Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013

10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2013

Ντρέπομαι!
Χριστέ μου, πόσο ντρέπομαι!
Απογοητεύομαι!
Χριστέ μου, πόσο απογοητεύομαι!
Ακούω!
Χριστέ μου, ακούω τις φωνές και τα συνθήματα!
Μυρίζω!
Χριστέ μου, μυρίζω όχι αρώματα από λουλούδια αλλά ουσίες χημικές!
Τους βλέπω!
Χριστέ μου, τους βλέπω απ’ το παράθυρό μου!
Φοβάμαι!
Χριστέ μου, φοβάμαι την επίθεση που πλησιάζει!
Συζητάω!
Χριστέ μου, συζητάω με αγωνία για τα χάλια μας!
Είμαι!
Χριστέ μου, είμαι ένας από αυτούς!
Δεν ξέρω!
Χριστέ μου, ανάθεμα κι αν ξέρω ποιο είναι το σωστό!
Ανακαλύπτω!
Χριστέ μου, ανακαλύπτω το απαράδεκτο αίσχος!
Λυπάμαι!
Χριστέ μου, λυπάμαι που ό, τι έχτισα γκρεμίζεται τόσο εύκολα!
Τι κάνω;

Χριστέ μου, τι κάνω εκτός από το να διαπιστώνωσυνειδητοποιώπικραίνομαιπαρανοώ;

Μαρίνα Αποστόλου
10/7/2013
Υπουργείο Παιδείας

Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

Συνέντευξη





[Συνέντευξη στον Χάρη Γαντζούδη]  

"Γενικά η Ελλάδα είναι μία χώρα με ταμπού και ακόμα με κλειστό μυαλό. Δεν έχει να κάνει μόνο με τις μεταμοσχεύσεις. Είμαστε δυσκίνητοι σε πολλά θέματα, αλλάζουμε με αργούς ρυθμούς. Μας λείπει ακόμα η ευαισθησία του αλτρουισμού κι η κατανόηση ότι δε ζούμε μόνοι μας κι ότι ο ένας χρειάζεται τον άλλο στον κόσμο αυτό.  Τέλος, υπάρχει κι η θρησκοληψία που επηρεάζει ένα μέρος του πληθυσμού".
Μαρίνα Αποστόλου


Με αφορμή το δεύτερο θεατρικό της έργο "Το Κουτί" που κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Σαΐτα και το ιδιαίτερο θέμα που διαπραγματεύεται, το Λογοτεχνικό Ταξίδι συνομιλεί με τη συγγραφέα Μαρίνα Αποστόλου. 

Κυρία Αποστόλου σας καλωσορίζω στο Λογοτεχνικό Ταξίδι. 

Καλώς σας βρήκα.

Περιγράψτε μας με λίγα λόγια τον εαυτό σας. 

Θα έλεγα πως είμαι ένα συνηθισμένο άτομο, εντελώς καθημερινό κι ίσως όχι ιδιαίτερα κοινωνικό. Μου αρέσει να παρατηρώ ανθρώπους και περιστατικά (έτσι εξάλλου γίνεται η αρχή της συγγραφής) αλλά με τις συναναστροφές μου είμαι πιο ‘’κλειστή’’.

«Το κουτί» είναι το δεύτερο θεατρικό σας έργο και διαπραγματεύεται το θέμα των μεταμοσχεύσεων στην Ελλάδα. Τι σας έκανε να θέλετε να γράψετε γι’ αυτό το θέμα; 

Όπως αναφέρω και στο βιβλίο, ως αφορμή στάθηκε η εκπομπή ‘’Πρωταγωνιστές’’ του Σταύρου Θεοδωράκη με θέμα τη σκληρή πραγματικότητα για τις μεταμοσχεύσεις. Εκείνη την εποχή ήθελα να γράψω ένα θεατρικό έργο κι έψαχνα για θέμα. Μόλις είδα την εκπομπή συγκλονίστηκα τόσο πολύ που αποφάσισα πως αυτό αξίζει να είναι το αντικείμενο του επόμενου έργου μου.

Φαντάζομαι πριν αρχίσετε τη συγγραφή του, κάνατε κάποια έρευνα. Συναντήσατε δυσκολίες; 

Ευτυχώς υπήρξα τυχερή. Όλοι οι επιστήμονες που αναφέρω στο βιβλίο ήταν από την πρώτη στιγμή πρόθυμοι να με πληροφορήσουν σχετικά και να απαντήσουν σε κάθε μου ερώτηση. Επίσης, έμαθα πολλά από την ίδια την εκπομπή αλλά και από τη Δήμητρα Κοσκινά στην οποία είναι αφιερωμένο το βιβλίο αυτό.

Στην ιστορία βλέπουμε πως μια οικογένεια περνάει από την ευτυχία στη δυστυχία. Ο Πέτρος, ο γιος της οικογένειας χάνει τη ζωή του μα οι γονείς του αρνούνται να δώσουν τα όργανά του για μεταμόσχευση. Η δωρεά οργάνων παραμένει ταμπού στην Ελλάδα και γιατί συμβαίνει αυτό; 

Γενικά η Ελλάδα είναι μία χώρα με ταμπού και ακόμα με κλειστό μυαλό. Δεν έχει να κάνει μόνο με τις μεταμοσχεύσεις. Είμαστε δυσκίνητοι σε πολλά θέματα, αλλάζουμε με αργούς ρυθμούς. Μας λείπει ακόμα η ευαισθησία του αλτρουισμού κι η κατανόηση ότι δε ζούμε μόνοι μας κι ότι ο ένας χρειάζεται τον άλλο στον κόσμο αυτό.  Τέλος, υπάρχει κι η θρησκοληψία που επηρεάζει ένα μέρος του πληθυσμού.

Οι γονείς καταλαβαίνουν το λάθος τους όταν έρχονται αντιμέτωποι με την ίδια κατάσταση, δηλαδή όταν η Άννα η κόρη της οικογένειας  χρειάζεται μεταμόσχευση. Θεία Δίκη; 

Δεν ξέρω αν υπάρχει Θεία Δίκη. Ξέρω σίγουρα ότι κανείς δεν είναι άτρωτος. Απλά πολύς κόσμος φαντάζεται ότι τα προβλήματα είναι για ‘’τους άλλους’’. Κι αυτό θα ήθελα να υπογραμμίσω ιδιαιτέρως: ότι δεν κάνω προπαγάνδα υπέρ της δωρεάς οργάνων. Έγραψα αυτό το βιβλίο με σκοπό να τονίσω την αξία της αλληλεγγύης. Το να δωρίσεις τα όργανα του συγγενούς σου αντί αυτά να αλλοιωθούν μέσα στο χώμα είναι απλά ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Τι είναι έμπνευση για σας;

Κάθε τι που μου κάνει εντύπωση, που μου τραβάει την περιέργεια, με πληγώνει, μου προκαλεί έντονα συναισθήματα.

Μέχρι σήμερα έχετε γράψει δυο θεατρικά έργα και δυο ποιητικές συλλογές. Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο αυτή την περίοδο; 

Μια συλλογή διηγημάτων ίσως. Θα δούμε.

Πως περνάτε τον ελεύθερο χρόνο σας; 

Πηγαίνοντας θέατρο ή γράφοντας.

Κλείνοντας θα ήθελα να προτείνετε στους αναγνώστες μας το αγαπημένο σας βιβλίο. 

‘’Τα σταφύλια της οργής’’ του Τζον Στάινμπεκ είναι ένα από τα κλασικά βιβλία που ξεχωρίζω.

Σας ευχαριστώ πολύ. 

Εγώ σας ευχαριστώ που μου δώσατε βήμα για να μιλήσω για ‘’ΤΟ ΚΟΥΤΙ’’. 




Βιογραφικό

Η Μαρίνα Αποστόλου γεννήθηκε το 1981 στην Αθήνα, όπου και σπούδασε γαλλική φιλολογία. Είναι εκπαιδευτικός. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογικές με τίτλους "Θα περπατήσουμε μαζί" (Οσελότος, 2010) και "Νοτιάς" (Οσελότος, 2011) και τα θεατρικά έργα "Οι αποθηκάριοι" (Οσελότος, 2012) και "Το κουτί" (εκδόσεις Σαΐτα, 2012).
Ποιήματα και διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά όπως η "Σοδειά", τα "Δέκατα" και οι "Χίμαιρες" καθώς και στο διαδίκτυο.