ (ΥΠΟΓΕΙΟ)

Πεσμαζόγλου 5

Αθήνα

Τηλέφωνο: 210 3228706 ΩΡΕΣ ΤΑΜΕΙΟΥ (Δευτέρα- Κυριακή 10.00- 13.00 17.00-22.00)


Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να πλοηγηθείτε:

-στο θέατρο Τέχνης
http://www.theatro-technis.gr/

-στο ΔΗ. ΠΕ. ΘΕ Κέρκυρας
http://www.dipethek.gr/



Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Τα 10 του χρόνια γιορτάζει το 2011 το θέατρο «Επί Κολωνώ»

Τα 10 του χρόνια γιορτάζει το 2011 το θέατρο «Επί Κολωνώ»

epikolono

...και μας υποδέχεται απ’ τις αρχές Οκτώβρη του 2010, με τέσσερις παραστάσεις, ενώ θα ακολουθήσουν άλλες δύο.

  • «La Chunga» του Μάριο Βάργκας Λιόσα

  • «Ροτβάιλερ» του Γκιγιέρμο Έρας

  • «Φύλλα της» του Ανδρέα Φλουράκη

  • «Εγκατάλειψη» σε διασκευή του λογοτεχνικού βιβλίου της Elena Ferrante “I giorni dell’ abandono”

«LaChunga» του Μάριο Βάργκας Λιόσα

lachunga

Ένα έργο που ισορροπεί μεταξύ του υπαρκτού και του φανταστικού

Αυτό το χειμώνα, με πρεμιέρα στις 6 του Οκτώβρη, σε σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη, οι θεατές θα παρακολουθήσουν την επανάληψη της περσινής θεατρικής επιτυχίας, με πρωταγωνίστρια την καταξιωμένη Καρυοφυλλιά Καραμπέτη η οποία δίνει στην παράσταση αυτή, μια ακόμα συγκλονιστική ερμηνεία.

Μάριο Βάργκας Λιόσα: Μαγική μυθοπλασία

Το έργο αυτό του Λατινοαμερικάνου συγγραφέα γράφτηκε το 1985 κι αποτελεί ένα από τα οχτώ θεατρικά του κείμενα. Ο κορυφαίος συγγραφέας του Περού και ένας από τους καλύτερους της Λατινικής Αμερικής, γεννήθηκε στην πόλη Αρεκίπα το 1936. Τελείωσε το Πανεπιστήμιο στη Λίμα και πήρε διδακτορικό δίπλωμα λογοτεχνίας στη Μαδρίτη. Έχει ζήσει στο Παρίσι, στο Λονδίνο και στη Βαρκελώνη. Το πρώτο του βιβλίο, «Οι αρχηγοί», δημοσιεύτηκε το 1959, αλλά έγινε ευρύτερα γνωστός σαν συγγραφέας με το έργο «Η πόλη και τα σκυλιά» (1963). Από τότε κυκλοφόρησαν άλλα οκτώ μυθιστορήματα του, από τα οποία τα πιο γνωστά είναι: «Το πράσινο σπίτι» (1966), βραβείο Romulo Gallegos, «Συζητήσεις στον καθεδρικό ναό» (1969), «Η θεία Χούλια και ο γραφιάς» (1977), «Ο πόλεμος της συντέλειας του κόσμου» (1981), «Λα Τσούνγκα» (1985). Ο Μάριο Βάργκας Γιόσα έχει επίσης γράψει πολυάριθμα δοκίμια, καθώς και θεατρικά έργα. Τα βιβλία του μεταφράζονται σε πολλές γλώσσες.

liosa

«Κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα»


Μάριο Βάργκας Λιόσα

Μια μυστηριώδης ιστορία στην Πιούρα για μια γυναίκα και το κορίτσι που της γέννησε κρυφά συναισθήματα...

Βρισκόμαστε το 1945 στην Πιούρα, σε μια απομονωμένη τενεκεδούπολη στην άκρη της ερήμου του Περού, σε ένα περιθωριακό καφενείο. Ήρωες, η Τσούνγκα, η μυστηριώδης κι αινιγματική ιδιοκτήτρια του καφενείου καθώς και τέσσερις άνδρες θαμώνες που πίνουν και παίζουν ζάρια. Ο Χοσεφίνο, ένας απ’ τους άνδρες της παρέας, φέρνει μαζί του ένα όμορφο κορίτσι, τη Μέτσε, η οποία τους γοητεύει όλους-επηρεάζει ακόμα και την Τσούνγκα- σπάζοντας την ανιαρή καθημερινότητά τους και ξυπνώντας τις φαντασιώσεις τους. Μόλις τα ζάρια φέρουν το Χοσεφίνο σε δύσκολη θέση, δε διστάζει, προς έκπληξη της παρέας του, να τη ‘’δανείσει’’ στην Τσούνγκα, με αντάλλαγμα ένα ποσό που θα του επιτρέψει να συνεχίζει να παίζει. Η Τσούνγκα, την παίρνει μαζί της κι η κοπέλα χάνεται. Στη δεύτερη πράξη, οπότε και έχει παρέλθει ένας χρόνος, οι άνδρες θυμούνται το συμβάν και προσπαθούν ο καθένας να δώσει τη δική του εξήγηση ταλαντευόμενοι μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, τόσο για το τι απέγινε η Μέτσε όσο και για το τι ρόλο έπαιξε η Τσούνγκα. Τα ερωτηματικά κορυφώνονται. Τι ενδιαφέρον έδειξε η Τσούνγκα; Ερωτικό; Μητρικό; Τι ειπώθηκε μεταξύ τους; Την ίδια ώρα, η Τσούνγκα θα τηρεί πάντα σιγή ιχθύος παραμένοντας παγερή και φαινομενικά απαθής. Γυναίκα αξιοπρεπής κι ανεξάρτητη, παλεύει να επιβιώσει με σκληρή δουλειά σε ένα κλειστό, άγριο κι ανδροκρατούμενο περιβάλλον. Μπορεί να αφήνει να εννοείται ότι δε θέλει να ξεφύγει απ’ τη μοίρα της, τουλάχιστον όμως προσπαθεί να σώσει έναν άλλο άνθρωπο. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει αν αυτή η γυναίκα ονειρεύεται ή φαντάζεται κάτι. Αλλά οι άνδρες του καφενείου συνεχίζουν να ονειρεύονται να δραπετεύσουν από το μίζερο περιβάλλον του τόπου τους και να φύγουν για πάντα, κάτι που το επιτυγχάνουν δύσκολα ή και ποτέ.

peru


Έρημος και παγετώνες

Το Περού διακρίνεται για τις αντιθέσεις του. Ζούγκλα, μόνιμοι παγετώνες αλλά και έρημος συνθέτουν το γεωφυσικό ψηφιδωτό της εντυπωσιακής αυτής χώρας. Αυτά τα αντιφατικά στοιχεία έχουν αναμφισβήτητα επηρεάσει την ιστορία και τις παραδόσεις του περουβιανού λαού κι ειδικότερα έχουν ενισχύσει την ικανότητα του Λιόσα στο να γράφει με τρόπο πολυεπίπεδο, κινούμενος μεταξύ του πραγματικού κόσμου αλλά και του ονείρου και της φαντασίας. Τι πιο ενδιαφέρον και συνάμα προκλητικό για μια θεατρική ομάδα αλλά και τη σκηνοθέτιδα του που προσπαθεί μονίμως να εντοπίσει και να αναλύσει όλες τις μορφές ανθρώπινης δράσης και εμπειρίας...

Ο κόσμος της φαντασίας δεν αποτελεί παρά μια ακόμα μορφή πραγματικότητας...

Ελένη Σκόττη: Η σκηνοθέτης που ταράζει τα νερά

skoth

Η ιδρύτρια μαζί με τον αρχιτέκτονα και σκηνογράφο Γιώργο Χατζηνικολάου και καλλιτεχνική διευθύντρια της θεατρικής ομάδας Νάμα, που σημαίνει καθαρό νερό, έχει αποσπάσει το 1ο βραβείο σκηνοθεσίας για την παράσταση «Αγαπητή Ελένα» στα θεατρικά βραβεία Αθηνοράματος το 2002 ενώ η παράστασή της «Η Κατάρα των Πεινασμένων» ήταν υποψήφια στα ίδια βραβεία για το 2003. Επίσης έχει σκηνοθετήσει τις παραστάσεις «Ποτέ μην Κολυμπάς Μόνος» και «Ωκεανός πολύ μπλε» στο θέατρο καθώς και την «Ραχήλ» στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Η Ελένη Σκότη διδάσκει στο studio NAMA και επίσης στις σχολές του Εθνικού θεάτρου και του Ωδείου Αθηνών.

Οι συντελεστές της παράστασης

lachunga2

Τη μετάφραση υπογράφει η καθηγήτρια θεατρικής μετάφρασης Μαρία Χατζηεμμανουήλ. Στο σκηνοθετικό τιμόνι ηΕλένη Σκότη με βοηθό τη Δάφνη Λαρούνη. Τα σκηνικά και τα κοστούμια επιμελείται ο επίσης βραβευμένος για το «Αγαπητή Έλενα», Γιώργος Χατζηνικολάου. Φωτίζει ο Νίκος Βλασόπουλος ενώ παίζει ζωντανά μουσική ο Ισίδωρος Πάτερος.


ΔΙΑΝΟΜΗ:

Τσούνγκα: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη

Χοσεφίνο: Δημήτρης Λάλος

Λιτούμα: Στάθης Σταμουλακάτος

Χοσέ: Δημήτρης Καπετανάκος

Πίθηκος: Γιάννης Λεάκος

Μέτσε: Ηλιάνα Μαυρομάτη

Μουσικός: Ισίδωρος Πάτερος

Πρεμιέρα: Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Τελευταία παράσταση: Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Πρόγραμμα παραστάσεων: Τετάρτη έως Σάββατο 21:15

Σάββατο λαϊκή απογευματινή: 18:15


Διάρκεια: 105’

Τιμές εισιτηρίων: 22,00 ευρώ κανονικό

18,00 ευρώ λαϊκή Σαββάτου

18,00 ευρώ μειωμένο-φοιτητικό

15,00 ευρώ μειωμένο-φοιτητικό κάθε Τετάρτη, Πέμπτη & λαϊκή απογευματινή Σαββάτου


Ροτβαίλερ του Γκιγέρμο Ερας

rotvailer1

Για 3η συνεχή χρονιά παίζεται το τριπλά βραβευμένο από το κοινό του περιοδικού Αθηνόραμα, «Ροτβάιλερ» που ανεβαίνει την Κυριακή 10 Οκτωβρίου για 18 μόνο παραστάσεις, σε σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη (βραβείο σκηνοθεσίας) και διασκευή της ομάδας Νάμα (βραβείο καλύτερης παράστασης).


Μια είδηση δίνει το έναυσμα

eras2

Η είδηση ότι μια ομάδα ακροδεξιών οπαδών της Ατλέτικο Μαδρίτης σκότωσε το 2001 έναν νεαρό φίλαθλο μιας βασκικής ομάδας ύστερα από αγώνα ποδοσφαίρου έκανε τον Γκιγέρμο Ερας να γράψει το «Ροτβάιλερ». Ένα κοινωνικό-πολιτικό έργο παγκόσμιας απήχησης, έργο ωμού ρεαλισμού, με μαύρο χιούμορ και στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ που υπονομεύει το παγιωμένο σύστημα «τηλεόραση-παθητικός τηλεθεατής» καυτηριάζοντας την ίδια στιγμή την ακραία κοινωνική παθογένεια του ρατσισμού και του εθνικισμού που φουντώνουν στις μέρες μας λόγω και της αυξανόμενης εισόδου μεταναστών στις δυτικές χώρες.

Μετά από έγκριση του συγγραφέα διασκευάστηκε από την σκηνοθέτιδα και την ομάδα με την αναλυτική και αυτοσχεδιαστική μέθοδο ώστε να ανταποκρίνεται απόλυτα στην αντίστοιχη ελληνική πραγματικότητα.

Προσοχή! Το Ροτβάιλερ δαγκώνει...

rotvailer2

Ροτβάιλερ: ράτσα σκύλου συνυφασμένη με επιθετική συμπεριφορά.

Τι γίνεται όταν ένας νεοναζί σκίνχεντ, που προπαγανδίζει την ιδεολογία του μέσω της τηλεόρασης, μέσου επικοινωνίας που ασκεί εξουσία στη μάζα κι ένας δημοσιογράφος που δε φοβάται να αγγίξει τα άκρα με σκοπό να φτάσει στην επαγγελματική κορυφή, έρχονται αντιμέτωποι;

Ο Χάιμε Ρεβέρτερ, ένας αριβιστής δημοσιογράφος-σταρ της τηλεόρασης, ο οποίος καταφέρνει να εξασφαλίσει αποκλειστική συνέντευξη από τον Ροτβάιλερ, αφήνει για πρώτη φορά τη σιγουριά των πλατό, προκειμένου να παρουσιάσει την εκπομπή «ζωντανά» από το επικίνδυνο άντρο του σκίνχεντ σε μια υποβαθμισμένη περιοχή Μαδρίτης. Οι σχέσεις εξουσίας περιπλέκονται μεταξύ συνεντευξιαστή και συνεντευξιαζομένου και όταν ο πρώτος ξεπεράσει το όριο, η κατάσταση δεν θα αργήσει να βγει εκτός ελέγχου με αθώο θύμα της ανελέητης δίψας για τηλεθέαση τον καμεραμάν... Το έργο έχει τραγική κι απαισιόδοξη κατάληξη.

rotvailer3

Στο σταυροδρόμι όπου συναντιούνται ρατσισμός και τηλεοπτικός κιτρινισμός η σύγκρουση είναι αιματηρή!

Εξτρεμισμός και δημαγωγία

Δύο είναι οι βασικοί άξονες του κειμένου: αφενός η άνοδος του ρατσισμού στις ευρωπαϊκές χώρες που πυροδοτείται από τη συνεχή εισροή μεταναστών κι αφετέρου ο νοσηρός αγώνας της τηλεόρασης για υψηλή θεαματικότητα τόσο που δε διστάζει να παρουσιάσει επιλεκτικά την επικαιρότητα αλλοιώνοντας τα γεγονότα και χειραγωγώντας το κοινό.

Έναυσμα για προβληματισμό

Η συνειδητοποίηση της ευθραυστότητας του κοινωνικού μας συστήματος κι η ανάγκη να αφουγκραστούμε την κραυγή αφύπνισης αρχικά ατομικά και στη συνέχεια ομαδικά.

rotvailer4

«Είμαι αριβίστας, κίτρινος δημοσιογράφος και ικανός να πατήσω επί πτωμάτων. Αυτή η ανάγκη μού αφαιρεί κάθε συναίσθημα φόβου. Γι’ αυτό μπορώ να προκαλώ τους σκίνχεντ»

Χάιμε

rotvailer5

«Η “Αποκάλυψη” είναι το αγαπημένο μου βιβλίο. Ο λευκός καβαλάρης έρχεται και μέσω της άριας φυλής θα θριαμβεύσει»


Ροτβάιλερ

Οι συντελεστές της παράστασης

Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ, καθηγήτρια θεατρικής μετάφρασης

Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη

Σκηνικά: Γιώργος Χατζηνικολάου

rotvailer6


ΔΙΑΝΟΜΗ

Ροτβάιλερ σκίνχεντ ή Αντόνιο : Δημήτρη Λάλος

Χάιμε (δημοσιογράφος) : Γιάννης Ράμος

Ράφα (σκίνχνετ) : Δημήτρης Καπετανάκος

Χουάν (οπερατέρ) : Γιάννης Τρίμμης

Επί της οθόνης : Δημήτρης Καταλειφός και Ιωάννα Τζώρα

Ακούγεται : η Δάφνη Λαρούνη

rotvailer7

Πρεμιέρα: Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Τελευταία παράσταση: Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Ημέρες και ώρες: Κυριακή 19:15 και Δευτέρα 21:15

Διάρκεια: 80’

Τιμές εισιτηρίων: 22 ευρώ, 15 ευρώ φοιτητικό / μειωμένο (για οργανισμούς)

7 ευρώ ατέλειες (εξαιρούνται ΣΕΗ και Σκηνοθετών)

Χώρος: κεντρική σκηνή


«Φύλλα της» του Ανδρέα Φλουράκη

fyllaths

Αναμνήσεις που φυλλοβολούν

Η ηρωίδα είναι μια γυναίκα με κανονική ζωή και κανονικές αποτυχίες και με τον τελευταίο της δεσμό μόλις διαλυμένο. Βιώνει τη στιγμή όπου η συνειδητοποίηση της μοναξιάς είναι μάλλον η μοίρα όλων των ανθρώπων, συνηθισμένων κι ασυνήθιστων. Ευτυχώς στο μπαλκόνι της υπάρχουν ακόμη τα φυτά της που την καλύπτουν με τα πυκνά τους φύλλα. Έχοντας πάρει μια ηδονοβλεπτική θέση, επιστρέφει στις δικές της εμπειρίες μ’ ένα ρυθμό αριθμητικής κατάβασης στα πλαίσια ενός κόσμου αντικειμένων μαζικής παραγωγής, σκέψεων για το θάνατο και την υπέρβασή του, διαχείρισης του φαντασιακού της πεδίου, του χαμού της μητέρας της αλλά και της δύσκολης σχέσης που είχε με τον πατέρα της.

Το παράδοξο που διασώζει

Η αλήθεια μας κρύβεται πάντα κάτω από ένα κενό και καλύπτεται από ιστορίες που σκεφτόμαστε και λέμε συνειρμικά οι ίδιοι. Όταν περνάμε στιγμές κρίσης, αναμοχλεύουμε τις παλιές μας επιτυχίες, στο τέλος όμως καταλήγουμε στις αποτυχίες μας. Η σχέση που διατηρούμε με τη μοναξιά ρυθμίζεται από στιγμιότυπα ερωτικής πίστης, απιστίας και δυσπιστίας, βίας, ολοκλήρωσης και αναβολής. Μία απ’ τις εξυπνότερες στρατηγικές επιβίωσης είναι να εντάξουμε τις ιστορίες μας σε μία κανονικότητα, σε ένα σύστημα. Η τυχαιότητα όμως και το χάος ξεπερνούν τις πεπερασμένες μας συνθέσεις. Μία χαμένη βέρα, ένας θάλαμος περικυκλωμένος από φτερά γαλοπούλας, ένα γέλιο που σκεπάζει την πόλη, ακόμα και η απόλυτη ηρεμία προκαλούν το παράδοξο που μόνιμα μας διασώζει.

fyllaths2

Μια γυναίκα...

...φυλλομετρά τις εμπειρίες της. Κρύβεται και αποκαλύπτεται μέσα από τα φύλλα της. Τρομαγμένη αλλά και γοητευτική, έρχεται αντιμέτωπη με μια απ’ τις κρισιμότερες στιγμές της ζωής της. Τι μένει από τη ζωή μας στις αρνητικές επετείους της; Τι νόημα μπορεί να έχουν αυτές, που καθένας μας θεωρεί καθοριστικές του, στιγμές; Πόσο πιθανό είναι στον απολογισμό που θα κάνουμε το πρόσημο να είναι θετικό; Ποιος αποφασίζει για μάς;

fyllaths3

Ο μονόλογος ΦΥΛΛΑ ΤΗΣ ανέβηκε για πρώτη φορά στο θέατρο της Άνοιξης το 2003 στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας με τη Λυδία Φωτοπούλου σε παραγωγή του θεάτρου του Νότου. Φέτος ξαναπαίζεται στο θέατρο Επί Κολωνώ με τη Λίλα Καφαντάρη. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης με βοηθό σκηνοθέτη τη Χριστίνα Τζιάλλα και σκηνογράφο το Γιώργο Χατζηνικολάου.

Ο συγγραφέας

floyrakhs

Ήμουν μόνη μου κι έπρεπε αμέσως να μάθω να μη φοβάμαι. ‘’Λίγο ακόμα μαμά’’. Κοιτώντας μέσα από τα φύλλα μπορώ να δω τι κάνουν οι άλλοι, κανένας δεν μπορεί να δει εμένα...

Ανδρέας Φλουράκης

Ο Ανδρέας Φλουράκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1969. Σπούδασε θεατρική και κινηματογραφική γραφή και κινηματογράφο (δίπλωμα σκηνοθεσίας). Πολυγραφότατος, έχει εκδώσει ποιήματα και μυθιστορήματα, ιδιαίτερα όμως έχει ξεχωρίσει και βραβευθεί στο χώρο του θεάτρου. Το 2003 διακρίθηκε στο διαγωνισμό μονοπράκτων του θεάτρου Τέχνης, το 2004 του απονεμήθηκε η υποτροφία fulbright ενώ το 2008 βραβεύθηκε στο διεθνή διαγωνισμό μονοδράματος της UNESCO I.T.I.

Ο σκηνοθέτης

arvanitakis

Ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης απόφοιτος του Ωδείου Αθηνών, της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, του New York University και του University of California, έχει πάνω από τριάντα παραγωγές στο ενεργητικό του στις Η.Π.Α. Στην Ελλάδα σκηνοθέτησε μεταξύ άλλων: Το τέλος του οίκου των Άσερ, Ολόκληρος ο Σαίξπηρ σε μια ώρα, Ιστορίες αιδοίου, Cabaret, Η κατάρα της Ίρμα Βεπ, Αχαρνής, Ένα καινούριο κόκκινο, Proof, Ήταν όλοι τους παιδιά μου, Hysteria, Το ημέρωμα της Στρίγγλας, Σεσουάρ για δολοφόνους, Δον Κάρλος, Τα μάτια τέσσερα, και Τα κορίτσια του ημερολογίου. Διδάσκει στα Πανεπιστήμια Αθηνών και Πελοποννήσου, είναι διευθυντής της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών και πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου.

Η ερμηνεύτρια

kafantarh

Η ηθοποιός Λίλα Καφαντάρη γεννήθηκε στην Αθήνα. Πριν ακόμα τελειώσει την δραματική σχολή του Γ. Θεοδοσιάδη, συνεργάστηκε ως ηθοποιός με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο, τον Μίμη Φωτόπουλο, τον Ντίνο Ηλιόπουλο. Επίσης συνεργάστηκε και μαθήτευσε για χρόνια στο πλευρό του Αλέκου Σακελλάριου. Εργάστηκε αδιάλειπτα για 30 χρόνια, σε όλα σχεδόν τα είδη θεάτρου, στην τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τον κινηματογράφο. Από νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με την ζωγραφική. Έκανε την πρώτη ατομική της έκθεση το 2001. Επίσης δίδαξε θέατρο στους καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης σε σεμινάρια του Υπ. Παιδείας.

Πρεμιέρα: Παρασκευή 8/10/2010

Αυλαία: Κυριακή 26/12/2010

Παραστάσεις: Παρασκευή 21.00 και 00.00, Σάββατο 21.00, Κυριακή 19.00

Διάρκεια: 60’

Χώρος: Black Box

Τιμή εισιτηρίου: 15 ευρώ, φοιτητικό 10 ευρώ

«Εγκατάλειψη» σε διασκευή του λογοτεχνικού βιβλίου της Elena Ferrante «I giorni dell’ abandono»

egkataleipsh

Στις 17 Οκτωβρίου σε σκηνοθεσία της Μαρίας Τσαρούχα και επεξεργασία κειμένου της ίδιας και της Πέπης Μοσχοβάκου.

Ερωτήματα

  • Πως νοιώθει μια εγκαταλελειμμένη σύζυγος;

  • Πως βιώνει την απόρριψη από τον άνδρα με τον οποίο μοιράστηκε τα όνειρα της;

  • Πόσο ικανή είναι να πάρει στα χέρια της, την ζωή της και την ζωή των παιδιών της;

  • Πως μπορεί να βγει από το σκοτάδι που την έχει βυθίσει η άρνηση να δει τον εαυτό της έξω από την συνήθεια του γάμου, έξω από τη συνήθεια της εξάρτησής της, έξω από τον ρόλο της συζύγου κι από τον ρόλο της μητέρας;
  • Τι μπορεί να είναι αυτό το «κενό συνείδησης» που επικαλέστηκε ο άνδρας της σαν αιτία διαζυγίου;

Ο πόνος σαν μηχανισμός αυτογνωσίας και λύτρωσης

Όταν ο Μάριο εγκαταλείπει τη γυναίκα του επικαλούμενος «κενό συνείδησης», η Όλγα καταλαμβάνεται από την έμμονη ανάμνηση της «κακομοίρας» της Νάπολης, μιας όμορφης γυναίκας που εγκαταλειμμένη απ’ τον άνδρα της πνίγηκε τελικά στα νερά του Κάπο Μιζένο. Η κατάθλιψη κι η παράνοια την πολιορκούν. Όμως το νέο δεδομένο στη ζωή της, η αυτονομία της από την συζυγική ζωή, την αναγκάζει να παραμερίσει άχρηστα κλισέ και να καταβυθιστεί στον εαυτό της ώστε να αποκτήσει η ίδια την «συνείδηση» που είχε απολέσει ο γάμος της. Το παρελθόν σαν οδυνηρή αλλά και διαφωτιστική ανάμνηση και το παρόν σαν επίπονη αλλά καταλυτική εμπειρία δρουν, ταυτόχρονα προσφέροντας στην ηρωίδα την μοναδική διέξοδο από το πένθος, αυτήν της αληθινής ζωής. Ο γείτονας μουσικός Καράνο θα αποτελέσει το έναυσμα για να μπορέσει η εγκαταλελειμμένη γυναίκα να αντιληφθεί την πραγματικότητα γύρω της και να κατακτήσει τα πιο άγνωστα και σκοτεινά τοπία της ψυχής της, αυτά που κρύβουν και την πραγματική της δύναμη.


Συντελεστές

Διασκευή: Μαρία Τσαρούχα, Πέπη Μοσχοβάκου

Σκηνοθεσία: Μαρία Τσαρούχα

Σκηνικά: Γιώργος Χατζηνικολάου

Φωτισμοί: Μαρία Τσαρούχα, Πάνος Κουκουρουβλής

Μουσική-μουσική επιμέλεια: Γιάννης Γιούνης, Μαρία Τσαρούχα

Μουσική επεξεργασία: Νίκος Μαρινόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Καραβασίλη


Διανομή

Όλγα: Πέπη Μοσχοβάκου

Καράνο: Γιάννης Γιούνης

Παραστάσεις: Κυριακή, Τρίτη στις 21.30 στο Φουαγιέ

Περίοδος Παραστάσεων: 17 Οκτωβρίου– 7 Δεκεμβρίου 2010


Θέατρο Επί Κολωνώ

www.epikolono.gr

Τηλέφωνο: 210 5138067

Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Κολωνός (στάση μετρό Μεταξουργείου)


Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

ΕΡΩΤΑΣ ΑΝΟΜΟΛΟΓΗΤΟΣ

Πάρε λοιπόν τη θέση που η μοίρα σου ορίζει
στάσου στη σκοτεινή γωνία που σου αξίζει
το πάθος σου σβήστηκε
η αίγλη σου ξεθώριασε
το καλοκαίρι να μην ξανάρθει πείστηκε
στη γειτονιά σου φθινοπώριασε

Το στόμα σου δεν τ’ άνοιξες στιγμή
τη σιγουριά σου τρόμαξες να τη ρισκάρεις
έρωτα ανομολόγητε πνίγηκες μες στην ντροπή
και στα αρχεία της καρδιάς σα στοιχειό θα σουλατσάρεις

Ναυάγησες και ράγισες
ξεψύχησες, δεν άντεξες
έρωτα ανομολόγητε μόνη μου μ’ άφησες
φιμωμένος και απέλπις βυθίστηκες σε μαύρες θάλασσες

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010



Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω!

Της Μαρίνας Αποστόλου

Επίκαιρος πιο πολύ
κι από την εποχή του ο Ιταλός Νομπελίστας
Ντάριο Φο

Από τον Οκτώβρη κάθε Δευτέρα και Τρίτη με διπλή παράσταση στο θέατρο Άλφα, η ανατρεπτική φάρσα του Ντάριο Φο από τους πολύ καλούς γνώστες του συγγραφέα, Στέφανο Ληναίο και Έλλη Φωτίου. Ένα θεατρικό γεγονός στο οποίο οφείλουμε να σταθούμε.

Η πρώτη μου γνωριμία με το Στέφανο Ληναίο και την Έλλη Φωτίου να παίζουν Ντάριο Φο έγινε το χειμώνα του 2003 με το ανέβασμα του εξαιρετικού έργου Ένα τυχαίο ατύχημα. Επτά χρόνια μετά, στη δεύτερη σκηνή του θεάτρου Άλφα, το ίδιο θεατρικό ζευγάρι έρχεται να ξαναζωντανέψει (η τελευταία φορά ήταν το 2000) σε μια σύγχρονη διασκευή το διαχρονικό πολιτικό κείμενο του Ιταλού συγγραφέα Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω.

Ιταλία, δεκαετία του ’70. Η πετρελαϊκή κρίση βάζει φωτιά σε τιμές και πληθωρισμό. Μαζικές απολύσεις, μειώσεις ωραρίου και αμοιβών. Η ζωή έχει γίνει πιο δύσκολη από ποτέ κι η λαϊκή επανάσταση αποτελεί τη μόνη λύση. Οι ήρωες του έργου υψώνουν το ανάστημά τους και φωνάζουν: «Ακριβαίνετε εσείς τα πράγματα; Ε, κι εμείς λοιπόν, δεν τα πληρώνουμε, τα απαλλοτριώνουμε».
Μια κωμωδία με γρήγορους ρυθμούς, θεωρήθηκε τόσο επικίνδυνη που οι επιχειρηματίες πήγανε τον Φο στο δικαστήριο κατηγορώντας τον ότι ωθεί το λαό στο να κλέβει. Έργο κοινωνικής διαμαρτυρίας, καυτηριάζει τα κακώς κείμενα, με νοικοκυρές που ψωνίζουν στο σούπερ μάρκετ αλλά ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ!

Ο Ντάριο Φο διδάσκει μέσα από την κωμωδία του την ανυπακοή και τη δράση. Πλατύς, ζωντανός και ανθρώπινος, ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι: «η άγνοια είναι η βάση της αδικίας. Οι διανοούμενοι έχουμε το δικαίωμα του λόγου και τη δυνατότητα να ενημερώνουμε τους νέους».
Σε μια Ελλάδα που βρίσκεται σε οξεία οικονομική κρίση, το Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω έρχεται ως αντίδοτο στην ακρίβεια και την απαισιοδοξία.

Απόσπασμα από το βιβλίο:
«Σ’ έναν καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες ‘’αχ, σας παρακαλώ, θα μπορούσατε λιγάκι να μου κάνετε λίγο χώρο ν’ αναπνεύσω κι εγώ;... εμείς που βγάζουμε πάντα το φίδι απ’ την τρύπα για τους άλλους, θα μπορούμε επιτέλους να σκεφτούμε και τον εαυτό μας... Να κτίζουμε σπίτια που ανήκουν σε μας. Να ζούμε σαν κανονικοί άνθρωποι κι όχι σαν ζώα χωρίς χαρά και φαντασία...
Κι όταν μια μέρα πεθάνεις, δε θα πεθάνεις σα γέρος, σα στιμμένη λεμονόκουπα, αλλά σαν άνθρωπος που έζησε ελεύθερος κι ευχαριστημένος μαζί με τους άλλους ανθρώπους».

Το Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω πρωτοπαίχτηκε στο Μιλάνο το 1974 από το Φο και τη σύντροφό του Φράνκα Ράμε. Ο συγγραφέας, παρόλο το κυνηγητό που υπέστη, απέσπασε το 1997 το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας.

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Κριτική παρουσίαση από το Νέστορα Πουλάκο Βακχικόν Τεύχος 11


"Θα περπατήσουμε μαζί" - Μαρίνα Αποστόλου

Θα περπατήσουμε μαζί, Ποίηση, Μαρίνα Αποστόλου, Εκδόσεις Οσελότος, 2010
Image
Μετά από τη συμφορά
και της ψυχής μου την περιφορά
το πρόσωπό μου άλλαξε χίλια χρώματα
κόκκινο την ώρα της οργής
κίτρινο την ώρα του φόβου
άσπρο την ώρα της κατακραυγής
μαύρο την ώρα του πόνου
Σημείωμα (του Νέστορα Ι. Πουλάκου)
Βαθιά συναισθηματικός ο στίχος της νεαρής ποιήτριας Μαρίνας Αποστόλου, η οποία στην πρώτη της ποιητική συλλογή, με τη συχνή χρησιμοποίηση της ξεπερασμένης μεν πάντα παρούσας δε σε τόσες δεκαετίες ρίμα, θέλει να βγάλει από τα μέσα της όλες εκείνες τις εικόνες που την έχουν προτρέψει στην ποίηση.
Η ζωή της Αποστόλου φαίνεται ξεκάθαρα στο χαρτί ότι είναι γεμάτη ποίηση. Και χωρίς να χάνεται στα αυστηρά στεγανά και τους κλειστούς κανόνες της ρίμας, αλλά με μια πιο ελέυθερη διάθεση, γράφει στο κοινό της με ορμή, σε ένα καλαίσθητο βιβλίο που είναι πάνω από όλα φιλικό στον αναγνώστη του.

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Κενές ημέρες

Κενές ημέρες σαν άδεια κουτιά
Κυριακές και Δευτέρες σα μαύρα πανιά
απογεύματα ανούσια χωρίς καμιά χαρά
και βράδια ακούσια χωρίς μιαν αγκαλιά

Κενές ημέρες λειτουργώ μηχανικά
κινήσεις βαριές ενεργώ εμπειρικά
το βλέμμα μου δε φτάνει πια μακριά
κάτι το κόβει, τ’ αναστέλλει, το λυγά

Κενές ημέρες χωρίς φαντασία
κοινές εταίρες ψυχρή συνουσία
πορεία μονότονη χωρίς ανταρσία
συναυλία παράφωνη χωρίς μελωδία
Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω!

Της Μαρίνας Αποστόλου


Επίκαιρος πιο πολύ κι από την εποχή του ο Ιταλός Νομπελίστας Ντάριο Φο


Από τον Οκτώβρη κάθε Δευτέρα και Τρίτη με διπλή παράσταση στο θέατρο Άλφα, η ανατρεπτική φάρσα του Ντάριο Φο από τους πολύ καλούς γνώστες του συγγραφέα, Στέφανο Ληναίο και Έλλη Φωτίου. Ένα θεατρικό γεγονός στο οποίο οφείλουμε να σταθούμε. Περισσότερα στο http://www.thealpha.gr/

Η πρώτη μου γνωριμία με το Στέφανο Ληναίο και την Έλλη Φωτίου να παίζουν Ντάριο Φο έγινε το χειμώνα του 2003 με το ανέβασμα του εξαιρετικού έργου Ένα τυχαίο ατύχημα. Επτά χρόνια μετά, στη δεύτερη σκηνή του θεάτρου Άλφα, το ίδιο θεατρικό ζευγάρι έρχεται να ξαναζωντανέψει (η τελευταία φορά ήταν το 2000) σε μια σύγχρονη διασκευή το διαχρονικό πολιτικό κείμενο του Ιταλού συγγραφέα Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω.

Ιταλία, δεκαετία του ’70. Η πετρελαϊκή κρίση βάζει φωτιά σε τιμές και πληθωρισμό. Μαζικές απολύσεις, μειώσεις ωραρίου και αμοιβών. Η ζωή έχει γίνει πιο δύσκολη από ποτέ κι η λαϊκή επανάσταση αποτελεί τη μόνη λύση. Οι ήρωες του έργου υψώνουν το ανάστημά τους και φωνάζουν: «Ακριβαίνετε εσείς τα πράγματα; Ε, κι εμείς λοιπόν, δεν τα πληρώνουμε, τα απαλλοτριώνουμε».

Μια κωμωδία με γρήγορους ρυθμούς, θεωρήθηκε τόσο επικίνδυνη που οι επιχειρηματίες πήγανε τον Φο στο δικαστήριο κατηγορώντας τον ότι ωθεί το λαό στο να κλέβει. Έργο κοινωνικής διαμαρτυρίας, καυτηριάζει τα κακώς κείμενα, με νοικοκυρές που ψωνίζουν στο σούπερ μάρκετ αλλά ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ!

Ο Ντάριο Φο διδάσκει μέσα από την κωμωδία του την ανυπακοή και τη δράση. Πλατύς, ζωντανός και ανθρώπινος, ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι: «η άγνοια είναι η βάση της αδικίας. Οι διανοούμενοι έχουμε το δικαίωμα του λόγου και τη δυνατότητα να ενημερώνουμε τους νέους». Σε μια Ελλάδα που βρίσκεται σε οξεία οικονομική κρίση, το Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω έρχεται ως αντίδοτο στην ακρίβεια και την απαισιοδοξία.

Απόσπασμα από το βιβλίο:
«Σ’ έναν καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες ‘’αχ, σας παρακαλώ, θα μπορούσατε λιγάκι να μου κάνετε λίγο χώρο ν’ αναπνεύσω κι εγώ;... εμείς που βγάζουμε πάντα το φίδι απ’ την τρύπα για τους άλλους, θα μπορούμε επιτέλους να σκεφτούμε και τον εαυτό μας... Να κτίζουμε σπίτια που ανήκουν σε μας. Να ζούμε σαν κανονικοί άνθρωποι κι όχι σαν ζώα χωρίς χαρά και φαντασία...
Κι όταν μια μέρα πεθάνεις, δε θα πεθάνεις σα γέρος, σα στιμμένη λεμονόκουπα, αλλά σαν άνθρωπος που έζησε ελεύθερος κι ευχαριστημένος μαζί με τους άλλους ανθρώπους».

Το Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω πρωτοπαίχτηκε στο Μιλάνο το 1974 από το Φο και τη σύντροφό του Φράνκα Ράμε. Ο συγγραφέας, παρόλο το κυνηγητό που υπέστη, απέσπασε το 1997 το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας.

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

Τα στενά παπούτσια

Ξεκίνησα το δρόμο μου πεζή
με δυο στενά παπούτσια
ακούγοντας του πολέμου μου την ιαχή
από τον πόνο χώλαινα και περπατούσα κούτσα κούτσα

Και τα παπούτσια τα στενά τα δάχτυλά μου σκίζανε
τις φτέρνες μου αιματηρά ανοίγανε
κι οι σόλες τους οι πλαστικές πάνω στην άσφαλτο τρίζανε
και οι ραφές οι χαλαρές ποτέ τους δε με θωρακίζανε

Μες τα παπούτσια τα στενά αδυνατούσα να χωρέσω
τα πέλματά μου θέλανε να μείνουμε γυμνά μα όφειλα ν' αντέξω
γιατί ήθελα να μαι η καλή και σ’ όλους να αρέσω
κι έτσι τα πόδια μου δε δίστασα ποτέ να τα καταπιέσω

Μα ως πότε τα στενά παπούτσια θα φορώ;
Και πότε η ζωή θα με ζητήσει κι εμένα για χορό;
Πότε στην επιφάνεια θα βγω;
Και μέχρι πότε την ενόχληση των παπουτσιών μου θα αποσιωπώ;

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

Φθινόπωρο στην Αθήνα

Η γκρίζα πόλη άνοιξε θαρρείς τα δυο φτερά της
φθινόπωρο να υποδεχτεί μέσα στην αγκαλιά της.
Κίτρινα φύλλα δε θα βρεις, δέντρα εδώ δεν έχει
μονάχα λάκκους με νερό σαν αρχινάει να βρέχει.

Κόσμος παντού παράλογος, τρέχει ποτέ δε φτάνει
ατέλειωτος κατάλογος ανθρώπων σε καζάνι.
Βράζουνε όλοι τους μαζί, κοχλάζουν και φουσκώνουν
άθλια βασανίζονται ώσπου στο τέλος λιώνουν.

Μελαγχολία μου γλυκειά, πώς με διακατέχεις
μες την Αθήνα τη μαβιά στη μοναξιά ενέχεις.
Τα θέατρά της καρτερώ, τις πρώτες παραστάσεις
που ναι για την ψυχαγωγία μου ιδανικές προτάσεις.

Υγρή ανατριχίλα περνάει κι ηλεκτρίζει
μια νύχτα στο Λυκαβηττό, στα Εξάρχεια και στου Γκύζη.
Απέραντος ξενώνας για κάθε επαρχιώτη και ξένο μετανάστη
φτωχό και τυχοδιώκτη.

Η γκρίζα πόλη άνοιξε θαρρείς τα δυο φτερά της
φθινόπωρο να ρθει ξανά μέσα στα σωθικά της.
Κίτρινα φύλλα δε θα δεις, πράσινο εδώ δεν έχει
μονάχα λάσπες και νερά φέρνει η βροχή σαν πέφτει.
Αλί στον άντρα

Αλί στον άντρα που δεν κοιμίζει δίπλα του τη γυναίκα που αγαπάει πραγματικά
αλί στον άντρα που φιλάει και χαϊδεύει ένα σώμα υποκριτικά

Αλί στον άντρα που βογγάει και ιδρώνει σε σεντόνια μουσκεμένα
μα η καρδιά του είναι κρύα, τα αισθήματά του σε φυλακή υγρή τιμωρημένα

Αλί στον άντρα που φοβάται να διεκδικήσει και οπισθοχωρεί
κι αυτό που κάνει την ψυχή του αληθινά να τρέμει να υπερασπιστεί πια δεν μπορεί

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Και θα ανάβεις και θα καις

Και θα ανάβεις και θα καις
και θα βαριανασαίνεις
στον εαυτό σου όμως ψέματα θα λες
στη φαύλη επιλογή σου θα εμμένεις

Και θα ιδρώνεις, θα εκτονώνεσαι
στο πλήθος τη χαρά σου θα επιδεικνύεις
μα θα σκαλώνεις, θα αυτοεξοντώνεσαι
τα συναισθήματά σου θα απομονώνεις και θα παραλύεις

Και σύντομα θα σαι πρόωρα μαραμένος
και γρήγορα θα σαι απ’ τ’ όνειρό σου εγκαταλελειμμένος
απελπισμένος και οικτρά συμβιβασμένος
με τις κινήσεις και τις πράξεις σου απορημένος