Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Αρχική
Συνεργάτες
Σχετικά
Εγγραφή
Άτυπη Λέσχη Νέων Λογοτεχνών
συνεργατικό λογοτεχνικό ιστολόγιο
17/09/2010
Αόρατη παγίδαPosted by marinoula under Ποίηση Ετικέτες: 1 Comment

Αόρατη παγίδα
ήσουν καλά κρυμμένη, δε σε είδα
σα να πήγαινα στον πόλεμο χωρίς ασπίδα
με νίκησες και έχτισες ναπολεόντεια θριάμβου αψίδα

Αόρατη παγίδα, ποτέ δε σε φαντάστηκα
γυάλιζες κι έλαμπες να ρθω σιμά σου βιάστηκα
μέσα σου έπεσα σαν άμαθο παιδί
και η ζωή μου χάλασε, χρώμα πήρε σταχτί

Αόρατη παγίδα, αλήθεια πόσους έχεις παρασύρει;
Πόσων το ενδιαφέρον πονηρά έχεις εγείρει;
Πόσους διέλυσες, χαντάκωσες, πόσους έχεις διαφθείρει;
Πόσους ακόμα αρρώστησες, πόσους έχεις διασύρει;


Be the first to like this post.
Ένα Σχόλιο to “Αόρατη παγίδα”
thanosn Says: 28/11/2010 at 21:12
μικρό σε έκταση,αλλά μεστότατο σε περιεχόμενο…προσωπικά μου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση ενός αδιόρατου κινδύνου,που κρύβουν οι εκάστοτε επιλογές μας…

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Άσπρη τουλίπα

Άσπρη τουλίπα σε δοχείο με νερό
στο πριν με ταξιδεύεις με καράβι νοερό
την πρώτη μέρα που μου μίλησες ανακαλώ
σε μια επανάληψη στις μέρες της χαράς σε προσκαλώ

Άσπρη τουλίπα με κοιτάζεις χαρωπή
περήφανη και όμορφη και γελαστή
ο ήλιος δεν σε βλέπει
το χώμα δεν σε τρέφει
μα είσαι επίμονη και σθεναρή

Άσπρη τουλίπα μη σκύβεις το κεφάλι
μην απογοητεύεσαι, μην παρασύρεσαι απ’ τη ζάλη
μην παραδίνεσαι, συνέχισε το χώρο να στολίζεις
εύκολα μην αφήνεσαι, ποτέ μην πάψεις να ελπίζεις

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Τ’ απόγευματα Σαββάτου

Θα χει νυχτώσει από νωρίς
και θα χει πιάσει κρύο
το έργο μας θα παίζει επί σκηνής
φωνές αγγέλων θα γλυκολαλούν στης αγάπης μας τ’ ωδείο

Η τηλεόραση θα δείχνει ασπρόμαυρη ταινία
με το Λογοθετίδη και τη Λιβυκού
θα τη βλέπουμε ξανά χωρίς να νιώθουμε ανία
εμείς οι δυο πρωταγωνιστές του απογεύματος αυτού

Τ’ απογεύματα Σαββάτου θα μαστε ο ένας δίπλα στον άλλο
το τζάμι της μπαλκονόπορτας υγρό
πόδια που τρέμουν λες κι ήταν στον πάγο
ψάχουν λύτρωση κάτω απ’ το μαλλί το απαλό

Εκείνα τ’ απογεύματα ο χρόνος μας θα πάει χιαστί
ο δικός μου δικός σου και τ’ αντίστροφο
θα μαστε μαζί ανεπιστρεπτί
το μέλλον θα σημαδεύουμε με του έρωτά μας το περίστροφο

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Νοτιάς

Φύσηξε νοτιάς από βραδίς
σήκωσε πέτρες, χώματα και σκόνες
το κορμί μου πολεμούσε να ρίξει κατά γης
καθώς εβάδιζα έξω από νόρμες και κανόνες

Και τα μαλλιά μου ανακάτευε
μπροστά μου δε μ’ άφηνε να δω
τη μοίρα μου χαιρέκακα προμάντευε
λέξη δε μ’ άφηνε να πω

Κι ήταν ζεστός μα ανατριχιαστικός
υγρός κι επίμονος και απειλητικός
αγέρωχος, ατρόμητος και βουερός
ήτανε βάναυσος και εκδικητικός

Φύσηξε νοτιάς αψύς
δέντρα ξερίζωσε και έσπασε κλαδιά
σα μονάρχης τέθηκε επικεφαλής
το όνομά μου ούρλιαζε αργά και επιβλητικά