tag:blogger.com,1999:blog-7235668585733679452024-02-22T11:53:19.493-08:00Λογοτεχνικό ΣτέκιΜαρίνα Αποστόλου, MA Θεατρικών Σπουδώνhttp://www.blogger.com/profile/09321946237950897107noreply@blogger.comBlogger133125tag:blogger.com,1999:blog-723566858573367945.post-4641809200244213972022-12-28T10:36:00.008-08:002022-12-28T11:32:37.154-08:00<p> </p><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 36pt; line-height: 107%;">ΟΛΕΑΝΝΑ<o:p></o:p></span></i></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">του </span><span lang="EN-US" style="font-size: 18pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">David
Mamet<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">Θέατρο
«Μικρό Άνεσις»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">Λ. Κηφισίας
14, Αθήνα – Αμπελόκηποι<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">Σκηνοθεσία –
Φωτισμοί – Μουσικές επιλογές: <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Φίλιππος Σοφιανός<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-KgXqrIn6hBzLYDRM7oQvUDqbas7yT1V6vPfsQTbaFnWnGZB2iS9XA25RXJpot1119c1LULY7Por81ys6EkvTEF9GEG_ouwodwqSLVcO-ZTwLsLmD9O7D0-u7t5xZrnM7QqGjWSXjNs4Xhn2i-1YuFe_Reb5Q3GcJuuuCYywGDUG7zbbsytwSOzVg/s730/oleanna-730x410.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="410" data-original-width="730" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-KgXqrIn6hBzLYDRM7oQvUDqbas7yT1V6vPfsQTbaFnWnGZB2iS9XA25RXJpot1119c1LULY7Por81ys6EkvTEF9GEG_ouwodwqSLVcO-ZTwLsLmD9O7D0-u7t5xZrnM7QqGjWSXjNs4Xhn2i-1YuFe_Reb5Q3GcJuuuCYywGDUG7zbbsytwSOzVg/s320/oleanna-730x410.jpg" width="320" /></a></div><br /><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">Τρίτη, 27
Δεκεμβρίου 2022<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">9 μ.μ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">Κριτική
ανάλυση <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">της Μαρίνας
Αποστόλου<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">Η πολιτική ορθότητα μέσα από το </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 18pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Mamet</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 18pt; line-height: 107%;"> </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 18pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Speak</span></b></p><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 18pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;"><br /></span></b></p>
<table align="left" border="1" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoNormalTable" style="border-collapse: collapse; border: none; margin-left: 6.75pt; margin-right: 6.75pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-insideh: .5pt solid windowtext; mso-border-insidev: .5pt solid windowtext; mso-padding-alt: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-table-anchor-horizontal: margin; mso-table-anchor-vertical: paragraph; mso-table-left: left; mso-table-lspace: 9.0pt; mso-table-rspace: 9.0pt; mso-table-top: 9.95pt;">
<tbody><tr style="height: 45.55pt; mso-yfti-firstrow: yes; mso-yfti-irow: 0; mso-yfti-lastrow: yes;">
<td style="border: 1pt solid windowtext; height: 45.55pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt; width: 374.9pt;" valign="top" width="500">
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 7.5pt; mso-element-anchor-horizontal: margin; mso-element-anchor-vertical: paragraph; mso-element-frame-hspace: 9.0pt; mso-element-top: 9.95pt; mso-element-wrap: around; mso-element: frame; mso-height-rule: exactly;"><span style="font-size: large; line-height: 107%;">Ο σκηνικός χώρος και
τα σκηνικά αντικείμενα<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 7.5pt; mso-element-anchor-horizontal: margin; mso-element-anchor-vertical: paragraph; mso-element-frame-hspace: 9.0pt; mso-element-top: 9.95pt; mso-element-wrap: around; mso-element: frame; mso-height-rule: exactly;"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: large;">Ο χώρος και ο χρόνος
της δράσης</span><o:p style="font-size: 18pt;"></o:p></span></p>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%;">Βρισκόμαστε
στο γραφείο του καθηγητή Τζων (δεν γνωρίζουμε ούτε θα μάθουμε κατά τη διάρκεια
της παράστασης το επώνυμό του, ούτε χρειάζεται να το ξέρουμε παρότι ένας
καθηγητής λαμβάνει υπόσταση και μέσα από το επίθετό του). Ο Τζων διδάσκει στην
τριτοβάθμια εκπαίδευση μέσω του <b><u>συγγράμματός</u></b> του κάτι απροσδιόριστο,
κάτι θεωρητικό, δυσνόητο για πολλούς, όπως θα δούμε στη συνέχεια, με πολλές
αφηρημένες έννοιες που ενίοτε υπονομεύουν την ίδια την εκπαίδευση. Ωστόσο, ο ίδιος
δηλώνει ότι υπεραγαπά τη δουλειά του, δηλαδή τη διδασκαλία στην οποία μάλιστα
άργησε να εισέλθει επαγγελματικά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%;">Το γραφείο του
περιλαμβάνει ένα <b><u>μεγάλο λευκό</u></b> <b><u>στρογγυλό τραπέζι με κλίση</u></b>,
<b><u>δύο καρέκλες με ροδάκια</u></b> (που εξυπηρετούν την περιστροφική κίνηση και
κατ’ επέκταση την εκδήλωση της αντιπαράθεσης ανάμεσα στα πρόσωπα), διάφορα έγγραφα
και επίσης <b><u>ένα σταθερό τηλέφωνο</u></b>, αντικείμενο επαφής του με τον
έξω κόσμο, τα αγαπημένα του πρόσωπα αλλά και στοιχείο μέσω του οποίου
ενημερωνόμαστε (μαζί μας φυσικά και η Κάρολ) για τις οικογενειακές του
επιδιώξεις (αγορά ενός οικοπέδου – προοπτική οικοδόμησης μεγάλου σπιτιού). Βρισκόμαστε
στα 1992 όταν ούτε και στην Αμερική η τηλεφωνική επικοινωνία είχε ξεκινήσει να
συντελείται μέσω των κινητών (τηλεφώνων). <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%;">Όλη η υπόθεση
θα εκτυλιχθεί <b><u>αποκλειστικά </u></b>στο <b><u>γραφείο </u></b>του Τζων σε <b><u>τρεις
διαφορετικές χρονικές φάσεις</u></b> εντούτοις στην τρίτη και τελευταία πράξη
θα πληροφορηθούμε και για δράση που έχει ήδη λάβει χώρα σε αίθουσες διδασκαλίας
ή/και γύρω από αυτές.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span style="line-height: 107%;">Το <b><u>στρογγυλό
έπιπλο</u></b> – σημείο αναφοράς φέρνει κοντά και συνάμα απομακρύνει τους δύο
δραματικούς χαρακτήρες, Τζων (καθηγητής – Φίλιππος Σοφιανός) και Κάρολ (νεαρή
φοιτήτρια – Δένια Μιμερίνη). Γύρω από αυτό θα επικοινωνήσουν, θα αποτύχουν να
συνεννοηθούν αλλά και (γύρω από αυτό πάλι) η σχέση τους θα οξυνθεί με
αποτέλεσμα να συγκρουστούν σε ένα μοναδικού ενδιαφέροντος ψυχολογικό </span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">bras</span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%;"> </span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">de</span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%;"> </span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">fer</span><span style="line-height: 107%;"> και όχι μόνο.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><u><span style="font-size: medium; line-height: 107%;">ΠΡΑΞΗ
ΠΡΩΤΗ<o:p></o:p></span></u></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%;">Καθηγητής
και φοιτήτρια εισέρχονται ταυτόχρονα στη σκηνή. Ο Τζων μιλάει στο τηλέφωνο
αναφερόμενος σε κάποιο οικόπεδο. Η Κάρολ αναμένει υπομονετικά να κλείσει το
ακουστικό ο Τζων για να ασχοληθεί μαζί της. Πρόσκαιρα δείχνει σεμνή και
συνεσταλμένη. Τα μαλλιά της είναι πιασμένα κότσο, η ίδια κρατάει ένα σακίδιο
ενώ φέρει τζιν ρούχα, χαρακτηριστικό ύφασμα άνετου και νεανικού (συνήθως) ντυσίματος.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%;">Εκείνος
απορροφημένος με το θέμα του σπιτιού που θα αποκτήσει, με την προκαταβολή που έχει
ήδη καταβάλει για τον εν λόγω σκοπό, εκείνη ελαφρώς περιφρονημένη γρήγορα αποπειράται
να επικοινωνήσει μαζί του θέτοντας το ερώτημα: «τι σημαίνει τεχνικός όρος;».
Σύντομα το πρόβλημα της έλλειψης συνεννόησης μεταξύ των δραματικών χαρακτήρων
διατυπώνεται σαφώς από τον Τζων με τη δήλωσή του: «Κάποια πράγματα δεν έχουν
γίνει κατανοητά στη μεταξύ μας επικοινωνία». Η Κάρολ γι’ αυτόν είναι «θυμωμένη».
Της το εκφράζει και εκείνη του τονίζει την κοινωνική διαφορά ανάμεσα στην ίδια
και σε εκείνον. Έχει πράξει ό,τι ακριβώς της είχε συστήσει: αγορά του βιβλίου
του και καλή μελέτη αυτού. Ωστόσο, αποτυγχάνει. Το γραπτό της είναι αδύναμο, η
απάντηση που σημειώνει στις εξετάσεις απλοϊκή και γενικόλογη. Νιώθει ηλίθια,
επαναλαμβάνει πως δεν καταλαβαίνει τίποτα. Ισχύει άραγε; Οι έννοιες του
ακαδημαϊκού συγγράμματος του Τζων είναι όντως τόσο δύσπεπτες για εκείνη; Είναι
ανόητη πράγματι όταν εκλιπαρεί να την διδάξει ο καθηγητής της; Υποδύεται μήπως
την έλλειψη νοημοσύνης που επικαλείται διαρκώς με στόχο να προκαλέσει τον Τζων
(φέροντάς τον στο απροχώρητο) την ίδια ώρα που ο τελευταίος της εξηγεί ότι ως
καθηγητής της οφείλει να την προκαλεί;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%;">Τη στιγμή
αυτή ο Τζων παίρνει τη γλωσσική σκυτάλη που του δίνει απλόχερα ο Μάμετ και
αρχίζει να αφηγείται την προσωπική του εμπειρία: μεγάλωσε πιστεύοντας ότι είναι
ηλίθιος και ότι οι πραγματικοί άνθρωποι είναι όλοι οι άλλοι πλην του ιδίου…
Επιρρίπτει την ευθύνη στον εαυτό του που δεν καταλαβαίνει την ύλη η φοιτήτριά
του ενώ αναρωτιέται γιατί γεννήθηκε άραγε: «για να είναι περίγελος; Αφού δεν
καταλαβαίνει…» Όπως σοφά διαπιστώνει: <b>«ερμηνεύουμε τις συμπεριφορές των
άλλων μέσα από το φίλτρο που δημιουργούμε εμείς»</b>, τονίζοντας έτσι τον βαθύ
υποκειμενισμό που διακρίνει κάθε άνθρωπο στην εξήγηση των όσων συμβαίνουν γύρω
του. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%;">Στο σημείο
αυτό, ένα σημείο που ο Τζων «ανοίγεται» προσωπικά στην Κάρολ, η τελευταία
υφαίνει τον ιστό της σαν αράχνη: μαθαίνει για το καινούργιο σπίτι που θα αποκτήσει
ο καθηγητής της και πως η αγορά αυτή συνδέεται άμεσα με την προαγωγή του η
οποία δεν έχει ακόμη λάβει τις απαραίτητες υπογραφές από μια επιτροπή που θα
κρίνει τον Τζων. Μια επιτροπή, που όπως ο ίδιος λέει με πικρία, δεν κάνει ούτε «για
να του πλύνουν το αυτοκίνητο». Η Κάρολ τον καλοπιάνει ρωτώντας τον γιατί
ασχολείται μαζί της ενώ στη ζωή του συμβαίνουν πιο σημαντικά πράγματα όπως η
επικείμενη προαγωγή και εν συνεχεία αγορά ακινήτου εισπράττοντας την τρυφερή,
θα λέγαμε, απάντηση: «σε συμπαθώ, εμείς μοιάζουμε». Σύμφωνα με τον Τζων, οι
διαφορές μεταξύ καθηγητών και φοιτητών είναι επίπλαστες, όπως ακούμε στο έργο
ενώ η λογική του «εγώ ξέρω κι εσύ όχι» είναι εκμετάλλευση. Οι εξετάσεις, όπως συνεχίζει,
είναι από ηλίθιους προς άλλους ηλίθιους. Πώς ορίζεται η επιτυχία και το
αντίθετό της άραγε; Οι κριτές πώς γίνεται και βρίσκουν πάντα «συντελεστές
ανικανότητας»;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%;">Η ΚΑΡΟΛ ΗΔΗ
ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΖΩΝ. Παίρνει θάρρος, σηκώνεται, έρχεται κοντά του,
λικνίζεται ενώπιόν του και ζητά να μάθει τον βαθμό της. Ο Τζων εξακολουθεί το
λάθος του: της προτείνει κατ’ ιδίαν μυστικές συναντήσεις στο γραφείο του,
πράγμα που θα εξασφαλίσει το «άριστα» στη φοιτήτρια. Εκείνη απορεί με τη
διάκριση αυτή και αναρωτιέται για τους κανόνες και την ισχύ τους. «Δεν υπάρχει
κανείς άλλος. Μόνο εσύ και εγώ», της απαντά μεταφέροντας τη σχέση τους έξω από
τα στενά ακαδημαϊκά όρια. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%;">Οι δύο
δραματικοί χαρακτήρες συνεχίζουν τη λεκτική τους διάδραση πάνω στο θέμα της πρόσβασης
στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ο Τζων, παραδόξως, στηλιτεύει την εκπαίδευση, τη χαρακτηρίζει
ως «εκφοβισμό» και «παρατεταμένο νεφέλωμα» μέσα στο βιβλίο του. Πρόκειται για
ένα «αρρωστημένο παιχνίδι, κάτι πέραν του χρήσιμου». Οι σπουδές για αυτόν είναι
«προκατάληψη» κοινωνικού περιεχομένου: συνδέονται με τις γνώσεις, την
εξειδίκευση, την αστική τάξη. Θεωρεί πως αν κάποιος δεν καταλαβαίνει ή δεν
μπορεί, δεν πρέπει και να σπουδάσει. Δεν αρκεί το γεγονός ότι απλά είναι «ίσος»
με τους άλλους, ότι απλά «δικαιούται» το αγαθό της. Οι απόψεις του εξοργίζουν
την Κάρολ. Υψώνει τη φωνή της, θεωρεί πως η ανώτατη εκπαίδευση συνιστά «αγαθό
υψηλό και απαραβίαστο» ενώ αδυνατεί να κατανοήσει το οξύμωρο του καθηγητή της που
αμφισβητεί την πανεπιστημιακή εκπαίδευση τόσο πολύ παρόλα αυτά την υπηρετεί με
αγάπη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%;">Ο Τζων
συνεχίζει να σφάλλει (άθελά του;). Της ζητάει να χαλαρώσει, την τρίβει ελαφρώς
και μέσω της επόμενης τηλεφωνικής του επαφής την καθιστά και πάλι κοινωνό της προσωπικής
του ζωής με τη συμφωνία της αγοράς που παραλίγο να ακυρωθεί αλλά τελικά αποκαθίσταται
με αποτέλεσμα ένα πάρτι – έκπληξη στο σπίτι του. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%;">Η πρώτη
πράξη (και μεγαλύτερη σε έκταση όπου τα γεγονότα πλέκονται αριστοτεχνικά)
ολοκληρώνεται. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%;">Φίλιππος Σοφιανός
(και ως ερμηνευτής μα πιο πολύ ως σκηνοθέτης) και Δένια Μιμερίνη μάς έχουν εγκλιματίσει
πλήρως στο πνεύμα του εξουσιαστή και του εξουσιαζόμενου μέσα στο ιδανικά
επιλεγμένο από τον Μάμετ ακαδημαϊκό περιβάλλον όπου συμπεριφορές καταπιεσμένων
συναισθημάτων, απωθημένων, παρενοχλήσεων σεξουαλικών και μη, επιβολής κύρους,
κατάχρησης δύναμης, συσσώρευσης και διακίνησης άχρηστης γνώσης, καθωσπρεπισμού
και επίτευξης φιλοδοξιών (η Κάρολ πρέπει να περάσει το μάθημα, επιθυμεί διακαώς
να λάβει το πτυχίο της, έχει στερηθεί πολλά για να είναι φοιτήτρια εκεί, ο Τζων
από την άλλη θα αποκτήσει ένα μεγάλο σπίτι μέσα από τη μονιμοποίηση, θα προσφέρει
στη γυναίκα του και στον γιο του μια καλύτερη ποιότητα ζωής) ανθούν κι ενίοτε
οργιάζουν.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><u><span style="font-size: medium; line-height: 107%;">ΠΡΑΞΗ
ΔΕΥΤΕΡΗ<o:p></o:p></span></u></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">«Θα γίνεις περίγελος κι εγώ θα χάσω το σπίτι».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: medium; line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">«Όλοι πρέπει να είμαστε ανοικτοί σε
διαφορετικές οπτικές. Είναι ουσιώδες».<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Η Κάρολ έχει υποβάλει καταγγελία εις βάρος του
Τζων. Η επιτροπή που θα του εγκρίνει τη μονιμοποίηση τώρα καλείται να εξετάσει τις
κατηγορίες.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Ο Τζων παραμένει ψύχραιμος. Φιλοσοφεί μάλιστα
αξιολογώντας τη διδασκαλία ως περφόρμανς. Δεν θέλει όμως να είναι ψυχρός σαν τους
δικούς του δασκάλους από το παρελθόν. Δεν θέλει να είναι συνηθισμένος, δεν
επιλέγει υποχρεωτικά το «ορθόδοξο». Προτιμάει να φέρεται σαν «αιρετικός» στη
δουλειά του. Εξάλλου, αυτή (η διδασκαλία) του προσφέρει το αντάλλαγμα της άνεσης
και της ευτυχίας εφόρου ζωής, αν βεβαίως γίνει τακτικός καθηγητής. Δεν υπάρχουν
άτρωτοι άνθρωποι. <b>Και οι άτρωτοι μπορούν κάλλιστα να γίνουν ευάλωτοι.</b> <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Ρωτάει την Κάρολ τι κακό της έχει προξενήσει
και με ποιον τρόπο μπορεί να επανορθώσει. Η οργή και ο θυμός πλημμυρίζουν και
τη δική του ψυχή. Η Κάρολ έχει παραποιήσει τα γεγονότα: στην αναφορά της χρησιμοποιεί
και την παραμικρή λέξη/πρότασή του από την περασμένη τους συνάντηση με μεγάλες
δόσεις υπερβολής (λ.χ. η περιγραφή του για το πώς συνουσιάζονται φτωχοί και
πλούσιοι μεταμορφώνεται σε «πορνογραφική ιστορία»). Τον αποκαλεί «σεξιστή» και «ελιτιστή»,
«ελεεινό» και «εκμεταλλευτή». Οι φοιτητές εργάζονται σκληρά για να μπορούν να
πληρώνουν τα δίδακτρα, πράγμα που αδυνατεί να καταλάβει ένας «αστός» που σε αντάλλαγμα
τους εμπαίζει. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Ο καθηγητής, πάντα πράος, της εξηγεί ότι δεν
είναι κανένας «μπαμπούλας» μήτε εχθρός. Αντίθετα, είναι κομμάτι του κόσμου αυτού,
όπως ήρεμα και ανθρώπινα λέει. «Είμαστε άνθρωποι, είμαστε ατελείς, ερχόμαστε σε
σύγκρουση, πολλά απ’ όσα κάνουμε είναι συμβατικά», προσθέτει ερμηνεύοντας την ανθρώπινη
φύση. «Λέμε ‘’ωραία μέρα σήμερα’’ όχι για να μιλήσουμε για τον καιρό μα γιατί
είμαστε άνθρωποι». <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Δεν σκοπεύει να τη διορθώσει αλλά την καλεί
σε διάλογο για να λύσουν τις διαφορές τους. Της ζητάει να αποδεχθούν την
ανθρώπινη ταυτότητά τους γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως και πάλι θα υπάρχουν
δυσκολίες. Παρόλες όμως τις προσπάθειες του καθηγητή για εκλογίκευση της κατάστασης
μέσα από την ανθρώπινη πάντα διάσταση, η Κάρολ επιμένει στην παρέκκλιση της εξουσίας,
τον αποκαλεί ειρωνικά «πάτερ φαμίλια» κρίνοντας απαράδεκτο να προσκαλεί
φοιτήτριες στο γραφείο του. Η πράξη κλείνει με την ίδια να κραυγάζει «βοήθεια».
Είναι τυφλή, άκαμπτη, απαιτεί εκδίκηση κάτι που προφανώς συνεχίζεται και
ολοκληρώνεται στην τρίτη και τελευταία πράξη του έργου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><u><span style="font-size: medium; line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ<o:p></o:p></span></u></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Ο καθηγητής είναι μόνος. Καπνίζει και πάλι,
συλλογίζεται, αγωνιά. Λείπει δύο ημέρες από το σπίτι του. Κάνει ξανά το λάθος
να καλεί την Κάρολ στο γραφείο του. Γιατί άραγε; Γιατί δεν στέκεται τυπικά απέναντί
της; Τι παλεύει να επιτύχει; Γιατί δεν συμβουλεύεται αυστηρά ένα δικηγόρο πριν
μιλήσει, πριν ενεργήσει; Γιατί φθάνει στο σημείο να δηλώσει «υπόχρεος» αν η
Κάρολ μείνει;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Προσπαθεί να διαπιστώσει αν η Κάρολ έχει συναισθήματα.
Αν νιώθει κάτι που ο καθηγητής της θα χάσει είκοσι χρόνια σκληρής δουλειάς για
να χτίσει καριέρα και ζωή. Πασχίζει να την πείσει να ανακαλέσει τις κατηγορίες της.
Όμως, δεν πρόκειται πια για κατηγορίες μόνο. Πρόκειται για αποδεδειγμένα γεγονότα.
Και η Κάρολ δεν είναι μια απλή μονάδα που δρα ατομικά. Εκπροσωπεί μια ολόκληρη
ομάδα που εναντιώθηκε στον Τζων για κατάχρηση εξουσίας και σεξιστική συμπεριφορά.
Έχει «ευθύνη» λοιπόν, όπως υπογραμμίζει, στην ομάδα αυτή. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Ο Τζων βλέπει πλέον ολοκάθαρα: η Κάρολ είναι
ένα «παιδάκι» που διψάει για εξουσία και εκδίκηση. Για να φθάσει ως εκεί, ως το
πανεπιστήμιο δηλαδή, χρειάστηκε να υπερβεί πολυάριθμες προκαταλήψεις τόσο
κοινωνικές όσο και οικονομικές και φυλετικές. Κι όλα αυτά για να συναντήσει όχι
ένα μέντορα αλλά ένα συμπλεγματικό τύπο που ανακρίνει και φλερτάρει. Η
αγανάκτησή της την υπερβαίνει και ο Τζων με τις αφορμές που της έχει προσφέρει
γίνεται το εξιλαστήριο θύμα της. Ο ψυχολογικός πόλεμος όμως δεν έχει τελειώσει
ακόμα: η Κάρολ μέσα στο μένος της, μέσα στο πάθος της για ταπείνωση του Τζων,
τού αντιπροτείνει την απόσυρση ορισμένων συγγραμμάτων από τη σχολή συμπεριλαμβανομένου
και του δικού του (με αντάλλαγμα την ανάκληση των μομφών υποτίθεται ως «ένδειξη
φιλίας»).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Το αποκορύφωμα έρχεται μόλις ο καθηγητής
πληροφορείται τηλεφωνικά από τον φίλο του Τζέρρυ ότι η Κάρολ τον κατηγορεί και
για απόπειρα βιασμού ενώ υφίσταται την απόλυτη συναισθηματική υπερχείλιση όταν
η Κάρολ, σταθερά προκλητική, απαιτεί από εκείνον να μη μιλάει τρυφερά στη
σύζυγό του στο τηλέφωνο αρνούμενη να αποχωρήσει από το γραφείο του, όπως εκείνος
την προστάζει να κάνει. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Τότε, την υβρίζει, τη χτυπά και την
απαξιώνει. Η βία επιβάλλεται επαληθεύοντας τη λαϊκή παροιμία «όπου δεν πίπτει λόγος,
πίπτει ράβδος». Όλα πλέον «είναι εντάξει», καταλήγει ο Τζων με την Κάρολ να
σηκώνεται από το πάτωμα ξαφνιασμένη και να συμφωνεί μοιραία μαζί του. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span style="line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Έχουμε να κάνουμε, αναμφισβήτητα, με ένα
θεατρικό διαμάντι διά χειρός Μάμετ. Γραμμένο την εποχή της 4<sup>ης</sup> περιόδου
του φεμινιστικού κινήματος, γίνεται η δραματική φωνή των ορίων, των κόκκινων
γραμμών μεταξύ των ανθρωπίνων σχέσεων και συμπεριφορών, θίγει ανοικτά το πολυσυζητημένο
“</span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">political</span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"> </span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">correct</span><span style="line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">” και την παρερμηνεία του, καταδεικνύει την αδυναμία της ανθρώπινης
φύσης και ψυχής. Πολλά τα δίπολα που συναντάμε μέσα στο κείμενό του: άνδρας –
γυναίκα, νεότητα – ωριμότητα, καθηγητής – φοιτήτρια, γνώση – άγνοια, λαϊκός –
αστός, ψυχραιμία – θυμός, διαλλακτικότητα – φανατισμός. Κυνικός, ερεθιστικός, ο
Αμερικάνος δραματουργός δέχεται επικρίσεις για το περιεχόμενο του παρόντος
έργου του που συνέπεσε τυχαία με υπόθεση σεξουαλικής παρενόχλησης η οποία και
πήρε την οδό της δικαιοσύνης με τον κατηγορούμενο να χάνει την προαγωγή του στον
δικαστικό κλάδο. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span style="line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Όσο για τον τίτλο, πρόκειται για μια λέξη που
δεν αναφέρεται ποτέ μέσα στο έργο, δεν ακούγεται στιγμή ούτε υπονοείται κάτι
σχετικό. Η <i>Ολεάν(ν)α </i>ήταν μια κοινότητα ουτοπικών θεωριών στην
Πενσυλβάνια της Αμερικής και συστάθηκε από τον </span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Ole</span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"> </span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Bull</span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"> </span><span style="line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">και τη μητέρα του Άννα. Ο Μάμετ την επέλεξε
για να σημάνει την <b>αβεβαιότητα της πραγματικότητας</b>. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span style="line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">(Περισσότερα δείτε εδώ στη διάλεξη της
θεατρολόγου & ακαδημαϊκού κ. Κων/νας Ζηροπούλου: </span><span style="line-height: 107%;"><a href="https://www.youtube.com/watch?v=XMRMVwUv7-A&t=868s">https://www.youtube.com/watch?v=XMRMVwUv7-A&t=868s</a>)
<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><u><span style="font-size: medium; line-height: 107%;">Η
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ – ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΠΡΟΪΟΝ<o:p></o:p></span></u></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span style="line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Στο θέατρο «Μικρό Άνεσις» έχει κανείς την
ευτυχία να παρακολουθήσει μια εξαιρετική παράσταση αντάξια του μεγαλειώδους δραματικού
κειμένου του </span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">David</span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"> </span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Mamet</span><span style="line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">. Τόσο ο έμπειρος Φίλιππος Σοφιανός με τους πολλαπλούς ρόλους που
αναλαμβάνει στο στήσιμο της παράστασης όσο και η νεαρή, ταλαντούχα Δένια
Μιμερίνη πάλλονται δίνοντας όλη τους την ψυχή και την ενέργεια 80 λεπτά επί
σκηνής. Ειδικότερα, ο Φ.Σ. διαθέτει έναν εντελώς προσωπικό τρόπο να παίζει τους
ρόλους του. Στα μονολογικά του κομμάτια είναι πολύ ζεστός, πολύ εύστοχος ενώ
ατάκες όπως: «να πάει στο πανεπιστήμιο κανείς μόνο επειδή το δικαιούται…;» ή
στο τέλος: «βγες έξω… δεν σε αφορά…» αποδεικνύουν την επιτυχημένη προσέγγιση
του έργου και τη σωστή απόδοση του ρόλου. Άριστη η σκηνοθεσία του, υπέροχα και
τα μουσικά θέματα με τα οποία ενδύει την παράσταση. Το ίδιο έχουμε να πούμε και
για τη Δ.Μ. στην τρίτη πράξη όταν φερειπείν επιθυμεί να ταπεινώσει και να
ευτελίσει τον καθηγητή της τη στιγμή που του επισημαίνει πως δεν είναι θεός και
πως με το σύγγραμμά του αυτό (που έχει αγοράσει και υποχρεωθεί να μελετήσει)
δεν έχει διαφωτιστεί καθόλου. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Άλλοι συντελεστές:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 3.75pt;"><span style="font-size: medium; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Μετάφραση: Γεωργία
Ζάχου<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Βοηθός σκηνοθέτης: Γιάννης Τσουρουνάκης<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span style="line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Σκηνικά -
Κοστούμια: Χριστίνα Κωστέα</span><span style="line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφομανώλης<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><span style="font-size: medium;">Artwork: Αρης Σομπότης</span><o:p style="font-size: 14pt;"></o:p></span></p>Μαρίνα Αποστόλου, MA Θεατρικών Σπουδώνhttp://www.blogger.com/profile/09321946237950897107noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-723566858573367945.post-44820207851243603542022-12-11T12:09:00.013-08:002022-12-12T08:33:15.495-08:00<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEju-neALGi2jDPVr-I8_plHbKUBxoTJ-gfQ2Uh2AeAdvVfn_RPphZXexVpZ5UYWKEA-0eyfgkZyBhumOzZ1cpANSCAUq1Ttn8vUw930w4aF1ie4i6jQ55OIIf1jUEAnXBJYcUewSzkDZ2Rq3qbGBc6FRMVnOvj5jQ622K-gDZfaQp6-TNDVqxkqkSfH/s1000/amerikanikos-vouvalos-8.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1000" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEju-neALGi2jDPVr-I8_plHbKUBxoTJ-gfQ2Uh2AeAdvVfn_RPphZXexVpZ5UYWKEA-0eyfgkZyBhumOzZ1cpANSCAUq1Ttn8vUw930w4aF1ie4i6jQ55OIIf1jUEAnXBJYcUewSzkDZ2Rq3qbGBc6FRMVnOvj5jQ622K-gDZfaQp6-TNDVqxkqkSfH/s320/amerikanikos-vouvalos-8.jpg" width="320" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 36pt; line-height: 107%;">ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΒΟΥΒΑΛΟΣ<o:p></o:p></span></i></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">Του </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 18pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">David Mamet</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;"><o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Θέατρο ‘’ΦΟΥΡΝΟΣ’’<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Μαυρομιχάλη 168, Εξάρχεια<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 22pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 22pt; line-height: 107%;">Σκηνοθεσία – Φωτισμοί:<o:p></o:p></span></b></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 22pt; line-height: 107%;">Θανάσης Σαράντος<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 26pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 24pt; line-height: 107%;">Σάββατο, 10 Δεκεμβρίου 2022<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 24pt; line-height: 107%;">Ώρα 9.00 μ.μ.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">Κριτική ανάλυση <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">της Μαρίνας Αποστόλου<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-weight: bold;">«ΟΛΑ ΓΑΜΗΘΗΚΑΝ…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-weight: bold;">ΜΠΟΜΠ, ΣΥΓΝΩΜΗ…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-weight: bold;">ΣΥΓΝΩΜΗ ΝΤΟΝΙ…»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-weight: bold;">Το εξαιρετικό θεατρικό έργο του Ντέιβιντ Μάμετ, τιμημένο εις διπλούν με
βραβείο </span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-weight: bold;">OBIE</span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-weight: bold;"> </span><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-weight: bold;">και βραβείο
Αμερικανών κριτικών της χρονιάς (1975), έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν
για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων οι φιλοθεάμονες στο ζεστό και συμπαθητικό
θέατρο «ΦΟΥΡΝΟΣ» των Εξαρχείων.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-weight: bold;">Πρωταγωνιστούν τρεις ταλαντούχοι ηθοποιοί: ο Θανάσης Σαράντος που
υπογράφει και τη σκηνοθεσία ενώ επιμελείται και τον φωτισμό της παράστασης, ο πραγματικά
υπέροχος και ξεχωριστός ερμηνευτικά Χριστόδουλος Στυλιανού και τέλος, ο Πάρης Σκαρτσολιάς,
το «νέο αίμα» στην υποκριτική τέχνη που εκπλήσσει θετικά με την παρουσία του
επί σκηνής.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-weight: bold;">Ο Θανάσης Σαράντος υποδύεται τον «Δάσκαλο», ο Χριστόδουλος Στυλιανού τον
Ντον ενώ ο Πάρης Σκαρτσολιάς αναλαμβάνει τον ρόλο του νεαρού Μπομπ. Και οι
τρεις καλλιτέχνες είναι άρτιοι υποκριτικά με τον Στυλιανού να διακρίνεται για
τη φυσικότητα που διαθέτει ως ηθοποιός καθώς, όπως τον έχουμε θαυμάσει και σε άλλους
ρόλους στο παρελθόν, αποδίδει αβίαστα και πειστικά τον δραματικό χαρακτήρα του μικροαπατεώνα
παλαιοπώλη. Πολύ καλά όμως παίζει και ο Σκαρτσολιάς το πιο αδύναμο και ευάλωτο
δραματικό πρόσωπο του έργου, τον Μπομπ, που κινείται στο περιθώριο λόγω των
ουσιών από τις οποίες ήταν παλιότερα εξαρτημένος ψάχνοντας διαρκώς για αγάπη
και ενδιαφέρον αλλά και για σημείο αναφοράς σε ξένους (μη συγγενείς) ανθρώπους,
όπως ο Ντον. Ο τελευταίος αποτελεί γι’ αυτόν έναν άλλο πατέρα αναπληρώνοντας,
τρόπον τινά, την πατρική φιγούρα που αφήνει ο συγγραφέας έμμεσα να αντιληφθούμε
ότι ο Μπομπ έχει στερηθεί. Ο Ντον νοιάζεται για τον Μπομπ, για τη διατροφή του,
για την τύχη του, διορθώνει τον Δάσκαλο που τον χαρακτηρίζει «πρεζόνι» (δεν
είναι πια εξαρτημένος καθώς όπως ακούμε έχει αποκοπεί από την εν λόγω έξη) ενώ
τρέμει για την υγεία του όταν εκείνος τραυματίζεται σοβαρά και αιμορραγεί για
ώρα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;"><u>Ο ΤΟΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ</u></span><o:p style="font-size: 16pt;"></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-weight: bold;">Βρισκόμαστε σε μια (άγνωστο ακριβώς ποια) πόλη της Αμερικής (κάποια στιγμή
ακούμε για παραλία) σε μια </span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-weight: bold;">antiquerie</span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-weight: bold;">
</span><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-weight: bold;">(αντικερί) της οποίας ιδιοκτήτης είναι ο Ντον (Χριστόδουλος Στυλιανού).
Εκεί πρόκειται να εκτυλιχθεί και όλη η δράση του δραματικού κειμένου του Μάμετ.
Όπως όλα τα καταστήματα τέτοιου τύπου, είναι ιδιαίτερα φορτωμένο με κάθε λογής
αντικείμενα που κάποια στιγμή στο έργο αποκαλούνται και «σαβούρα». Στο κέντρο
του χώρου υπάρχει κι ένα τραπέζι με πράσινη τσόχα εκεί όπου οι δρώντες
μαζεύονται για να παίξουν χαρτιά</span><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-weight: bold;">˙ δεν
παίζουν μόνοι: μαζί τους οι υποτιθέμενοι φίλοι τους Ρούθι, Γκρέις και Φλέτσερ.
Στα χαρτοπαίγνιά τους δεν συμμετέχει ο Μπομπ ενώ ο Φλέτσερ θεωρείται από όλους
ως πολύ δυνατός παίκτης. Το παλαιοπωλείο όμως δεν είναι ο μοναδικός τόπος εκτύλιξης
των γεγονότων. Οι δραματικοί χαρακτήρες του Αμερικανού συγγραφέα συχνάζουν και
σε κάποιο καφέ – στέκι απ’ όπου προμηθεύονται πίτες, πίτσες, καφέ και αναψυκτικά
(</span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-weight: bold;">Pepsi</span><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-weight: bold;">). Πρόκειται για ένα χώρο που βέβαια δεν βλέπουμε αλλά
που περιγράφεται από τους δρώντες και μάλιστα χρησιμοποιείται ως αναφορά για
κριτική στον καπιταλισμό και την περιβόητη «ελεύθερη αγορά».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-weight: bold;">Τα </span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-weight: bold;">props</span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-weight: bold;"> </span><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-weight: bold;">(σκηνικά αντικείμενα) που έχει επιλέξει η Άση
Δημητρολοπούλου είναι άψογα καθότι ο θεατής με την είσοδό του στην πλατεία δεν
χορταίνει να τα παρατηρεί (π.χ. καράβια και τρομπέτες) ενώ μέσω του τόσο επιτυχημένου αυτού σκηνικού (έμπροσθεν δεξιά βρίσκεται το γραφείο του Ντον και στο βάθος η ταμειακή μηχανή) μεταφέρεται
άμεσα και ρεαλιστικά στο κλίμα που επιθυμεί να δημιουργήσει ο Μάμετ. Εξίσου κατάλληλες
επιλογές συνιστούν και τα κοστούμια των ηθοποιών. Έτσι, ο λιγότερο παρακμιακός
χαρακτήρας, ο Ντον, ο καταστηματάρχης «επιχειρηματίας» είναι πιο συντηρητικά ενδεδυμένος,
ο Δάσκαλος ο πιο παραβατικός και ο αθυρόστομος, ο μισογύνης, ο μισάνθρωπος εν γένει και ο δηλητηριώδης της παρέας με πιο προκλητική κι επιδεικτική ενδυμασία ενώ ο Μπομπ, ο
νεότερος, ένας μάλλον φτωχοδιάβολος, με τζιν παντελόνι, με χαμηλό καβάλο και
μπλούζα – φούτερ με κουκούλα. </span><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-weight: bold;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Χρονικά η
δράση τοποθετείται την ίδια εποχή της συγγραφής του έργου, ήτοι το 1975. Η
Αμερική (δηλαδή οι Ηνωμένες Πολιτείες) είναι η Γη της Επαγγελίας με τους άφθονους
πόρους της και τις πολυάριθμες ευκαιρίες της για γρήγορο κέρδος να γοητεύουν τους
κατοίκους της αλλά και όσους μετανάστευσαν εκεί για ένα καλύτερο κι ευκολότερο
αύριο. Η πλοκή λαμβάνει χώρα στη διάρκεια ενός εικοσιτετράωρου, θυμίζοντας εν
μέρει τις αρχαίες τραγωδίες. Το βροχερό κλίμα, κλασικό μοτίβο στο θέατρο,
δυναμώνει, μπορεί κανείς να πει, την αγωνία για την αμφίρροπη έκβαση των γεγονότων
δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα μυστηρίου. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"></span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIix-0Kkl33NBkNJ-PA-5Jy8-flMFHThUUGCe1iZBxPyOxm82fQWYNa80LMs_o30xCVqaXkITOwyrsB1bgn81iVYZXLvyIqen7emAdecD_wQph7UeMWGogrrGNHbc6Sv1QhtfIgYMvWL5xVm0E0NAmmQDN4YRr4vliYg5jou7digwJmfifxEXi1aub/s741/%CE%91%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CE%B2%202.webp" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="494" data-original-width="741" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIix-0Kkl33NBkNJ-PA-5Jy8-flMFHThUUGCe1iZBxPyOxm82fQWYNa80LMs_o30xCVqaXkITOwyrsB1bgn81iVYZXLvyIqen7emAdecD_wQph7UeMWGogrrGNHbc6Sv1QhtfIgYMvWL5xVm0E0NAmmQDN4YRr4vliYg5jou7digwJmfifxEXi1aub/s320/%CE%91%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CE%B2%202.webp" width="320" /></a></b></div><b><br /><span style="font-size: medium;"><u>Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΣ
ΒΟΥΒΑΛΟΣ / ΒΙΣΩΝΑΣ</u></span><o:p></o:p></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Η εικόνα του
εν λόγω βοοειδούς δεν κοσμεί τυχαία τα νομίσματα των Η.Π.Α. Πριν την έλευση
των λευκών Ευρωπαίων, σημαντικός αριθμός βισώνων που άγγιζε μέχρι και τα 60 εκατομμύρια
ζούσαν σε αχανείς εκτάσεις συνυπάρχοντας με τη φυλή των Ινδιάνων. Κατόπιν, οι
λευκοί άποικοι κυνήγησαν ανελέητα το συγκεκριμένο ζώο σε σημείο που απειλήθηκε
από εξαφάνιση. Η εκμετάλλευση του δέρματος και του κρέατος των βισώνων αιματοκύλησαν
τις αμερικανικές πεδιάδες ενώ η θήρα των βούβαλων αποτελούσε επίσης σπορ με τους
επίδοξους κυνηγούς να πυροβολούν τα συγκεκριμένα ζώα και μέσα από το τρένο
ενόσω ταξίδευαν! Ο βούβαλος συνεπώς συνιστά κομμάτι της αμερικανικής κουλτούρας
και το κυνήγι του μέσο επίδειξης ισχύος.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;"><u>ΠΟΣΟ
ΑΠΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ ΤΕΛΙΚΑ;</u></span><o:p style="font-size: 16pt;"></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Τελικά ίσως
όχι και τόσο πολύ. Τα δραματικά πρόσωπα του έργου φέρονται περισσότερο
πρωτόγονα και όχι τόσο πολιτισμένα, όπως διαπιστώνουμε. Ο Μπομπ έχει μπλέξει σε
πρότερο χρόνο με τα ναρκωτικά, αναζητάει ερείσματα, λησμονεί τι του λέει ο
Ντον, ξεχνάει να φέρει τον καφέ από το στέκι τους, χρειάζεται συνεχώς χρήματα,
ψεύδεται, παραπαίει, δείχνει να είναι χαμηλής νοημοσύνης, κλέβει το συλλεκτικό κέρμα και
πέφτει θύμα λεκτικής και σωματικής βίας αρκετά εύκολα από τον Δάσκαλο
μοιάζοντας εντελώς εύθραυστος, σχεδόν έρμαιο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ο Δάσκαλος, ένας
τύπος πεζοδρομιακός που έχει ζήσει πολλά χρόνια «εκεί έξω» δηλώνοντας έμπειρος
και γεμάτος από βιώματα, υβρίζει χυδαία διαρκώς, χτυπάει τον Μπομπ,
διαπληκτίζεται με τον Ντον, διαβάλλει τις γυναίκες της παρέας ενώ
αποκαλύπτει την απάτη του Φλέτσερ στο χαρτοπαίγνιο εκ των υστέρων προδίδοντας μ’
αυτόν τον τρόπο την αξία της «αφοσίωσης» την οποία θίγει συχνά μέσα στο έργο και
επιβεβαιώνοντας συνάμα την ατάκα του Ντον: «Δεν βρίσκεις φίλους σ’ αυτή τη ζωή».
Είναι απάνθρωπος</span><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri;">˙</span><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"> ακόμη και την ώρα που ο Μπομπ αιμορραγεί σοβαρά εξαιτίας του, όχι απλά
δεν κάμπτεται αλλά του υπενθυμίζει πως του οφείλει χρήματα. Τα λόγια του μαρτυρούν
τη σκληρότητα και τον κυνισμό του. Κόβουν σαν μαχαίρια όταν απαξιώνει την
επιχείρηση του Ντον, όταν αισχρολογεί ακόμα κι όταν ξεστομίζει φαμφάρες όπως: «εγώ
άνθρωπο που δεν είναι αγχωμένος, δεν τον θέλω στη δουλειά μου». Αποτελεί, το
δίχως άλλο, τον χαρακτήρα εκείνο που έχει προικιστεί, κατά μια έννοια, από τον
Μάμετ με τις πιο ουσιώδεις, βαρύνουσες ατάκες. Εντούτοις, αποδεικνύεται όπως και
οι άλλοι, ανίκανος για πραγματική δράση καθώς η έλλειψη αποφασιστικότητας και
σχεδιασμού για τη ληστεία που δεν γίνεται στο τέλος καταλύουν κάθε ενδεχόμενο
να περάσει από τη θεωρία στην πράξη. Το σπασμένο του ρολόι, φερειπείν, ως ευτελής
δικαιολογία για την αργοπορία του, απογυμνώνει όλο το νταϊλίκι του που εξαντλείται
στο γρονθοκόπημα του φτωχού Μπομπ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ο Ντον, η
πιο ευγενική φύση απ’ όλους εμφανίζεται άπληστος κι ακόρεστος. Επιθυμεί να
ληστέψει τον ίδιο του τον πελάτη παρόλα αυτά όμως είναι κατά βάθος άβουλος και ερασιτέχνης</span><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri;">˙</span><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"> κωλυσιεργεί κι αναβάλλει. Μαζί με
τον Δάσκαλο αναζητάει μανιωδώς από το τηλέφωνο τον Φλέτσερ, τον υποψήφιο
τσιλιαδόρο της ληστείας, εντούτοις πιο πολύ φλυαρεί κι επαναλαμβάνεται παρά πραγματικά
δραστηριοποιείται κι έχει όντως κάτι χειροπιαστό κατά νου. Πολύ εύστοχοι οι
διάλογοι που κατασκευάζει η διάνοια του Μάμετ ακριβώς γι’ αυτό τον σκοπό,
δηλαδή να καταδείξει την έλλειψη συνεννόησης και την αποτυχία διεκπεραίωσης ενός
στόχου. Χαρακτηριστικός ο διάλογος μεταξύ του Ντον και του Μπομπ για την αμοιβή
του τελευταίου που συμμετέχει στην κατάστρωση του σχεδίου της ληστείας (αν
τελικά πράγματι πληρώνεται γι’ αυτό ενώ η «μπίζνα» τους στο τέλος ναυαγεί με
τον Μπομπ να αποχωρεί με χαρτζιλίκι χωρίς την υποχρέωση να το επιστρέψει). <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;"><u>ΕΠΙΓΕΥΣΗ ΤΟΥ
ΕΡΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ</u></span><o:p style="font-size: 16pt;"></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ρεαλισμός, ανθρώπινες
σχέσεις, ματαιοπονία και ματαιοδοξία, οικονομικο-πολιτικό σχόλιο, αποτίμηση των πάντων με ανθρώπινα κριτήρια (βλ. το χονδρό βιβλίο - κατάλογο στο παλαιοπωλείο όπου τα αντικείμενα/νομίσματα κατατάσσονται με βάση την αξία τους), καταπίεση των
αδυνάμων που καταλήγουν εξιλαστήρια θύματα, άκοπος πλουτισμός αλλά και
επικράτηση της λογικής και της αγάπης για τον άνθρωπο αποτελούν τους κύριους άξονες της μαμετικής σύλληψης στο παρόν έργο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">ΒΙΝΤΕΟ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:</span>
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=rX8GHvOkZlM">https://www.youtube.com/watch?v=rX8GHvOkZlM</a>
<span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>Μαρίνα Αποστόλου, MA Θεατρικών Σπουδώνhttp://www.blogger.com/profile/09321946237950897107noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-723566858573367945.post-12494308391960726822022-11-27T07:42:00.014-08:002022-11-30T23:02:05.960-08:00<p> </p><p class="MsoNormal"><i><b><span style="font-size: x-large;">ΒΟΫΤΣΕΚ</span></b></i><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: large;">Του Καρλ Γκέοργκ Μπύχνερ</span></b><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b>Θέατρο ‘’ΠΟΛΗ’’<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal"><b>Φώκαιας 4, Πλ. Βικτωρίας<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal"><o:p><b> </b></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpv1Ere-t5C3q1YhH00W0VIwIMWDWCLPvwfy0WBVtoHWEfaCvRKSvzDurojCSsInstCD5OtH8QR7wbIp0x14x04ilAOBrubBPTb7mk-s3pSYl1hnzIF5B8dsc93lN6m8YAGy2LItiAu8gun0LqFdrF_DPcPldwh1FFdjU8WRM-86imagcP-mVlTvHO/s2560/%CE%B2%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%83%CE%B5%CE%BA-scaled.webp" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1729" data-original-width="2560" height="216" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpv1Ere-t5C3q1YhH00W0VIwIMWDWCLPvwfy0WBVtoHWEfaCvRKSvzDurojCSsInstCD5OtH8QR7wbIp0x14x04ilAOBrubBPTb7mk-s3pSYl1hnzIF5B8dsc93lN6m8YAGy2LItiAu8gun0LqFdrF_DPcPldwh1FFdjU8WRM-86imagcP-mVlTvHO/s320/%CE%B2%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%83%CE%B5%CE%BA-scaled.webp" width="320" /></a></b></div><b><br /></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: large;">Σκηνοθεσία – Διασκευή – Φωτισμοί:<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: large;">Σταύρος Σ. Τσακίρης</span></b><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Σάββατο, 26 Νοεμβρίου 2022<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ώρα 6.00 μ.μ.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: medium;">Κριτική ανάλυση <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: medium;">της Μαρίνας Αποστόλου</span></b><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal"><o:p><i><b>"ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙΣ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΜΑΧΑΙΡΙ''</b></i></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;">Το να επιχειρήσει κανείς να ανεβάσει ένα τέτοιου
διαμετρήματος δραματικό κείμενο επί σκηνής, όπως είναι ο <i>Βόυτσεκ</i> του Μπύχνερ,
απαιτεί οπωσδήποτε πολύ σκληρή δουλειά αρχής γενομένης από την εις βάθος
ανάγνωση και μελέτη του έργου˙ παράλληλα, χρειάζεται και η συνεξέταση του
κοινωνικο-οικονομικού πλαισίου της εποχής της χώρας που αναπόδραστα ερέθισε και
καθόρισε τη σκέψη του συγγραφέα οδηγώντας τον στο κειμενικό αυτό αποτέλεσμα.
Ένα δραματικό προϊόν που λαχταράει να λάβει ζωντανή υπόσταση μέσα από ερμηνείες,
μουσική, αφήγηση, κίνηση και φώτα. Εξάλλου, κάθε θεατρικό έργο είναι ένας βυθός
μέσα στον οποίο καταδύονται οι συντελεστές για να βγάλουν στην επιφάνεια τον
θησαυρό του. Και ίσως όλα τα δραματικά έργα να μην είναι το ίδιο πλούσιοι
βυθοί, σίγουρα όμως ο <i>Βόυτσεκ</i>, ιδιαίτερα φιλοσοφικός, κρύβει μαργαριτάρια
συνυφασμένα με την ανθρώπινη ταυτότητα, αδυναμία και αξιοπρέπεια στο πλαίσιο
μιας κοινωνίας βαθιά άδικης και σκληρής. Δίκαια λοιπόν θεωρείται ο προάγγελος
του γερμανικού θεάτρου του 20ου αιώνα και του Μπρεχτ (εξάλλου, ο <i>Βόυτσεκ</i>
παίχτηκε εκατό χρόνια μετά τη συγγραφή του όταν περίπου γεννήθηκε και <i>Η όπερα
της πεντάρας</i>) τόσο χάρη στο περιεχόμενό του όσο και χάρη στην τεχνική του. Μια
τεχνική που ο Τσακίρης σέβεται και αναδεικνύει απόλυτα καθώς, χωρίς υπερβολή, πολλές
στιγμές κατά τη διάρκεια της παράστασης, ο θεατής που γνωρίζει διακρίνει συχνά
σπέρματα από το επικό θέατρο. Τέτοια είναι η μουσική και το τραγούδι, η
αφήγηση, η χρήση επιγραφών στον τοίχο κυρίως για τη σήμανση της ώρας (σημειωτέο
πως τα γεγονότα εκτυλίσσονται μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο) και την αναπαράσταση
των ζώων, η χρήση μασκών αλλά και πολλές στιγμές η έλλειψη συναισθήματος από την πλευρά των
ηθοποιών που δείχνουν σαν να στέκονται απέναντι από τον δραματικό χαρακτήρα που
υποδύονται – σίγουρα όμως δεν μιλάμε για «αποστασιοποίηση». Επιπλέον, η
καταγγελτική διάθεση για κοινωνική ανατροπή κόντρα στη δύναμη του ισχυρού και
του παράλογου. Ακόμη, σκηνές που μοιάζουν ασύνδετες μεταξύ τους ωστόσο άνετα
εντάσσονται στο σύνολο του έργου νοηματικά προωθώντας πλοκή και εξέλιξη. Οι
σύγχρονης αισθητικής αποσκευές που βλέπουμε επί σκηνής προβληματίζουν τον θεατή
κάνοντάς τον να υποθέτει ότι ίσως ο σκηνοθέτης αφήνει μια πόρτα ανοικτή προς το
μέλλον, σε ένα ταξίδι προς ένα καλύτερο αύριο, μια μετάβαση ενδεχομένως σε μια
καλύτερη ζωή από αυτή που παρουσιάζει και κατακρίνει ο Μπύχνερ μέσω του έργου
του. Εντύπωση τέλος προκαλεί η σχεδόν διαρκής παρουσία και των έξι ερμηνευτών
πάνω στη σκηνή οι οποίοι εργάζονται άοκνα καθ’ όλη την παράσταση άσχετα με το
μέγεθος του ρόλου τους. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;">Η σκηνοθεσία και απόδοση του έργου είναι αναμφίβολα
εξαιρετικές: πράγματι, το κοινό μεταφέρεται πίσω στο παρελθόν στο πρώτο μισό
του 19ου αιώνα στη Γερμανία και έρχεται σε επαφή με πολλές από τις παθογένειες
και τις ανησυχίες της τότε κοινωνίας αλλά και τις εκκολαπτόμενες επιστήμες που
μάχονταν να βγουν στο φως με όποιο τίμημα. Ο Τσακίρης έχει στα χέρια του ένα
«γίγαντα», τον ίδιο τον <i>Βόυτσεκ</i> τον οποίο καλείται να συλλάβει και να
αντιληφθεί σε πρώτο χρόνο αλλά και να «δαμάσει» στη συνέχεια καθώς πρόκειται
για ένα κείμενο πολύ υψηλών απαιτήσεων τόσο που υπάρχει, κατά μία έννοια, ο
κίνδυνος ο θεατής να διακόψει προς στιγμή τη θέαση – απόλαυση των ηθοποιών και
να απορροφηθεί από το μεγαλείο της γραφής του Μπύχνερ. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;">Τα σκηνικά και τα κοστούμια αποτελούν ιδανικές επιλογές του
Αλέξανδρου Ψυχούλη που επιμελήθηκε άψογα αυτά τα δύο βασικά και αλληλένδετα
κομμάτια της παράστασης. Έτσι, οι θεατές καθήμενοι στην πλατεία αντικρίζουν
μεμιάς ευάριθμα στρατιωτικά στοιχεία όπως λ.χ. ένα κράνος, ένα στρατιωτικό
σακίδιο αλλά και σφουγγαρίστρες και κουβάδες που υπονοούν τις αγγαρείες των
φαντάρων (δηλαδή των «έξυπνων δούλων» όπως ακούμε να λέγεται). Επίσης,
διακρίνεται ένα μπουκάλι κονιάκ (ή αλλιώς μπράντι όπως λέγεται) μόνο για όσους
μπορούν να το χαίρονται όπως ο λοχαγός αλλά και στη συνέχεια παρατηρούμε το
καρότσι μωρού εποχής που φέρει η Μαρία αλλά και τον ερυθρό σταυρό σύμβολο του
νοσοκομείου όπου πειραματίζεται ο ασπροφορεμένος ιατρός νευρολόγος. Δεξιά της
σκηνής από την πλευρά της πλατείας, παίζει ηλεκτρικό πιάνο η Ηρώ που τραγουδά
ζωντανά σε ελληνικά και γαλλικά, διηγείται αλλά και συνδιαλέγεται ενίοτε με τα
δραματικά πρόσωπα ως ανιματρίς στο τσίρκο. Συγχαρητήρια θα θέλαμε να δώσουμε
και στην ιδέα για τη χειροκίνητη σκηνή που περιστρέφεται χάρη στη συμμετοχή των
ίδιων των ηθοποιών.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;">Βρισκόμαστε στη Λειψία την 21η/6/1821. Πρόκειται για το
θερινό ηλιοστάσιο που εορτάζεται ξέφρενα με σκοπό να ξορκίσουν οι άνθρωποι τον
αιώνιο εχθρό τους: τον θάνατο. Ο Βόυτσεκ, τον οποίο υποδύεται χαρακτηριστικά ο
ταλαντούχος Γιάννης Παπαζήσης, είναι επαγγελματίας στρατιώτης αλλά κάνει και
οποιαδήποτε άλλη εργασία αρκεί να εξοικονομήσει λίγα γρόσια. Έτσι, παριστάνει
τον μπαρμπέρη του λοχαγού και όλου του λόχου χωρίς συγκεκριμένο μισθό
αρκούμενος στα φιλοδωρήματα. Ταυτόχρονα, έχει δεχθεί να είναι το πειραματόζωο
ενός νευρολογικού πειράματος με αμοιβή δύο γρόσια. Για τον σκοπό αυτό, τρώει
μόνο μπιζέλια από κονσέρβα κι εν συνεχεία προσφέρει τα ούρα του προς ανάλυση. Ο
έλεγχος της συμμετοχής του στο πείραμα είναι αυστηρός και κάθε λάθος του ισοδυναμεί
με αφαίρεση χρημάτων από την αμοιβή του. Μότο του είναι η φράση: «Ναι σε όλα»
θέλοντας έτσι να σημάνει πως δεν μπορεί να αρνηθεί οτιδήποτε του απαλύνει την
οικονομική του ανέχεια. Οι συστρατιώτες του τον θεωρούν ‘’σαλεμένο’’, ‘’αγαθιάρη’’
μα και ‘’σπιούνο’’. Είναι μάλιστα πατέρας ενός βρέφους που απέκτησε χωρίς την
ευλογία της εκκλησίας με μια όμορφη και πολύ ελκυστική πόρνη, τη Μαρία
(Βασιλική Τρουφάκου) με την οποία και συμβιώνει εκτός γάμου. Πρόκειται για ένα
θηλυκό του οποίου το βλέμμα διαπερνά «εφτά στρώσεις δερμάτινα παντελόνια».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;">Την τελευταία ορέγονται διακαώς διάφοροι άνδρες με κορυφαίο
τον (χωρίς όνομα) λοχαγό (Ιάσων Παπαματθαίου), ο οποίος όσο κι αν διατυμπανίζει
την αξία του περιορισμού της σάρκας και της επικράτησης του πνεύματος,
εντούτοις υποτάσσεται στη γοητεία της Μαρίας πληρώνοντας, όπως ξέρει καλά να
κάνει, το ανάλογο αντίτιμο. Οι γυναίκες φαίνεται πως είναι κι η μεγάλη του
αδυναμία καθώς ένα ζευγάρι απλωμένες κάλτσες αρκούν για να του ξυπνήσουν την
ερωτική επιθυμία. Ασκεί πάνω στον Βόυτσεκ μια ανήθικη εξουσία. Τον προστάζει,
τον προσβάλλει, τον ταπεινώνει, τον θεωρεί ακόμα και «απατεώνα». Φθονεί μάλιστα
όταν η Μαρία λαμβάνει αμοιβή από τον γιατρό μόνο και μόνο για να του χαρίσει
την απλή όψη του θεσπέσιου κορμιού της, γεγονός που φροντίζει να φτάσει στα
αυτιά του ζηλιάρη Βόυτσεκ. Ζει μόνος, δεν θέλει μια σύντροφο που να τον ζαλίζει
με την ομιλία της ούτε και παρέα με «βλάκες». Κλωτσάει εύκολα τον υποτακτικό
του Βόυτσεκ και τον λούζει με το μπράντι όταν θυμώσει μαζί του. «Όλοι είμαστε
αμαρτωλοί Βόυτσεκ, μην νιώθεις μοναξιά» θα του πει για να τον παρηγορήσει αλλά
και θα τον κατακεραυνώσει πολλάκις με δηλώσεις του τύπου: «Έχει μπει μέσα σου ο
διάολος για να χλευάζεις τον Θεό». Όσο για τη γνώμη του για την αναδυόμενη
ιατρική που εκπροσωπεί ο νευρολόγος εγκλωβίζεται σε υποτιμητικές λέξεις όπως ο «χασάπης»
και προφανώς όχι άδικα καθότι οι μέθοδοί της εκείνη την εποχή ήταν απάνθρωπες
και όχι και τόσο βάσιμες, όπως παρακολουθούμε. Στον πόλεμο, όπως υποστηρίζει με
στόμφο, έχουμε έναν και μόνο σύμμαχο: τον εαυτό μας. Και «δεν ποντάρουμε στην
αστοχία του άλλου. Πυροβολούμε πρώτοι!» Εξάλλου, «κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του
έναν ανήθικο και ένα δολοφόνο» ενώ οι άνθρωποι πρέπει «να αισθάνονται και λίγο
φονιάδες» διότι αυτό «ενισχύει τον ανταγωνισμό». Συνάμα είναι και κυνικός όταν
λ.χ. αναφέρεται στην «αιωνιότητα» κάτι που μας «έχει γραμμένο στα αρχίδια του»
εφόσον υπάρχει πάντα, πριν και μετά από εμάς θέτοντας έτσι στο κάδρο την
ανθρώπινη ύπαρξη και τη ματαιότητά της. Παρόλη όμως την τραχιά του εικόνα, ο
λοχαγός κρύβει και μια εύθραυστη πτυχή κι όχι μόνο αυτή ως προς τις γυναίκες.
Κατατρύχεται από φοβίες σαν αυτή του κρεμασμένου σακακιού του που παραπέμπει σε
ανθρώπινο κρέμασμα προοικονομώντας κατά κάποιο τρόπο την κατάληξη του φονιά στο
έργο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;">Ο Βόυτσεκ από τη δική του θέση φιλοσοφεί και πότε
αναρωτιέται και πότε διαπιστώνει: «Γιατί φοβάμαι; Γιατί ζηλεύω; Γιατί να πονάει
ο ακρωτηριασμός;… Με τις δυσκολίες πάει μπροστά ο κόσμος… Δεν ξέρω τι είναι
θεός. Βλέπω όμως τη δύναμή του και φοβάμαι… Ο Χριστός όμως γεννήθηκε εκτός
εκκλησιαστικού μυστηρίου… ΑΝ ήμουν πλούσιος, θα μου έστελνε τις ευχές του ο
πάστορας γιατί θα είχε λαμβάνειν… Τα λεφτά σε κάνουν ενάρετο. Η αρετή είναι
τόσο πολύτιμο πράγμα για να μην μπορούν να την αγοράσουν οι φτωχοί… Ας σβήσει ο
Θεός τον ήλιο κι ας κυλιστούν όλοι στη μοιχεία…» Τρέμει ένα επικείμενο τέρας
που θα επιτεθεί, γυρεύει όλο και πιο πολλά λεφτά, ζητάει από τη Μαρία
περισσότερη υπομονή.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;">Μα και η Μαρία εμφανίζεται συνειδητοποιημένο άτομο αν και
διπρόσωπο. Ξέρει πολύ καλά τη μοίρα της κι ότι το παιδί της θα είναι μια ζωή «το
παιδί της πόρνης». Ο δρόμος κι οι βόλτες που κόβει με το καρότσι έξω είναι η
μόνη της παρηγοριά ενώ όπως με πικρία δηλώνει: «Λίγοι μπορούν να πηγαίνουν όπου
θέλουν. Να έχουν ζεστασιά και βολή» και πως «μόνο ο ύπνος μπορεί να μας σώσει».
Φοβάται το σκοτάδι ενώ θυμίζει στον Βόυτσεκ ότι τής χρωστάει ένα χορό, αυτόν
που θα χορέψουν μαζί για τελευταία φορά σε μια υψηλής καλλιτεχνικής αξίας σκηνή
(Παπαζήσης – Τρουφάκου στην πιο δυνατή τους στιγμή). Αγαπά το χρήμα και
πουλιέται για αυτό. Δείχνει να ανησυχεί για την υγεία του Βόυτσεκ και του
φέρνει φαγητό στο στρατόπεδο αψηφώντας την απαγόρευση και αναλαμβάνοντας την
ευθύνη όμως την ίδια ώρα και δεδομένου ότι δεν είναι έγγαμη μαζί του (κάτι λογικό το οποίο υπενθυμίζει ο συστρατιώτης Αντρές στον Βόυτσεκ), δε θα αρνηθεί
τα χρήματα από τον γιατρό (Αργύρης Αγγέλου) και τα ακριβά μπιζού από τον
λοχαγό.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;">Ο γιατρός είναι το έτερο αδίστακτο πρόσωπο που ασκεί τη
χυδαία του εξουσία στον Βόυτσεκ (το μικρό όνομα του Βόυτσεκ είναι Φραντς, όπως ακούμε
από τη Μαρία). Π.χ. γίνεται έξαλλος όταν συλλαμβάνει τον φτωχό στρατιώτη να
ουρεί στον τοίχο (είναι κάτι που παραβιάζει τη συμφωνία τους) και τον απειλεί
με δικαστήριο. Γίνεται όμως και προκλητικός όταν πιέζει τον Βόυτσεκ να ουρήσει
με το ζόρι και χύνει μπροστά του το περιεχόμενο του μπουκαλιού ξεσπώντας έτσι
όλη τη μικρότητα και τον σαδισμό του. Επιστημονικός του στόχος είναι να εξαλείψει, όπως
καμαρώνει, τον ‘’θυμό’’ κάνοντας έτσι την ‘’ανατροπή’’ με τον άνθρωπο να ‘’σιχαίνεται
κάθε σωματική ευχαρίστηση’’. Πιστεύει δε ότι μπορεί να προσφέρει στην
ανθρωπότητα ‘’ένα μέλλον γεμάτο καλοσύνη’’. Μονομαχεί λεκτικά με τον λοχαγό
μέσα από αλληλοταπεινώσεις δεχόμενος τις κατηγορίες εκείνου για ‘’εκφοβισμό και
κατάχρηση της ιατρικής ιδιότητας’’. Παρόλα αυτά, εντοπίζει ένα μεγάλο κοινό
σημείο ανάμεσα σε αυτόν και τον λοχαγό: το μίσος. Κι αυτό το αποδεικνύει
ανερυθρίαστα την ώρα του πειράματος πότε με τη γάτα πάνω στον Βόυτσεκ και πότε
με το κούνημα των αυτιών στο οποίο υποχρεώνει τον τελευταίο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;">Ο Μπύχνερ εμπνέεται από ένα αληθινό γεγονός, την καρατόμηση ενός
κουρέα επειδή σκότωσε την ερωμένη του και γράφει τον <i>Βόυτσεκ.</i> Ένα έργο
που δεν κατόρθωσε να αποτελειώσει λόγω του πρόωρου θανάτου του από τύφο σε
ηλικία μόλις 24 ετών (ας σκεφτούμε πόσα ακόμη αριστουργήματα θα είχε χαρίσει
στο παγκόσμιο θέατρο αν είχε ζήσει φυσιολογικά τη ζωή του ως το τέλος). Ο
Σταύρος Τσακίρης με τον θίασό του τολμούν να τιθασεύσουν ένα κείμενο που θίγει
ποικίλες παραμέτρους της ανθρώπινης ζωής που προφανώς απασχολούν το ανθρώπινο
είδος και τις κοινωνίες μέχρι σήμερα: την πενία, την ανέχεια, τις θυσίες, το ηθικό
και το μη ηθικό, το μίσος, τη ροπή προς το χρήμα και την αμαρτία, την ύπαρξη ή
μη του θεού. Ξεχωρίζουν ερμηνευτικά οι Παπαζήσης και Αγγέλου με τους λοιπούς
ηθοποιούς (Παπαματθαίου, Τρουφάκου και Παπαδόπουλο στον ρόλο του στρατιώτη Αντρές)
να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό σε μια παράσταση δύο πυκνών ωρών χωρίς
διάλειμμα. Πρόκειται για ένα έργο που δεν ανεβαίνει τόσο συχνά ακριβώς διότι έχουμε
να κάνουμε με μια δύσκολη πνευματική και καλλιτεχνική αναμέτρηση. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;">ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ:
https://www.facebook.com/POLHtheatro/<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>και https://www.facebook.com/watch/100063781232851/790741771981567/</span><o:p></o:p></p>Μαρίνα Αποστόλου, MA Θεατρικών Σπουδώνhttp://www.blogger.com/profile/09321946237950897107noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-723566858573367945.post-12743986900239947482022-11-21T04:22:00.013-08:002022-11-21T09:00:18.778-08:00<p> </p><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 36pt; line-height: 107%;">Ο ΠΑΙΧΝΙΔΟΠΟΙΟΣ<o:p></o:p></span></i></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 22pt; line-height: 107%;">του Τζωρτζ Κάντογκαν Γκάρντερ ΜακΚέυ<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 22pt; line-height: 107%;">Θέατρο ΜΙΚΡΟ ΓΚΛΟΡΙΑ<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 22pt; line-height: 107%;">Ιπποκράτους 7, Αθήνα<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 20pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 20pt; line-height: 107%;">Μετάφραση – Σκηνοθεσία: </span></b></p><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 20pt; line-height: 107%;">ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
ΚΟΕΝ<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">Βοηθός Σκηνοθέτη: Νίνα Σωτηροπούλου<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 26pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 20pt; line-height: 107%;">Κυριακή, 20 Νοεμβρίου 2022<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 20pt; line-height: 107%;">Ώρα 8.15 μ.μ.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 26pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">Κριτική ανάλυση της Μαρίνας Αποστόλου<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 22pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 22pt; line-height: 107%;">Σαδιστική παράνοια υπό τους ήχους της
Μαντάμ Μπάτερφλαϊ<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 22pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><o:p><span style="font-size: 22pt;"> </span></o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; font-size: 22pt; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6UVwTJCjzE9yVocC_rJ7HykDkNMgkp3kciNX4aw4qav_5CUhR-4kOt1PQzUW0Jc_WJEZRLStT1oAU1HVZmgnuwK6C6Zu913iBoD96sKgtdvQJhnMZHG32QnthNeF6InPzZjCAuV9xBJb1DDKqwKQyHA8qq_TOE8wlvv-7BQ20_Kx4cuLJuH0nFyS7/s700/%CE%A0%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BD%CE%B9%CE%B4%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CF%8C%CF%82-top.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="330" data-original-width="700" height="151" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6UVwTJCjzE9yVocC_rJ7HykDkNMgkp3kciNX4aw4qav_5CUhR-4kOt1PQzUW0Jc_WJEZRLStT1oAU1HVZmgnuwK6C6Zu913iBoD96sKgtdvQJhnMZHG32QnthNeF6InPzZjCAuV9xBJb1DDKqwKQyHA8qq_TOE8wlvv-7BQ20_Kx4cuLJuH0nFyS7/s320/%CE%A0%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BD%CE%B9%CE%B4%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CF%8C%CF%82-top.jpg" width="320" /></a></div><span style="font-size: 22pt;"> </span><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 22pt; line-height: 107%;">Μερικές από τις
κοφτερές ατάκες – τροφή για συλλογισμό του δραματικού κειμένου:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">«Ο νόμος είναι γελοίος!»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">«Το έγκλημα είναι ότι το συνηθίζουμε…
Λες </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 18pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">ok</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 18pt; line-height: 107%;"> </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">και πας παρακάτω…»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">«Πίσω από την εμμονή κρύβεται κάτι
αθώο και γλυκό…»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">«Ενδόμυχα, όποιος είναι καμένο χαρτί,
όλοι τον αγαπάνε…»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">«Ένα δέντρο, όταν πεθαίνει, το θάβει
κανείς; Κανείς! Μένει εκεί όμορφο και λυγερό…»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">«Άνθρωποι σαν κι εμάς θέλουν προσοχή…»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">«Ο καθένας μπορεί να σκοτώσει…»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">«Η εγγύτητα του θανάτου λειτουργεί
αφροδισιακά…»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">«Όσο πιο απάνθρωπο είναι το έγκλημα,
τόσο πιο ανθρώπινη η τιμωρία του…»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 22pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Πώς γίνεται
να χωρέσει η απόλυτη εγκληματική παράνοια μέσα σε 65’ θεατρικού χρόνου; Πώς
γίνεται αυτή η «προδιαγεγραμμένη» τρέλα του ανθρώπινου νου να παρασταθεί μέσα
στον μινιμαλιστικό χώρο ενός θεάτρου όπως είναι η περίπτωση του Μικρού Γκλόρια;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Στο πρώτο
ερώτημα απαντά το εξαιρετικής πυκνότητας και δραματικής αξίας κείμενο – ξυράφι του
Νεοϋορκέζου Τζωρτζ Κάντογκαν Γκάρντερ ΜακΚέυ ενώ στο δεύτερο την απάντηση δίνει
ο πολύ ταλαντούχος, </span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">ma</span><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri;">î</span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">tre</span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"> </span><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">των σκοτεινών ψυχολογικών θρίλερ
σκηνοθέτης και μεταφραστής Αλέξανδρος Κοέν.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">«Η παράσταση
έχει ήδη αρχίσει…» ακούμε υποβλητικά από το μεγάφωνο όταν ζητείται από το κοινό
να απενεργοποιήσει τα κινητά του τηλέφωνα κι έτσι το μυστήριο αρχίζει…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Βρισκόμαστε
στο εσωτερικό ενός σπιτιού καλαίσθητου και νοικοκυρεμένου που συνδυάζει τις αποχρώσεις
του μαύρου και του κόκκινου: του σκότους και του αίματος. Στον καναπέ του,
ξαπλωμένη, βασανίζεται χωρίς να μπορεί να αναπαυθεί ούτε και στον ύπνο της η Κλωντ
Κρίστοφερ, μία νεαρή και όμορφη ψυχίατρος που ερευνά σε σημείο εμμονής την
περίπτωση ενός ψυχοπαθούς εγκληματία που καθιστά μέσω της λοβοτομής τα θύματά
του (πάντα νέες γυναίκες) ανήμπορα να κουνηθούν και να επικοινωνήσουν ακριβώς σαν
να ήταν άψυχα παιχνίδια.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Μια
απρόσμενη επίσκεψη </span><span style="font-size: 21.3333px;">μέσα στη νύχτα </span><span style="font-size: 16pt;">στη μοναχική γυναίκα που πλέον δεν έχει ούτε συγκάτοικο ούτε
αρραβωνιαστικό. Ένας περιέργως χαλασμένος συμπλέκτης αυτοκινήτου
που αντικαθίσταται από έναν καινούργιο μέσα σε μαύρη σακούλα, μια γνωριμία σε
γήπεδο τένις που έχει ήδη προηγηθεί, αλκοολούχα ποτά (βότκα και τεκίλα), ένα
κομμένο τηλέφωνο, ένας στηθόδεσμος που ενοχλεί αλλά η αφαίρεσή του δεν
ικανοποιεί αρκετά το βλέμμα, ένας χυμός από φρέσκα φρούτα αλλά και ένας φακός που
εσωκλείει το μικρό εκείνο αντικείμενο το οποίο θα δώσει τη λύση στην πλοκή.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ένας μάλλον
ντροπαλός ηδονοβλεψίας («σκοποφιλικός» όπως ακούμε να είναι ο επιστημονικός του
όρος), ένας επ’ αμοιβή χειρομάντης, ένας ομοφυλόφιλος (και άρα ακίνδυνος για
μια μόνη γυναίκα που και φοβάται και που ψάχνει να βρει την αλήθεια), ένας ηθοποιός
που δουλεύει τον ρόλο του και ταυτίζεται με αυτόν αλλά και ένας στυγνός,
αμετανόητος δολοφόνος είναι τα πολλαπλά πρόσωπα που ενσαρκώνει εναλλάξ με
γρήγορες διαδοχές και χωρίς περιθώριο στους θεατές για ανάσα ο εξαιρετικός
ερμηνευτής Γιώργης Παρταλίδης που με άνεση και περισσή πειστικότητα γίνεται
Πήτερ επί σκηνής.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Μία
επιστήμονας που τελεί υπό ένταση και τρόμο, που πασχίζει να χειριστεί κάθε
λεπτό τον επισκέπτη – φίλο – φαρσέρ – υποψήφιο βιαστή/εραστή – θύτη της. Εμφανώς
κουρασμένη, σχεδόν άρρωστη ωστόσο πολύ ευφυής, ερευνά, αμύνεται, συνεργάζεται, διαχειρίζεται,
πίνει, συνουσιάζεται, σοκαρίζεται, καταρρέει και αναπτερώνεται, μεθάει με τους ήχους
της όπερας ενώ από τα ράφια της πέφτουν σελίδες του θεατρικού έργου στα γαλλικά
«Περιμένοντας τον Γκοντό» όταν εκείνη συμπλέκεται με τον Πήτερ, τον άνδρα που
εισβάλλει στον χώρο της. Αυτή η παράξενη γυναίκα είναι η Ραφίκα Σαουίς που
πραγματικά εντυπωσιάζει το κοινό με τη μεταμόρφωσή της ανταποκρινόμενη τόσο
αποτελεσματικά στον ρόλο της ψυχιάτρου Κλωντ. Είναι συνάμα θλιμμένη,
πεισματάρα, αισιόδοξη μα και λάγνα, όπως τη χαρακτηρίζει με βάση την παλάμη της
ο «χειρομάντης» που την ψυχογραφεί. Όπως ακριβώς είναι και κάθε επιστήμονας που
εμβαθύνει στον υπερθετικό βαθμό στο πεδίο που τον απασχολεί. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ο Πήτερ δεν
είναι και τόσο ανεπιθύμητος: εισέρχεται στην οικία όχι σαν διαρρήκτης που παραβιάζει
ιδιωτικό χώρο αλλά σαν φίλος, καλοπροαίρετα. Η Κλωντ τρέμει σύγκορμη εντούτοις
παλεύει να επικοινωνήσει μαζί του. Πότε γνωρίστηκαν; Συχνάζουν όντως και οι δύο στον
ίδιο αθλητικό χώρο; Πώς μπορεί να τη βοηθήσει με το χαλασμένο της αυτοκίνητο;
Κανένας δεν την πιέζει να του δώσει τη φουρκέτα απ’ τα μαλλιά της ως βοηθητικό
εργαλείο και ακόμα περισσότερο το κλειδί του αυτοκινήτου της. Ωστόσο, εκείνη όλα
τα πράττει καρδιοχτυπώντας και αμφιβάλλοντας. Όπως διερευνά το περιστατικό του «παιχνιδοποιού»
μέσα από τα θύματα – ασθενείς της, έτσι γυρεύει να βρει ποιος ακριβώς είναι ο
Πήτερ. Τον ψυχαναλύει σκοντάφτοντας διαρκώς στα ψέματα που ο ίδιος ξεστομίζει αβίαστα
ενώ εκείνη τα δέχεται μέχρι την επόμενη αποκάλυψη που δεν αργεί καθόλου. Είναι
αδύνατον να είναι ο γνωστός ηδονοβλεψίας της περιοχής… Όλοι αυτοί είναι δειλοί,
45αρηδες ηλικιακά που ταΐζουν πάπιες και μένουν ακόμα με τη μάνα τους, όπως λέγεται
στο έργο. Πιο πολύ πείθει για ηθοποιός όταν μέσα στο σκοτάδι θα τρομάξει και θα
φωνάξει «ένας μαλάκας είμαι» δεχόμενος το μαχαίρι – αντικείμενο αυτοπροστασίας
που χρησιμοποιεί η γιατρός. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Πολλά κορίτσια (τέσσερα παρακολουθεί η Κλωντ) έχουν ήδη γίνει «παιχνίδια» εξαιτίας του ασύλληπτου ακόμα βιαστή τους που
τις έχει καταδικάσει σε αναπηρικό αμαξίδιο εφ’ όρου ζωής. Χορηγώντας τους ηρεμιστικό
για ζώα, τις αχρηστεύει εγκεφαλικά απολαμβάνοντας το προϊόν του νοσηρού του
μυαλού. Κι όμως: δεν πρόκειται για φόνο… ο τύπος αυτός δεν ονομάζεται από τη
δικαιοσύνη της χώρας του «δολοφόνος» και οι πράξεις του δεν είναι παρά απλά «αδικήματα»
που τιμωρούνται από 2 έως 6 χρόνια ποινής φυλάκισης (το έργο γράφτηκε στα μέσα της
δεκαετίας του 1980 στη Νέα Υόρκη). Παρανοϊκοί πολίτες – άλογοι νομοθέτες. Αιχμηρό
λοιπόν το σχόλιο του ΜακΚέυ πάνω στην έλλειψη δικαιοσύνης. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Εξάλλου, όπως
τονίζει ο Πήτερ, «δεν χρειάζεται λουτρό αίματος…» Η Κλωντ θα γίνει διάσημη, θα
είναι «η δωδέκατή του» κι αυτό μόλις μέσω ενός μυοχαλαρωτικού που ξεκινάει με
τσιμπήματα στο πρόσωπο και καταφέρνει να ηρεμήσει «μέχρι και ελέφαντα».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Το κείμενο
του Αμερικανού δραματουργού είναι ένα αληθινό διαμάντι στο έπακρο αξιοποιημένο
από τον Αλέξανδρο Κοέν, ο οποίος όχι απλά το μεταφράζει άψογα αλλά και το
δουλεύει αριστοτεχνικά πάνω στους δύο ηθοποιούς του. Τα σκηνικά αντικείμενα
είναι επιμελώς επιλεγμένα, απόλυτα ταιριαστά στην υπόθεση του έργου. Οι
φωτισμοί συμβάλλουν τα μέγιστα στην απόδοση ενώ η μουσική που δεν σταματά
γεννάει εξ αρχής και συντηρεί καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης το συναίσθημα
της αγωνίας και της αμφιβολίας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Το ψέμα που
συνιστά αποκλειστικά ίδιον του ανθρώπου, η αδυναμία του ίδιου να το πιστεύει
αλλά και η δύναμή του να το αποκαλύπτει και να το αποκρούει, ο νόμος που δεν
έχει λογική, η αυθυποβολή, οι συνειδητές επιλογές, τα σημάδια στο πρόσωπο που
καταμαρτυρούν την αλλαγή στη ζωή μας, οι εξευτελιστικές εμπειρίες που βιώνουμε, η γοητεία που ασκούν η βία και το άγνωστο/άρρωστο, το μίσος και το πάθος που καταλήγουν στη συνουσία καθώς συνυπάρχουν και συμπορεύονται
«χέρι – χέρι», η ικανότητά μας να ξεγελάμε και να ξεγελιόμαστε, η απάθεια ως προϊόν της συνήθειας, οι αποκλίνουσες συμπεριφορές και εν κατακλείδι η επιείκεια του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού αποτελούν τις κύριες
ιδέες – συστατικά του συγγραφέα του έργου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ξεχωρίζουν στιγμές όπου ο Πήτερ – Γιώργης Παρταλίδης
περιγράφει ανατριχιαστικά πώς μια ζέβρα κατασπαράζεται από μια αγέλη άγριων
σκύλων (δική του επινόηση) αλλά και θυμάται τα παιδικά του χρόνια οπότε ήταν «κωλόπαιδο»
απολαμβάνοντας τον πνιγμό χρυσόψαρων μέσα σε ζελέ από λεμόνι προοικονομώντας έτσι το
δικό του τέλος.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Συντελεστές:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Παίζουν: Ραφίκα
Σαουίς, Γιώργης Παρταλίδης<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Σκηνικά: Γιάννης
Αρβανίτης<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Κοστούμια: Γιάννης
Αρβανίτης<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Φωτισμοί: Νίκος
Βλασόπουλος<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 3.75pt;"><span style="font-size: 16pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Video: <a href="https://www.youtube.com/watch?v=1-8xGbpAaDI">https://www.youtube.com/watch?v=1-8xGbpAaDI</a>
<o:p></o:p></span></p>Μαρίνα Αποστόλου, MA Θεατρικών Σπουδώνhttp://www.blogger.com/profile/09321946237950897107noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-723566858573367945.post-36544200578802089252022-11-15T13:02:00.005-08:002022-11-15T22:42:23.906-08:00<p> <b><i><span style="font-size: 36pt; line-height: 107%;">ΤΟ ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ</span></i></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">Του Ερρίκου Ίψεν<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Θέατρο ‘’ΠΟΡΕΙΑ’’<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Τρικόρφων 3, Αθήνα<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 22pt; line-height: 107%;"> </span></b></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: 22pt; line-height: 107%;">Σκηνοθεσία – Απόδοση – Διασκευή:
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΑΡΛΟΟΥ<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 26pt; line-height: 107%;"> </span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 24pt; line-height: 107%;">Κυριακή, 12 Νοεμβρίου 2022<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 24pt; line-height: 107%;">Ώρα 6.00 μ.μ.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;"> </span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">Κριτική ανάλυση <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">της Μαρίνας Αποστόλου<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;"> </span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF_XFlkjrr0pf8fowI7skzW9CH3yhFnmwPZMbOYfQ_oay0zigiN4zsPFl23ouyq-BfqjZGlkqfFX2S85LsZSrnpxUSokcPN1rODJrzAhf72dWwy8YNI1gWOuZ8iEdumqkfv-Tlf-w8H79RNspylwFL0p7Ge_-IR6tDufdYgfsEYEH8xCh_txw6_TKN/s1080/%CE%9A%CE%9F%CE%A5%CE%9A%CE%9B%CE%9F%CE%A3%CE%A0%CE%99%CE%A4%CE%9F.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="720" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF_XFlkjrr0pf8fowI7skzW9CH3yhFnmwPZMbOYfQ_oay0zigiN4zsPFl23ouyq-BfqjZGlkqfFX2S85LsZSrnpxUSokcPN1rODJrzAhf72dWwy8YNI1gWOuZ8iEdumqkfv-Tlf-w8H79RNspylwFL0p7Ge_-IR6tDufdYgfsEYEH8xCh_txw6_TKN/s320/%CE%9A%CE%9F%CE%A5%CE%9A%CE%9B%CE%9F%CE%A3%CE%A0%CE%99%CE%A4%CE%9F.jpg" width="213" /></a></b></div><b><br /></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">«Καμιά ελευθερία, καμιά ομορφιά δεν
μπορεί να υπάρξει σε σπίτι με δάνεια»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">«Το μωράκι μου ενδιαφέρεται τώρα και
για την επιστήμη…;»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-indent: -4.2pt;"><b><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;"> «Οι καρδερινούλες πρέπει να χουν πεντακάθαρο
ραμφάκι για να τιτιβίζουν ωραία…»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">«Να φοβάμαι την εκδίκηση ενός κακόμοιρου
γραφιά;»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">«Δεν έγινε το θαύμα…»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Το κλασικό
αριστούργημα <i>Το κουκλόσπιτο</i> του Νορβηγού
δραματουργού Ερρίκου Ίψεν επέλεξε για τη φετινή θεατρική περίοδο ο Δημήτρης
Τάρλοου αναθέτοντας στη Λένα Παπαληγούρα τον πρωταγωνιστικό ρόλο – σύμβολο της
Νόρας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Προσαρμόζοντας
την υπόθεση στα μέτρα του σήμερα, ο σκηνοθέτης τοποθετεί τη δράση σε ένα αστικό
σπίτι του παρόντα χρόνου παντρεύοντας στοιχεία από τα τέλη του δέκατου ένατου
αιώνα του Σκανδιναβού συγγραφέα με τη σύγχρονη πραγματικότητα. </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Κατά συνέπεια, ο
θεατής με την είσοδό του στην πλατεία θωρεί ένα υποβλητικό σαν μουσείο σκηνικό με έναν ευμεγέθη πίνακα ζωγραφικής που σχεδόν τρομάζει καθώς εκφράζει συναισθήματα
ανησυχίας και έντασης (βλέπουμε πάνω σ’ αυτόν ταραγμένα ζώα με έντονα χρώματα
που παραπέμπουν ίσως στους φοβιστές ζωγράφους), σαρκοφάγα φυτά αριστερά και
δεξιά, ένα κλασικό πιάνο, παιχνίδια ως δώρα για τα τρία παιδιά της οικογένειας βγαλμένα
από περασμένη εποχή, έγχαρτη αλληλογραφία που διακινείται με τον παραδοσιακό
τρόπο (εφημερίδες και επιστολές μέσα σε φυσικό γραμματοκιβώτιο), υπηρέτρια που
φοράει ανάλογη στολή εργασίας (Όλγα Δαλέκου) και αφετέρου μια σύζυγο που
χορεύει στους ήχους του ‘’</span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Jingle</span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Bells</span><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">’’, εργάζεται κάνοντας μεταγλωττίσεις
και σπικάζ, επικοινωνεί με τα παιδιά της μέσω συσκευής τάμπλετ, ψωνίζει και
δανείζεται σε νόμισμα ευρώ, μια άλλη νεαρή γυναίκα (Βίκυ Κατσίκα) που αναζητά εργασία κι ευτυχώς κατέχει καλά το ‘’</span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">office</span><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">’’, ένας σύζυγος (Γιώργος Χριστοδούλου) που έχει
καταλάβει θέση </span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">CEO</span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"> </span><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">στην
τράπεζα μα και την ίδια στιγμή παραμένει, όπως ακούμε, ‘’δημόσιος λειτουργός’’.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Η Νόρα είναι
η «ξοδευτρούλα», η «καρδερινούλα» και το «σκιουράκι» του συζύγου της που
ντύνεται και προβάλλεται κατά παραγγελία του τελευταίου ως «σέξι Ιταλίδα» σε </span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">bal</span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">masqu</span><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri;">é</span><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"> (μπαλ μασκέ) ενώ τρώει κρυφά γλυκά
(την βλέπουμε να τρώει «σύγχρονα» μελομακάρονα) διότι αυτό ενοχλεί τον Τόρβαλντ
– η ζάχαρη τής χαλάει τα δόντια της άρα και την κουκλίστικη ομορφιά της.
Αντιμετωπίζεται σαν το τέταρτο, κατά μία έννοια, μεγάλο παιδί της οικογένειας
που χαλάει χρήματα επιπόλαια, ενθουσιάζεται με τις γιορτές των Χριστουγέννων, με
το δέντρο που έχει ετοιμάσει ως έκπληξη για τα παιδιά της και κυρίως αδημονεί
να απολαύσει τις υψηλές χρηματικές απολαβές από τη νέα θέση ευθύνης που αναλαμβάνει
οσονούπω ο άνδρας της Τόρβαλντ. Μία σίγουρη δουλειά, ένα καλό εισόδημα, όπως ακούμε
στο έργο, είναι ό,τι καλύτερο για τη ζωή ενός ανθρώπου. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Εντούτοις,
όσο κι αν η Νόρα μοιάζει να μην έχει «βάσανα» και να δείχνει κακομαθημένη, όπως
επιφανειακά συμπεραίνει η φίλη της η Χριστίνα που επιστρέφει ξαφνικά από το παρελθόν, εκείνη
έχει ήδη πράξει ένα σοβαρό τόλμημα μυστικά από όλους: έχει δανειστεί από ιδιώτη
(Θανάσης Δόβρης) ένα μεγάλο χρηματικό ποσό με σκοπό με σώσει τη ζωή του Τόρβαλντ
που κάποτε κινδύνεψε και μάλιστα αυτό το πέτυχε πλαστογραφώντας την υπογραφή του
τότε βαριά ασθενούς πατέρα της που παρουσιαζόταν ως υποτιθέμενος εγγυητής (στο <i>Κουκλόσπιτο
</i>του Ίψεν μαθαίνουμε ότι μια γυναίκα δεν είχε δικαίωμα να δανειστεί χρήματα με νόμιμο τρόπο από μια τράπεζα εκείνη την εποχή, γι' αυτό και η Νόρα καταφεύγει σ' αυτή τη λύση). Το ψέμα αυτό, το μεγάλο αυτό μυστικό που
δεν πρέπει επ’ ουδενί να γίνει γνωστό, της χτυπά την πόρτα μέσω του Κρόκσταντ
που έρχεται να την εκβιάσει ζητώντας σημαντικό αντάλλαγμα. Η Νόρα μάχεται να
προλάβει την αποκάλυψη, δεν τα καταφέρνει ωστόσο κι εκείνη τη στιγμή φουντώνει
μέσα της μια άγρια ελπίδα: πως ο άνδρας της θα αναλάβει την ευθύνη ο ίδιος, θα
φερθεί θαρραλέα όπως κι εκείνη ανεβαίνοντας έτσι στην εκτίμησή της και κάνοντας τον γάμο της ακόμα πιο άξιο και ισχυρό. Το «θαύμα» όμως
δεν πραγματοποιείται στο τέλος κι έτσι η Νόρα από κουκλίτσα (κάποτε του πατέρα της
και τώρα του συζύγου της) αποφασίζει να σπάσει τα δεσμά της καθώς είναι αδύνατο
να συνεχίζει να συμβιώνει με έναν «άγνωστο»… (στο τέλος ακούγεται σχετικό
μουσικό θέμα – σημειωτέο ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης υπάρχει
ζωντανά μουσικός επί σκηνής κι αυτή είναι η Κρυσταλία Θεοδώρου). <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Μέλος της οικογένειας
είναι το δίχως άλλο και ο γιατρός Ρανκ (Κώστας Βασαρδάνης) ο οποίος νοσεί από «αυτοάνοσο»
(άλλη μια σύγχρονη ορολογία), πρόβλημα κληρονομικό που οφείλεται στον
ακόλαστο βίο που είχε διαγάγει ο πατέρας του. Είναι απογοητευμένος, μόνος, «ο
αθλιότερος από όλους τους ασθενείς του», είρωνας με τον εαυτό του, προσκολλημένος
στους Χέλμερ και ερωτευμένος με τη Νόρα κάτι που της αποκαλύπτει προς το
τέλος του έργου, μετά το πάρτι που λαμβάνει χώρα στο από πάνω πάτωμα και στο οποίο έχουν παρευρεθεί και οι τρεις τους (το ζεύγος Χέλμερ και ο γιατρός). Κι ενώ τείνει να
σχηματιστεί ένα ιψενικό τρίγωνο την ώρα που η Νόρα μένει μόνη της στο σαλόνι με
τον Ρανκ και του επιτρέπει να της χαϊδέψει το πόδι, αυτό το σχήμα άμεσα
διαλύεται καθώς ουδεμία τέτοια πρόθεση υπάρχει από τη μεριά της. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Η Νόρα δεν
γυρεύει να ερωτευθεί έναν άλλο άνδρα, να οχυρωθεί πίσω από ένα ακόμα ψέμα, να
βολευτεί, να κοροϊδέψει τον εαυτό της περνώντας μια φιλήσυχη, κίβδηλη ζωή. Η
Νόρα, μπορεί να υποστηρίξει κανείς, ομοιάζει ακόμα και με την Αντιγόνη του
Σοφοκλή καθώς επάνω της είναι δυνατόν να αναγνωρίσει κάποιος αρκετά στοιχεία
ανδρείας και θάρρους</span><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri;">˙</span><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"> για τη Νόρα του Ίψεν όπως και για τη σοφόκλεια Αντιγόνη υπερτερεί ο
ηθικός νόμος, ο νόμος που υπηρετεί το συναίσθημα και τις οικογενειακές κι εν
γένει τις ανθρώπινες αξίες κι όχι τόσο ο γραπτός νόμος, ο στενός, σκληρός
κώδικας που επιτάσσει το ‘’σωστό’’ και το ‘’τυπικό’’. Στηριζόμενος λοιπόν πάνω
σ’ αυτό το δεδομένο εισβάλλει ο Κρόκσταντ στην εστία των Χέλμερ απαιτώντας όχι
απλά αποκατάσταση αλλά ακόμα και αναβάθμιση, τη θέση ενός σκιώδους διευθυντή, ενός
χαλίφη στη θέση του χαλίφη. Σύντομα όμως θα βρει τον δρόμο του μέσα από την
αληθινή ανεκπλήρωτη αγάπη που κάποτε θυσιάστηκε από τη Χριστίνα στον βωμό της χρείας
για επιβίωση και της εκπλήρωσης του χρέους απέναντι στα ευάλωτα μέλη της οικογένειάς της.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ο Δημήτρης
Τάρλοου διαθέτει μια δική του, προσωπική αισθητική, μια ταυτότητα που τον κάνει
να ξεχωρίζει καλλιτεχνικά και να αφήνει το στίγμα του στο θέατρο μέσα από τις τεχνικές που ακολουθεί στις σκηνοθεσίες του. Οπωσδήποτε, αγαπάει πολύ το θέατρο
και εργάζεται μέσα και πάνω σ’ αυτό αγόγγυστα πολλά χρόνια τώρα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Η Λένα
Παπαληγούρα προσφέρει τον καλύτερό της εαυτό σε ένα ρόλο σημαντικής
ερμηνευτικής δυναμικής, ρηξικέλευθος όχι μόνο στα χρόνια του Ίψεν αλλά και στη
σημερινή εποχή. Πόσο εύκολα άραγε, ακόμη και τώρα, εγκαταλείπει μία μητέρα τα
παιδιά της τα οποία θα «την αγαπούν με το μυαλό και την καρδιά», όπως ακούμε να
λέει η ομοιοπαθούσα Ελένη; Πόσο απλό είναι να κάνει μια γυναίκα μια καινούργια
αρχή, να δώσει νόημα στην άδεια ζωή της, προϊόν μιας επιβεβλημένης κοινωνικής
και αντρικής / συζυγικής αντίληψης; <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Εξαιρετικός
στην ερμηνεία του ως γιατρός Ρανκ είναι ο Κώστας Βασαρδάνης. Πρόκειται για έναν
πολύ ταλαντούχο ηθοποιό, άνετο, αβίαστο, με μια άψογη άρθρωση και εκφορά
λόγου, απόλυτα πειστικό που θα μπορούσε αναμφίβολα να ενσαρκώσει το ίδιο
αποτελεσματικά και τον Τόρβαλντ. Κινείται πολύ όμορφα επί σκηνής, χτυπάει νότες
στο πιάνο και αγγίζει το συναίσθημα των θεατών μέσω της ασθένειάς του και του χωρίς
μέλλον έρωτά του για τη Νόρα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ο Γιώργος
Χριστοδούλου, επίσης δυνατός, έχει εξίσου ένα δύσκολο υποκριτικό «καθήκον»:
εκείνο του Χέλμερ που χρησιμοποιεί ως παίγνιο τη φαινομενικά αφελή Νόρα διατάζοντάς
την, δίνοντάς της τη μορφή που εκείνος αποφασίζει ωσάν η Νόρα να είναι ένα
κομμάτι πλαστελίνη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Χαρακτηριστικοί
όμως είναι και οι άλλοι τρεις ηθοποιοί Βίκυ Κατσίκα, Όλγα Δαλέκου και Θανάσης
Δόβρης που υποδύονται ρόλους που δίνουν ώθηση στην πλοκή και εξέλιξη της υπόθεσης.
Πρωτότυπο και πρωτοποριακό να βλέπουμε τη νοηματική γλώσσα επί σκηνής. Άλλο ένα
στοιχείο που χαράζει νέες οδούς στις ελληνικές παραστάσεις.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"> </span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ:<o:p></o:p></span></p>
<span face=""Calibri",sans-serif" lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;"><a href="https://poreiatheatre.com/plays/koyklospito/">https<span lang="EL">://</span>poreiatheatre<span lang="EL">.</span>com<span lang="EL">/</span>plays<span lang="EL">/</span>koyklospito<span lang="EL">/</span></a></span>Μαρίνα Αποστόλου, MA Θεατρικών Σπουδώνhttp://www.blogger.com/profile/09321946237950897107noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-723566858573367945.post-73269167433820021482022-11-07T07:46:00.022-08:002022-11-08T01:43:53.698-08:00<p> <b><i><span style="font-size: 36pt; line-height: 107%;">Ο ΓΑΜΟΣ</span></i></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">Του Μάριου Ποντίκα<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Θέατρο ‘’ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ’’<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ναυπλίου 12, Κολωνός<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 22pt; line-height: 107%;"> </span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2MYL27SOkZdlCZ0nAOtj-wDVVcKP88vzwuIf_jlIIqEx2XNXe2s0RswuBm399AMKPjsYNQzFDyoA1Mn43FYN9usr2yF02WcJtH0PNsAxc_NY9ncw730DEixSgA1Dn3GrHu_jwj1ggkNutBBanD9XM4wyTUt3fHMZCTtDwvWPOTtklPWW_dexrseet/s900/%CE%93%CE%91%CE%9C%CE%9F%CE%A32.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="900" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2MYL27SOkZdlCZ0nAOtj-wDVVcKP88vzwuIf_jlIIqEx2XNXe2s0RswuBm399AMKPjsYNQzFDyoA1Mn43FYN9usr2yF02WcJtH0PNsAxc_NY9ncw730DEixSgA1Dn3GrHu_jwj1ggkNutBBanD9XM4wyTUt3fHMZCTtDwvWPOTtklPWW_dexrseet/s320/%CE%93%CE%91%CE%9C%CE%9F%CE%A32.jpg" width="320" /></a></b></div><b><br /></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 22pt; line-height: 107%;">Σκηνοθεσία: ΕΛΕΝΗ ΣΚΟΤΗ<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 26pt; line-height: 107%;"> </span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 26pt; line-height: 107%;">Κυριακή, 6 Νοεμβρίου 2022<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 26pt; line-height: 107%;">Ώρα 6.15 μ.μ.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 26pt; line-height: 107%;"> </span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">Κριτική ανάλυση <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">της Μαρίνας Αποστόλου<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 20pt; line-height: 107%;"> </span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 20pt; line-height: 107%;">Ο ΦΑΥΛΟΣ, ΣΤΕΙΡΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΒΙΑΣ <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 20pt; line-height: 107%;">και η «Ελληνίδα Ιωάννα της Λωρραίνης»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Τρεις καρέκλες,
όσοι και οι «ανακριτές-δικαστές» της οικογένειας, ένα φωτιστικό στη μέσα
αριστερή από την πλευρά της πλατείας μεριά που υπονοεί – εισάγει το υπόλοιπο
τμήμα του σπιτιού, ένα αναπηρικό αμαξίδιο που ομοιάζει με ηλεκτρική καρέκλα,
μια νεαρή κοπέλα δεμένη χειροπόδαρα, καθηλωμένη, τιμωρημένη πάνω
σε αυτό, ένα διαχωριστικό σίδερο που αντιστοιχεί στον χώρο της δικαστικής
αίθουσας όπου «αποδίδεται» δικαιοσύνη: αυτά είναι τα λιτά </span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">props</span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"> </span><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">– σκηνικά αντικείμενα της παράστασης <i>Ο γάμος</i> σε σκηνοθεσία
της μοναδικής, ξεχωριστής Ελένης Σκότη – πού αλλού; – στο θέατρο «Επί Κολωνώ»
που πολλά χρόνια τώρα κοσμεί πολιτιστικά την πόλη της Αθήνας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ο Μάριος
Ποντίκας, αυτός ο σπουδαίος δραματουργός που «έφυγε» πριν λίγο μόλις καιρό, και
συγκεκριμένα στις 17 Σεπτεμβρίου 2022, μάς κληροδότησε μια σημαντική
παρακαταθήκη από μια σειρά θεατρικών κειμένων που απογυμνώνουν την αλήθεια από
κάθε φτιασίδι που μπορεί έστω και λίγο να την ωραιοποιήσει και την
καταδεικνύουν μέσα από το «μεγαλείο» της νοσηρότητάς της. Ωμός, σκληρός,
κοφτερός δεν διστάζει να ξεστομίσει όλη την αθλιότητα που περιέβαλλε την
ελληνική κοινωνία ως προς το σκουριασμένο, αρρωστημένο της μυαλό που την
κρατούσε πίσω και την έκανε να παραμένει βαλτωμένη στην απανθρωπιά της και τη
μιζέρια της.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><i><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ο γάμος</span></i><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"> ανέβηκε για πρώτη φορά στα 1980 στο
θέατρο Τέχνης και σήμερα, 42 χρόνια μετά, συνεχίζει να ανατριχιάζει το κοινό
που παρακολουθεί αηδιασμένο τα ήθη μια αμοραλιστικής εποχής που δεν απέχει και
πολύ από τον παρόντα χρόνο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"> </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSxQhwV2ddfSIZBbagV7u3htgEHQKSTcH6AStPWOexa71I2RQTdac7j_uM7NZOwU7JnQcPG5Q3T5V7Jp-toc-i8BfHRj17RJQLE7JqePA1nDdBHHdCSh5j7ZhaH1faRlNYHLQdxJKnreUspxjIEs9EWEM8Qi26bHB8-Gr_mDUSojszEdfBr6rYRUwV/s1024/%CE%93%CE%91%CE%9C%CE%9F%CE%A31.webp" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="562" data-original-width="1024" height="176" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSxQhwV2ddfSIZBbagV7u3htgEHQKSTcH6AStPWOexa71I2RQTdac7j_uM7NZOwU7JnQcPG5Q3T5V7Jp-toc-i8BfHRj17RJQLE7JqePA1nDdBHHdCSh5j7ZhaH1faRlNYHLQdxJKnreUspxjIEs9EWEM8Qi26bHB8-Gr_mDUSojszEdfBr6rYRUwV/s320/%CE%93%CE%91%CE%9C%CE%9F%CE%A31.webp" width="320" /></a></div><br /><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Αθήνα – Νέα
Φιλαδέλφεια – 1979 <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Μία νεαρή
γυναίκα μόλις δεκαέξι ετών βιάζεται από έναν εικοσάχρονο άντρα σε πάρκο της
γειτονιάς της. Το γεγονός γίνεται γνωστό, λαμβάνει εφιαλτικές διαστάσεις ενώ η
κοπέλα παραπέμπεται σε ιατροδικαστή για να διαπιστωθεί το μέγεθος της «ζημιάς»
στο κορμί της και πιο συγκεκριμένα στη ρήξη του παρθενικού της υμένα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Στο
στόχαστρο της αποτρόπαιας υπόθεσης το ίδιο το θύμα που κατηγορείται από την
οικογένειά της για το συμβάν. Φέρει ξεκάθαρη ευθύνη για το πάθημά της, όπως της
χρεώνουν οι δικοί της, διότι χωρίς αμφιβολία «προκάλεσε» και κυρίως «δεν
αντιστάθηκε» άρα «της άρεσε», κοινώς «τα ήθελε». Επιπλέον, ο θύτης δεν έφερε
εκδορές οπότε εκείνη δεν άπλωσε τα χέρια της για να τον απωθήσει. Η πράξη
οφείλεται αποκλειστικά στην ίδια που πλέον είναι «χαλασμένο πράμα», ένα
«πουτανάκι» που ντροπιάζει την οικογένεια και που φυσικά κανένας δεν θα θέλει
παντρευτεί συμπαρασύροντας στην ίδια θλιβερή μοίρα την αδελφή της. Η τελευταία
βέβαια έχει ήδη βιώσει ολοκληρωμένες ερωτικές εμπειρίες, γεγονός όμως που δεν
μετράει γιατί πολύ απλά δεν είναι γνωστό στον κόσμο, στη γειτονιά… σε ένα κοινό
που κρίνει αυστηρά, χυδαία, που κατακρημνίζει την ήδη κακοποιημένη γυναίκα, που
εξευτελίζει τον πατέρα – άνδρα καθώς αυτός είναι ο στυλοβάτης της οικογένειας
(κανείς δεν θα αποδώσει το «άδικο» στη μάνα της Αφέντρας – αυτό είναι το μικρό
όνομα του θύματος – γιατί η μάνα απλούστατα είναι «γυναίκα» και η κοινωνική της
θέση εντοπίζεται χαμηλά, εκεί όπου δεν φθάνουν οι ευθύνες).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Η οικογένεια
της Αφέντρας πιο εμετική και εξοργιστική κι από την ίδια την κοινωνία στην κριτική
της οποίας αναφέρεται διαρκώς επικαλούμενη αυτή ως τον λόγο για τον οποίο η
κοπέλα υφίσταται για δεύτερη φορά «βιασμό» μέσα στους κόλπους της εστίας της
(κακοποίηση και πάλι αντί για προστασία, αντί για οχύρωση, αντί για ανακούφιση)
φλέγεται από την έγνοια της απώλειας της «τιμής». Πρόκειται για πένητες που
καλά – καλά, όπως τονίζει ο πατέρας στον αρραβωνιαστικό της Αφέντρας Γιώργο,
δεν έχουνε να φάνε… Παρόλα αυτά, ο πατέρας δεσμεύεται να δανειστεί χρήματα
προκειμένου ο Γιώργος να μην την εγκαταλείψει… και το ποσό αυτό θα δοθεί ως
αντιστάθμισμα σε συνάρτηση με το μέγεθος της «ζημιάς». Η Γεωργία, η μεγαλύτερη
αδελφή, αισιοδοξεί ότι το κακό δεν θα ναι τόσο μεγάλο δίνοντας πρόσκαιρα
κουράγιο στους γονείς που έχουν απελπιστεί. Παράλληλα όμως, πρωτοστατεί στην
λεκτική επίθεση που εξαπολύει σύσσωμη η οικογένεια και φέρνει τον εαυτό της ως
παράδειγμα προς μίμηση («εμένα γιατί δε με βιάσανε ποτέ;») ενώ μετανιώνει που
δεν έφυγε από το σπίτι της όταν είχε παρουσιαστεί η «κατάλληλη» ευκαιρία. Αίτιος
ο πατέρας της που της απαγόρευσε την «ηρωική έξοδο» τότε με έναν όπως τον
χαρακτηρίζει ο ίδιος «νταβατζή». Κι έτσι, η Γεωργία λιμνάζει στη φτωχογειτονιά
με τη βρώμα των λεωφορείων και του βόθρου ενώ δουλεύει για να φέρνει το
μεροκάματο στην οικογένειά της. Η μητέρα της Μαρία δεν εργάζεται ενώ ο πατέρας
της κάνει μεταφορές – περιστασιακά μεροκάματα και τα «τρώει στην πρέφα», όπως
τον λοιδορεί η γυναίκα του. Κάποτε όμως είχε κι αυτός μαγαζί κι ήταν
νοικοκύρης… η Μαρία είναι η υπαίτια του ναυαγίου του που δαπανούσε τα χρήματα
της επιχείρησης όχι όμως «για λούσα αλλά για την προίκα της Αφέντρας».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Τρομαγμένοι
οι θεατές, με σφιγμένο το στομάχι, σοκαρισμένοι, με καρφωμένα τα μάτια στη
σκηνή, χωρίς την παραμικρή παύση προσοχής και αισθήσεων, ίσως με μια ελαφριά ταχυκαρδία,
ενθυμούμενοι πιθανόν, ανάλογα με την ηλικία τους, παρεμφερή σκηνικά από τη
νεότητά τους… ιδίως οι γυναίκες. Θύματα κι αυτές ή μάρτυρες παρόμοιων
γεγονότων... Όλη η παράσταση είναι μια τοιχογραφία της μεταπολιτευτικής
κοινωνίας στην Ελλάδα που δεν λέει να εκσυγχρονιστεί, να γυρίσει σελίδα, να
εξανθρωπιστεί, να εξυγιανθεί, να εξελιχθεί.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ο Μάριος
Ποντίκας τολμάει και το πράττει αντ’ αυτής με το θαρραλέο έργο του το οποίο
απογειώνεται μέσα από τη συνταρακτική σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη, μιας δημιουργικής
καλλιτέχνιδος που γίνεται όλο και καλύτερη, όλο και πιο δυνατή, όλο και πιο
ώριμη, που δεν χορταίνουμε να τη θαυμάζουμε καθώς το ταλέντο της ξεχειλίζει,
πράγμα που αποδεικνύει περίτρανα χωρίς περιθώριο για την παραμικρή αμφισβήτηση
μέσα από την άριστη αξιοποίηση ενός τέτοιου κειμένου – διαμαντιού, από την
τεχνική του </span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">slow</span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">motion</span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"> </span><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">– αργής κίνησης ειδικά στις σκηνές βίας και κατάθεσης μαρτύρων, από το
σχεδόν ανύπαρκτο σκηνικό (δεν της χρειάζεται όπως διαπιστώνουμε), τις παράλληλες
σκηνές (π.χ. ενόσω ο κατηγορούμενος απολογείται, η οικογένεια στολίζεται για
τον γάμο) και το βασικότερο μέσα από την επίπονη δουλειά της πάνω στους
τέσσερις ηθοποιούς του έργου που βρίσκονται στο ερμηνευτικό τους ζενίθ. Ο Ηλίας
Βαλάσης είναι αποστομωτικός, τόσο φυσικός, πραγματικά εκπληκτικός στον ρόλο του
πατέρα, ο Στέλιος Δημόπουλος πάλι αφήνει άφωνο το κοινό υποδυόμενος πολλαπλούς
ρόλους από τον ιατροδικαστή – σύμβολο κυρίως της γραφειοκρατίας κι όχι τόσο της
επιστήμης (ξύλινος λόγος, νόμοι επί νόμων, επί παραγράφων και εδαφίων) μέχρι
τους μάρτυρες (παίζει και γυναικείο ρόλο με ένα ύφος γκροτέσκο που αρμόζει στο
ποταπό επίπεδο της κοινωνίας, ενώ η βαριά, επαρχιώτικη προφορά που φέρουν
ορισμένοι από τους γείτονες – μάρτυρες εκπροσωπεί την αστυφιλία της εποχής
φέρουσα όλα εκείνα τα στοιχεία της μικροπρέπειας και του μισογυνισμού αλλά και
της έλλειψης μόρφωσης: «βιάστηκε διά της βίας...»), τον εισαγγελέα και τον
συνήγορο υπεράσπισης επίσης τον εργοδότη και στο τέλος τον «γαμπρό».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Εξαιρετικές
όμως είναι και οι τρεις γυναίκες ηθοποιοί: η Μαρία Κατσένου που υποκρίνεται τη
μητέρα, το μόνο πρόσωπο που υπερασπίζεται την άτυχη κοπέλα χωρίς όμως
αποτέλεσμα καθώς ο λόγος του τοξικού, αυταρχικού και κτηνώδους πατέρα –
αρσενικού επιβάλλεται απόλυτα. Η Αθανασία Κουρκάκη στον ρόλο της Γεωργίας που
μεταχειρίζεται την αδελφή σαν “</span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">res</span><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">”, αντικείμενο άψυχο χωρίς προσωπικότητα, χωρίς
συναισθηματικό κόσμο, προβάλλει τον εαυτό της μέσα από τον βιασμό, φθονεί την
Αφέντρα ενώ αποπειράται να επωφεληθεί όσο μπορεί της κατάστασης, σε συνεργασία
πάντα με τον πατέρα της τον οποίο υπηρετεί, υπακούει αλλά και από τον οποίο δέχεται σωματική βία</span><span style="font-size: 21.3333px;">. Εξάλλου, της «αξίζει» όπως αξίζει και στη μητέρα της και προφανώς στην Αφέντρα. </span><span style="font-size: 16pt;">Τέλος, η Μέγκυ Σούλι, άλαλη, σοβαρά τραυματισμένη, μιλώντας
μόνο μέσα από τον παλμό του σώματός της και τις εκφράσεις του προσώπου της
αποδίδει ιδανικά το θύμα του οποίου τα βάσανα εκφράζουν όλα εκείνα τα πλάσματα
που δυστύχησαν, πόνεσαν αφόρητα και συμβιβάστηκαν μη έχοντας ποτέ την ευκαιρία να
ψελλίσουν ούτε λέξη.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Πώς ορίζεται
ο «βιασμός»; Αφορά μόνο τη σάρκα ή σε μεγάλο βαθμό και την ψυχή; Πότε
επιτελείται; Από έναν άγνωστο εις βάρος μιας εξίσου άγνωστης; Ή μήπως κατοικεί
και μέσα στις οικογένειες ανάμεσα στα έγγαμα ζευγάρια;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ποιος
εξαντλεί την αυστηρότητά του σε μια ανήλικη κοπέλα που δεν είναι πια παρθένα; Η
φαρμακερή κοινωνία ή η ίδια της η συμπλεγματική οικογένεια; <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Πού
τοποθετείται μια γυναίκα «όπως της αξίζει»; Στην κουζίνα όπως κραυγάζει σε ένα
μισάνθρωπο παραλήρημα ο πατέρας ή μήπως και στο ανθυγιεινό εργοστάσιο πλαστικών
για να εξασφαλίζει χρήματα στην οικογένεια και μάλιστα ενώ ακόμα είναι ανήλικη
και θα έπρεπε να φοιτά «φυσιολογικά» στο σχολείο;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Τέλος, πώς
ξεπλένεται η τιμή της αμαυρωμένης οικογένειας; Η αυτοκαταστροφή είναι
μονόδρομος, η προβολή από τα μέσα ενημέρωσης της εποχής γλυκαίνει και κολακεύει
ενώ η πρόταση γάμου μαζί με την καταβολή σημαντικού ποσού που καρπώνεται
εντούτοις μόνος του ο πατέρας (και θα μπορούσε να είναι και υψηλότερο) επιφέρουν
την οριστική λύση στον θύτη που γλιτώνει τη φυλακή και στη βουβή κοπέλα που δεν
έχει κανένα δικαίωμα πάνω στο ίδιο της το μέλλον.
<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglZnkZjUBhenOwFRIDWBsyTmTDk6IrBfOCpY4WZ6u3mVVoIaiCpHWj5h-qJyXS9-WxXIUexevCHKmGB02lyJ9UccaxU8psJIELB1Ib9XrvFiKcpGEMbNs6mqOe73vhqmWXd8C8bY4auK3JIMM8Ai_cGcHgWHHr-Drs7PovOjhGBCfTod2o5ftGT_hF/s960/%CE%93%CE%91%CE%9C%CE%9F%CE%A33.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="573" data-original-width="960" height="191" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglZnkZjUBhenOwFRIDWBsyTmTDk6IrBfOCpY4WZ6u3mVVoIaiCpHWj5h-qJyXS9-WxXIUexevCHKmGB02lyJ9UccaxU8psJIELB1Ib9XrvFiKcpGEMbNs6mqOe73vhqmWXd8C8bY4auK3JIMM8Ai_cGcHgWHHr-Drs7PovOjhGBCfTod2o5ftGT_hF/s320/%CE%93%CE%91%CE%9C%CE%9F%CE%A33.jpg" width="320" /></a></div><br /><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><br /></span><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ο Μάριος
Ποντίκας γράφει ρεαλιστικό θέατρο, ένα είδος που στη συνέχεια απαρνήθηκε
(τρανή απόδειξη διάφορα έργα του όπως <i>Ο
δολοφόνος του Λάιου και τα κοράκια</i>) καθώς ο λόγος – η λογική δεν είχαν πια
τίποτα να του πούνε. Ήδη μέσα στο παρόν έργο, τον αμφισβητεί ισχυρά
ζωγραφίζοντας ένα παράλογο, παρανοϊκό τοπίο και την ίδια στιγμή βάζοντας στο
στόμα των ανδρών, πατέρα και γαμπρού, τον ίδιο τον αδύναμο, κούφιο, λίγο κατά
τον συγγραφέα λόγο: «δεν παίρνω πίσω τον λόγο μου…» ο πρώτος, «στον λόγο της
τιμής μου» ο δεύτερος…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ο πρωτοπόρος
συγγραφέας καταθέτει ένα οξύ, ανελέητο και καυστικό σχόλιο κατά της οπτικής της
ελληνικής κοινωνίας και περισσότερο της ελληνικής οικογένειας απέναντι στη
γυναίκα που αντιμετωπίζεται ως πολίτης β’ κατηγορίας. Έτσι, ο συνήγορος
υπεράσπισης θα επιχειρηματολογήσει υποστηρίζοντας ότι η Εκκλησία μας (τι πιο
αξιοσέβαστο εξάλλου;) δεν επιτρέπει την είσοδο της γυναίκας στο Ιερό ενώ όλες οι
απαξίες και τα δεινά στη ζωή του ανθρώπου είναι γένους θηλυκού ταυτίζοντας την
υποκειμενική αλήθεια με τη γραμματική. Η γυναίκα σε κάθε περίπτωση φέρει
μερίδιο ευθύνης για τον βιασμό της καθότι όπως ακούμε συχνά από τους μάρτυρες το
θύμα ήταν «πεταχτούλα» ενώ ο θύτης «έβλεπε γυναίκα και κοκκίνιζε». Μάλιστα, η
παραβατική συμπεριφορά συνυφαίνεται και με την οικονομική στέρηση που συχνά
αποκτηνώνει τον άνθρωπο (ένα ακόμη επιχείρημα του δικηγόρου) ενώ νωρίτερα η
γελοιότητα της κοινωνίας ως προς την απόδοση δικαιοσύνης εκφέρεται μέσω του
εισαγγελέα που ως δημόσιος κατήγορος προτείνει τη «βαρύτατη» ποινή κάθειρξης
τριανταέξι ολόκληρων μηνών στον βιαστή!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"> Μια παράσταση που ταράζει και αφυπνίζει μην
αφήνοντας στο κοινό το περιθώριο να επιτρέψει εφεξής τριτοκοσμικά φαινόμενα
ανισότητας, ρατσισμού, έμφυλης βίας, εκμετάλλευσης και σαδισμού.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"> </span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Κείμενο:
Μάριος Ποντίκας<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Σκηνοθεσία:
Ελένη Σκότη<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Σκηνικά:
Γιώργος Χατζηνικολάου<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Κοστούμια:
Μαρία Αναματερού<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Φωτισμοί:
Αντώνης Παναγιωτόπουλος<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Μουσική
& Sound design: Στέλιος Γιαννουλάκης<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Φωτογραφίες:
Γιώργος Χατζηνικολάου, Μαρία Αναματερού<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Βοηθός
σκηνοθέτιδος: Φαίδρα Αγγελάκη<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Υπεύθυνοι
επικοινωνίας παράστασης: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Διεύθυνση
Παραγωγής: Μαρία Αναματερού<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Παραγωγή:
Ομάδα Νάμα<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"> </span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Παίζουν οι
ηθοποιοί (με αλφαβητική σειρά)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ηλίας
Βαλάσης, Στέλιος Δημόπουλος, Μαρία Κάτσενου, Αθανασία Κουρκάκη, Μέγκυ Σούλι<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"> </span></p>
<span face=""Calibri",sans-serif" lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">Video:
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=AH51Ly2kHLs">https://www.youtube.com/watch?v=AH51Ly2kHLs</a></span>Μαρίνα Αποστόλου, MA Θεατρικών Σπουδώνhttp://www.blogger.com/profile/09321946237950897107noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-723566858573367945.post-20887724629431559692022-10-31T08:18:00.006-07:002022-10-31T09:18:13.972-07:00<p> </p><p class="MsoNormal"><b><i><span style="font-size: 22pt; line-height: 107%;">Ο
ΜΑΚΗΣ<o:p></o:p></span></i></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Θέατρο του
Νέου Κόσμου<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Αντισθένους & Θαρύπου,
Συγγρού – Φιξ<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2022, 7
μ.μ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilyCE4bBA1kahLNduYjFZ0RdOYNW6BYEuuWpvHe8mhnZkAGuJwyJDRK4C_uV4YXstvqLBZ8CFBsz2YC0uzsNCceagRx2OQ17-FNGA8IEMIiBWyXF8jZy7X55n4X5pfTP5aB0q-xhYhPU0Q3OHxXxKCFPIQmCsN6RJaMKcFe0Kt0XDEPzeY6U5u1szw/s1200/makis-theatro-neoy-kosmoy.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="1200" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilyCE4bBA1kahLNduYjFZ0RdOYNW6BYEuuWpvHe8mhnZkAGuJwyJDRK4C_uV4YXstvqLBZ8CFBsz2YC0uzsNCceagRx2OQ17-FNGA8IEMIiBWyXF8jZy7X55n4X5pfTP5aB0q-xhYhPU0Q3OHxXxKCFPIQmCsN6RJaMKcFe0Kt0XDEPzeY6U5u1szw/s320/makis-theatro-neoy-kosmoy.jpg" width="320" /></a></div><br /><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Του Βασίλη
Κατσικονούρη<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Σκηνοθεσία:
Βασίλης Κατσικονούρης & Ερρίκος Λίτσης<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Ερμηνεία:
Ερρίκος Λίτσης<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Κριτική
Ανάλυση της Μαρίνας Αποστόλου<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<table border="1" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoNormalTable" style="border-collapse: collapse; border: none; margin-left: -1pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-insideh: .5pt solid windowtext; mso-border-insidev: .5pt solid windowtext; mso-padding-alt: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;">
<tbody><tr style="height: 29.25pt; mso-yfti-firstrow: yes; mso-yfti-irow: 0; mso-yfti-lastrow: yes;">
<td style="border: 1pt solid windowtext; height: 29.25pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt; width: 391.5pt;" valign="top" width="522">
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">-ΑΥΤΟΙ ΜΟΥ
ΓΑΜΑΝΕ ΤΗ ΖΩΗ ΑΛΛΑ ΚΙ ΕΓΩ ΤΟΥΣ ΓΑΜΑΩ ΤΟ ΣΠΙΤΙ…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">-ΤΡΟΦΗ ΓΙΑ
ΠΕΝΤΕ ΜΕΡΕΣ…<o:p></o:p></span></p>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Έναν πολύ
τρυφερό, βαθιά ανθρώπινο, κωμικό και μαζί τραγικό μονόλογο ερμηνεύει εφέτος στο
ζεστό και φιλόξενο Θέατρο του Νέου Κόσμου ο πολύπειρος ηθοποιός Ερρίκος Λίτσης.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Το κείμενο
υπογράφει ο συγγραφέας Βασίλης Κατσικονούρης που, όπως όλα δείχνουν, τη χρονιά
αυτή έχει την τιμητική του με τρία θεατρικά του έργα να ζωντανεύουν επί σκηνής
αλλά και τον ίδιο να αναλαμβάνει και ρόλο σκηνοθέτη. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Έτσι, οι δύο
θεατράνθρωποι, Λίτσης και Κατσικονούρης, συσκηνοθετούν τον <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Μάκη</i>, ένα έργο για τη μοναξιά της τρίτης ηλικίας, την εγκατάλειψη,
τη σκληρότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την εκδικητικότητα ως μοναδική επιλογή
αντίδρασης στην πραγματικότητα, την αγάπη για τη ζωή, τις παρωχημένες
ιδεολογίες, τη μετάλλαξη/εξέλιξη της ελληνικής οικογένειας κι εν γένει της οικογενειακής
κουλτούρας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Ο Ερρίκος
Λίτσης ενσαρκώνει με μοναδική μαεστρία τον παππού μιας σύγχρονης οικογένειας με
ένα παιδί, τον Άρη όπως ακούμε, που κατοικεί σε διαμέρισμα στην Αθήνα έχοντας
υιοθετήσει σε μεγάλο βαθμό το </span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">lifestyle</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"> της σημερινής εποχής: χορτοφαγία
δηλαδή απαγόρευση κατανάλωσης κρέατος, διακοπές τον Αύγουστο και αυστηρά σε
νησί, απόκτηση κατοικίδιου που φτάνει να έχει μεγαλύτερη αξία από τους
ανθρώπους, τεκνοποίηση μόνο μία φορά διότι η νύφη του παππού «δεν είναι
γουρουνίτσα… κι έχει κι άλλα πράγματα να κάνει στη ζωή της», δραστηριότητες
πολλών τύπων για το παιδί (θεατρικό παιχνίδι … μουσικοκινητικό παιχνίδι μα ποτέ
σκέτο, απλό, αληθινό παιχνίδι!), συνδρομές στην </span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Greenpeace</span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"> </span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">και τους Γιατρούς χωρίς Σύνορα ως
απόδειξη οικολογικής και ανθρωπιστικής συνείδησης, αριστερίζοντα κινήματα της
«σόγιας και της παπάγιας», όπως καυστικά σχολιάζει ο παππούς, μα κατά βάθος
στεγνός καπιταλιστικός τρόπος ζωής. Άνθρωποι που από πάνω τους κρέμονται
καλώδια, μηνύματα επί μηνυμάτων από μακριά μα σιωπή όταν έρχεται η στιγμή να
έρθουν σε επαφή δια ζώσης.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Ο παππούς,
του οποίου το όνομα αγνοούμε διότι πράγματι καμιά σημασία δεν έχει αν λέγεται
Νίκος, Γιώργος ή Ανέστης, βιώνει μια δεύτερη εξορία στο σπίτι του γιου του.
Είναι φιλοξενούμενός του και δη υπό όρους. Πρώην αριστερός, εξόριστος κάποτε
στη Μακρόνησο, δεν βρίσκει σημαντικές διαφορές στο τότε και στο τώρα. Τον πρώτο
και τον τελευταίο λόγο στην οικογένεια έχει, σύμφωνα με τις διηγήσεις του
παππού, η νύφη του. Εκείνη τον απομακρύνει σε άλλο δωμάτιο του σπιτιού διότι
«τους γαμάει την κουβέντα» όταν δέχεται τους φίλους της και κυρίως τη Λόλα, την
ψηλή, πληθωρική φίλη της με το μεγάλο στήθος και το σέξι όνομα. Όπως τονίζει
εξάλλου ο παππούς, λάτρης των γυναικών και φανατικός θαυμαστής του ωραίου φύλου
μέχρι και σήμερα, «όσο πιο μεγάλη η μάζα (του στήθους), τόσο πιο μεγάλη η
έλξη». Εκτοπίζεται ακόμα και όταν φθάνουν τα Χριστούγεννα οπότε και το δέντρο
για την περίσταση προηγείται του παππού στον χώρο του σαλονιού. Παρόλα αυτά,
το ηλικιωμένο μέλος της οικογένειας υπομένει τα πάντα μέχρι που παρακαλεί
κιόλας να παραμείνει έστω με αυτές τις συνθήκες. Ακόμα και να τον στολίσουν να
παριστάνει ο ίδιος το χριστουγεννιάτικο δέντρο είναι σε θέση να δεχτεί αρκεί να
μην τον εκτοπίσουν, όπως ωστόσο έχουν ήδη αποφασίσει, σε οίκο ευγηρίας.<o:p></o:p></span></p>
<table border="1" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoNormalTable" style="border-collapse: collapse; border: none; margin-left: 3.5pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-insideh: .5pt solid windowtext; mso-border-insidev: .5pt solid windowtext; mso-padding-alt: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;">
<tbody><tr style="height: 15.75pt; mso-yfti-firstrow: yes; mso-yfti-irow: 0; mso-yfti-lastrow: yes;">
<td style="border: 1pt solid windowtext; height: 15.75pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt; width: 397.5pt;" valign="top" width="530">
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">-ΤΙ ΕΙΝΑΙ
Η ΓΑΛΗΝΗ; ΚΑΜΙΑ ΩΡΑΙΑ ΓΚΟΜΕΝΑ; <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">-ΩΡΑΙΑ
ΟΝΟΜΑΤΑ, ΝΑ ΘΑΒΟΥΝΕ ΤΑ ΠΤΩΜΑΤΑ! <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">-ΣΤΗΝ
ΚΑΒ-ΛΗΝΗ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΠΑΤΕ!<o:p></o:p></span></p>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Το σχέδιο
της οικογένειας είναι στρατηγικό και αμετάκλητο: ο παππούς θα μετακομίσει στη
«Γαλήνη» σε ένα γηροκομείο με καθόλου σέξι όνομα… Τον καλούν διαρκώς στο τηλέφωνο
και δεν μιλούν, τον ελέγχουν, όπως ο ίδιος εικάζει, για να διαπιστώσουν αν
όντως είναι παρών στο διαμέρισμα για να τον μεταφέρουν στο ίδρυμα. Όταν οι δικοί
του επιστρέψουν, αυτός δεν θα είναι πια εκεί. Αυτό, όπως δείχνει η πλοκή του
έργου, είναι το μόνο σίγουρο αποτέλεσμα. Ίσως όμως διαφέρει το μέσο που θα
οδηγήσει στην έκβαση αυτή.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Μόνη παρέα
του παππού στη θερμή Αθήνα του Αυγούστου, ο Μάκης. Ένα χρυσόψαρο στη γυάλα στο
οποίο ο άνδρας φέρεται λες και είναι σκύλος. Και συνάμα η πρόφαση για να μην
τον πάρουν οι δικοί του μαζί τους στις διακοπές. Του μιλάει, αναπτύσσει σχέση
μαζί του, το βγάζει μάλιστα και βόλτα στο πάρκο! Εξάλλου, ο ίδιος υπεραγαπάει
τα ψάρια. Φέρνει στο μυαλό του τους καταρράκτες της Βάθρας, ένα μέρος που
επιθυμεί διακαώς να επισκεφθεί ξανά με τον γιο του. Τα ψάρια για τον ήρωα είναι
«άνθρωποι που χάσανε τη μιλιά τους... κι είναι κι αυτά λυπημένα». Τα παρατηρεί, τα θαυμάζει μα δεν τα
ψαρεύει ποτέ. Και «τώρα αντί για τις ψαρούκλες, εδώ με το ψαράκι…».<o:p></o:p></span></p>
<table border="1" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoNormalTable" style="border-collapse: collapse; border: none; margin-left: 6.85pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-insideh: .5pt solid windowtext; mso-border-insidev: .5pt solid windowtext; mso-padding-alt: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;">
<tbody><tr style="height: 29.45pt; mso-yfti-firstrow: yes; mso-yfti-irow: 0; mso-yfti-lastrow: yes;">
<td style="border: 1pt solid windowtext; height: 29.45pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt; width: 376.1pt;" valign="top" width="501">
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">-ΠΟΙΟ ΤΟ
ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">-ΕΓΩ ΞΕΡΩ
ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">ΑΠΟ ΤΗΝ
ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΔΕΝ ΠΗΡΑ ΤΙΠΟΤΑ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΣΟΝΤΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ «ΠΑΙΡΝΩ ΜΑΤΙ»!<o:p></o:p></span></p>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Ο καταπιεσμένος
παππούς διψάει για ζωή, για επικοινωνία, για έρωτα, για πούρα Αβάνας παρόλο το
αναπνευστικό του πρόβλημα, ρωσική βότκα και κομμουνιστικά εμβατήρια. Δεν ξεχνά
τίποτα από όσα έχει περάσει, τον ενδιαφέρει όμως έντονα και το παρόν. Και στο
παρόν που ζει, απλά περισσεύει. Χωρίς να αναφέρεται μέσα στο κείμενο ρητά,
εννοείται ότι ο ηλικιωμένος κύριος είναι οικονομικά εξαρτώμενος από τον γιο
του, ο οποίος περιγράφεται ως άβουλο ον επιφορτισμένος αποκλειστικά με την
υποχρέωση της εξασφάλισης χρημάτων για τον βιοπορισμό της οικογένειας.
Αυτομάτως, συμπεραίνει κανείς ότι διαχρονικά η οικονομική εξάρτηση του ατόμου
ακόμα και από το ίδιο του το παιδί μπορεί να αποβεί πολύ άσχημη ακόμα και
μοιραία…</span></p>
<table border="1" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoNormalTable" style="border-collapse: collapse; border: none; margin-left: 1.25pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-insideh: .5pt solid windowtext; mso-border-insidev: .5pt solid windowtext; mso-padding-alt: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 578px;">
<tbody><tr style="height: 38.25pt; mso-yfti-firstrow: yes; mso-yfti-irow: 0; mso-yfti-lastrow: yes;">
<td style="border: 1pt solid windowtext; height: 38.25pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt; width: 433.5pt;" valign="top" width="578">
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">-ΘΑ
ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΩ ΣΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΙ ΑΝΤΡΙΚΙΟ…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">-ΣΤΟ
ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΒΥΖΑΚΙΑ…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">-ΜΕ
ΝΙΚΗΣΑΝΕ, ΜΑΚΗ… ΚΙ ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΜΟΥ…<o:p></o:p></span></p>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Ένα μικρό
σαλόνι με έναν καναπέ – έκπληξη, ένα φωτιστικό, ένα τραπέζι με καρέκλες, λίγες
γλάστρες, δύο κάδρα, ένα ζευγάρι παντόφλες, τσιγάρα και τασάκι και μια
ανθρώπινη ψυχή ντυμένη στα γκρι που θα περιπλανηθεί για μία ώρα στο στενόχωρο αυτό καθιστικό
μέχρι να λάβει και να κάνει πράξη την απόφαση της ζωής της.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Σε μια
εναλλαγή γέλιου και θλίψης (λ.χ. η χρήση δις του ανέκδοτου με τις μύγες και την κουράδα), ενθυμούμενος το παρελθόν του μα πιο πολύ
αντιμετωπίζοντας το παρόν του, ο παππούς του Κατσικονούρη μάς καταδεικνύει μέσα από το φαινομενικά απλό αλλά στην ουσία βαθυστόχαστο έργο του την
απομόνωση, την προδοσία, την απογοήτευση αλλά και τη δραστικότητα ως
καταστάσεις κι ενέργειες ανθρώπινες σε μια στιγμή της ζωής – μονόδρομο. <i>Ο Μάκης </i>συγκαταλέγεται, το δίχως άλλο, στον μακρύ εκείνο κατάλογο των δραματικών κειμένων που θέτουν την οικογένεια στο κάδρο, την αποκαθηλώνουν, την απομυθοποιούν και την προβάλλουν σαν κύτταρο άρρωστο, κάθε άλλο παρά ιδεατό περιβάλλον συμβίωσης.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Ο Ερρίκος
Λίτσης στέκεται και με το παραπάνω στο ύψος του ρόλου τόσο ως ηθοποιός που
υποδύεται όσο και ως σκηνοθέτης. Ταλαντούχος, έμπειρος, καλός γνώστης της
τέχνης του γίνεται το σύμβολο όλων όσων περιθωριοποιούνται, πονούν, δεν
μετανιώνουν, θυμώνουν και αναπόδραστα αυτοκαταστρέφονται.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ταυτότητα παράστασης</b>:
<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Σκηνοθεσία: Βασίλης Κατσικονούρης - Ερρίκος Λίτσης<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Σκηνικά - Κοστούμια: Ήρα Σπαγαδώρου<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Σχεδιασμός φωτισμών: Άννα Σμπώκου<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Μουσική επιμέλεια: Β. Κατσικονούρης<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ηχητικά εφέ-Επεξεργασία ήχου: Βαγγέλης ΑυγέρηςΦωτογραφίες :
Πάτροκλος Σκαφίδας<o:p></o:p></p>Μαρίνα Αποστόλου, MA Θεατρικών Σπουδώνhttp://www.blogger.com/profile/09321946237950897107noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-723566858573367945.post-71826786874671087962022-10-29T03:59:00.005-07:002022-10-29T07:02:21.494-07:00<p> </p><p class="MsoNormal"><b><i><span style="font-size: 36pt; line-height: 107%;">ΤΟ ΦΩΣ
ΤΟΥ ΓΚΑΖΙΟΥ<o:p></o:p></span></i></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 28pt; line-height: 107%;">του Πάτρικ
Χάμιλτον<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 28pt; line-height: 107%;">Από την
ομάδα <i>Σονέτο<o:p></o:p></i></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: -1cm;"><span style="font-size: 22pt; line-height: 107%;">Μετάφραση – Απόδοση: Χρήστος Άνθης<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 22pt; line-height: 107%;">Σκηνοθεσία:
Άννα Ετιαρίδου<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 24pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYHNDm6Qb3kql9gd6GMEyjdlXWg3UHjbSRG7Hs_T6gRB9MI89QYUR0LXZIr6IqwCfYMvjWaxhr1_lLS2PfeM4yrKEnNhNxuyI82nqyq9PC2v1fgYYPc7VktIcqVDUXAXiABHxZWUxpaNHj2sfLCWBe7GWcWtCGFYtG7053zOrxFoF5YANJHm4CutOB/s741/gas%20light.webp" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="655" data-original-width="741" height="283" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYHNDm6Qb3kql9gd6GMEyjdlXWg3UHjbSRG7Hs_T6gRB9MI89QYUR0LXZIr6IqwCfYMvjWaxhr1_lLS2PfeM4yrKEnNhNxuyI82nqyq9PC2v1fgYYPc7VktIcqVDUXAXiABHxZWUxpaNHj2sfLCWBe7GWcWtCGFYtG7053zOrxFoF5YANJHm4CutOB/s320/gas%20light.webp" width="320" /></a></div><br /><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 24pt; line-height: 107%;">Θέατρο «Βαφείο
– Λάκης Καραλής»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 20pt; line-height: 107%;">Παρασκευή,
28 Οκτωβρίου 2022<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 20pt; line-height: 107%;">8.30 μ.μ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 20pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 20pt; line-height: 107%;">Κριτική
Ανάλυση της Μαρίνας Αποστόλου<o:p></o:p></span></b></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: 20pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<div align="center">
<table border="1" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoNormalTable" style="border-collapse: collapse; border: none; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-insideh: .5pt solid windowtext; mso-border-insidev: .5pt solid windowtext; mso-padding-alt: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;">
<tbody><tr style="height: 30.75pt; mso-yfti-firstrow: yes; mso-yfti-irow: 0; mso-yfti-lastrow: yes;">
<td style="border: 1pt solid windowtext; height: 30.75pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt; width: 486pt;" valign="top" width="648">
<p align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΤΡΕΛΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ
ΤΡΕΛΑ…<o:p></o:p></span></b></p>
</td>
</tr>
</tbody></table>
</div>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Το κλασικό, αριστουργηματικό,
ψυχολογικό θρίλερ του Πάτρικ Χάμιλτον <i>Το φως του γκαζιού</i> έχει την
ευκαιρία να παρακολουθήσει το θεατρόφιλο κοινό κάθε Παρασκευή βράδυ στις 8.30 μ.μ.
στο θέατρο «Βαφείο – Λάκης Καραλής» στον Βοτανικό.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: -21.3pt; text-indent: 7.1pt;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Γραμμένο λίγο πριν το ξέσπασμα του Β’
Παγκοσμίου Πολέμου (1938), το έργο μάς μεταφέρει στο ομιχλώδες βικτωριανό
Λονδίνο του 1880 στην οικία του ζεύγους Μάννινχαμ και πιο ειδικά στο καθιστικό
του σπιτιού όπου η κυρία Μάννινχαμ (Μπέλλα) κεντάει ενώ ο σύζυγός της Τζακ λαγοκοιμάται
στον καναπέ. Η πλοκή εκκινεί με το άκουσμα του πλανόδιου πωλητή μάφινς (γλυκών),
ο οποίος διέρχεται σπάνια την οδό των Μάννινχαμ. Η Μπέλλα καλεί μέσω του
κουδουνιού υπηρεσίας την Νάνσυ, την υπηρέτρια, να βγει έξω για να αγοράσει τα
νόστιμα γλυκά που συνοδεύουν ιδανικά το τσάι ως ρόφημα, ιδίως τα κρύα
απογεύματα. Και οι τρεις δραματικοί χαρακτήρες δίνουν άμεσα και καθάρια το
στίγμα τους: η Μπέλλα (Σοφία Ιωακειμίδη) έντρομη στο πλάι του συζύγου της,
τρέμει με το παραμικρό του σχόλιο, αναστατώνεται με τις συχνές παρατηρήσεις του
που είναι επικριτικές και απρόβλεπτες και αφορούν ασήμαντες λεπτομέρειες ή
εσκεμμένες καταστάσεις/παγίδες στημένες από τον Τζακ (Χρήστος Άνθης). Ο Τζακ
από τη μεριά του, άνθρωπος τοξικός, χειριστικός, εκφοβιστικός και αισχρός,
ποδηγετεί την αδύναμη Μπέλλα με σκοπό να την οδηγήσει εκεί όπου τον εξυπηρετεί.
Ανήθικος, αδίστακτος, έχων ποινικό παρελθόν, συνεργάζεται με την εξίσου αμείλικτη
Νάνσυ (Εβελίνα Σιγάλα) για να συρρικνώσει στον μέγιστο βαθμό την Μπέλλα και να την
υποτάξει πλήρως με τον εγκλεισμό της σε φρενοκομείο. Βασικό του επιχείρημα –
εργαλείο ο θάνατος της μητέρας της Μπέλλα σε νεαρή ηλικία εξαιτίας ψυχικού (κληρονομικού
όπως ακούγεται αλλά χωρίς να αποδεικνύεται όντως) νοσήματος. Η Νάνσυ, τέλος,
πονηρή, σκληρή, ατομίστρια και συμφεροντολόγα, φιλοχρήματη και θρασεία, σωστή
οπορτουνίστρια, όπως αποκαλύπτεται στο τέλος, προκαλεί διαρκώς την αντίδραση της
κυρίας της, η οποία ταπεινώνεται επανειλημμένα από τον διεστραμμένο σύζυγό της και
δη πολλές φορές μπροστά στην υπηρέτρια. Οι τρεις τους συνιστούν ένα παρανοϊκό σχήμα
διάδρασης όπου ο ένας εξουσιάζει/επηρεάζει τον άλλο με τα όπλα που διαθέτει και
χρησιμοποιεί κατάλληλα. Αβοήθητο θύμα η Μπέλλα που έχει εγκαταλείψει το </span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Yorkshire</span><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">, την ιδιαίτερη πατρίδα της, έχει
δαπανήσει τις οικονομίες της για τη διόλου τυχαία αγορά του παρόντος σπιτιού ενώ
έχει στοχευμένα αποκοπεί από τους συγγενείς της, πράγμα για το οποίο έχει
φροντίσει επιμελώς ο Τζακ μέσω της απόκρυψης της αλληλογραφίας της με την
εξαδέλφη της. Το αρρωστημένο κι επικίνδυνο κλίμα έρχεται ανέλπιστα να ανατρέψει
ο πρώην αστυνομικός και νυν ιδιωτικός ντεντέκτιβ Ραφ (Κωνσταντίνος Καρούζος), ο
οποίος επωφελούμενος από το μοναδικό τρωτό σημείο της κατά τα άλλα αδιαπέραστης
Νάνσυ, συγκεντρώνει στοιχεία για την αποκάλυψη της εγκληματικής, ασταμάτητης
δράσης του Τζακ. Πρόκειται, το δίχως άλλο, για το πρόσωπο – κλειδί της πλοκής
του έργου, το μοναδικό φέρον και κωμικά στοιχεία (λ.χ. η είσοδός του στην οικία
Μάννινχαμ ως πωλητής Βιβλών σε μορφή μινιατούρας ή στη συνέχεια η λαιμαργία του
με τα γλυκά μάφινς). <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: -21.3pt; text-indent: 7.1pt;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: -21.3pt; text-indent: 7.1pt;"><b><u><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Gaslighting</span></u></b><b><u><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"> </span></u></b><b><u><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">– Εκφοβισμός στο πλαίσιο της έμφυλης
βίας<o:p></o:p></span></u></b></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: -21.3pt; text-indent: 7.1pt;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ο τίτλος του έργου παρουσιάζει
ξεχωριστό ενδιαφέρον κι αποτελεί από μόνος του αντικείμενο ανάλυσης. Χωρίς να
το υποψιάζεται, ο Χάμιλτον με το κείμενό του και το όνομα που επέλεξε γι’ αυτό
δάνεισε μετέπειτα στην επιστήμη της Ψυχολογίας τον όρο ‘’</span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">gaslighting</span><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">’’ συνώνυμο της μεθοδευμένης ψυχικής
κακοποίησης. Η τελευταία μέσα στο έργο εκφράζεται με τα εξής σημεία:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: -21.3pt; text-indent: 7.1pt;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Το φως που γκαζιού που εντείνεται ή
μειώνεται ανάλογα με τη χρήση αυτού στους λοιπούς χώρους του σπιτιού και κυρίως
αυτού που είναι κλειδωμένος κι απροσπέλαστος για την Μπέλλα: του πάνω
πατώματος. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: -21.3pt; text-indent: 7.1pt;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Το ίδιο το πάνω πάτωμα, ακριβώς
επειδή είναι απαγορευμένο ρητά στην Μπέλλα κι ακριβώς επειδή χρησιμοποιείται
μυστικά από τον Τζακ, τα βήματα του οποίου ακούγονται και τον προδίδουν.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: -21.3pt; text-indent: 7.1pt;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Οι ενοχές με τις οποίες γεμίζει ο σύζυγος
τη νεαρή γυναίκα του. Αντικείμενα που μετακινούνται ανεξήγητα, έγγραφα που μυστηριωδώς
λείπουν, συρτάρια ασφαλισμένα, χάπια που χορηγούνται χωρίς να πρέπει. Το
πληγωμένο σκυλάκι, τα κιλά που όμως δεν έχει πάρει η κομψή Μπέλλα, ο χαμένος
λογαριασμός του μπακάλη, τα ψίχουλα στο πάτωμα. Μυστικές συμφωνίες με τη Νάνσυ,
ερωτικές υπηρεσίες και ψευδομαρτυρία έναντι προκαταβολικής αμοιβής, συνεχείς απουσίες
του Τζακ από το σπίτι, έκλυτος βίος. Προσταγές, προσβολές, κατηγορίες, υποσχέσεις
για έξοδο στο θέατρο κι αναίρεση αυτών κατόπιν κατασκευασμένων γεγονότων. Χυδαίοι
χαρακτηρισμοί, αλλοίωση της αλήθειας, παραποίηση της πραγματικότητας. Η Μπέλλα γίνεται
ανελέητα ένα άθυρμα στα χέρια του Τζακ, ένα κομμάτι πηλός στο οποίο ο Τζακ
προσδίδει κάθε φορά την επιθυμητή μορφή. Μπροστά του η ανυπεράσπιστη κοπέλα ομοιάζει
με μικρό παιδί που φοβάται την επίπληξη του δυνάστη της, που παλεύει να πείσει
για τη βελτίωση της συμπεριφοράς της και που αποδυναμώνεται ακόμα χειρότερα
όταν αυτός την καταβαραθρώνει δηλώνοντας ξανά και ξανά απογοητευμένος από τα
δήθεν λάθη της.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: -21.3pt; text-indent: 7.1pt;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Η έλλειψη όποιου δυναμισμού και
πυγμής από την πλευρά της Μπέλλα με σκοπό να αντιδράσει και να διαχειριστεί το
πρόβλημα. Ενώ αναγνωρίζει τη δόλια συμπεριφορά του Τζακ, παραμένει δειλή και
άτολμη. Επιχειρεί στοιχειωδώς να αποκρούσει τις επιθέσεις του Τζακ και της συνεργάτιδάς
του Νάνσυ αλλά η άμυνά της δεν επαρκεί. Περιορίζεται στο λίγο της, καταπνίγεται
στον φόβο της, λυγίζει με τους εξευτελισμούς του συζύγου της, πάλλεται σύγκορμη
με τον ερχομό του Ραφ και μάταια πασχίζει να ορθώσει το ανάστημά της ενώπιον
των Τζακ και Νάνσυ όταν εκείνος βρίσκει παραβιασμένα τα συρτάρια του γραφείου του.<o:p></o:p></span></p>
<table border="1" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoNormalTable" style="border-collapse: collapse; border: none; margin-left: 21.75pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-insideh: .5pt solid windowtext; mso-border-insidev: .5pt solid windowtext; mso-padding-alt: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;">
<tbody><tr style="height: 31.5pt; mso-yfti-firstrow: yes; mso-yfti-irow: 0; mso-yfti-lastrow: yes;">
<td style="border: 1pt solid windowtext; height: 31.5pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt; width: 422.25pt;" valign="top" width="563">
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">-Πάρε το
χάπι σου!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">-Κάθισε,
Μπέλλα!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">-Άκου να σου πω κυρά μου!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">-Πήγαινε
να ξαπλώσεις! Τώρα!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">-Το εύρος
των πνευματικών σου αναπηριών όλο και μεγαλώνει!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">-Δεν
φοβάσαι τον Θεό που σ’ ακούει;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">-Το μυαλό
σου είναι τόσο κουρασμένο, που πια δεν λειτουργεί.<o:p></o:p></span></p>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: -21.3pt; text-indent: 7.1pt;"><b><u><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ο «απομηχανής θεός» Ραφ<o:p></o:p></span></u></b></p>
<table border="1" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoNormalTable" style="border-collapse: collapse; border: none; margin-left: -6pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-insideh: .5pt solid windowtext; mso-border-insidev: .5pt solid windowtext; mso-padding-alt: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;">
<tbody><tr style="height: 6.75pt; mso-yfti-firstrow: yes; mso-yfti-irow: 0; mso-yfti-lastrow: yes;">
<td style="border: 1pt solid windowtext; height: 6.75pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt; width: 457.5pt;" valign="top" width="610">
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">-Το
ουίσκι: κάτι ανάμεσα σε αιθανόλη και αμβροσία<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">-Η
δικαιοσύνη είναι ένα αργοκίνητο καράβι… αλλά στο τέλος λειτουργεί.<o:p></o:p></span></p>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: -21.3pt; text-indent: 7.1pt;"><b><u><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p><span style="text-decoration: none;"> </span></o:p></span></u></b></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: -21.3pt; text-indent: 7.1pt;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Μέσα στην παράκρουση υπό την οποία
τελεί η Μπέλλα, εισβάλλει αιφνιδίως ο Ραφ, ο ιδιωτικός αστυνομικός, για να χύσει
άπλετο φως στη σκοτεινή υπόθεση του Τζακ και να βοηθήσει την κοπέλα να σταθεί
στα πόδια της προσωρινά μέχρι να διασωθεί οριστικά από εκείνον και να λυτρωθεί.
Παρακολουθεί στενά τον Τζακ, γνωρίζει πού συχνάζει και πώς διασκεδάζει, ξέρει
τα πάντα για το χθες του και κυρίως για το σήμερα και την αδηφάγα συμπεριφορά
του. Φέρεται στις κλειδαριές με «υπομονή, προσοχή και στοργή» όπως και σε μια
γυναίκα. Αδύναμος κρίκος η Νάνσυ που εκμυστηρεύεται τα όσα λαμβάνουν χώρα στην
οικία Μάννινχαμ στον εραστή της Μπούκερ, βασικό πληροφοριοδότη του Ραφ. Η πρόσκαιρη
αποχώρησή του από το σπίτι του ζευγαριού θα αφήσει την Μπέλλα ολομόναχη και
ανοχύρωτη, να αυτοσχεδιάζει για να δικαιολογηθεί ανεπιτυχώς χωρίς να ξέρει πότε
ο Ραφ θα επανέλθει. Το πιστόλι που κρατά με την ιδιότητα του ντεντέκτιβ ο Ραφ
θα δώσει τη λύση και θα ανακουφίσει τη βασανισμένη Μπέλλα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: -21.3pt; text-indent: 7.1pt;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: -21.3pt; text-indent: 7.1pt;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: -21.3pt; text-indent: 7.1pt;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ποιος είναι ο Σίδνεϋ Πάουερ;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: -21.3pt; text-indent: 7.1pt;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Γιατί ο δολοφόνος επιστρέφει στον
τόπο του εγκλήματος;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: -21.3pt; text-indent: 7.1pt;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Πού είναι κρυμμένος ο θησαυρός και
ποιος τον καρπώνεται τελικά;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: -21.3pt; text-indent: 7.1pt;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Τι επικρατεί: το καλό ή το κακό;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: -21.3pt; text-indent: 7.1pt;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: -21.3pt; text-indent: 7.1pt;"><i><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Το φως του γκαζιού, </span></i><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">ένα δραματικό κείμενο γραμμένο τόσα
χρόνια πριν, δεν μετράει τυχαία τετραψήφιο αριθμό παραστάσεων σε παγκόσμιο
επίπεδο. Ατμοσφαιρικό, αγωνιώδες, ανατρεπτικό, βαθιά ψυχολογικό, κρατάει
αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών μέχρι κυριολεκτικά το τελευταίο λεπτό. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: -21.3pt; text-indent: 7.1pt;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Η υποδειγματική μετάφραση του Χρήστου
Άνθη και η ανατριχιαστική του ερμηνεία ως Τζακ, ενός διαβόλου μεταμορφωμένου σε
άνθρωπο, αποτελούν αναμφίβολα τη ραχοκοκαλιά της παράστασης.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: -21.3pt; text-indent: 7.1pt;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ιδιαίτερη η εμφάνιση της Εβελίνας
Σιγάλα στον ρόλο της σαδίστριας υπηρέτριας και πρώην πόρνης Νάνσυ. Η έκφραση
του προσώπου της, το κόκκινο κραγιόν της, τα ξέπλεκα στο τέλος μακριά μαύρα
μαλλιά της και το σατανικό της – έτσι όπως πρέπει εξάλλου – χαμόγελό της πείθουν
απόλυτα για το δραματικό πρόσωπο που συνέλαβε ο Πάτρικ Χάμιλτον.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: -21.3pt; text-indent: 7.1pt;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Το βάρος ενός πολύ απαιτητικού ρόλου
καλείται να σηκώσει η Σοφία Ιωακειμίδη ως Μπέλλα. Τα λεπτά χαρακτηριστικά της,
το τρομαγμένο της πρόσωπο (είναι προφανές πόσο έχει δουλέψει με τις μούτες –
εκφράσεις προσώπου για τις ανάγκες του ρόλου) και το κορμί της που σείεται
ολόκληρο με τις απειλές του Τζακ συμβάλλουν σημαντικά στην απόδοση ενός τόσο
δύσκολου ρόλου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: -21.3pt; text-indent: 7.1pt;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Σε ένα εντελώς διαφορετικό πνεύμα
καλείται να κινηθεί ο Κωνσταντίνος Καρούζος ως Ραφ – ιδιωτικός αστυνομικός. Και
το πετυχαίνει χωρίς αμφιβολία. Ακροβατώντας μεταξύ αστείου και σοβαρού
αναλαμβάνει τον ρόλο της λογικής, της εκλογίκευσης και του εξορθολογισμού μαζί,
αποκαθιστώντας την πραγματικότητα και προστατεύοντας την Μπέλλα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: -21.3pt; text-indent: 7.1pt;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Η Άννα Ετιαρίδου ενορχηστρώνει έναν
τετραμελή θίασο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Απέναντί τους και συνάμα μέσα τους
ένα κείμενο – πρόκληση, ένα έργο – φωτιά με έντονες ενίοτε σκηνές και αμέτρητες
λεπτομέρειες φέρουσες η καθεμία τους ένα ξεχωριστό χρώμα και άρωμα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: -21.3pt; text-indent: 7.1pt;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Συγχαρητήρια αξίζουν και στον συνθέτη
της μουσικής Μανώλη Μπονιάτη. Η μουσική επένδυση της παράστασης ενισχύει το
συναίσθημα της αγωνίας των θεατών που αδημονούν για την κατάληξη της υπόθεσης
και την τύχη της Μπέλλα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 24pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Η ταυτότητα
της παράστασης<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Κείμενο:
Πάτρικ Χάμιλτον<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Μετάφραση –
απόδοση: Χρήστος Άνθης<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Σκηνοθεσία:
Άννα Ετιαρίδου<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Ερμηνεύουν:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Χρήστος
Άνθης, Σοφία Ιωακειμίδη, Eβελίνα Σιγάλα, Κωνσταντίνος Καρούζος<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Φωτισμοί –
Ηχοληψία: Σάββας Σουρμελίδης<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Μουσική:
Μανώλης Μπονιάτης<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Αφίσα –
πρόγραμμα: Δημήτρης Κουμεντακάκος<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Φωτογραφίες:
Γρηγόρης Ξένος<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Επικοινωνία:
Νατάσα Παππά<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Πληροφορίες<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Διάρκεια
παράστασης: 120 λεπτά<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Χώρος:
Θέατρο Βαφείο – Λάκης Καραλής<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Βίντεο: <a href="https://www.youtube.com/watch?v=lqvuL0LkbRs">https://www.youtube.com/watch?v=lqvuL0LkbRs</a>
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">(Αγ. Όρους
16 & Κων/πόλεως 115, Αθήνα, Μετρό Κεραμεικού)<o:p></o:p></span></p>Μαρίνα Αποστόλου, MA Θεατρικών Σπουδώνhttp://www.blogger.com/profile/09321946237950897107noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-723566858573367945.post-79590161209631968462022-10-16T10:00:00.002-07:002022-10-17T04:00:31.915-07:00<p> </p><p class="MsoNormal"><b><i><span style="font-size: 26pt; line-height: 107%;">ΤΣΙΤΑΧ.
Η ΕΡΗΜΙΑ ΤΟΥ ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑ<o:p></o:p></span></i></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 20pt; line-height: 107%;">του Βασίλη
Κατσικονούρη<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 20pt; line-height: 107%;">ΘΕΑΤΡΟ «ΣΤΑΘΜΟΣ»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">Βίκτωρος
Ουγκώ 55, Μεταξουργείο<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">Σάββατο, 15
Οκτωβρίου 2022<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">6.15 μ.μ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">Κριτική
ανάλυση<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">της
Μαρίνας Αποστόλου<o:p></o:p></span></b></p><p class="MsoNormal"><b></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVgGdyM-S_Yi3KNb3M4u6HXWtGL3TJCrcgKwUU2U9siG65ffIMmqMVXZKX1twZ7dharybWxA9gPzRYYgpuZpj85PdLWRph7fifcCkghjxdY4i3upLyFfvH4XwiImr_aQov7UQSSM3Abh5v4oaoVH08i55_GFf74_0wR1jE-PpLhZlkT09TaRo3dcpn/s277/%CE%A4%CE%A3%CE%99%CE%A4%CE%91%CE%A7.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="182" data-original-width="277" height="182" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVgGdyM-S_Yi3KNb3M4u6HXWtGL3TJCrcgKwUU2U9siG65ffIMmqMVXZKX1twZ7dharybWxA9gPzRYYgpuZpj85PdLWRph7fifcCkghjxdY4i3upLyFfvH4XwiImr_aQov7UQSSM3Abh5v4oaoVH08i55_GFf74_0wR1jE-PpLhZlkT09TaRo3dcpn/s1600/%CE%A4%CE%A3%CE%99%CE%A4%CE%91%CE%A7.jpg" width="277" /></a></b></div><b><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div></b><p></p>
<table border="1" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoNormalTable" style="border-collapse: collapse; border: none; margin-left: 9.35pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-insideh: .5pt solid windowtext; mso-border-insidev: .5pt solid windowtext; mso-padding-alt: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;">
<tbody><tr style="height: 21.1pt; mso-yfti-firstrow: yes; mso-yfti-irow: 0; mso-yfti-lastrow: yes;">
<td style="border: 1pt solid windowtext; height: 21.1pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt; width: 518.55pt;" valign="top" width="691">
<p class="MsoNormal"><i><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Δεν
γίνονται όλα για τα λεφτά πια… ΑΛΛΑ με τα λεφτά ΟΛΑ γίνονται.<o:p></o:p></span></i></p>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Είναι
προφανές και μαζί ευτύχημα ότι η φετινή θεατρική σεζόν περιλαμβάνει απολαυστικούς
ανδρικούς μονόλογους (είχαμε, η αλήθεια είναι, «εθιστεί» στους γυναικείους)
όπως αυτός που ανεβαίνει, δυστυχώς για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, στο
υπέροχο θέατρο «ΣΤΑΘΜΟΣ» του Μεταξουργείου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ο Γιώργος
Νινιός ερμηνεύει το μονολογικό δραματικό κείμενο του Βασίλη Κατσικονούρη <i>Τσιτάχ.
Η ερημιά του τερματοφύλακα</i> δίνοντας ρεσιτάλ υποκριτικής ανάμικτης με
χιούμορ και συγκίνηση. Πρόκειται για ένα έργο – κέντημα που θέτει στο κέντρο
του τον άνθρωπο και το σύστημα αξιών που καθορίζει τις επιλογές και τις κινήσεις
του. Το ποδόσφαιρο ως επάγγελμα και εν γένει η ζωή του ταλαντούχου ποδοσφαιριστή
δεν αποτελούν παρά μόνο το κάδρο των σκέψεων και των προβληματισμών του εξαιρετικού
σύγχρονου συγγραφέα Βασίλη Κατσικονούρη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ο Τσιτάχ (παρομοίωση
με το γνωστό αιλουροειδές γατόπαρδο – δεν μαθαίνουμε ποτέ το κανονικό του όνομα
– δεν χρειάζεται κιόλας), παλαίμαχος τερματοφύλακας της Εθνικής Ελλάδος, επισκέπτεται
μια σχολική τάξη για να μιλήσει στους μαθητές για τα ιδεώδη του αθλητισμού.
Αφορμή η αντίστοιχη συμβολική ημέρα (Πανελλήνια Ημέρα Σχολικού Αθλητισμού).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Κατεβαίνει
από τα σκαλιά, μπαίνει στην αίθουσα με ένα σακ – βουαγιάζ, φέρει λιτή αθλητική
περιβολή και αρχίζει να ξεδιπλώνει τα εσώψυχά του χωρίς να φείδεται
αυθορμητισμού κι αυθεντικότητας. Με απόλυτη φυσικότητα, ταξιδεύει στο παρελθόν
του, θυμάται δυνατές ποδοσφαιρικές εμπειρίες και ασκεί την αυτοκριτική του καθώς
μιλάει για τα λάθη του που όμως για κάποιο σοβαρό λόγο έπραξε… <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Παράλληλα με
την εξομολόγησή του κινείται και μια μαριονέτα – ποδοσφαιριστής στα δεξιά του</span><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri;">˙</span><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"> ένα πρωτότυπο σκηνικό αντικείμενο με
ξεχωριστό σημειολογικό φορτίο καθότι παριστάνει τον ίδιο τον Τσιτάχ χορεύοντας
μαζί του το <i>ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας </i>σε μια στιγμή λήψης κρίσιμων
αποφάσεων.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ένα θρανίο,
μια καρέκλα σχολική, ένα μπουκαλάκι νερό κι ένα ποτήρι που δεν θα του
χρειαστούν, καθώς ο Τσιτάχ πίνει τσιγάρα και κρασί, συνθέτουν το υπόλοιπο
σκηνικό της παράστασης. Ο Γιώργος Νινιός ταυτίζεται με τον χαρακτήρα που υποδύεται,
ένα δραματικό πρόσωπο συναισθηματικό, ηθικό, μοναχικό (όπως κάθε τερματοφύλακας
άλλωστε, στοιχείο που τονίζεται μέσα στο έργο), που ζει με τις αναμνήσεις του
και έχει καταλήξει να περνάει, όπως λέμε, στην «ψάθα». Άσπρα μακριά μαλλιά,
άσπρο μούσι, πρόσωπο κουρασμένο μα ψυχή αναλλοίωτη και καθαρή. Αστειεύεται και
την ίδια ώρα δακρύζει. Πραγματικά, ο Γιώργος Νινιός είναι από τους λίγους ηθοποιούς
που εκπέμπουν τόσο έντονα συναισθήματα ακόμα και χωρίς να εκφέρει λόγο. Μόνο με
τις μούτες του, με το κούνημα του κεφαλιού του, με τη σιωπή του και το βλέμμα
του. Πόσο μάλλον όταν κρατάει στα χέρια του και συσκηνοθετεί με την Ερμίνα
Κυριαζή έναν τέτοιο μονόλογο ενώ υπογράφει και τη μουσική του μαζί – μουσική λαϊκή
του πόνου, ανεπιτήδευτη όπως κι ο ίδιος (ο Γιώργος Νινιός είναι και γνωστός
μουσικός εκτός από ηθοποιός). <o:p></o:p></span></p>
<table border="1" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoNormalTable" style="border-collapse: collapse; border: none; margin-left: 10.85pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-insideh: .5pt solid windowtext; mso-border-insidev: .5pt solid windowtext; mso-padding-alt: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;">
<tbody><tr style="height: 37.5pt; mso-yfti-firstrow: yes; mso-yfti-irow: 0; mso-yfti-lastrow: yes;">
<td style="border: 1pt solid windowtext; height: 37.5pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt; width: 498pt;" valign="top" width="664">
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Υπάρχει κάτι χειρότερο από τον θάνατο… που από άνθρωπο σε
κάνει πράμα… γιατί κι όταν πεθαίνεις άνθρωπος είσαι… η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ<o:p></o:p></span></i></p>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ο ΚΟΡΩΠΙΑΚΟΣ<o:p></o:p></span></b></p>
<table border="1" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoNormalTable" style="border-collapse: collapse; border: none; margin-left: 12.35pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-insideh: .5pt solid windowtext; mso-border-insidev: .5pt solid windowtext; mso-padding-alt: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;">
<tbody><tr style="height: 21.75pt; mso-yfti-firstrow: yes; mso-yfti-irow: 0; mso-yfti-lastrow: yes;">
<td style="border: 1pt solid windowtext; height: 21.75pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt; width: 484.5pt;" valign="top" width="646">
<p align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><i><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Αν είσαι αναποφάσιστος, πάει σού
πήραν την μπάλα…<o:p></o:p></span></i></p>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ο Τσιτάχ
θυμάται τη συμμετοχή του στην τοπική ομάδα του Κορωπιακού όταν διεκδικούσε την
κούπα Ανατολικής Αττικής και Μεσογείων. Παιχνίδι μες τη λάσπη, μια μπάλα
βυθισμένη εκεί σαν βλήμα που δεν έσκασε. Μια μπάλα που δεν άφηνε να του πάρουν,
μια ερωμένη που κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά του ακόμα και την ώρα του
χειρουργείου μετά από χτύπημα που δέχτηκε στο πρόσωπο από τον εξτρέμ (πλευρικός
ή ακραίος μέσος). Μια λατρεία που έχει φέρει μαζί του και στο τέλος δωρίζει
μεγαλόψυχα στο ακροατήριό του. Είναι κυριολεκτικά όλη του η περιουσία.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ο ΠΑΡΑΣΤΑΤΟΦ
– σέντερ φορ<o:p></o:p></span></b></p>
<table border="1" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoNormalTable" style="border-collapse: collapse; border: none; margin-left: 22.1pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-insideh: .5pt solid windowtext; mso-border-insidev: .5pt solid windowtext; mso-padding-alt: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;">
<tbody><tr style="height: 24pt; mso-yfti-firstrow: yes; mso-yfti-irow: 0; mso-yfti-lastrow: yes;">
<td style="border: 1pt solid windowtext; height: 24pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt; width: 438pt;" valign="top" width="584">
<p align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><i><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Πιάνεται ο αέρας;<o:p></o:p></span></i></p>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ο Τσιτάχ
μνημονεύει τον Παραστάτοφ (πρόσωπο υπαρκτό;), τον «μεγαλύτερο κύριο», όπως τον
αποκαλεί, επιθετικό αντίπαλης ομάδας, αθλητή – υπόδειγμα που ανήκει σε εκείνους
τους <i>μερικούς ανθρώπους που δίνουν μόνοι τους το μήνυμα καθώς περνάνε ή όπως
χαμογελάνε.</i> Τον φέρνει στο μυαλό του να «ντριμπλάρει» στη σέντρα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Εξάλλου, όπως
τον ακούμε να λέει απλά και άμεσα: <i>Το γκολ δεν έχει πάντα σημασία … αρκεί να
κάνεις την ομορφιά…</i> ενώ καπνίζει μανιωδώς φροντίζοντας να βάζει κάθε φορά τη
στάχτη στην τσέπη του για να μην λερώσει τον χώρο της σχολικής αίθουσας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ
ΚΑΙ ΟΙ ΑΞΙΕΣ<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Βαθιά
φιλοσοφικός κι ενίοτε αθυρόστομος, κάτι για το οποίο απολογείται στον δάσκαλο της
τάξης, αναρωτιέται κι ο ίδιος για τις αξίες και τα ιδανικά του αθλητισμού και της
ανθρώπινης ζωής – διαδρομής ευρύτερα. Τι είναι ο αθλητισμός; Κάτι που σε
κρατάει μακριά από τις καταχρήσεις; Όπως φαίνεται από τον ίδιο τον Τσιτάχ και
όχι μόνο, μάλλον όχι. Είναι η άμιλλα όπως λέμε άμυλ-α δηλαδή πατάτες και
ζυμαρικά; Αυτό δεν διδάσκονται σχεδόν στερεοτυπικά οι μαθητές; </span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Αλήθεια,
αξίζει να προσπαθεί κανείς; Μήπως είναι τελικά βαρετή η νίκη όλη την ώρα; Μήπως
ήττα και νίκη δεν είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος; Μήπως το μόνο πράγμα που
μετράει είναι τι θα γυρίσει να σου πει ο εαυτός σου το βράδυ; Η φανέλα δεν
είναι συνώνυμο της αξιοπρέπειας;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Η
ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ – Ο ΤΑΣΟΥΛΗΣ<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><i><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Κι είχε
ένα αριστερό… φαρμάκι! Κι ένα σπάσιμο στη μέση… Και μετά πηγαίναμε για μπύρες</span></i><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ο Τασούλης,
που ήταν αδερφός με το (Ε) Λενάκι του, την αγαπημένη του, χρειάστηκε ξαφνικά
την βοήθειά του, τα λεφτά του για να πάει στην Αμερική… μα οι μισθοί είχαν
πέσει… μέχρι που βρέθηκαν μπροστά του 500.000 δραχμές κι ο ίδιος χόρεψε το
ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας με το ένα χέρι <i>κρεμασμένο στον αέρα σαν σπασμένο
φτερό…<o:p></o:p></i></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">ΕΠΙΛΟΓΗ
ΑΝΑΓΚΗΣ<o:p></o:p></span></b></p>
<table border="1" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoNormalTable" style="border-collapse: collapse; border: none; margin-left: 16.1pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-insideh: .5pt solid windowtext; mso-border-insidev: .5pt solid windowtext; mso-padding-alt: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;">
<tbody><tr style="height: 152.6pt; mso-yfti-firstrow: yes; mso-yfti-irow: 0; mso-yfti-lastrow: yes;">
<td style="border: 1pt solid windowtext; height: 152.6pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt; width: 506.7pt;" valign="top" width="676">
<p class="MsoNormal"><i><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Αφού
ξέρω μωρή πουτάνα ότι θα μου κάτσεις…<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal"><i><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Τι
γίνεται όταν το μυαλό πρέπει να ελέγξει το σώμα;<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal"><i><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Μ’
έπιασε μια ερημιά…<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal"><i><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Στο
ημίχρονο στα αποδυτήρια μόνος…<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal"><i><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Βγάλτε
έξω τον Τσιτάχ…<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal"><i><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Προτού
αρχίσει ο αγώνας, νικημένος…<o:p></o:p></span></i></p>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Η
ΑΠΟΚΡΟΥΣΗ – Η ΜΟΝΑΞΙΑ<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ο Τσιτάχ
εξακολουθεί να θυμάται… τα νύχια του μέσα στο πετσί της μπάλας… τον κόσμο να
τον στηρίζει την ύστατη στιγμή κι εκείνος να διαπράττει εν αγνοία του το
μοιραίο λάθος που θα προκαλέσει την καταστροφή τριών ανθρώπων. Μα όταν ακούει
κανένα ωραίο τραγούδι στο ράδιο, χαίρεται γιατί φαντάζεται ότι μπορεί να το
ακούει και το (Ε) Λενάκι του… Τι νόημα όμως έχει αυτό όταν βλέπει στην παραλία
τα αστέρια να πέφτουν κι αυτός να μην έχει καμιά ευχή να κάνει;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Έχουμε
πράγματι να κάνουμε με ένα συγκλονιστικό κείμενο, του οποίου ο τίτλος μαρτυράει
πολλά. Ειδικά ο όρος «ερημιά». Ο τερματοφύλακας είναι άτομο φύσει μοναχικό κι αν
δεν έκανε αυτή τη δουλειά, θα έκανε μια άλλη στην απομόνωση: <i>φαροφύλακας,
νυχτοφύλακας άντε συγγραφέας</i>… όπως σημειώνει ο Κατσικονούρης διά στόματος
Τσιτάχ. Δεν είναι τυχαίο, όπως πάλι ακούμε την ώρα της παράστασης, ότι διάφοροι
τερματοφύλακες έχουν οδηγηθεί στην αυτοκτονία, γεγονός που επισημαίνει την άκρα
ευαισθησία τους. Ο Ένκε (πρόσωπο που αναφέρει κι ο Τσιτάχ), ο Ρόμπερτς, ο
Μπόζοβιτς που αποπειράθηκε να πεθάνει…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Πρόκειται
αναμφισβήτητα για ένα έργο με πολύ «ψαχνό», τροφή για σκέψη και συζήτηση καθώς το
κοινό ανακαλύπτει αθέατες πλευρές της ανθρώπινης ψυχής, έτσι όπως αυτή
ακροβατεί πάνω στο τεντωμένο σκοινί της επιβίωσης, υλικής και ψυχικής. Και λαμβάνει
σάρκα και οστά με τον πιο ζωντανό και διαπεραστικό τρόπο στη σκηνή του θεάτρου «ΣΤΑΘΜΟΣ»
από αξιόλογους συντελεστές.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 24pt; margin: 0cm; vertical-align: baseline;"><strong><span face=""Open Sans",sans-serif" style="border: 1pt none windowtext; color: #444444; font-size: 13.5pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">Σκηνοθεσία: </span></strong><span face=""Open Sans",sans-serif" style="color: #444444; font-size: 13.5pt;">Ερμίνα
Κυριαζή – Γιώργος Νινιός<o:p></o:p></span></p>
<p style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background: white; box-sizing: border-box; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; line-height: 24pt; margin: 0cm; orphans: 2; outline: none; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-thickness: initial; vertical-align: baseline; widows: 2; word-spacing: 0px;"><strong style="background: rgba(35, 30, 30, 0); box-sizing: border-box; outline: none;"><span face=""Open Sans",sans-serif" style="border: 1pt none windowtext; color: #444444; font-size: 13.5pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">Ερμηνεία:</span></strong><span face=""Open Sans",sans-serif" style="color: #444444; font-size: 13.5pt;"> Γιώργος Νινιός<br style="box-sizing: border-box;" />
<strong style="background: rgba(35, 30, 30, 0); box-sizing: border-box; outline: none;"><span face=""Open Sans",sans-serif" style="border: 1pt none windowtext; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">Μουσική – Στίχοι:</span></strong> Γιώργος
Νινιός<br style="box-sizing: border-box;" />
<strong style="background: rgba(35, 30, 30, 0); box-sizing: border-box; outline: none;"><span face=""Open Sans",sans-serif" style="border: 1pt none windowtext; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">Σκηνογραφική ιδέα:</span></strong> Ερμίνα
Κυριαζή<br style="box-sizing: border-box;" />
<strong style="background: rgba(35, 30, 30, 0); box-sizing: border-box; outline: none;"><span face=""Open Sans",sans-serif" style="border: 1pt none windowtext; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">Κατασκευή μαριονέτας:</span></strong> Βασίλης
Βασιλάκης<br style="box-sizing: border-box;" />
<strong style="background: rgba(35, 30, 30, 0); box-sizing: border-box; outline: none;"><span face=""Open Sans",sans-serif" style="border: 1pt none windowtext; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">Σχεδιασμός φωτισμού:</span></strong> Βασίλης
Πετεινάρης<br style="box-sizing: border-box;" />
<strong style="background: rgba(35, 30, 30, 0); box-sizing: border-box; outline: none;"><span face=""Open Sans",sans-serif" style="border: 1pt none windowtext; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">Βοηθός σκηνοθέτη – Χειρίστρια
κούκλας:</span></strong> Γεωργία Μανελίδου<br style="box-sizing: border-box;" />
<strong style="background: rgba(35, 30, 30, 0); box-sizing: border-box; outline: none;"><span face=""Open Sans",sans-serif" style="border: 1pt none windowtext; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">Φωτογραφίες:</span></strong> Δημήτρης
Βαττής<br style="box-sizing: border-box;" />
<strong style="background: rgba(35, 30, 30, 0); box-sizing: border-box; outline: none;"><span face=""Open Sans",sans-serif" style="border: 1pt none windowtext; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">Περιγραφή αγώνα:</span></strong> Χρήστος
Κυριαζής<o:p></o:p></span></p>
<p style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background: white; box-sizing: border-box; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; line-height: 24pt; margin: 0cm; orphans: 2; outline: none; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-thickness: initial; vertical-align: baseline; widows: 2; word-spacing: 0px;"><strong style="background: rgba(35, 30, 30, 0); box-sizing: border-box; outline: none;"><span face=""Open Sans",sans-serif" style="border: 1pt none windowtext; color: #444444; font-size: 13.5pt; mso-border-alt: none windowtext 0cm; padding: 0cm;">Παραγωγή:</span></strong><span face=""Open Sans",sans-serif" style="color: #444444; font-size: 13.5pt;"> Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>Μαρίνα Αποστόλου, MA Θεατρικών Σπουδώνhttp://www.blogger.com/profile/09321946237950897107noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-723566858573367945.post-14949342749954760042022-10-03T15:30:00.016-07:002022-10-04T01:11:46.763-07:00<p> </p><p class="MsoNormal"><b><i><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 22pt; line-height: 107%;">Ο ΜΕΓΑΣ ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΗΣ<o:p></o:p></span></i></b></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 22pt; line-height: 107%;">Του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 22pt; line-height: 107%;">ΘΕΑΤΡΟ «Τζένη Καρέζη»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 22pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Σάββατο 1/10/2022<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Ώρα: 21.00<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">Σκηνοθεσία – Ερμηνεία: </span></b></p><p class="MsoNormal"><b><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">Κωνσταντίνος
Κωνσταντόπουλος<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: -14.2pt; text-indent: 14.2pt;"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 18pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Κριτική παρουσίαση της Μαρίνας Αποστόλου<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiK_3rofaj1vXg0ic8bz5sn0NLMSLNBubmZDU6x55Wpm8gAPVmgpai9hdECqJ6HSCq1fS20xugwyodxfGt7aD5KjqsmC96_D3Emb4Lf-t3KFg6rlJ5awFCjWRHRFSX4sKN2SFh3e_8EMkOAAQTi47rkPewp5yLmo29aZGpqzT7jDxWVACRQOPE_v7IP/s2560/%CE%9F-%CE%BC%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%82-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B5%CE%BE%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%822-scaled.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2560" data-original-width="1437" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiK_3rofaj1vXg0ic8bz5sn0NLMSLNBubmZDU6x55Wpm8gAPVmgpai9hdECqJ6HSCq1fS20xugwyodxfGt7aD5KjqsmC96_D3Emb4Lf-t3KFg6rlJ5awFCjWRHRFSX4sKN2SFh3e_8EMkOAAQTi47rkPewp5yLmo29aZGpqzT7jDxWVACRQOPE_v7IP/s320/%CE%9F-%CE%BC%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%82-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B5%CE%BE%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%822-scaled.jpg" width="180" /></a></div><br /> <span style="font-size: large;"> Στο επίκεντρο η ελευθερία του ανθρώπου</span><o:p></o:p><p></p>
<table align="left" border="1" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoNormalTable" style="border-collapse: collapse; border: none; margin-left: 6.75pt; margin-right: 6.75pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-insideh: .5pt solid windowtext; mso-border-insidev: .5pt solid windowtext; mso-padding-alt: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-table-anchor-horizontal: margin; mso-table-anchor-vertical: paragraph; mso-table-left: center; mso-table-lspace: 9.0pt; mso-table-rspace: 9.0pt; mso-table-top: 18.95pt;">
<tbody><tr style="height: 5.7pt; mso-yfti-firstrow: yes; mso-yfti-irow: 0; mso-yfti-lastrow: yes;">
<td style="border: 1pt solid windowtext; height: 5.7pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt; width: 368.2pt;" valign="top" width="491">
<p align="center" class="MsoNormal" style="mso-element-anchor-horizontal: margin; mso-element-anchor-vertical: paragraph; mso-element-frame-hspace: 9.0pt; mso-element-left: center; mso-element-top: 18.95pt; mso-element-wrap: around; mso-element: frame; mso-height-rule: exactly; text-align: center;"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">ΓΙΑΤΙ ΗΡΘΕΣ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΜΑΣ
ΕΝΟΧΛΗΣΕΙΣ;<o:p></o:p></span></p>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Τον αριστουργηματικό μονόλογο <i>Ο Μέγας Ιεροεξεταστής </i>είχαν
την ευτυχία να παρακολουθήσουν οι λάτρεις του ποιοτικού και καλοδουλεμένου
θεάτρου το Σάββατο το βράδυ 1 Οκτωβρίου στο θέατρο «Τζένη Καρέζη», λίγες ημέρες
μόλις μετά τον θάνατο του σπουδαίου θεατρανθρώπου Κώστα Καζάκου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Την παράσταση σκηνοθετεί ο υπέροχος ηθοποιός με τη χαρακτηριστική φωνή Κωνσταντίνος
Κωνσταντόπουλος, ο οποίος υπογράφει και τη σκηνοθεσία. Όπως είναι
αρκετά γνωστό, το έργο του μεγαλειώδη Ρώσου λογοτέχνη δεν ανεβαίνει για πρώτη
φορά σε ελληνική θεατρική σκηνή ενώ ο ίδιος ο Κ.Κ. υποδύεται τον ρόλο του
αμείλικτου και κυνικού, προκλητικά ειλικρινή ιεροεξεταστή ήδη από το 2012,
σημειώνοντας ένα αληθινό παραστασιακό ρεκόρ αλλά και αποδεικνύοντας ότι το κείμενο
του Ντοστογιέφσκι παραμένει κρυστάλλινο, αιχμηρό, αναλλοίωτο κι ανατριχιαστικό,
ειδικά με τον τρόπο που σκηνοθετείται από τον εν λόγω καλλιτέχνη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Με το που σβήνουν τα φώτα, το απόλυτο
σκοτάδι επιβάλλεται ενώ οι ψαλμωδίες που πλημμυρίζουν τον χώρο κατόπιν μεταφέρουν πράγματι
το κοινό (μια λέξη – σχέση που ο Κ.Κ. έχει παραδεχτεί σε συνέντευξή του ότι
αγαπά πολύ) στη μαύρη εποχή του μεσαίωνα στη Σεβίλλη της Ισπανίας, όπου εκατοντάδες
αιρετικοί έβρισκαν φρικτό θάνατο στην πυρά (και όχι μόνο) από την Ιερά Εξέταση,
όργανο της ίδιας της παπικής εκκλησίας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Το σκοτάδι που σκεπάζει σταθερά σκηνή και πλατεία έρχεται
να καταστήσει ακόμα πιο τρομακτικό αλλά συναρπαστικό η φωνή του Ιβάν που απευθύνεται
στον αδελφό του, μοναχό Αλιόσα. </span><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">[</span><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Σημειωτέο
φυσικά ότι <i>Ο Μέγας Ιεροεξεταστής </i>αποτελεί κεφάλαιο του βιβλίου του Φ.Ν.
<i>Αδερφοί Καραμάζωφ</i>, γραμμένο το 1880, λίγο πριν τον θάνατο του συγγραφέα.
Εν τούτοις, η δυναμική και η μεστότητά του τού επιτρέπουν την αυτοτέλεια και
την αυθυπαρξία λογοτεχνικά και κατά συνέπεια και δραματουργικά</span><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 14pt; line-height: 107%;">]</span><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">. Εκεί
ο Ιβάν εξομολογείται στον Αλιόσα ότι έχει συλλάβει την ιδέα ενός ποιήματος με
θέμα τον εκ νέου ερχομό του Χριστού στη Γη τον δέκατο πέμπτο αιώνα στη Σεβίλλη και τη
συνάντησή του με ένα γηραιό, σκελετωμένο ιεροεξεταστή που θα μιλήσει αμετανόητα
για τα φρικιαστικά εγκλήματα της Ι.Ε. εις βάρος των θρησκευτικών αντιφρονούντων
αλλά και θα προσδώσει μια διάσταση βαθιά φιλοσοφική και κυρίως πολιτική στη
συμπεριφορά των «ισχυρών» έναντι των αδυνάμων…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Κι έτσι ενώ αυτοί οι τελευταίοι ενθουσιάζονται με την επάνοδο
του Μεσσία και τα θαύματα που εκείνος κάνει μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους,
ωστόσο είναι οι πρώτοι που θα συν-δαυλίσουν τη φωτιά του Χριστού, μόνο με ένα νεύμα του ιεροεξεταστή που κυριολεκτικά ταυτίζεται με τον σατανά, δηλαδή το κακό.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Έχει ήδη ξεκινήσει λοιπόν ο μονόλογος του ιεροεξεταστή που
έχει απέναντί του τον πράο Ιησού, ο οποίος εκφράζεται με την ηρεμία και τη σιωπή
του. Ένα πραγματικό παραλήρημα μισανθρωπίας ξετυλίγεται σε διάρκεια περίπου μίας
ώρας με τους θεατές να έχουν χωρίς υπερβολή ακινητοποιηθεί στα καθίσματά τους με
κομμένη την ανάσα. Δεν πρόκειται όμως απλά για ένα τρομερό πλάσμα που μαρτυράει
τις πράξεις της Ι.Ε. ομοιάζοντας με φιγούρα διεστραμμένου χαρακτήρα από μια
ταινία θρίλερ. Πρόκειται το δίχως άλλο για ένα ανθρωπόμορφο τέρας που ήλθε
για να κρίνει τον Χριστό και τη θεωρία του αλλά και να καταδείξει την ανθρώπινη
αδυναμία που συνδέεται με τον επίγειο άρτο. Το κείμενο του Φ.Ν. ξεφεύγει συνεπώς
από το θεολογικό του χρώμα κι επεκτείνεται σε πολιτικά ύδατα όπου ο άνθρωπος
είναι μεν γεννημένος επαναστάτης μα στην ουσία είναι σκλάβος και δούλος γιατί
πολύ απλά είναι διεφθαρμένος, κυριεύεται από την χρεία του ανήκειν, αρέσκεται στο
να ελέγχεται η συνείδησή του από τους δυνατούς και κυρίως για να ζήσει έχει ανάγκη
το ψωμί… τον επίγειο άρτο κι όχι τον επουράνιο, τον ιδεαλιστικό που του
πρόσφερε ο Χριστός, ένας Χριστός που οραματιζόταν την επανένωση του κόσμου (σαφής νύξη για την παγκοσμιοποίηση). Ο Ιησούς δώρισε στον άνθρωπο ελευθερία, δημοκρατία καταδικάζοντας
τη βία και τον εξαναγκασμό εκείνος όμως δεν κατάφερε να την αξιοποιήσει και να
τη διαχειριστεί και κατέληξε να προτιμήσει την υποταγή και τη </span><span style="font-size: 18.6667px;">«</span><span style="font-size: 14pt;">Βαβέλ</span><span style="font-size: 18.6667px;">»</span><span style="font-size: 14pt;"> δηλαδή την ασυνεννοησία. Ο Χριστός επομένως για
ποιους ξανάρθε στον κόσμο; Μήπως για τους «εκλεκτούς»; Αναρωτιέται με μίσος ο «φλεγματώδης»
ιεροεξεταστής. Αφού (ο Χριστός) αρνήθηκε το ξίφος του Καίσαρα... με λίγα λόγια την επίγεια εξουσία.</span></p>
<table align="left" border="1" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoNormalTable" style="border-collapse: collapse; border: none; margin-left: 6.75pt; margin-right: 6.75pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-insideh: .5pt solid windowtext; mso-border-insidev: .5pt solid windowtext; mso-padding-alt: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-table-anchor-horizontal: margin; mso-table-anchor-vertical: paragraph; mso-table-left: center; mso-table-lspace: 9.0pt; mso-table-rspace: 9.0pt; mso-table-top: 7.55pt;">
<tbody><tr style="height: 1.5pt; mso-yfti-firstrow: yes; mso-yfti-irow: 0; mso-yfti-lastrow: yes;">
<td style="border: 1pt solid windowtext; height: 1.5pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt; width: 282pt;" valign="top" width="376">
<p align="center" class="MsoNormal" style="mso-element-anchor-horizontal: margin; mso-element-anchor-vertical: paragraph; mso-element-frame-hspace: 9.0pt; mso-element-left: center; mso-element-top: 7.55pt; mso-element-wrap: around; mso-element: frame; mso-height-rule: exactly; text-align: center;"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Κάντε μας σκλάβους, μα
χορτάστε μας!<o:p></o:p></span></p>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Ο Χριστός, όπως στηλιτεύει ο γέροντας, πρόσφερε την ελευθερία
και την ελεύθερη εν γένει εκλογή στο ανθρώπινο γένος. Εκείνο όμως δεν ήξερε τι
να την κάνει κι έτσι έζησε και ζει τη φρίκη και το βάρος της παράδοσης της ελευθερίας σε
κάποιον ανώτερο που θα ασκεί τον απόλυτο έλεγχο. Οι άνθρωποι εξάλλου, όπως ακούμε
στο έργο, χρειάζονται τα θαύματα κι όχι τον Θεό…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Πολλοί αναλυτές έχουν υποστηρίξει (και όχι άδικα) ότι ο
Φ.Ν. προφητεύει την έλευση του κομμουνισμού ως απολυταρχικού καθεστώτος κάποιες
δεκαετίες μετά. Το ψωμί για το οποίο οι άνθρωποι απαρνιούνται την ελευθερία τους
δεν θα καταφέρουν ποτέ να το μοιράσουν μεταξύ τους, λέει διά στόματος
ιεροεξεταστή ο Ρώσος στοχαστής και βεβαίως επαληθεύεται. Ο Χριστός εκτίμησε
υπέρμετρα το ανθρώπινο είδος και γι’ αυτό του έδωσε τα πάντα – ήτοι την
ελευθερία του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Όταν καταφέρει κάποιος να ελέγξει τις συνειδήσεις όπως συμβαίνει
με τις περιπτώσεις των θρησκειών, των ομάδων, των ολοκληρωτικών καθεστώτων,
τότε σίγουρα έχει υποδουλώσει το πνεύμα των άβουλων οπαδών του. Κυρίως όμως,
ο άνθρωπος, ακόμη και ο σκεπτόμενος, είναι πλήρως εξαρτημένος από την τροφή του
κι ευρύτερα από τα υλικά αγαθά, απαραίτητα για την επιβίωσή του και την ευημερία του πάνω στη Γη. Αγαθά,
που όσο καλλιεργημένος κι ευφυής και να είναι (ο άνθρωπος), υπερτερούν μοιραία των
πνευματικών. Η επιστήμη δεν είναι αρκετή, όπως φαίνεται.<o:p></o:p></span></p>
<table border="1" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoNormalTable" style="border-collapse: collapse; border: none; margin-left: 2.7pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-insideh: .5pt solid windowtext; mso-border-insidev: .5pt solid windowtext; mso-padding-alt: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;">
<tbody><tr style="height: 3.5pt; mso-yfti-firstrow: yes; mso-yfti-irow: 0; mso-yfti-lastrow: yes;">
<td style="border: 1pt solid windowtext; height: 3.5pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt; width: 485.2pt;" valign="top" width="647">
<p align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Θα
τους αναγκάσουμε να δουλεύουν. </span></p><p align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Θα τους επιτρέψουμε να αμαρτάνουν.<o:p></o:p></span></p>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: 14pt;">Εν τέλει, το κακό κυριαρχεί, υπερνικά την αγάπη και
βασιλεύει.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><br /></span></p><p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Το χειμαρρώδες και πυκνογραμμένο έργο του Φ.Ν. γίνεται στα
χέρια του Κ.Κ. η πρώτη ύλη για ένα καλλιτεχνικό προϊόν υψηλής αξίας και
ποιότητας που γοητεύει και συγκλονίζει τους θεατές. Πρόκειται χωρίς υπερβολή
για μια παράσταση που δεν λησμονεί εύκολα κάποιος. Οι φωτισμοί και οι ήχοι,
αριστοτεχνικά δουλεμένοι, συμβάλλουν τα μέγιστα στην ατμόσφαιρα του έργου. Το
ίδιο ισχύει και για το κοστούμι που φέρει ο ερμηνευτής.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Όλοι οι συντελεστές και ως επί το πλείστο ο Κ.Κ. έχουν σκύψει
με δέος πάνω στο κείμενο του Ντοστογιέφσκι, έχουν κολυμπήσει μέσα στον βυθό
του κι έχουν αναδυθεί στο τέλος φέροντας στην επιφάνεια όλο τον θησαυρό που αυτός
κρύβει.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Λοιποί συντελεστές:</span><span face=""Arial",sans-serif" lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Μετάφραση: Άρης Αλεξάνδρου<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Επεξεργασία κειμένου: Ματίνα Μόσχοβη<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Βοηθοί σκηνοθέτη: Κωστής Σαββιδάκης, Άννυ Ζερβού<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Βοηθός παράστασης: Αλέξανδρος Μούστας<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Φωτογραφίες: Κλεοπάτρα Σάρλη<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Επεξεργασία ήχου: studio19 – Κώστας Μπώκος<o:p></o:p></span></p>Μαρίνα Αποστόλου, MA Θεατρικών Σπουδώνhttp://www.blogger.com/profile/09321946237950897107noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-723566858573367945.post-89407097626028701132022-07-05T14:20:00.003-07:002022-07-09T01:12:42.040-07:00<p> </p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 24pt; line-height: 107%;">ΘΕΑΤΡΟ
ΒΡΑΧΩΝ «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><i><span style="font-size: 48pt; line-height: 107%;">Φιλοκτήτης</span></i></b><span style="font-size: 48pt; line-height: 107%;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 28pt; line-height: 107%;">Τραγωδία του
Σοφοκλή<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 22pt; line-height: 107%;">Σκηνοθεσία: Μαρλέν
Καμίνσκυ<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 22pt; line-height: 107%;">Β.
Σκηνοθέτη: Νατάσα Πετροπούλου<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 22pt; line-height: 107%;">Μετάφραση: Γιώργος
Μπλάνας<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Βύρωνας<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Δευτέρα, 4 Ιουλίου
2022<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">9.30 μ.μ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<table border="1" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoNormalTable" style="border-collapse: collapse; border: none; margin-left: -6.6pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-insideh: .5pt solid windowtext; mso-border-insidev: .5pt solid windowtext; mso-padding-alt: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 629px;">
<tbody><tr style="height: 54pt; mso-yfti-firstrow: yes; mso-yfti-irow: 0; mso-yfti-lastrow: yes;">
<td style="border: 1pt solid windowtext; height: 54pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt; width: 471.75pt;" valign="top" width="629">
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 12pt;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ – Χάνεται το κακό ποτέ; … Δούλοι κινήσαμε σ’
αυτόν τον κόσμο…<o:p></o:p></span></p>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcLXmk-BNeGc2t8HUkkfjCUkqo9cS-ap2QbFU-HBWPQrFBlJoXxz3AQR5RZdXELtE1bSQUwcCxGqBI_m_DyLI4QnAdc7p8WyQ1WMn625UqVBIChOhrZNuAoPv-ErYleZ-8q844ySrY1RxTXlKGd_OhgtGj2wAOCWcVS3-CkO1KhoZ2HrFZhY2jl5x7/s810/%CE%A6%CE%A9%CE%A4%CE%9F2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="540" data-original-width="810" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcLXmk-BNeGc2t8HUkkfjCUkqo9cS-ap2QbFU-HBWPQrFBlJoXxz3AQR5RZdXELtE1bSQUwcCxGqBI_m_DyLI4QnAdc7p8WyQ1WMn625UqVBIChOhrZNuAoPv-ErYleZ-8q844ySrY1RxTXlKGd_OhgtGj2wAOCWcVS3-CkO1KhoZ2HrFZhY2jl5x7/s320/%CE%A6%CE%A9%CE%A4%CE%9F2.jpg" width="320" /></a></div><br /><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Της <b>Μαρίνας
Αποστόλου<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNormal"><i><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></i><i><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">MA</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"> </span></i><i><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">Θεατρικών Σπουδών<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;">Μια μεστή
παράσταση που άφησε ικανοποιημένους από κάθε αισθητική άποψη τους λάτρεις του
αρχαίου (και όχι μόνο) δράματος είχαμε τη χαρά να παρακολουθήσουμε το βράδυ της
Δευτέρας 4 Ιουλίου 2022 στο θέατρο βράχων «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ» στην περιοχή του
Βύρωνα.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;">Η σκηνοθέτρια
Μαρλέν Καμίνσκυ παρουσίασε στο φιλοθεάμον κοινό μια καλοκουρδισμένη παράσταση
όπου τίποτα δεν περίσσευε, τίποτα δεν έδειχνε να διαρρέει μήτε να εκπίπτει. Ο
Τάσος Νούσιας σήκωσε ψυχή τε και σώματι στους καλλιτεχνικούς του ώμους το φορτίο
ενός υψηλής ερμηνευτικής δυναμικής ρόλου που δεν ήταν άλλος από αυτός του εγκαταλελειμμένου
στη Λήμνο και σοβαρά λαβωμένου τοξοβόλου Φιλοκτήτη. Ο νεαρός ηθοποιός Γιώργος
Αμούτζας, εμφανώς ταλαντούχος, ενσάρκωσε υποδειγματικά τον δραματικό χαρακτήρα
του Νεοπτόλεμου αξιοποιώντας την άριστη άρθρωση και εκφορά λόγου που διαθέτει
αλλά και όλη τη ζωντάνια του κατά βάθος αδιάφθορου και εν τέλει ιδεολόγου νέου
και ανδρείου πολεμιστή. Η διαχείριση (απ' την πλευρά και των δύο δρώντων) του επιβλητικού τόξου (μόνιμου σημείου αναφοράς του έργου) επί σκηνής γοήτευε το δίχως άλλο τους θεατές.<o:p></o:p></span></span></p>
<table border="1" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoNormalTable" style="border-collapse: collapse; border: none; margin-left: 17.4pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-insideh: .5pt solid windowtext; mso-border-insidev: .5pt solid windowtext; mso-padding-alt: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;">
<tbody><tr style="height: 22.5pt; mso-yfti-firstrow: yes; mso-yfti-irow: 0; mso-yfti-lastrow: yes;">
<td style="border: 1pt solid windowtext; height: 22.5pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt; width: 384.75pt;" valign="top" width="513">
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;">Φιλοκτήτης:
Οι γενναίοι πολεμούν την αδικία… το κρίμα στο λαιμό σου… πες το ναι… πέφτω στα
πόδια σου…<o:p></o:p></span></span></p>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;">Στον ρόλο
του Οδυσσέα η πάντα έτοιμη για τη σκηνική έκπληξη Μαρία Πρωτόπαππα που απέδειξε
ότι έχει την ικανότητα να προσαρμόζεται εύκολα και αποτελεσματικά στο υλικό που
αναλαμβάνει να ζωντανέψει με την υποκριτική της δεινότητα. Κι ακόμα κι αν δεν
κατέχει τον ένα από τους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους εντούτοις αποτελεί
αναμφίβολα όχι απλά τον καταλύτη της πλοκής αλλά και τον συνδετικό κρίκο
ανάμεσα στους δύο δραματικούς «γίγαντες» που συλλαμβάνει ο αξεπέραστος
Σοφοκλής: τον Φιλοκτήτη και τον Νεοπτόλεμο, τους δύο άνδρες που ενώ αρχικά
τελούν υπό μία πόλωση στο τέλος καταλήγουν αναπόδραστα να συμπορεύονται.<o:p></o:p></span></span></p>
<table border="1" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoNormalTable" style="border-collapse: collapse; border: none; margin-left: 16.65pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-insideh: .5pt solid windowtext; mso-border-insidev: .5pt solid windowtext; mso-padding-alt: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;">
<tbody><tr style="height: 27pt; mso-yfti-firstrow: yes; mso-yfti-irow: 0; mso-yfti-lastrow: yes;">
<td style="border: 1pt solid windowtext; height: 27pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt; width: 406.5pt;" valign="top" width="542">
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;">Οδυσσέας: Δουλειά τεχνίτη κάνει η γλώσσα στους ανθρώπους...</span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;"> Η καλύτερη επιλογή είναι η λιγότερο επικίνδυνη...<o:p></o:p></span></span></p>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;">Εντυπωσιακός
όμως ήταν και ο εξαμελής χορός των ναυτών που συνόδευαν τον Νεοπτόλεμο με τον Τάσο Θεοφιλάτο να υποδύεται το δραματικό πρόσωπο του φαινομενικά αφελούς ψευδο-έμπορου
που μεταφέρει στους δύο άνδρες (Φιλοκτήτη και Νεοπτόλεμο) την πρόρρηση του Τρώα
μάντη Έλενου, γιου του Πρίαμου. Ο χορός συντηρεί με τον λόγο του το μύθευμα του
Νεοπτόλεμου πως δήθεν ο Φιλοκτήτης έχει πλέον υποστηρικτή (τον Ν) ενώ
χαρακτηρίζει απλό εντολοδόχο τον Οδυσσέα πιθανόν για να δικαιολογήσει τις πράξεις
του (που δεν είναι άλλες από την αρπαγή του Φ με δόλο μαζί φυσικά με το ιερό
τόξο του Ηρακλή χάρη στο οποίο θα αλωθεί η ως τώρα απόρθητη Τροία) ενώ παράλληλα
εξηγεί στον ταλαιπωρημένο Φιλοκτήτη πως πάσχει λόγω της θεϊκής βούλησης. Εκεί
θίγεται κιόλας το ανεξάντλητο προς συζήτηση ερώτημα της προσωπικής ελευθερίας
και κατά πόσο στα έργα του Σοφοκλή (πρβλ. και <i>Οιδίποδα Τύραννο</i>) ο
άνθρωπος έχει το περιθώριο να επιλέξει τη μοίρα του ή μήπως αυτή καθορίζεται
τελικά από τους θεούς. Προφανώς και ο Φιλοκτήτης (όπως και ο Ο.Τ.) χαράζει μια
πορεία για την οποία φέρει σημαντικό μερίδιο ευθύνης: επιλέγει να προσεγγίσει
τον ναό της Χρύσης ενώ δεν έπρεπε με αποτέλεσμα να δαγκωθεί από το φίδι –
φύλακα και να πληγωθεί σοβαρά ενώ όταν ο Νεοπτόλεμος του ζητά να τον ακολουθήσει
με τον στόλο στην Τροία όπου μπορεί να ιαθεί το τραύμα του χάρη στους εκεί
θεραπευτές, εκείνος πεισματικά αρνείται και σκέφτεται μέχρι και την αυτοκτονία
(αν οι ναύτες του είχαν προσφέρει το όπλο που εκείνος προς το τέλος
εκλιπαρούσε, θα είχε σαφώς επιλέξει τον θάνατό του). Κι ενώ ούτε καν ο Δίας, όπως
ισχυρίζεται, δύναται να τον αλλάξει, ωστόσο στον επίλογο ο εκθεώμενος Ηρακλής εμφανίζεται
ως απομηχανής, του υποδεικνύει να πάει στο Ίλιο κι εκείνος όντως πείθεται και
ακολουθεί τον Νεοπτόλεμο με τον στόλο. Πρόκειται πραγματικά για ένα πολύ όμορφο
σκηνοθετικό κλείσιμο της Καμίνσκυ.<o:p></o:p></span></span></p>
<table border="1" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoNormalTable" style="border-collapse: collapse; border: none; margin-left: 3.9pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-insideh: .5pt solid windowtext; mso-border-insidev: .5pt solid windowtext; mso-padding-alt: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;">
<tbody><tr style="height: 38.25pt; mso-yfti-firstrow: yes; mso-yfti-irow: 0; mso-yfti-lastrow: yes;">
<td style="border: 1pt solid windowtext; height: 38.25pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt; width: 451.5pt;" valign="top" width="602">
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;">Νεοπτόλεμος:
Πρέπει να αντέχουμε τη μοίρα που μας χαρίζουν οι θεοί … Τώρα που ξέρεις
μπορείς να συγχωρέσεις…<o:p></o:p></span></span></p>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span style="line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span><span style="line-height: 107%;">Ευάριθμες οι
έννοιες, οι (απ)αξίες και οι συμπεριφορές που πραγματεύεται το κείμενο του
μεγάλου τραγικού: η πειθώ, ο δόλος, η βία (που είναι ίσως προτιμότερη από τον
δόλο καθότι είναι πιο τίμια στάση), ο ανθρώπινος πόνος που ενίοτε είναι
δυσβάσταχτος και μάλιστα διαρκεί πολλά χρόνια στοιχείο που άριστα επιτυγχάνει να
αποδώσει ο Νούσιας τόσο με την κίνηση όσο και με τις κραυγές του, ο πόνος όχι
μόνο του σώματος αλλά και της ψυχής στην περίπτωση της εγκατάλειψης, η εμπιστοσύνη
και η απώλειά της μα και η επανάκτησή της μέσα από ορατά γεγονότα όπως αυτό της
ειλικρινούς μεταμέλειας (λ.χ. ο Νεοπτόλεμος επιστρέφει το τόξο στον Φιλοκτήτη),
η ανδρεία, η (ανδρική) φιλία, το ψέμα, η αλήθεια, ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα
(στο μυαλό μας έρχεται ο <i>Μανδραγόρας </i>του Μακιαβέλι) αλλά και η συνύπαρξη
των ανθρώπων που είναι άφευκτη καθώς η «η ισχύς εν τη ενώσει», όπως άλλωστε
διαπιστώνουμε στο τέλος</span><span style="line-height: 107%;">˙</span><span style="line-height: 107%;"> η απογοήτευση που οδηγεί στο πείσμα και στην αυτοκαταστροφή, η σοφία και
η δικαιοσύνη που συνιστούν αρετές αλληλένδετες… Η ικεσία όταν η απόλυτη ανάγκη
κι η απελπισία επιβάλλονται, η χρεία της επιβίωσης κι η προσαρμογή σε άθλιες
συνθήκες παρέα με τον νόστο για την πατρίδα (ο Φ ζει με πενιχρά μέσα και θέλει
όσο τίποτα να επιστρέψει στην Οίτη) αλλά και το ψυχικό μεγαλείο (ο Φ παρόλο τον
αφόρητο επί δέκα χρόνια πόνο του βρίσκει το κουράγιο να συμπονέσει τον Ν για το
υποτιθέμενο κακό που του προξένησαν οι Αχαιοί). Μέσα σ’ αυτό το πυκνό πλέγμα
προβληματισμών και συλλογισμών, ο Σοφοκλής δεν παραλείπει και τη δριμεία του
κριτική για τους κατέχοντες την εξουσία και την επιβολή αυτής στον λαό</span><span style="line-height: 107%;">˙</span><span style="line-height: 107%;"> παρόλα αυτά, αφήνει ταυτόχρονα χώρο
και στη λογική να εκφραστεί στα σημεία που αυτή αρμόζει.</span></span></p>
<table border="1" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoNormalTable" style="border-collapse: collapse; border: none; margin-left: 14.4pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; mso-border-insideh: .5pt solid windowtext; mso-border-insidev: .5pt solid windowtext; mso-padding-alt: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;">
<tbody><tr style="height: 26.25pt; mso-yfti-firstrow: yes; mso-yfti-irow: 0; mso-yfti-lastrow: yes;">
<td style="border: 1pt solid windowtext; height: 26.25pt; mso-border-alt: solid windowtext .5pt; padding: 0cm 5.4pt; width: 441pt;" valign="top" width="588">
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;">Φ:
Καθάρματα οι Αχαιοί…<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;">Ν: Φύγε
από αυτή τη γη με φίλους… <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το σωστό και το χρήσιμο με αναγκάζουν να
υποταχθώ στους κυβερνήτες.<o:p></o:p></span></span></p>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;">Μια από τις πιο
καλοδουλεμένες καθότι άψογα σχεδιασμένη ήταν η σκηνή της βύθισης στον ύπνο του
Φιλοκτήτη την ώρα της κρίσης της πληγής του. Σ’ αυτό το εξαίρετο αποτέλεσμα
συνέβαλε σημαντικά ο χορός με την κίνησή του ενώ ο Νεοπτόλεμος πιο πέρα ακούει καθώς κρατά τα μάτια του κλειστά. Πρόκειται για μια υπέροχη χορογραφία που
σηματοδοτεί τη στενή σχέση του ζεύγους πόνος – ύπνος με τον δεύτερο να
ανακουφίζει συχνά την ενόχληση του πρώτου.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;">Η μουσική
του έργου ατμοσφαιρική, ενέτεινε το συναίσθημα των θεατών, οι φωτισμοί πάνω στη
σκηνή αλλά και στο βράχο του θεάτρου πρόσθεταν στο μοναδικό κλίμα της παράστασης
ενώ επίσης εύστοχες ήταν οι ενδυματολογικές επιλογές. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;">Άρτιο,
προσεγμένο και στην παραμικρή του λεπτομέρεια καλλιτεχνικό προϊόν, με τον κάθε
συντελεστή να προσφέρει το μέγιστο της αξίας του. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;">Λοιποί
συντελεστές:<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;">Χορός<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;">Αλέξανδρος
Φιλιππόπουλος – Κορυφαίος του Χορού<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;">Παντελής
Αρουσαλίδης<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;">Μάρκος
Γέττος<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;">Βαγγέλης
Κρανιώτης<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;">Βαγγέλης
Μάγειρος<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;">Τάσος
Θεοφιλάτος<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;">Σκηνογράφος:
Γιώργος Γεωργίου<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;">Ενδυματολόγος:
Γιάννης Μετζικώφ<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;">Πρωτότυπη
μουσική χορικών και διδασκαλία: Ευαγγελία Βελλή-Κοσμά<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;">Πρωτότυπη
μουσική: Constantine Skourlis<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;">Φωτισμοί:
Αλίκη Δανέζη-Knutsen<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;">Βίντεο: <a href="https://www.youtube.com/watch?v=QiyaqU_22L4">https://www.youtube.com/watch?v=QiyaqU_22L4</a></span>
<span style="font-size: 18pt;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>Μαρίνα Αποστόλου, MA Θεατρικών Σπουδώνhttp://www.blogger.com/profile/09321946237950897107noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-723566858573367945.post-72463747618741530392022-05-21T08:26:00.006-07:002022-05-21T13:18:11.296-07:00<p> </p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 24pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYKCaosZid9jzG-MVGDUi9wQHjyZyzoaGv7DRb8UC8ACsXXg0fEUYbby7Y1L1x6dJ_jrap_0Ri16dfzr-Z5wP0X1dsVYzP-6Cy9UF73306vOrSgnhMmGAoHxltKE21jts5tQnbQqbQ3NmzMQg2Zn3KV5_D1cve5o8EzW6p2Nl7JP87iEbq4Vi69ASO/s650/%CE%91%CE%A4%CE%A3%CE%91%CE%9B%CE%99.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="433" data-original-width="650" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYKCaosZid9jzG-MVGDUi9wQHjyZyzoaGv7DRb8UC8ACsXXg0fEUYbby7Y1L1x6dJ_jrap_0Ri16dfzr-Z5wP0X1dsVYzP-6Cy9UF73306vOrSgnhMmGAoHxltKE21jts5tQnbQqbQ3NmzMQg2Zn3KV5_D1cve5o8EzW6p2Nl7JP87iEbq4Vi69ASO/s320/%CE%91%CE%A4%CE%A3%CE%91%CE%9B%CE%99.jpg" width="320" /></a></div><span style="font-size: medium;"><b><br />ΘΕΑΤΡΟ «ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ»</b></span><o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 24pt; line-height: 107%;">Ακαδήμου 14,
Πλατεία Αυδή<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><i><span style="font-size: 48pt; line-height: 107%;">Ατσάλι</span></i></b><span style="font-size: 48pt; line-height: 107%;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 28pt; line-height: 107%;">Της Ρόνα
Μονρό<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 22pt; line-height: 107%;">Σκηνοθεσία:
Νάντια Φώσκολου<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large; line-height: 107%;">Β.
Σκηνοθέτη: Σίμος Στυλιανού<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: large;">Μετάφραση: Χριστίνα
Μπάμπου – Παγκουρέλη</span><o:p style="font-size: 22pt;"></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 22pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Παρασκευή,
20 Μαΐου 2022<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">9 μ.μ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Της Μαρίνας
Αποστόλου<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">Σίλα: «Όλοι
έχουμε κάποιον…»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">«Τα καλύτερα
άτομα είναι οι βαρυποινίτισσες: ήρεμες σαν αγελάδες στο λιβάδι»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">Φέη: «Πρέπει
να ζήσουμε τη ζωή που υποσχεθήκαμε»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">«Κανείς δεν
μπορεί να σε πληγώσει όσο εκείνος που αγαπάς»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">Σίλα: «Όλοι
παραφερόμαστε όταν μας πιέσουν»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">Τζωρτζ: «Η
απογοήτευση δυναμώνει τον χαρακτήρα»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">Φέη: «Είμαι
μόλις 45 χρονών και δε θα ξανακάνω έρωτα ποτέ»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">Φέη: «Πάντα
ήσουν μια πιεστική μικρή κυρία»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">Τζωρτζ: «Μείνετε
νομοταγής, πληρώνετε τους φόρους σας για να μη χρειαστεί να καταλάβετε τίποτα»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">Φέη: «Αξίζει
να φτάσει κανείς στο κατώφλι του θανάτου μόνο για λίγη περιποίηση»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">Φέη: «Θέλω
να φάω ζεστά πατατάκια κατευθείαν από το χαρτί… να φιλήσω έναν άντρα με
μουστάκι… να χέσω σε μια τουαλέτα που μυρίζει σαπούνι κι όχι τα σκατά των άλλων»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span style="line-height: 107%;">Στο κελί της
βαρυποινίτισσας Φέη Πλαγκ (</span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">plague</span><span style="line-height: 107%;"> = πανούκλα, πληγή) καταδικασμένης για τον φόνο του
συζύγου της μάς μεταφέρει μέσω του έργου της η Σκωτσέζα θεατρική συγγραφέας
Ρόνα Μονρό. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%;">Εκεί και
ύστερα από δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια έκτισης της ποινής της, θα την επισκεφθεί
αναπάντεχα η κόρη της Τζόσι Κερ που πλέον έχει γίνει εικοσιπέντε ετών. Χωρίς
καμιά επικοινωνία μαζί της όλο αυτό το διάστημα αλλά και χωρίς καμιά επαφή με
κανένα άλλο πρόσωπο, η Φέη βιώνει την ετεροτοπία (δηλαδή την ενδιάμεση κατάσταση του «είναι» και «μη είναι», του «υπάρχειν» και του «μη υπάρχειν») της
ζωής στη φυλακή χωρίς να έχει να προσμένει τίποτα. Η εμφάνιση της Τζόσι θα την
ταράξει ευχάριστα και το μόνο που θα επιθυμεί θα είναι η ευτυχία της κόρης της.
Θα θέλει να την δει ερωτευμένη, μέσα σε ένα κόκκινο φουστάνι να συχνάζει σε
μπαρ με θελκτικούς άνδρες καταλήγοντας, όπως κι η ίδια κάποτε, μια νύχτα στη
θάλασσα μεθυσμένη…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%;">Την Τζόσι
έχει αναθρέψει η γιαγιά της, η μητέρα του φονευθέντα πατέρα της, την οποία η
κοπέλα αποκαλούσε «μαμά» μιας που αυτή ήταν όλη της η οικογένεια. Η τελευταία
δεν είναι πλέον στη ζωή, εντωμεταξύ όμως η Τζόσι έχει κατορθώσει να αυτονομηθεί έχοντας
μια φαινομενικά ικανοποιητική (όμως βαρετή) θέση εργασίας σχετική με το ανθρώπινο δυναμικό
σε εταιρεία της χώρας της. Εντούτοις, δεν είναι ευτυχισμένη. Μετά από έναν
αποτυχημένο γάμο διάρκειας μόλις έξι μηνών και κατόπιν ενός έρωτα με έγγαμο
άνδρα ο οποίος την απογοήτευσε σφοδρά, έχει ανάγκη να εντοπίσει τη μητέρα της βρίσκοντας
έτσι τις ρίζες της μέσω των αναμνήσεων. Γνωρίζει πολύ καλά ότι η Φέη έχει τιμωρηθεί
για τον φόνο του πατέρα της παρόλα αυτά όχι απλά δεν τη μισεί αλλά επιθυμεί όσο
τίποτα να την στηρίξει για να έλθει επιτέλους στο φως η αλήθεια γύρω από την
περιβόητη δολοφονία. Η Φέη ωσάν «ατσάλι» δεν έχει ομολογήσει τα κίνητρα της πράξης
της ούτε ποτέ είχε ζητήσει να εξετασθεί από ψυχίατρο με σκοπό να διαπιστωθεί η
ψυχική της κατάσταση τη στιγμή που διέπραξε το έγκλημα. Σχεδόν, δεν έχει δικηγόρο
δηλαδή δεν έχει υπεράσπιση. Περιέργως, όπως ακούμε στην παράσταση, μονοψήφιος
αριθμός γυναικών έχει σκοτώσει άνθρωπο στη Σκωτία. Το άλλο παράδοξο που
τονίζεται από τη Μονρό, αναφορικά με το εκεί σωφρονιστικό σύστημα, είναι ότι η
ποινή που επιβάλλεται είναι ανάλογη με την ηλικία αυτού που φονεύεται: ο φόνος ενός
βρέφους φερ’ ειπείν επισύρει μικρότερης διάρκειας κάθειρξη από τον φόνο ενός ενήλικα, όπως στην προκειμένη περίπτωση. Τα δε επισκεπτήρια στη φυλακή (επίσης παραδόξως
διάρκειας μίας ώρας!) αποτελούν μια σύνθετη διαδικασία με τον επισκέπτη να
υποβάλει αίτημα εκ των προτέρων αλλά και τον κρατούμενο να συμπληρώνει ανάλογη
φόρμα αποδοχής ή μη της επίσκεψης αυτής: ένα από τα ελάχιστα δικαιώματα που έχουν
οι φυλακισμένοι στη Σκωτία. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%;">Η Τζόσι
προσπαθεί να προσεγγίσει τη μητέρα της φέρνοντάς της καλάθια με φρούτα εκείνη όμως
δεν τα τρώει διότι είναι ξινά. Ορέγεται σοκολάτες και τσιγάρα και ακόμα
καλύτερα υπνωτικά χάπια για να γαληνεύει, πράγμα που συμβαίνει σε επόμενο
επισκεπτήριο με την Φέη να στερείται, κατόπιν αιφνίδιου ελέγχου του δεσμοφύλακα
Τζωρτζ, οποιαδήποτε επίσκεψη για τρεις μήνες. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%;">Άγρυπνοι φρουροί,
οι δύο φύλακες Τζωρτζ και Σίλα με την τελευταία να έχει απωλέσει την
εμπιστοσύνη της στη Φέη καθώς όταν εκείνη δήθεν της συμπαραστεκόταν μιλώντας
μαζί της με τις ώρες – η Σίλα είναι μητέρα ενός μικρού κοριτσιού και παλεύει να
την αναστήσει ολομόναχη εξασκώντας το τόσο σκληρό επάγγελμα της δεσμοφύλακα
(ακούμε ότι συχνά μαζεύει ακαθαρσίες από τα κελιά και τις τουαλέτες) – γινόταν απροκάλυπτη
διακίνηση ναρκωτικών ανάμεσα στις κρατούμενες. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%;">Ανάμεσα στις
Φέη και Σίλα υφαίνεται μια σχέση φιλίας και μίσους μαζί ενώ οι δυο γυναίκες
ομοιάζουν με μάνα και κόρη σε μόνιμη αντιπαλότητα. Η δε Σίλα δεν διστάζει να θέλει
να επηρεάσει και την Τζόσι αρνητικά προς τη μητέρα της την ώρα που πραγματοποιεί
σωματικό έλεγχο πάνω της. Σημειωτέο ότι η σωματική επαφή απαγορεύεται στο επισκεπτήριο και αν κάτι τέτοιο συμβεί ακολουθεί σωματικός έλεγχος
εκατέρωθεν. Η Σίλα είναι μια ακόμη πληγωμένη και θυμωμένη γυναίκα που
υποχρεώνεται να κάνει πράγματα που δεν της αρέσουν όπως είναι η ίδια της η
δουλειά αλλά και το γεγονός ότι η κόρη της θα πάει σε παιδικό σταθμό με παιδιά
των οποίων οι μαμάδες είναι έγκλειστες στην παρούσα φυλακή. Παρόμοιο είναι και
το συναίσθημα του Τζωρτζ για τη συγκεκριμένη δουλειά ο οποίος ωστόσο δείχνει να
διάγει μια πιο φυσιολογική κι ενδιαφέρουσα ζωή όντας παντρεμένος με τρεις κόρες
(προσέχει κανείς τη βέρα στο δάκτυλό του) με τη μεγάλη του (κόρη) να σπουδάζει
νομική και τον ίδιο να μελετά στο ανοιχτό πανεπιστήμιο ηθική και θεολογία.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXo0m9CCQr6HCD8RpeO6yOa-dZcpUuWaTXDl5lDeFf59YqyWQQT363y6jbbzUJBltdoYgUAum-aSdg79TtfORwfveb-n1-5NL9-gWZm4YVl_iasKX8464bWz877veZk47qHsNEHPpxL9tx-OOp0MSFicItK6DAzxBWZrdk2_2p8Ezc76oqc4chT4YL/s980/atsali_1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="520" data-original-width="980" height="170" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXo0m9CCQr6HCD8RpeO6yOa-dZcpUuWaTXDl5lDeFf59YqyWQQT363y6jbbzUJBltdoYgUAum-aSdg79TtfORwfveb-n1-5NL9-gWZm4YVl_iasKX8464bWz877veZk47qHsNEHPpxL9tx-OOp0MSFicItK6DAzxBWZrdk2_2p8Ezc76oqc4chT4YL/s320/atsali_1.jpg" width="320" /></span></a></div><span style="font-size: medium;"><br />Πολλές οι
πτυχές που φωτίζει η Σκωτσέζα δραματουργός: όχι μόνο την ετεροτοπία της φυλακής βάσει
του εκεί νομικού πλαισίου αλλά και τη χρεία του ανήκειν κάπου, σε μια
οικογένεια, σε κάποιους γονείς. Επιπρόσθετα, την ανάγκη να μάθει κανείς την
αλήθεια η οποία δεν αποκαλύπτεται ποτέ πραγματικά παρά την εξομολογητική
διάθεση της Φέη σε συνέχεια και της πίεσης από την πλευρά της Τζόσι. Επιπλέον, την αγάπη του γονιού για το παιδί του που θέλει να ξέρει ότι είναι χαρούμενο αλλά
και την υγιή απόφασή του να το διώξει μακριά του μέσα από ξεσπάσματα και κραυγές
(ακούμε τη Φέη να φωνάζει «γαμήσου» στην κόρη της όταν διαπιστώνει ότι εκείνη
έχει παρατήσει τα πάντα για να οδηγήσει τη μητέρα της στην έφεση σε συνεργασία
με δικηγόρο παραγκωνίζοντας έτσι τη δική της ευτυχία).<o:p></o:p></span><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%;">Έτσι, κι ο
ενώ ο θεατής διψά να μάθει τι έγινε πραγματικά και το χέρι της Φέη οπλίστηκε με
το κουζινομάχαιρο εις βάρος του άνδρα της (νομίζουμε ότι ακούγεται μόνο μια φορά το μικρό του
όνομα στο έργο) μένει με αρκετά ερωτηματικά γύρω από τα αίτια που την εξώθησαν
ως εκεί. Ήταν βίαιος; (υπονοείται ότι την χτυπούσε ενώ διατυπώνεται ευθέως ότι της ασκούσε λεκτική βία) Έπινε; (όχι περισσότερο από τον μέσο όρο αλλά μάλλον τελικά
ναι) Παρενοχλούσε ή βίαζε την κόρη τους; (τι πάει να πει ότι η Τζόσι τους ετοίμαζε
πρωινό και τους σέρβιρε; Πότε η μάνα της τρελαινόταν και έφευγε όλη μέρα εκτός
σπιτιού; Ή τι θα πει ότι η μικρή ήταν η βοηθός του; «Βοηθός ηλεκτρολόγου»;)
Ποιος ο ρόλος της γιαγιάς-μαμάς που βρισκόταν συχνά στο σπίτι του νεαρού
ζευγαριού ενώ έβγαινε τακτικά με τη νύφη της για ποτό σαν φίλες;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Με τη Φέη να κρατάει μια πέτρα («οι πέτρες
ανήκουν σε όλους») στο χέρι της «για να έχει την ευχέρεια επιλογών», όπως σχολιάζει
η Σίλα, κλείνει η παράσταση.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Εξαιρετική η Γιασεμί Κηλαηδόνη στον ρόλο της μητέρας
ειδικά στα μονολογικά της κομμάτια. Ανατριχιαστική σχεδόν θα τη χαρακτηρίζαμε τις
στιγμές που εκφράζει το πάθος της για τη ζωή και ταυτόχρονα την απογοήτευσή της
για όσα στερείται σε σημείο που επιλέγει την απεργία πείνας. Κυρίως όμως την
θαυμάσαμε για την έντασή της επί σκηνής όταν δηλώνει με αγριότητα πως δε θέλει
μια κόρη - υπηρέτρια που σκοπεύει να την μπλέξει με τη γραφειοκρατία της έφεσης
πράγμα θα συνθλίψει τη ζωή της και θα καταστήσει τη ζωή της Τζόσι πιο μικρή κι από
το κελί της φυλακής.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Η Κατερίνα Παπαδάκη ως Τζόσι διαθέτει όλη τη
φρεσκάδα και την ενέργεια της νεότατης κόρης που είναι αποφασισμένη να δράσει
και να προσφέρει χαρά στην ταλαιπωρημένη της μητέρα φορώντας πορφυρό φουστάνι,
τρυπώντας τα αυτιά της για να μπορεί να φορά όμορφα σκουλαρίκια αλλά και συμβιβαζόμενη με εργασία μερικής απασχόλησης για να έχει τον απαραίτητο χρόνο να ασχοληθεί εις
βάθος με την υπόθεση. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Πολύ παραστατικοί όμως ήταν και οι δύο
ηθοποιοί στους ρόλους των φρουρών, Ασπασία Μπατατόλη και Ανδρέας Κωνσταντινίδης,
που πλαισίωναν μοναδικά την τρυφερή σχέση των δύο γυναικών επεμβαίνοντας
αδιάκριτα, κάνοντας το καθήκον τους αλλά και εκφράζοντας παράλληλα τα δικά τους
απωθημένα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span style="line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Συγχαρητήρια αξίζουν το δίχως άλλο στη
σκηνοθέτιδα του έργου Νάντια Φώσκολου για το στήσιμο του πολύ όμορφου αυτού
καλλιτεχνικού προϊόντος. Ξεχωρίσαμε τη σκηνή όπου ανοίγει η φωτιζόμενη καταπακτή
και μέσω ενός σπιτιού – παιχνιδιού τύπου </span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">playmobil</span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"> </span><span style="line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">η Κηλαηδόνη αφηγείται το γεγονός του φόνου.
Επιλέγει το τσιγάρο σε πραγματικό χρόνο και χρήση (σύνηθες </span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">prop</span><span lang="EN-US" style="line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"> </span><span style="line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">του θεάτρου) αλλά και βγάζει τα παπούτσια από
την Τζόσι όταν εκείνη ενθυμείται τον μπαμπά της και τον χορό που χορεύανε μαζί
(τον αναπαριστά με τη βοήθεια του Τζωρτζ).<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%;">Λοιποί
συντελεστές:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%;">Σκηνογραφία:
Αλέγια Παπαγεωργίου <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%;">Ενδυματολόγος:
Βασιλική Σύρμα<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%;">Φωτισμοί:
Μελίνα Μάσχα<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: medium; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%;">Βίντεο: <a href="https://www.youtube.com/watch?v=88JKsyq-Zrk">https://www.youtube.com/watch?v=88JKsyq-Zrk</a>
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>Μαρίνα Αποστόλου, MA Θεατρικών Σπουδώνhttp://www.blogger.com/profile/09321946237950897107noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-723566858573367945.post-70560236078125446252022-05-11T05:41:00.003-07:002022-05-11T05:53:57.239-07:00<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7km_52SUpfcY2G3JWsgRoNioL6ovvn71d7np_8crWEAMIdQTt5W_EA_ULoMTd2N2bQ63jrfJVIXPvXYZHk7zAXoNbtvNX4wU8DjW6T0hKWKLGJq0HkpJd_zML1K9iFgOBwD_FRQ55_HpNdUpWb1f7UABCTfhtRJpSWkhe3I3sIju1NKfkU9yVT7W1/s1536/%CE%97%20%CE%9A%CE%A5%CE%A1%CE%99%CE%91%20%CE%9A%CE%9B%CE%91%CE%99%CE%9D.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="1536" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7km_52SUpfcY2G3JWsgRoNioL6ovvn71d7np_8crWEAMIdQTt5W_EA_ULoMTd2N2bQ63jrfJVIXPvXYZHk7zAXoNbtvNX4wU8DjW6T0hKWKLGJq0HkpJd_zML1K9iFgOBwD_FRQ55_HpNdUpWb1f7UABCTfhtRJpSWkhe3I3sIju1NKfkU9yVT7W1/s320/%CE%97%20%CE%9A%CE%A5%CE%A1%CE%99%CE%91%20%CE%9A%CE%9B%CE%91%CE%99%CE%9D.jpg" width="320" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal"><i><span style="font-size: 36pt; line-height: 107%;"><b>Η κυρία
Κλάιν</b></span></i><span style="font-size: 36pt; line-height: 107%;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 22pt; line-height: 107%;">του Νίκολας
Ράιτ<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 20pt; line-height: 107%;">ΘΕΑΤΡΟ
«ΑΡΓΩ»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ελευσινίων
13-15, Μεταξουργείο<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Σκηνοθεσία:
Χρύσα Καψούλη<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Β.
Σκηνοθέτη: Βαγγέλης Βογιατζής<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Μετάφραση:
Έλση Σακελλαρίδου<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Κυριακή, 8
Μαΐου 2022<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">7.00 μ.μ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Κριτική
ανάλυση <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">της Μαρίνας
Αποστόλου<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">«Γιατί δεν μπορούμε να έχουμε μια
συνετή, ενήλικη φιλία μάνας και κόρης;»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ανήμερα της
γιορτής της μητέρας, του πιο ιερού (κατά κανόνα) προσώπου που απαντάει ένας
άνθρωπος στη ζωή του, είχε την ευκαιρία το φιλοθεάμον κοινό να παρακολουθήσει
μια παράσταση με θέμα την ίδια τη μητέρα στην κεντρική σκηνή του θεάτρου «ΑΡΓΩ».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Πρόκειται
για το δράμα <i>Η κυρία Κλάιν </i>του Άγγλου συγγραφέα Νίκολας Ράιτ. Ο
τελευταίος, έχοντας στα χέρια του ως πρώτη ύλη τη ζωή της διάσημης ψυχαναλύτριας
Μέλανι Κλάιν (1882-1960), καταδεικνύει το βαθμό τοξικότητας που μπορεί να
παρουσιάσει μια εγνωσμένου κύρους επιστήμονας απέναντι στα παιδιά της με τα
οποία εντούτοις πασχίζει να φανεί τρυφερή. Μέσα από το έργο του υπογραμμίζει τη
δυσκολία που υπάρχει για μια γυναίκα να εξισορροπήσει τους πολλαπλούς ρόλους που
καλείται να παίξει ταυτόχρονα στη ζωή της, πόσο μάλλον όταν η καριέρα της
βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Στην περίπτωση αυτή γίνεται εξουσιαστική, αυστηρή,
ανελέητη και απόλυτη. Ειδικά όταν η κόρη της ασκεί το ίδιο επάγγελμα με την
ίδια. Τότε η μητέρα μπορεί να γίνει ελεγκτική, παρεμβατική, σκληρή στην κριτική
της ακόμα και ταπεινωτική προς την θυγατέρα που παλεύει ψυχολογικά να πατήσει
στα πόδια της</span><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri;">˙</span><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"> που
αγωνίζεται από την πλευρά της να αντιμετωπίσει τον ίδιο της τον εαυτό διότι
ποτέ δεν εισέπραξε την αγάπη που είχε ανάγκη να λάβει από τη μαμά της όταν ήταν
παιδί ενώ στο πεδίο της επαγγελματικής εξέλιξης βρίσκεται συχνά υπό τη σκιά της
μητέρας – συναδέλφου – κριτή. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Η ίδια
μητέρα πάλι, η φιλόδοξη, αεικίνητη, εργασιομανής επιστήμονας, δεδομένου ότι
είναι βαθιά σκεπτόμενη καταλήγει στην κατάθλιψη πάνω από μια φορά. Χάνεται,
λησμονά τα παιδιά της, χωρίζει από τον άνδρα της, τραυματίζει τον περίγυρό της. Ωστόσο, καταφέρνει και επιτηρεί στενά τα παιδιά της καθώς είναι εκείνη που
τα ψυχαναλύει στην παιδική ηλικία.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Η κυρία
Αιμιλία Υψηλάντη, σε ένα ρόλο υψηλών απαιτήσεων, αποδεικνύει για μια ακόμη φορά
τις ερμηνευτικές της δεξιότητες ήδη από την εναρκτήρια σκηνή του έργου οπότε η
κυρία Κλάιν, συγκινημένη καθότι ήδη πληροφορημένη για τον θάνατο του γιου της
Χανς, ετοιμάζεται να μεταβεί στην Ουγγαρία για την κηδεία του. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Στο μεταξύ
υποδέχεται την Πώλα, μια νεαρή ψυχαναλύτρια που κατοικεί σε υποβαθμισμένο
προάστειο του Λονδίνου. Πρόκειται για μια Εβραία πρόσφυγα, όπως παλιότερα
υπήρξε και η Κλάιν. Η κυρία Κλάιν την προσλαμβάνει ως βοηθό της και την
αντιμετωπίζει ως κατώτερη επιστήμονα και ύπαρξη εν γένει, παρότι δηλώνει ότι τη
συμπαθεί. Η κυρία Κλάιν αποχωρεί, στο μεταξύ εισέρχεται στη σκηνή η κόρη της
Μελίτα και τότε αρχίζει να πλέκεται η υπόθεση του έργου. Μελίτα και Πώλα
γνωρίζονται, μπορεί κανείς να πει ότι ανταγωνίζονται κιόλας μεταξύ τους, καθώς
η καθεμιά αναζητά τη δική της θέση στην οικία της μεγάλης ψυχαναλύτριας. Η
τελευταία ματαιώνει το ταξίδι της και επιστρέφει απρόσμενα. Με το θάνατο του
Χανς, του χαϊδεμένου παιδιού της Κλάιν, στο επίκεντρο ενδιαφέροντος, μάνα και
κόρη θα καταδύσουν στον βυθό της αλήθειας της σχέσης τους με συχνές αναδρομές
στο παρελθόν. Η Νατάσα Καλογρίδη, στον ρόλο της Μελίτας («της μικρής Μέλανι»
όπως επέλεξε να την ονομάσει η μητέρα της) ενσαρκώνει το ενήλικο παιδί που ακόμα
δυσκολεύεται να τα βρει με τον εαυτό της. Παντρεμένη με έναν άνδρα πολύ
μεγαλύτερό της που υποκαθιστά τον πατέρα της, όπως κι η ίδια παραδέχεται στη
συνέχεια, πιστεύει πως ο μικρότερος αδελφός της Χανς έχει αυτοκτονήσει. Ως
αποδείξεις χρησιμοποιεί τη μαρτυρία της θείας της Γιόλαν που ζει στη
Βουδαπέστη. Η Ουγγαρία είναι η χώρα των παιδικών της χρόνων με αναρίθμητες
αναμνήσεις, όμορφες και άσχημες μαζί. (Σημειωτέο ότι τα διαδραματιζόμενα του
έργου λαμβάνουν χώρα στα 1934. Η χώρα καταγωγής της Κλάιν ήταν η Αυστρία.
Αυστρία και Ουγγαρία, η «Δυαδική Μοναρχία», ήταν ενοποιημένες έως τα 1918 οπότε
και χωρίστηκαν με τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου). Η Νατάσα Καλογρίδη εξαιρετική
ως Μελίτα, θυμωμένη και εύθραυστη συνάμα, πίνει, καπνίζει, πάλλεται επί σκηνής
και μεταμορφώνεται στη γυναίκα που κρύβει μέσα της το πληγωμένο κοριτσάκι.
Επιθυμεί να αμφισβητήσει τη μελέτη της μητέρας της με θέμα την εγκληματικότητα
(έτσι τουλάχιστον φοβάται η Κλάιν), αλλάζει ψυχαναλύτρια και δέχεται τις βολές
της Κλάιν ως προς την ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρει στους ασθενείς της. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Επίσης
σημειωτέο ότι οι ψυχαναλυτές, με βάση το κείμενο του Ράιτ, ψυχαναλύονται και
αυτοί από συναδέλφους τους: δηλαδή είναι θεραπευτές και θεραπευόμενοι μαζί. Η
ζωή τους μοιάζει λοιπόν να στερείται φυσικότητας και αυθορμητισμού από τη
στιγμή που η επιστήμη της ψυχανάλυσης διεισδύει τόσο μέσα στην καθημερινότητά
τους σε σημείο που πλέον δεν μπορούν να απολαύσουν σχεδόν τίποτα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Θεατής της
συγκρουσιακής διάδρασης μάνας και κόρης είναι η Πώλα. Διαζευγμένη με μια μικρή
κόρη που φιλοξενείται στο Βερολίνο σε σπίτι Καθολικών, γυρεύει να κάνει μια νέα
αρχή στην Αγγλία. Λιγομίλητη, υπομένει το ύφος της Κλάιν ενώ κατηγορείται από
τη Μελίτα ότι εποφθαλμιά τη θέση της ως κόρης της σπουδαίας ψυχαναλύτριας. Η
Σάρα Εσκενάζη υποδύεται πειστικά τη νεαρή επιστήμονα που και μόνο που είναι
μετανάστρια τίθεται αυτόματα σε δεύτερη μοίρα. Θα αναλάβει χρέη γραμματέως της
Κλάιν, αν και η ίδια αρνείται την ιδιότητα αυτή στη Μελίτα, και θα υπακούσει σε
ό,τι της πουν οι δύο γυναίκες και κυρίως η εργοδότριά της που εν τέλει θα γίνει
η δική της ψυχαναλύτρια. Είναι όμως και το πρόσωπο που θα αποκαλύψει με
ψυχραιμία την πραγματική αιτία θανάτου του Χανς εδραιώνοντας τη θέση της στην
εστία της Κλάιν.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Μοναδικά
ενδιαφέρουσα και σημαδιακή είναι η τελευταία σκηνή του έργου όπου βλέπουμε αν
τελικά επικρατεί η στοργική μητέρα ή η αφοσιωμένη επαγγελματίας. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Και οι τρεις
ηθοποιοί, ξεχωριστές στις ερμηνείες που αναλαμβάνουν με συνέπεια, γοητεύουν το
κοινό μέσα από ένα δραματικό κείμενο που μόνο σε ένα θέατρο του βεληνεκούς που
διαθέτει το «ΑΡΓΩ – Αιμιλία Υψηλάντη» έχουμε τη δυνατότητα να θαυμάσουμε. Η
σκηνοθεσία της Καψούλη είναι υπέροχη ειδικά στη σκηνή πάλης των δύο γυναικών
(Υψηλάντη – Καλογρίδη) σε αργή κίνηση (</span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">slow</span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 16pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">motion</span><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">). <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Συγχαρητήρια
όμως οφείλουμε να δώσουμε και στους υπεύθυνους για τα σκηνικά και τα κοστούμια
(Αρβανίτης – Αναλυτή – Γκέκας) που μας μεταφέρουν με τη δική τους καλλιτεχνική
συνεισφορά στο Λονδίνο του Μεσοπολέμου, σε ένα οικιακό περιβάλλον τόσο
ιδιαίτερο, όπως αυτό της Μέλανι Κλάιν.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Δεκάδες τα
ερωτήματα που τίθενται από ένα έργο όχι εύκολο στην προσέγγιση ιδίως σε στιγμές
που το κοινό έρχεται σε επαφή με επιστημονικούς όρους όπως η «μεταβίβαση» και
«αντιμεταβίβαση». <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Γιατί δεν
ταξίδεψε η κυρία Κλάιν στη Βουδαπέστη για την κηδεία του Χανς; Τι την έφερε
όντως πίσω;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Το βάρος της
συναισθηματικής φροντίδας μοιάζει να πέφτει κυρίως στη μητέρα ειδικά σε εποχές
όπως αυτή του έργου – ο πατέρας δεν έχει την ίδια «υποχρέωση» άραγε;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Πώς μια
διακεκριμένη επιστήμονας μπορεί συνάμα να είναι και επαρκής μητέρα δύο παιδιών;
Είναι δυνατόν να περιοριστεί στα καθήκοντα της καλής Εβραίας νοικοκυράς; Τα
παιδιά διαχωρίζονται σε αγόρια και κορίτσια; Μία μητέρα εκφράζει την αδυναμία
της πάντα στο αγόρι μειώνοντας το κορίτσι; Φθονεί μία μητέρα την κόρη της από
τη στιγμή κιόλας που εξασκούν το ίδιο επάγγελμα; Μπορεί κάποτε να ιαθεί το
ψυχικό τραύμα ή αυτό απλώς επουλώνεται; Πώς επιλέγουμε τους ανθρώπους; Με τι
κριτήρια; (Φερ’ ειπείν ο σύζυγος της Μελίτας την «έβλεπε» ως κόρη του εφόσον η
βιολογική του κόρη ήταν ανάπηρη.)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Πολλές όμως
είναι και οι διαπιστώσεις.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Στη χώρα που
μεταναστεύουμε είμαστε «λιγότερο επιστήμονες» και λόγω της χρείας να
ορθοποδήσουμε ανεχόμαστε προσβολές και συμβιβαζόμαστε σε καταστάσεις που ενώ
μας θίγουν δεν έχουμε την πολυτέλεια να απορρίψουμε. Χαρακτηριστικές οι σκηνές
με την Κλάιν σχεδόν να διατάζει την Πώλα ενώ τα χρήματα που της έχει με φειδώ
προσφέρει για τις μετακινήσεις της δαπανούνται στο ταξί που η ίδια χρησιμοποίησε
για να επιστρέψει (και πάλι δεν αρκούσαν).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Παίζουν οι
ηθοποιοί:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Αιμιλία
Υψηλάντη<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Νατάσα
Καλογρίδη<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Σάρα
Εσκενάζη<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Σκηνογραφία:
Γιάννης Αρβανίτης<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Συνεργάτης
σκηνογράφος: Μελίνα Αναλυτή<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Κοστούμια:
Σπύρος Γκέκας<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Σχεδιασμός
Φωτισμών: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Διάρκεια
παράστασης: 100’<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Πληροφορίες:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><a href="https://argotheater.gr/i-kyria-klain/"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">https://argotheater.gr/i-kyria-klain/</span></a><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"> <o:p></o:p></span></p>Μαρίνα Αποστόλου, MA Θεατρικών Σπουδώνhttp://www.blogger.com/profile/09321946237950897107noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-723566858573367945.post-90948008193037962042022-04-17T13:06:00.005-07:002022-04-17T23:35:26.614-07:00<p> </p><p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: 24pt; line-height: 107%;"></span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvm2DV3T138tulq9y8pd2dRMTj5PMPx695XCqYvkX80nf1HhJOCbvH6u14HlKvbsKQTwsb-jMGMm1EroxZUA1KDlgnOVdHZuWEp6XpkgZYib_opzobsfvSFoLlLuFwXI1A8kx34pgr_8qUwkIsmj8TF7aPxOSMKB7LwtckoLf_A8fi5vuG8G2UG8qk/s1000/%CE%9F%CE%99%20%CE%A4%CE%A1%CE%9F%CE%9C%CE%95%CE%A1%CE%9F%CE%99%20%CE%93%CE%9F%CE%9D%CE%95%CE%99%CE%A3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="668" data-original-width="1000" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvm2DV3T138tulq9y8pd2dRMTj5PMPx695XCqYvkX80nf1HhJOCbvH6u14HlKvbsKQTwsb-jMGMm1EroxZUA1KDlgnOVdHZuWEp6XpkgZYib_opzobsfvSFoLlLuFwXI1A8kx34pgr_8qUwkIsmj8TF7aPxOSMKB7LwtckoLf_A8fi5vuG8G2UG8qk/s320/%CE%9F%CE%99%20%CE%A4%CE%A1%CE%9F%CE%9C%CE%95%CE%A1%CE%9F%CE%99%20%CE%93%CE%9F%CE%9D%CE%95%CE%99%CE%A3.jpg" width="320" /></a></b></div><b><br /></b><h1 style="text-align: left;"><b>Ζαν Κοκτώ</b></h1><p></p>
<p class="MsoNormal"><b><i><span style="font-size: 26pt; line-height: 107%;">ΤΡΟΜΕΡΟΙ
ΓΟΝΕΙΣ<o:p></o:p></span></i></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;">ΘΕΑΤΡΟ </span><b><span lang="EN-US" style="font-size: 18pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">RADAR</span></b><span style="font-size: 18pt; line-height: 107%;"> (Πλατεία/μετρό Αγίου Ιωάννη)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Μετάφραση –
Δραματουργική επεξεργασία – Σκηνοθεσία: Αναστασία Παπαστάθη<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Β.
Σκηνοθέτη: Δημήτρης Τσολάκης<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Σάββατο, 16
Απριλίου 2022<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">9 μ.μ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Κριτική
Ανάλυση της Μαρίνας Αποστόλου<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">ΕΥΤΑΞΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ
ΑΚΑΤΑΣΤΑΣΙΑΣ<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Τις τοξικές
οικογενειακές σχέσεις που διέπονται από την αλληλοεξάρτηση, οικονομική και
συναισθηματική, από τη χειριστική συμπεριφορά και την άσκηση εξουσίας που
καταπνίγει την ελεύθερη βούληση και δράση του ατόμου πραγματεύεται το έργο του
Κοκτώ, γραμμένο λίγο καιρό πριν το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Από το
Παρίσι του 1938 μεταφερόμαστε στην Αθήνα του σήμερα σε μια οικογένεια με
ποικίλες παθογένειες: ο Γιώργος, ο πατέρας, ένας άνδρας ανάμεσα στα 55 με 60,
αποτυχημένος μηχανολόγος – μηχανικός που δεν εργάζεται κανονικά αλλά παλεύει να
κατασκευάσει ένα αυτόματο ψαροντούφεκο – ευρεσιτεχνία μέσα από την οποία πιο
πολύ απλώς περνάει τον καιρό του. Η Σοφία, η γυναίκα του, διαβητική,
ινσουλινοεξαρτώμενη και προσκολλημένη αρρωστημένα στον εικοσιδυάχρονο γιο της Μιχάλη,
σε βαθμό που σχεδόν αγνοεί την ύπαρξη του συζύγου της. Η Ελένη, η αδελφή της, άγαμη,
πρώην μνηστή του Γιώργου, λάτρης της τάξης, της οργάνωσης και ευρύτερα της λογικής, μοναδική άξια κληρονόμος της περιουσίας του θείου τους βάσει της οποίας συντηρεί όλη την
οικογένεια. Ο Μιχάλης, φοιτητής, «το παιδί της μαμάς», αθώος, ανώριμος και
ευκολόπιστος όπως αποδεικνύεται, πρώτη φορά ερωτευμένος με γυναίκα. Η Μαρία, η
φίλη του Γιώργου, τρία χρόνια μεγαλύτερή του, που ασχολείται με τη βιβλιοδεσία
και θέλει να τον «κλέψει» από τη μητέρα του την οποία θα βρει απέναντί της όταν
η σχέση τους γίνει γνωστή σε συνέχεια μιας διανυκτέρευσης του Μιχάλη εκτός
σπιτιού.</span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Μια δαιμόνια
σύμπτωση θα τους φέρει κοντά και θα γίνει η αφορμή να συγκρουστούνε σφοδρά. Δύο
οι τόποι της αντιπαράθεσής τους: ο ένας είναι το σαλόνι της οικογένειας
ακατάστατο όπως και οι λοιποί χώροι του διαμερίσματος (ακούμε να περιγράφεται
ως «στάβλος» το δωμάτιο του Μιχάλη) και ο άλλος το τακτοποιημένο σαλόνι του
σπιτιού της Μαρίας όπου θα γνωριστούνε τα μέλη της οικογένειας του Μιχάλη μαζί της με αποτέλεσμα το ζευγάρι να οδηγηθεί προσώρας στον χωρισμό. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Εγωισμός,
κτητικότητα αλλά και αφέλεια, παραλογισμός, υπεροψία κι αυτοκαταστροφή,
αυτοθυσία κι ανάγκη για απαγκίστρωση όπως και προσφορά δεύτερης ευκαιρίας με
σκοπό τη λύτρωση πρωταγωνιστούν στη σύλληψη του έργου του Γάλλου συγγραφέα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Τη λύση δίνει
η Ελένη σε σύμπνοια με τον Γιώργο ο οποίος λογικεύεται έστω και με καθυστέρηση
βάζοντας στη θέση της τη Σοφία που βρίσκει τη Μαρία «πολύ λίγη» για τον γιο τους.
Σε μια κρίση αυτοκριτικής, ο Γιώργος απογυμνώνει τα πρόσωπα της οικογένειας
χωρίς να δείχνει καμιά επιείκεια ούτε στον εαυτό του. Η ατάκα της Ελένης
εκφερόμενη με σταθερή και ψύχραιμη φωνή: «Ήταν η καθαρίστρια» στην τελευταία
σκηνή της παράστασης, όταν το κουδούνι χτυπάει στο σπίτι τους δύο φορές κατόπιν
της δηλητηρίασης της Σοφίας, επιδέχεται πολλαπλές ερμηνείες. Η πιο πιθανή φαίνεται
να είναι ότι η οικογένεια απαλλάσσεται επιτέλους από το άτομο που τους ταλαιπώρησε
κι επέλεξε να μην αλλάξει ποτέ συμπεριφορά μα αντίθετα θέλησε να τους συμπαρασύρει στην
καταστροφή μαζί της. Ο ερχομός της καθαρίστριας σημαίνει ίσως την αποκατάσταση της
κανονικότητας, κατάστασης που μάλλον για πρώτη φορά θα δοκιμάσει η εν λόγω
οικογένεια. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Νιάτα και
μέση ηλικία, υγεία και ασθένεια, λογική και παράνοια, υποχώρηση και εγωισμός,
ανωτερότητα και αναξιοπρέπεια είναι τα δίπολα που φωσφορίζουν στο έργο του
Κοκτώ, ο οποίος, όπως και πολλοί συνάδελφοί του διαχρονικά, δε διστάζει να
αποκαθηλώσει τον κατά τα άλλα «αγιοποιημένο» θεσμό της οικογένειας. Έτσι, αντί
για εστία αγάπης και συναισθηματικής κάλυψης που θα ωθήσουν τα νεαρά της μέλη
σε προσωπική εξέλιξη και άνθιση, η οικογένεια παρουσιάζεται ως εστία μόλυνσης
με σχέσεις νοσηρές και πνιγηρές. Ο Γιώργος δεν έχει ακόμη υπηρετήσει στο στρατό
γιατί η μητέρα του τον έστρεψε σε σπουδές για να μην απομακρυνθεί από δίπλα της,
δεν έχει εργαστεί διότι όλες οι δουλειές που του προτάθηκαν ήταν «ακατάλληλες»
για εκείνον, δεν έχει δικαίωμα στη συγκατοίκηση πόσο μάλλον στον γάμο με τη
Μαρία διότι η τελευταία τον περνάει τρία χρόνια ηλικιακά και σίγουρα, σύμφωνα
με τη Σοφία, είναι «γριά με κίτρινα μαλλιά» και προφανώς πόρνη μπλεγμένη με
τύπους του υποκόσμου. Έτσι περιγράφονται οι πρώην υπαρκτές αλλά και φανταστικές
σχέσεις της με άλλους άνδρες. Η σύζυγος του Μιχάλη πρέπει να είναι απόφαση της Σοφίας
φέρουσα τα χαρακτηριστικά της υποταγής και της πίστης στο πρόσωπό της.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Έχουμε
πραγματικά να κάνουμε με ένα κείμενο του οποίου οι δραματικοί χαρακτήρες προσφέρονται
για βαθιά ψυχαναλυτική μελέτη. Η Αναστασία Παπαστάθη αξιοποιεί το έργο του
Κοκτώ και το προσαρμόζει στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, όπου η
αλληλοφαγία εντός της οικογένειας καλά κρατεί, στηλιτεύοντας το οιδιπόδειο
σύμπλεγμα που κατατρώγει ανά τους αιώνες ορισμένες μάνες με τους γιους τους ενώ
συνάμα ευνοείται από πατεράδες, όπως ο Γιώργος, που δε διαθέτουν προσωπικότητα. Στο πλαίσιο αυτής της ψυχικής δυσφορίας τοποθετείται και η ατομική
ευθύνη. Ο Γιώργος, στην ηλικία των 22 ετών, ακόμα κάτω από τη φτερούγα της αυταρχικής
μητέρας του, τολμάει μεν να συνάψει ερωτική σχέση, αντιδράει στην άρνηση της
Σοφίας να παντρευτεί τη Μαρία, αβίαστα όμως δέχεται τα ψεύδη που διαμηνύει ο
πατέρας του σε βάρος της κοπέλας (αναλήθεια που ενισχύεται πρόθυμα από τη Σοφία
φυσικά) ενώ μετά κλαίει απαρηγόρητος σαν μικρό παιδί κλεισμένος στο δωμάτιό του
περιμένοντας κάποιον «ενήλικα» να τον ανακουφίσει.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Πρόκειται
για μια πολύ ζεστή παράσταση χωρίς εκπτώσεις, που παρακολουθείται ευχάριστα από
το κοινό καθώς ανήκει στο είδος του ρεαλισμού, δηλαδή της θεατρικής ψευδαίσθησης
όπου τα επί σκηνής διαδραματιζόμενα δείχνουν αληθινά και αναγνωρίσιμα. Η
Παπαστάθη υποδύεται εξαιρετικά τον ρόλο της Σοφίας ενώ έχει αναλάβει τη
μετάφραση και την επεξεργασία του κειμένου όπως και τη σκηνοθεσία της παράστασης
με την ίδια επιτυχία. Ο Χρήστος Ευθυμίου, υποκρίνεται πειστικά και χωρίς
υπερβολικές εκφράσεις τον Γιώργο που δεν έχει επιτύχει επαγγελματικά, που βαυκαλίζεται
με την δήθεν πατέντα του αυτόματου ψαροντούφεκου, που ζηλεύει και καταντά
ανταγωνιστής του ίδιου του γιου αλλά και που συνέρχεται έστω στο παρά πέντε για
χάρη του καλού του παιδιού του αλλά και της ευταξίας στο σπίτι του.
Αξιοσημείωτη είναι και η ερμηνεία της Μαρίας Μαυροματάκη στον ρόλο της Ελένης
που συμβιβάστηκε, υποχώρησε, στερήθηκε κι έζησε στη σκιά αυτών που στον παρόντα
χρόνο καλείται να κηδεμονεύσει. Τέλος, οι δύο νεαροί ηθοποιοί, Αντώνης
Καραθανασόπουλος και Ευδοκία Ασπρομάλλη, στάζοντας νιάτα και θετική ενέργεια υποδύονται
ζωηρά το νεαρό ζευγάρι που επηρεάζεται αναπόδραστα από τον περίγυρό του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Συγχαρητήρια
αξίζουν και στην Κυριακή Πανούτσου που επιμελήθηκε τα σκηνικά και τα κοστούμια της
παράστασης τα οποία συμβάλλουν σημαντικά στη δημιουργία του ρεαλιστικού
σκηνικού του έργου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Πληροφορίες:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><a href="https://radartheater.gr/play/tromeroi-goneis/">https://radartheater.gr/play/tromeroi-goneis/</a><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Βίντεο:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><a href="https://www.youtube.com/watch?v=QZ-ToFARAIs">https://www.youtube.com/watch?v=QZ-ToFARAIs</a>
<o:p></o:p></span></p>Μαρίνα Αποστόλου, MA Θεατρικών Σπουδώνhttp://www.blogger.com/profile/09321946237950897107noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-723566858573367945.post-4262603566810360712022-04-08T05:18:00.008-07:002022-04-09T01:02:53.665-07:00<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJXemBSJ4SoPhnA1_t7hiUHfWvoxGXergsdRHeHrBSUz_0KXoCjaVhV7EtHDKlpFpZCrjKaA1mvuoicHLPhzmb3xaEV76yZ1cPqBzpPMq4UPuQ2wUCp18uBan7NJVnjsfs0m3BgCDKSnbb7qahPNiKzlFAzxitoy2LqTqs4_xweVjWcF_nUH_MjYlS/s1024/%CE%91%CE%99%CE%9D%CE%99%CE%93%CE%9C%CE%91%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%95%CE%A3%20%CE%A0%CE%91%CE%A1%CE%91%CE%9B%CE%9B%CE%91%CE%93%CE%95%CE%A3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="660" data-original-width="1024" height="206" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJXemBSJ4SoPhnA1_t7hiUHfWvoxGXergsdRHeHrBSUz_0KXoCjaVhV7EtHDKlpFpZCrjKaA1mvuoicHLPhzmb3xaEV76yZ1cPqBzpPMq4UPuQ2wUCp18uBan7NJVnjsfs0m3BgCDKSnbb7qahPNiKzlFAzxitoy2LqTqs4_xweVjWcF_nUH_MjYlS/s320/%CE%91%CE%99%CE%9D%CE%99%CE%93%CE%9C%CE%91%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%95%CE%A3%20%CE%A0%CE%91%CE%A1%CE%91%CE%9B%CE%9B%CE%91%CE%93%CE%95%CE%A3.jpg" width="320" /></a></div><br /><p></p><p></p><p class="MsoNormal"><b><i><span style="font-size: large;">ΑΙΝΙΓΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ</span></i></b><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">του Ερίκ-Εμμανουέλ Σμιτ<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal">Κριτική ανάλυση της Μαρίνας Αποστόλου</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">ΙΔΡΥΜΑ «ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πειραιώς 206, Ταύρος<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πέμπτη, 7 Απριλίου 2022<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">9 μμ</p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Σκηνοθεσία: Σωτήρης Τσαφούλιας – Πυγμαλίων Δαδακαρίδης<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Β. Σκηνοθ: Παναγιώτα Παπαδημητρίου<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="font-size: medium;">«ΘΑ ΜΟΥ ΓΡΑΦΕΤΕ;»</span></b><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">Αμπέλ Ζνόρκο: - Σας αρέσουν τα βιβλία μου;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">Έρικ Λάρσεν: - Δεν ξέρω… είναι όπως με τον Θεό… Ξεκινάμε
φοβισμένοι. Η φήμη σας ασκεί επιρροή, δεν μπορώ να έχω καθαρή άποψη. Λάμπετε
πολύ για μένα κι αυτό με θαμπώνει…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">(…)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">Αμπέλ Ζνόρκο: Τι σημαίνει μετριόφρων; Είναι απλά αυτός που
ζητάει κι άλλη επιβεβαίωση! (…) Τον Όμηρο θα τον ρωτούσατε αν έχει ζήσει στον
Όλυμπο ανάμεσα στους θεούς; (…) Το ψέμα έχει φινέτσα. (…) Πόσα χρόνια μπορεί
κανείς να ζει βλέποντας κάθε μέρα ανθρώπους; (…) Η κρυφή ωμότητα ενός χαδιού,
το χάδι είναι παρεξήγηση, είναι πόνος! Η Γη γυρίζει, το χορτάρι μεγαλώνει, τα παιδιά πεθαίνουν.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">Έρικ Λάρσεν: Δεν ξέρουμε ποιους αγαπάμε. Δε θα μάθουμε ποτέ
(...) Νιώθω πως υποφέρετε… Αφήστε με να βοηθήσω (…) Μου πήρε δυο ώρες να την
ταΐσω ένα μήλο! (…) Οφείλουμε ζωή στους πεθαμένους αλλά και στους ζωντανούς…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><o:p><span style="font-size: medium;"> </span></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">Γιάννης Μπέζος και Πυγμαλίων Δαδακαρίδης σε ένα κείμενο-κομψοτέχνημα
υψηλών απαιτήσεων (μτφρ. Εύα Κοτανίδου). Δύο ανδρικοί ρόλοι σε έναν αγώνα δρόμου
όπου τελικά υπάρχουν μόνο νικητές.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">Δεν είναι η πρώτη φορά όπου ένα θεατρικό κείμενο βασισμένο
σε δύο ισχυρούς ανταγωνιστικούς ρόλους ανεβαίνει στο σανίδι και γοητεύει το
κοινό<span style="mso-bidi-font-family: Calibri;">˙</span> πότε με τις μεγάλης
συμπύκνωσης φιλοσοφικές ατάκες του και πότε με τις απρόσμενες εξελίξεις του
αναμειγνύοντας συνάμα κωμικά στοιχεία που ξεκουράζουν τους θεατές κι ελαφραίνουν
το βαρύ κλίμα που δημιουργείται κατά διαστήματα από τις δραματικές σκηνές του
έργου αλλά και τις στιγμές σύγκρουσης των δραματικών προσώπων. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">Στην περίπτωση όμως των <i>Αινιγματικών Παραλλαγών</i>, ο
Γάλλος συγγραφέας ανατέμνει πολύ πιο βαθιά τις ανθρώπινες ψυχές που τελικά
μάλλον δε διαφέρουν μεταξύ τους. Η υπόσταση, η ύλη της ανθρώπινης ψυχής είναι μία
για όλα τα ανθρώπινα όντα με τη διαφορά ότι κάποια επιλέγουν να ενδυθούν τον
μανδύα μιας δήθεν σκληρότητας και μισανθρωπίας εν είδει άμυνας ενάντια στην
απογοήτευση, στον έρωτα που τρομάζει, στη δυσκολοκατόρθωτη αγάπη, στη συνύπαρξη
που δυσκολεύει, στη μοναξιά που βολεύει και στη ρουτίνα που στραγγαλίζει την ερωτική
επιθυμία οδηγώντας στην κενότητα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">Το σκηνικό συντίθεται από μια ευμεγέθη βιβλιοθήκη, μπουκάλια
αλκοόλ (κάποια άδεια) μια γραφομηχανή, λίγους πίνακες ζωγραφικής, ένα μπιμπελό-φάρο,
ρούχα πεταμένα εδώ κι εκεί αλλά και έναν δίσκο μουσικής (σκηνογρ: Κωνσταντίνος
Ζαμάνης). Ακούγεται ήχος κύματος μιας και όπως θα μάθουμε σύντομα βρισκόμαστε
σε ένα νησί της Νορβηγίας, το Ροσβανόι, όπου η μέρα διαρκεί έξι μήνες, όπως και
η νύχτα. Κατάσταση απόλυτη και ξεκάθαρη χωρίς ενδιάμεσες αμφιλεγόμενες φάσεις, όπως
επίσης θα ακούσουμε να λέγεται κατά τη διάρκεια του έργου. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">Ένας νομπελίστας συγγραφέας μυθιστορημάτων (Γιάννης Μπέζος) κι
ένας δημοσιογράφος (όντως;) (Πυγμαλίων Δαδακαρίδης) που διανύει μια πελώρια
χιλιομετρική απόσταση για να του πάρει συνέντευξη με κασετοφωνάκι που «συμπτωματικά»
δε λειτουργεί διότι ίσως έχει χαλάσει κατά τη μεταφορά του στο ταξίδι. Ο πρώτος
ζει σαν ερημίτης, αποστρέφεται τον πολιτισμό, έχει για προστασία την καραμπίνα
του κι όσο πασχίζει με την αγένεια και τις προσβολές του να απωθήσει τον
επισκέπτη του τόσο τον κρατά κοντά του κατρακυλώντας μαζί του σε μια
αναπόδραστη κατηφόρα ανακαλύψεων και αποκαλύψεων. Αυτές διακρίνονται σε τρία
αιχμηρά επίπεδα που ενώ φαινομενικά κόβουν σαν λεπίδι, στην πραγματικότητα
καταλήγουν να θεραπεύουν τραύματα που πονούν και τους δύο χαρακτήρες. Ανάμεσά τους η Έλεν, η γυναίκα που τους ενώνει, η κοινή αγαπημένη, ιδωμένη
εντελώς διαφορετικά από τον καθένα τους (προσθήκη που δένει εναρμονισμένα με
την παράσταση με τη θηλυκή αέρινη παρουσία να υπενθυμίζει πόσο αναπόσπαστη είναι
η γυναίκα από τον βίο των αντρών σε σημείο που τον καθορίζει μοιραία μερικές φορές).
Ο κάθε ένας άνδρας κρατά κι από ένα άλλο κομμάτι του ίδιου παζλ, το οποίο
συμπληρώνουν βήμα-βήμα από κοινού. Ο ένας στην άγνοια κι ο άλλος κατέχων την
πλήρη αλήθεια, ερχόμενος ωστόσο σε έναν «παραμυθά» για να μάθει μέσω των
υποτιθεμένων δημοσιογραφικών του ερωτήσεων τι έχει πραγματικά συμβεί. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">Ορισμένα από τα μαγικά συστατικά του έργου: το βιβλίο μπεστ σέλερ του Αμπέλ Ζνόρκο με παραπλανητική (όχι για όλους όμως) αφιέρωση, ο μουσικός
δίσκος – δώρο της Έλεν «παραλλαγές – αίνιγμα» του Έντουαρντ Έλγκαρ που έχει σημαδέψει
τον πολυγραφότατο μυθιστοριογράφο, η πυκνή αλληλογραφία επί σειρά
ετών που κράτησε ζωντανή μια εξ αποστάσεως σχέση, ο χωρισμός που επιβάλλεται
για να καταστήσει τον έρωτα πιο ενδιαφέροντα, η ιδανική ερωμένη που δεν είναι
άλλη από την ερωμένη – απούσα, η ληξιαρχική πράξη γάμου που παραδόξως έχει
ανάμεσα στα χαρτιά του ένας ρεπόρτερ που διανύει 300 χιλιόμετρα και μια ώρα με
το καράβι για να εντοπίσει το θήραμά του και προοδευτικά καλύτερό του φίλο, η
πράξη της «επινόησης» με την ευρύτερη έννοια ως μέσο αντιμετώπισης της πραγματικότητας και προσέγγισης του Άλλου,
η γραφή των λογοτεχνών που δημιουργεί και ξεπερνάει την ίδια τη ζωή σε
αντιπαράθεση με τη γραφή των δημοσιογράφων που απλά αναπαράγει και κάνει
αναφορές μέχρι οι σελίδες των εφημερίδων τους να αποτελέσουν το υλικό τυλίγματος φαγώσιμων.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">Είναι πραγματικά μάταιο να πέσει κανείς στην παγίδα να
συγκρίνει τους δύο θεατρανθρώπους, Γιάννη Μπέζο και Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη.
Εξαιρετικοί αμφότεροι, δίνουν ρεσιτάλ ηθοποιίας με τον κάθε ένα να συμβάλλει τα
πλείστα στην παράσταση. Ο Γιάννης Μπέζος ερμηνεύει τον χειμαρρώδη ρόλο του
δύστροπου νομπελίστα με άπλετη άνεση αξιοποιώντας την πολυετή εμπειρία του στην
υποκριτική, γεγονός που φαίνεται ιδίως στα μονολογικά του κομμάτια που
προκαλούν ανατριχίλα στο φιλοθεάμον κοινό. Η χημεία του με τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη
δείχνει φυσική σαν να πρόκειται όντως για το δίδυμο που έπρεπε από καιρό να
έχει γνωριστεί και φιλιώσει. Που ενδεχομένως όμως να μην ήταν ώριμη η στιγμή της
συνάντησής τους, που ίσως έπρεπε να διαβούν το μακρόχρονο αυτό στάδιο της ανταλλαγής
επιστολών το οποίο ακολούθησε τον αδόκητο θάνατο της κοινής αγαπημένης. Ο Δαδακαρίδης,
από την πλευρά του, υποδύεται άκρως συγκινητικά ένα βαθιά συναισθηματικό άνδρα,
δοτικό, συμπαραστατικό, ευαίσθητο που αποδεικνύει το δίχως άλλο πως τίποτα δεν
έχει αξία, αν δεν μοιράζεται. Καταφέρνει να ξεθάψει τον καλά κρυμμένο ανθρώπινο
εαυτό του συγγραφέα που στο τέλος μαλακώνει, ξεπαγώνει, δαμάζεται. Είναι ειλικρινά
μοναδικός ερμηνευτικά (η αλήθεια είναι ότι μπορεί και προσαρμόζεται σε ποικίλους
ρόλους) ενώ συνυπογράφει τη σκηνοθεσία του έργου με τον Σωτήρη Τσαφούλια,
καλλιτέχνη γνωστό κυρίως από τις επιτυχίες του στον κινηματογράφο<span style="mso-bidi-font-family: Calibri;">˙</span> προφανώς, ο Τσαφούλιας δεν υστερεί
διόλου και θεατρικά καθώς το σκηνοθετικό αποτέλεσμα τον τιμά χωρίς υπερβολή.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">Η σχέση μας με τον «Άλλο» πάντα βασάνιζε το θέατρο και πάντα θα αποτελεί βασικό πρόβλημά του. Η θεματική της θα οπλίζει διαχρονικά το χέρι των θεατρικών συγγραφέων, γιατί πάντα
θα τους ταλανίζει και θα τους κάνει να την ερευνούν όλο και πιο επισταμένα, όλο
και πιο λαίμαργα. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 3.75pt;"><span face=""Arial",sans-serif" style="color: #2a428e; font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 3.75pt;"><span face=""Arial",sans-serif" style="color: #2a428e; font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Συγγραφέας: </span><span face="Calibri, sans-serif"><span style="font-size: medium;">É</span></span><span face="Arial, sans-serif" style="font-size: 12pt;">ric-Emmanuel Schmitt</span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 3.75pt;"><span face=""Arial",sans-serif" style="color: #2a428e; font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Μετάφραση: </span><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Εύα Κοτανίδη<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 3.75pt;"><span face=""Arial",sans-serif" style="color: #2a428e; font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Σκηνοθεσία: </span><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Σωτήρης Τσαφούλιας- Πυγμαλίων
Δαδακαρίδης</span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 3.75pt;"><span face=""Arial",sans-serif" style="color: #2a428e; font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Σκηνικά:</span><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> Kωνσταντίνος Ζαμάνης<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 3.75pt;"><span face=""Arial",sans-serif" style="color: #2a428e; font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Κοστούμια: </span><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Άγις Παναγιώτου<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 3.75pt;"><span face=""Arial",sans-serif" style="color: #2a428e; font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Μουσική: </span><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Θοδωρής Οικονόμου<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 3.75pt;"><span face=""Arial",sans-serif" style="color: #2a428e; font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Φωτισμοί: </span><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Λευτέρης Παυλόπουλος<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 3.75pt;"><span face=""Arial",sans-serif" style="color: #2a428e; font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Χορογραφία: </span><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Μπίλιω Μαρνέλη<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 3.75pt;"><span face=""Arial",sans-serif" style="color: #2a428e; font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Παίζουν: </span><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Γιάννης Μπέζος, Πυγμαλίων
Δαδακαρίδης<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 3.75pt;"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 3.75pt;"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span face=""source sans pro", sans-serif" style="background-color: white; color: #1f1a17; font-size: 18px; text-align: justify;">"Πάντα μπορεί κανείς να ερωτεύεται.</span><br style="background-color: white; box-sizing: inherit; color: #1f1a17; font-family: "source sans pro", sans-serif; font-size: 18px; text-align: justify;" /><span face=""source sans pro", sans-serif" style="background-color: white; color: #1f1a17; font-size: 18px; text-align: justify;">Το δύσκολο είναι ν' αγαπάς".</span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 3.75pt;"><span face=""Arial",sans-serif" style="font-size: 12pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span face=""source sans pro", sans-serif" style="background-color: white; color: #1f1a17; font-size: 18px; text-align: justify;"> Τίτος Πατρίκιος</span></span></p><br /><p></p>Μαρίνα Αποστόλου, MA Θεατρικών Σπουδώνhttp://www.blogger.com/profile/09321946237950897107noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-723566858573367945.post-24349832421340983342022-03-22T11:37:00.009-07:002022-03-22T12:10:05.154-07:00<p><i><b></b></i></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4j4vv2LhRVmHnv2qNpY99mr-Q-G0MxjbALi-5-X90-QMwKZchbfVpUkQHsMuLcsvagrcFhj2ovd8BZ_aqPTUv2UcKws8QjghCIOM3xTYspUky7R8u62WuWAqlKVSmNWBUT7AaGf9sYSN9vVV06p6mPX2vQlKajPme7OZsePnjfgxrE6qbhkfbnM8P/s1000/%CE%99%CE%A8%CE%95%CE%9D.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="668" data-original-width="1000" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4j4vv2LhRVmHnv2qNpY99mr-Q-G0MxjbALi-5-X90-QMwKZchbfVpUkQHsMuLcsvagrcFhj2ovd8BZ_aqPTUv2UcKws8QjghCIOM3xTYspUky7R8u62WuWAqlKVSmNWBUT7AaGf9sYSN9vVV06p6mPX2vQlKajPme7OZsePnjfgxrE6qbhkfbnM8P/s320/%CE%99%CE%A8%CE%95%CE%9D.jpg" width="320" /></a></b></i></div><i><b><br />ΟΤΑΝ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ</b></i><p></p><div>Θέατρο ΔΡΟΜΟΣ</div><div>Σάββατο, 19 Μαρτίου 2022</div><div>Ώρα 9 μ.μ.</div><div><br /></div><div>ΕΡΡΙΚΟΥ ΙΨΕΝ</div><div>Μετάφραση από τα αγγλικά Εμμανουήλ Μαύρος (κείμενο <span face="Ubuntu, Calibri, AppleGothic, "MgOpen Modata", sans-serif">William Archer)</span></div><div>Σκηνοθεσία: Εμμανουήλ Γ. Μαύρος</div><div>Β. Σκηνοθέτη: Ήρα Δαμίγου</div><div><br /></div><div>Κριτική ανάλυση της Μαρίνας Αποστόλου</div><div><br /></div><div><b><span style="font-size: medium;">"ΟΤΑΝ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ, ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΠΩΣ ΠΟΤΕ ΜΑΣ ΔΕ ΖΗΣΑΜΕ"</span></b></div><div><br /></div><div>Το αριστούργημα του Ερρίκου Ίψεν <i>Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί</i> ανεβάζει κάθε Σάββατο και Κυριακή η ομάδα ''ΜΗΔΕΙΑ'' στο θέατρο ''ΔΡΟΜΟΣ'' επί της οδού Αγίου Μελετίου 25, στην Κυψέλη.</div><div>Μέσα από μια μίνιμαλ προσέγγιση με λιτά σκηνικά και κοστούμια, ο σκηνοθέτης και μεταφραστής του έργου Εμμανουήλ Μαύρος δίνει σάρκα και οστά στο βαθυστόχαστο έργο του Νορβηγού δραματουργού του 19ου αιώνα.</div><div>Οι ηθοποιοί βρίσκονται ήδη στις θέσεις τους πάνω στη σκηνή όταν το κοινό εισέρχεται στον χώρο για να καθίσει. Ο ηθοποιός που υποδύεται τον Ρύμπεκ, το βασικό δραματικό πρόσωπο, καπνίζει την πίπα του ενώ καμπάνες ακούγονται μέσα στο σκοτάδι που σκεπάζει το σανατόριο, το μέρος όπου διαδραματίζονται τα γεγονότα. Μια ηθοποιός, καλοκαιρινά ντυμένη με ένα απλό μονόχρωμο φόρεμα με τιράντες, φορά μάσκα οξυγόνου, ενδεικτικό της δυσκολίας της να αναπνεύσει καθώς ακολουθείται πιστά από τη νοσηρή σκιά της. Στο πλευρό του Ρύμπεκ βρίσκεται, όπως θα μάθουμε στη συνέχεια, η από πενταετίας περίπου, σύζυγός του Μάγια. Έχουν επιστρέψει μαζί στην πατρίδα τους, αφού έχουν ταξιδέψει όλα αυτά τα χρόνια που είναι έγγαμοι. Ο Ρύμπεκ είναι εξαιρετικά ευκατάστατος, δεδομένου ότι διαθέτει μια σεβαστή ακίνητη περιουσία. Έχει μάλιστα γίνει παγκοσμίως διάσημος από το γλυπτό του που φέρει τον συμβολικό τίτλο: ''Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ'' που αναπαριστά μια γυναίκα που ξυπνά από τον ύπνο του θανάτου. Η Μάγια, δείχνει να είναι και αυτή ένα ακόμα απόκτημά του που οφείλεται στη φήμη και στον πλούτο του. Η ίδια εξηγεί με πόνο ψυχής προς το τέλος του έργου ότι υπήρξε ένα κοριτσάκι που ζούσε στη ''μετριότητα'' κι έτσι την ''αγόρασε'' ο επιτυχημένος Ρύμπεκ. </div><div>''Έχουμε τις ανέσεις μας ώστε να μην ενοχλούμε ο ένας τον άλλον'', της δηλώνει στην έναρξη της παράστασης ο σύζυγός της σχεδόν κυνικά. Πρόκειται εμφανώς για ένα γάμο χωρίς συναισθήματα, συμβατικό που όπως σύντομα αποδεικνύεται έχει τελματώσει και βαίνει προς τη λύση του σταδιακά κι αναπόφευκτα.</div><div>Σ' αυτό θα συμβάλει πολύ γρήγορα η γνωριμία της Μάγια με τον άξεστο κυνηγό άρκτων και ιδιοκτήτη του θεραπευτηρίου Υλφέιμ, ο οποίος θα της υποσχεθεί μια ζωή πιο πρωτόγονη μεν αλλά πιο περιπετειώδη και ενδιαφέρουσα δε. Εν ολίγοις, θα της προσφέρει ό,τι της στερεί ο καλλιτέχνης και καθηγητής πια σύζυγός της Ρύμπεκ.</div><div>Ο τελευταίος, ψυχρός και αδιάφορος, ελάχιστα θα ασχοληθεί με τη φυγή της. Η απροσδόκητη συνάντησή του με την Ειρήνη, την παλιά μεγάλη αγάπη και μούσα του, θα τον ταράξει και θα τον γυρίσει πολλά χρόνια πριν, την εποχή όπου φιλοτέχνησε το δημιούργημά του, ''το παιδί τους'', όπως συχνά το αποκαλεί κατά τη διάρκεια της παράστασης η Ειρήνη. Εκείνη, εκτός από φυματική είναι και παράφρων. Πληγωμένη βαθιά και προσκολλημένη στο παρελθόν, δεν ξεπέρασε ποτέ το βαθύ τραύμα που της άφησε ο Ρύμπεκ. Παρότι παντρεύτηκε δύο φορές και περιπλανήθηκε σε πολλά μέρη, οι αναμνήσεις όχι απλά δεν την εγκατέλειψαν ποτέ αλλά τη βασανίζουν ακόμη. Νιώθει πως ο Ρύμπεκ, προτάσσοντας την υστεροφημία και τον εγωισμό του, τη χρησιμοποίησε μόνο και μόνο για να αναδειχθεί προσπερνώντας την υπόσχεση που της είχε κάποτε δώσει για κοινή πορεία και ευτυχία. Η Ειρήνη κρύβει σταθερά στον κόρφο της ένα μαχαίρι, το οποίο από χρόνια θα θελε να χει ''αξιοποιήσει''. Μήπως άραγε ήρθε η ώρα να το κάνει για να λυτρωθεί;</div><div>Οι ιδέες του έργου είναι ευάριθμες. Ο πλούτος, η δύναμη αυτού, η ματαιοδοξία, η πρωτοκαθεδρία της τέχνης που θέτει σε δεύτερη μοίρα την απλή αλλά πραγματική ζωή, η πληγωμένη ψυχή που δεν βρίσκει ίαση, η συμβατικότητα, η μοναξιά, η κενότητα, η αγάπη που αν πεθάνει ίσως δεν μπορεί πια να αναστηθεί, η χρεία για ανακούφιση, η λύση που δεν μπορούμε οι άνθρωποι να δώσουμε στον πόνο μας, οι καταπιεσμένοι μας πόθοι, η αρρώστια του κορμιού, ο θάνατος και η ίδια η ζωή που αιώνια θα αντιπαλεύουν (βλέπουμε επί σκηνής τη ''λευκή'' και τη ''μαύρη'' ηθοποιό να μάχονται κοιτάζοντας ανταγωνιστικά η μία την άλλη).</div><div>Πρόκειται για ένα κείμενο που χωρίς υπερβολή πρέπει κάποιος να δαμάσει πρώτα για να μπορέσει να το παραστήσει επί σκηνής. Οι ρόλοι του, ιδίως του Άρνολντ Ρύμπεκ και της Ειρήνης, είναι αληθινά άγρια θηρία με τα οποία οφείλουν να αναμετρηθούν οι ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες τους. Ο δρόμος που πρέπει να βαδίσει κανείς, όταν επιλέγει ένα τέτοιο δραματικό κομψοτέχνημα, είναι σίγουρα τραχύς και συνάμα γοητευτικός.</div><div>Στην παράσταση που είδαμε ξεχωρίζει το ζευγάρι που υποκρίνονται τους Υλφέιμ και Μάγια ενώ το μακιγιάζ με τα μαυρισμένα μάτια, χαρακτηριστικό των νοσούντων φθισικών είναι απόλυτα επιτυχές.</div><div><br /></div><div>ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ</div><div><h5 class="gmail-project_features_title" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: Ubuntu, Calibri, AppleGothic, "MgOpen Modata", sans-serif; font-size: 12px; font-style: italic; font-weight: 100; line-height: 20px; margin: 0px 0px 33px; outline: none; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><br /></h5><h5 class="gmail-project_features_title" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: Ubuntu, Calibri, AppleGothic, "MgOpen Modata", sans-serif; font-size: 12px; font-style: italic; line-height: 20px; margin: 0px 0px 33px; outline: none; overflow-wrap: break-word; padding: 0px; vertical-align: baseline;">ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ<br /></h5><div class="gmail-project_features entry-meta" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; color: #444444; font-family: Ubuntu, Calibri, AppleGothic, "MgOpen Modata", sans-serif; font-size: 14px; margin: 0px 0px 50px; outline: none; overflow: hidden; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><div class="gmail-project_features_item" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border-bottom-style: solid; border-color: rgb(222, 222, 222); border-image: initial; border-left-style: initial; border-right-style: initial; border-top-style: initial; border-width: 0px 0px 1px; box-sizing: border-box; font-size: 12px; line-height: 20px; margin: 0px; outline: none; overflow: hidden; padding: 0px 2px 9px 0px; vertical-align: baseline;"><div class="gmail-project_features_item_title" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; color: black; float: left; margin: 0px; max-width: 50%; outline: none; overflow: hidden; padding: 0px 2px 0px 0px; vertical-align: baseline;"><b>Συγγραφέας</b></div><div class="gmail-project_features_item_desc" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; margin: 0px; outline: none; overflow-wrap: break-word; overflow: hidden; padding: 0px 0px 0px 15px; text-align: right; vertical-align: baseline;"><b>Ερρίκος Ίψεν</b></div></div><div class="gmail-project_features_item" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border-bottom-style: solid; border-color: rgb(222, 222, 222); border-image: initial; border-left-style: initial; border-right-style: initial; border-top-style: initial; border-width: 0px 0px 1px; box-sizing: border-box; font-size: 12px; line-height: 20px; margin: 0px; outline: none; overflow: hidden; padding: 9px 2px 9px 0px; vertical-align: baseline;"><div class="gmail-project_features_item_title" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; color: black; float: left; margin: 0px; max-width: 50%; outline: none; overflow: hidden; padding: 0px 2px 0px 0px; vertical-align: baseline;"><b>Σκηνοθεσία</b></div><div class="gmail-project_features_item_desc" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; margin: 0px; outline: none; overflow-wrap: break-word; overflow: hidden; padding: 0px 0px 0px 15px; text-align: right; vertical-align: baseline;"><b>Εμμανουήλ Γ. Μαύρος</b></div></div><div class="gmail-project_features_item" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border-bottom-style: solid; border-color: rgb(222, 222, 222); border-image: initial; border-left-style: initial; border-right-style: initial; border-top-style: initial; border-width: 0px 0px 1px; box-sizing: border-box; font-size: 12px; line-height: 20px; margin: 0px; outline: none; overflow: hidden; padding: 9px 2px 9px 0px; vertical-align: baseline;"><div class="gmail-project_features_item_title" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; color: black; float: left; margin: 0px; max-width: 50%; outline: none; overflow: hidden; padding: 0px 2px 0px 0px; vertical-align: baseline;"><b>Μετάφραση (από το αγγλικό κείμενο του William Archer)</b></div><div class="gmail-project_features_item_desc" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; margin: 0px; outline: none; overflow-wrap: break-word; overflow: hidden; padding: 0px 0px 0px 15px; text-align: right; vertical-align: baseline;"><b>Εμμανουήλ Γ. Μαύρος</b></div></div><div class="gmail-project_features_item" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border-bottom-style: solid; border-color: rgb(222, 222, 222); border-image: initial; border-left-style: initial; border-right-style: initial; border-top-style: initial; border-width: 0px 0px 1px; box-sizing: border-box; font-size: 12px; line-height: 20px; margin: 0px; outline: none; overflow: hidden; padding: 9px 2px 9px 0px; vertical-align: baseline;"><div class="gmail-project_features_item_title" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; color: black; float: left; margin: 0px; max-width: 50%; outline: none; overflow: hidden; padding: 0px 2px 0px 0px; vertical-align: baseline;"><b>Βοηθός Σκηνοθέτη</b></div><div class="gmail-project_features_item_desc" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; margin: 0px; outline: none; overflow-wrap: break-word; overflow: hidden; padding: 0px 0px 0px 15px; text-align: right; vertical-align: baseline;"><b>Ήρα Δαμίγου</b></div></div><div class="gmail-project_features_item" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border-bottom-style: solid; border-color: rgb(222, 222, 222); border-image: initial; border-left-style: initial; border-right-style: initial; border-top-style: initial; border-width: 0px 0px 1px; box-sizing: border-box; font-size: 12px; line-height: 20px; margin: 0px; outline: none; overflow: hidden; padding: 9px 2px 9px 0px; vertical-align: baseline;"><div class="gmail-project_features_item_title" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; color: black; float: left; margin: 0px; max-width: 50%; outline: none; overflow: hidden; padding: 0px 2px 0px 0px; vertical-align: baseline;"><b>Επικοινωνία & Δημόσιες Σχέσεις</b></div><div class="gmail-project_features_item_desc" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; margin: 0px; outline: none; overflow-wrap: break-word; overflow: hidden; padding: 0px 0px 0px 15px; text-align: right; vertical-align: baseline;"><b>Χρύσα Ματσαγκάνη</b></div></div><div class="gmail-project_features_item" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border-bottom-style: solid; border-color: rgb(222, 222, 222); border-image: initial; border-left-style: initial; border-right-style: initial; border-top-style: initial; border-width: 0px 0px 1px; box-sizing: border-box; font-size: 12px; line-height: 20px; margin: 0px; outline: none; overflow: hidden; padding: 9px 2px 9px 0px; vertical-align: baseline;"><div class="gmail-project_features_item_title" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; color: black; float: left; margin: 0px; max-width: 50%; outline: none; overflow: hidden; padding: 0px 2px 0px 0px; vertical-align: baseline;"><b>Παίζουν (αλφαβητικά)</b></div><div class="gmail-project_features_item_desc" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; margin: 0px; outline: none; overflow-wrap: break-word; overflow: hidden; padding: 0px 0px 0px 15px; text-align: right; vertical-align: baseline;"><b>Αντώνης Αντωνάκος<br style="box-sizing: border-box;" />Ναταλία Βογιατζόγλου<br style="box-sizing: border-box;" />Ήρα Δαμίγου<br style="box-sizing: border-box;" />Χριστίνα Κωνσταντινίδου<br style="box-sizing: border-box;" />Σάββας Πογιατζής<br style="box-sizing: border-box;" />Εύη Τσακλάνου</b></div></div><div class="gmail-project_features_item" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border-bottom-style: solid; border-color: rgb(222, 222, 222); border-image: initial; border-left-style: initial; border-right-style: initial; border-top-style: initial; border-width: 0px 0px 1px; box-sizing: border-box; font-size: 12px; line-height: 20px; margin: 0px; outline: none; overflow: hidden; padding: 9px 2px 9px 0px; vertical-align: baseline;"><div class="gmail-project_features_item_title" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; color: black; float: left; margin: 0px; max-width: 50%; outline: none; overflow: hidden; padding: 0px 2px 0px 0px; vertical-align: baseline;"><b>Μουσική</b></div><div class="gmail-project_features_item_desc" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; margin: 0px; outline: none; overflow-wrap: break-word; overflow: hidden; padding: 0px 0px 0px 15px; text-align: right; vertical-align: baseline;"><b>Crypt of Insomnia</b></div></div><div class="gmail-project_features_item" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border-bottom-style: solid; border-color: rgb(222, 222, 222); border-image: initial; border-left-style: initial; border-right-style: initial; border-top-style: initial; border-width: 0px 0px 1px; box-sizing: border-box; font-size: 12px; line-height: 20px; margin: 0px; outline: none; overflow: hidden; padding: 9px 2px 9px 0px; vertical-align: baseline;"><div class="gmail-project_features_item_title" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; color: black; float: left; margin: 0px; max-width: 50%; outline: none; overflow: hidden; padding: 0px 2px 0px 0px; vertical-align: baseline;"><b>Φωτισμοί</b></div><div class="gmail-project_features_item_desc" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; margin: 0px; outline: none; overflow-wrap: break-word; overflow: hidden; padding: 0px 0px 0px 15px; text-align: right; vertical-align: baseline;"><b>Χριστίνα Φυλακτοπούλου</b></div></div><div class="gmail-project_features_item" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border-bottom-style: solid; border-color: rgb(222, 222, 222); border-image: initial; border-left-style: initial; border-right-style: initial; border-top-style: initial; border-width: 0px 0px 1px; box-sizing: border-box; font-size: 12px; line-height: 20px; margin: 0px; outline: none; overflow: hidden; padding: 9px 2px 9px 0px; vertical-align: baseline;"><div class="gmail-project_features_item_title" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; color: black; float: left; margin: 0px; max-width: 50%; outline: none; overflow: hidden; padding: 0px 2px 0px 0px; vertical-align: baseline;"><b>Καλλιτεχνική Επιμέλεια - Σκηνικά</b></div><div class="gmail-project_features_item_desc" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; margin: 0px; outline: none; overflow-wrap: break-word; overflow: hidden; padding: 0px 0px 0px 15px; text-align: right; vertical-align: baseline;"><b>Ρένα Σανταμούρη</b></div></div><div class="gmail-project_features_item" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border-bottom-style: solid; border-color: rgb(222, 222, 222); border-image: initial; border-left-style: initial; border-right-style: initial; border-top-style: initial; border-width: 0px 0px 1px; box-sizing: border-box; font-size: 12px; line-height: 20px; margin: 0px; outline: none; overflow: hidden; padding: 9px 2px 9px 0px; vertical-align: baseline;"><div class="gmail-project_features_item_title" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; color: black; float: left; margin: 0px; max-width: 50%; outline: none; overflow: hidden; padding: 0px 2px 0px 0px; vertical-align: baseline;"><b>Κουστούμια</b></div><div class="gmail-project_features_item_desc" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; margin: 0px; outline: none; overflow-wrap: break-word; overflow: hidden; padding: 0px 0px 0px 15px; text-align: right; vertical-align: baseline;"><b>Μάγδα Καλορίτη</b></div></div><div class="gmail-project_features_item" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border-bottom-style: solid; border-color: rgb(222, 222, 222); border-image: initial; border-left-style: initial; border-right-style: initial; border-top-style: initial; border-width: 0px 0px 1px; box-sizing: border-box; font-size: 12px; line-height: 20px; margin: 0px; outline: none; overflow: hidden; padding: 9px 2px 9px 0px; vertical-align: baseline;"><div class="gmail-project_features_item_title" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; color: black; float: left; margin: 0px; max-width: 50%; outline: none; overflow: hidden; padding: 0px 2px 0px 0px; vertical-align: baseline;"><b>Φωτογράφιση</b></div><div class="gmail-project_features_item_desc" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; margin: 0px; outline: none; overflow-wrap: break-word; overflow: hidden; padding: 0px 0px 0px 15px; text-align: right; vertical-align: baseline;"><b>Χριστίνα Φυλακτοπούlου</b></div></div><div class="gmail-project_features_item" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border-bottom-style: solid; border-color: rgb(222, 222, 222); border-image: initial; border-left-style: initial; border-right-style: initial; border-top-style: initial; border-width: 0px 0px 1px; box-sizing: border-box; font-size: 12px; line-height: 20px; margin: 0px; outline: none; overflow: hidden; padding: 9px 2px 9px 0px; vertical-align: baseline;"><div class="gmail-project_features_item_title" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; color: black; float: left; margin: 0px; max-width: 50%; outline: none; overflow: hidden; padding: 0px 2px 0px 0px; vertical-align: baseline;"><b>Κινησιολογία</b></div><div class="gmail-project_features_item_desc" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; margin: 0px; outline: none; overflow-wrap: break-word; overflow: hidden; padding: 0px 0px 0px 15px; text-align: right; vertical-align: baseline;"><b>Εύη Τσακλάνου<br style="box-sizing: border-box;" />Ναταλία Βογιατζόγλου</b></div></div><div class="gmail-project_features_item" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border-bottom-style: solid; border-color: rgb(222, 222, 222); border-image: initial; border-left-style: initial; border-right-style: initial; border-top-style: initial; border-width: 0px 0px 1px; box-sizing: border-box; font-size: 12px; line-height: 20px; margin: 0px; outline: none; overflow: hidden; padding: 9px 2px 9px 0px; vertical-align: baseline;"><div class="gmail-project_features_item_title" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; color: black; float: left; margin: 0px; max-width: 50%; outline: none; overflow: hidden; padding: 0px 2px 0px 0px; vertical-align: baseline;"><b>Ψιμυθιολόγος</b></div><div class="gmail-project_features_item_desc" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; margin: 0px; outline: none; overflow-wrap: break-word; overflow: hidden; padding: 0px 0px 0px 15px; text-align: right; vertical-align: baseline;"><b>Γιώτα Κουτσάφτη</b></div></div><div class="gmail-project_features_item" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border-bottom-style: solid; border-color: rgb(222, 222, 222); border-image: initial; border-left-style: initial; border-right-style: initial; border-top-style: initial; border-width: 0px 0px 1px; box-sizing: border-box; font-size: 12px; line-height: 20px; margin: 0px; outline: none; overflow: hidden; padding: 9px 2px 9px 0px; vertical-align: baseline;"><div class="gmail-project_features_item_title" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; color: black; float: left; margin: 0px; max-width: 50%; outline: none; overflow: hidden; padding: 0px 2px 0px 0px; vertical-align: baseline;"><b>Video Post Production Trailer</b></div><div class="gmail-project_features_item_desc" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; margin: 0px; outline: none; overflow-wrap: break-word; overflow: hidden; padding: 0px 0px 0px 15px; text-align: right; vertical-align: baseline;"><b>Μανώλης Πετρής</b></div></div><div class="gmail-project_features_item" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border-bottom-style: solid; border-color: rgb(222, 222, 222); border-image: initial; border-left-style: initial; border-right-style: initial; border-top-style: initial; border-width: 0px 0px 1px; box-sizing: border-box; font-size: 12px; line-height: 20px; margin: 0px; outline: none; overflow: hidden; padding: 9px 2px 9px 0px; vertical-align: baseline;"><div class="gmail-project_features_item_title" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; color: black; float: left; margin: 0px; max-width: 50%; outline: none; overflow: hidden; padding: 0px 2px 0px 0px; vertical-align: baseline;"><b>Σκηνοθέτης Trailer</b></div><div class="gmail-project_features_item_desc" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; margin: 0px; outline: none; overflow-wrap: break-word; overflow: hidden; padding: 0px 0px 0px 15px; text-align: right; vertical-align: baseline;"><b>Εμμανουήλ Γ. Μαύρος</b></div></div><div class="gmail-project_features_item" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border-bottom-style: solid; border-color: rgb(222, 222, 222); border-image: initial; border-left-style: initial; border-right-style: initial; border-top-style: initial; border-width: 0px 0px 1px; box-sizing: border-box; font-size: 12px; line-height: 20px; margin: 0px; outline: none; overflow: hidden; padding: 9px 2px 9px 0px; vertical-align: baseline;"><div class="gmail-project_features_item_title" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; color: black; float: left; margin: 0px; max-width: 50%; outline: none; overflow: hidden; padding: 0px 2px 0px 0px; vertical-align: baseline;"><b>Παραγωγή</b></div><div class="gmail-project_features_item_desc" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; margin: 0px; outline: none; overflow-wrap: break-word; overflow: hidden; padding: 0px 0px 0px 15px; text-align: right; vertical-align: baseline;"><b>Medea Pictures</b></div></div><div class="gmail-project_features_item" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border-bottom-style: solid; border-color: rgb(222, 222, 222); border-image: initial; border-left-style: initial; border-right-style: initial; border-top-style: initial; border-width: 0px; box-sizing: border-box; font-size: 12px; line-height: 20px; margin: 0px; outline: none; overflow: hidden; padding: 9px 2px 9px 0px; vertical-align: baseline;"><div class="gmail-project_features_item_title" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; color: black; float: left; margin: 0px; max-width: 50%; outline: none; overflow: hidden; padding: 0px 2px 0px 0px; vertical-align: baseline;"><b>Ημερομηνίες Παραστάσεων</b></div><div class="gmail-project_features_item_desc" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; box-sizing: border-box; margin: 0px; outline: none; overflow-wrap: break-word; overflow: hidden; padding: 0px 0px 0px 15px; text-align: right; vertical-align: baseline;"><b>Πρεμιέρα 26/02/2022 κάθε Σάββατο & Κυριακή</b></div></div></div></div><div></div>Μαρίνα Αποστόλου, MA Θεατρικών Σπουδώνhttp://www.blogger.com/profile/09321946237950897107noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-723566858573367945.post-84303041859044124682022-03-13T09:42:00.012-07:002022-03-13T10:10:54.545-07:00<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhWL2cPV1P3pgVgflbtfujQDsDg_66LNrMdG_sxeqYl3Em6Ux9H5ursWGXyc9dVq4PXsK-QudoOXxZnecEU-2t1oQnVysFI3G3-qgYAcfbdmmvr8KjFdmMyJxv2AXMBZnEbeBvjWhHmytKKb5CN6pPoLIsi7Z1snCg_LUmiFGCGcsO1Q02qHsNgl59R=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="640" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhWL2cPV1P3pgVgflbtfujQDsDg_66LNrMdG_sxeqYl3Em6Ux9H5ursWGXyc9dVq4PXsK-QudoOXxZnecEU-2t1oQnVysFI3G3-qgYAcfbdmmvr8KjFdmMyJxv2AXMBZnEbeBvjWhHmytKKb5CN6pPoLIsi7Z1snCg_LUmiFGCGcsO1Q02qHsNgl59R=s320" width="320" /></a></div><br /><span style="font-family: arial; font-size: large;"><b><i>ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΤΗ ΣΟΦΙΤΑ</i></b></span><p></p><p><span style="font-family: arial; font-size: large;">της Λίλλιαν Χέλλμαν</span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: large;">Θέατρο Χυτήριο - Σημείο Πολιτισμού</span></p><p><span style="font-family: arial;">Ιερά Οδός 44, Γκάζι</span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: large;">Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Κοέν</span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Σάββατο, 12 Μαρτίου 2022</span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: medium;">7 μ.μ.</span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Κριτική ανάλυση της Μαρίνας Αποστόλου</span></p><p><span style="font-size: medium;"><b>"Το μίσος είναι ίδιο με την αγάπη... Πάντα είναι ωραία τα δώρα... Η πολλή χαρά φέρνει δυστυχία... Πολλές φορές επινοούμε αυτό που επιθυμούμε".</b></span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: large;">Το αριστουργηματικό έργο <i>Παιχνίδια στη σοφίτα </i>της Λίλλιαν Χέλλμαν <b>σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Κοέν (με βοηθό τη Χριστιάννα Μαργιόλη</b>) ανεβαίνει κάθε Τετάρτη, Σάββατο και Κυριακή στις 7 μ.μ. στο Θέατρο Χυτήριο - Σημείο Πολιτισμού.</span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: large;">Πρόκειται για μια εξαιρετική <b>παραγωγή της Βάσιας Παναγοπούλου </b>σε ένα θέατρο αληθινό στολίδι τέχνης που εδώ και χρόνια φιλοξενεί θαυμάσιες παραστάσεις.</span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: large;"><b>Ο Αλέξανδρος Κοέν πραγματικά μεγαλουργεί</b>. Παίρνει στα χέρια του το κείμενο της Χέλλμαν και μέσα από μια σκοτεινή, ψυχαναλυτική (πρβλ. τα έργα του Στρίντμπεργκ) έως ψυχεδελική και πολυαισθητηριακή προσέγγιση, που ερεθίζει όραση και ακοή αλλά κυρίως ταράζει κι αφυπνίζει τη σκέψη και το συναίσθημα του θεατή, το αναδεικνύει και το απογειώνει.</span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: large;">Ο σκηνοθέτης υπογράφει και τη μετάφραση. Μάλιστα, σε αρκετά σημεία το διασκευάζει χάριν σκηνικής οικονομίας. Λόγου χάριν, στην έναρξη του έργου δεν γνωρίζουμε τον έγχρωμο παγοπώλη που μεταφέρει πάγο στην οικία των αδερφών Άννας και Κάρυ Μπερνιέ (Τζούλη Σούμα και Θεοδώρα Σιάρκου αντίστοιχα). Εκεί η Χέλλμαν δίνει μέσα από τους στίχους της το στίγμα του ρατσισμού στην περιοχή της Νέας Ορλεάνης που κατοικείται από πολυάριθμους έγχρωμους ("οι νέγροι φτάσανε να μιλάνε σαν λευκοί" λέει η μία από τις δύο αδελφές) αλλά και σκιαγραφεί διά στόματος του παγοπώλη τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα των δύο γυναικών που έχουν μεγαλώσει και θυμώνουν επειδή ο πωλητής περνάει τον πάγο μέσα από το σαλόνι... Εκεί ο ίδιος γνωρίζει στους θεατές την πιο σημαντική πληροφορία (άξονα γύρω από τον οποίο πλέκεται η υπόθεση) που δεν είναι άλλη από το ότι ο Τζούλιαν, ο αδερφός των γυναικών, δεν μένει πια μαζί τους κι αυτές οφείλουν να το συνειδητοποιήσουν. <b>Άλλη, φερ' ειπείν ευφυή παρέμβαση που κάνει ο Κοέν</b> είναι να παραλλάξει την καιρική συνθήκη που επικρατεί στην εναρκτήρια σκηνή. Επιλέγει το μελαγχολικό φθινόπωρο και τη λυπητερή βροχή (βλέπουμε ξερά κίτρινα φύλλα πάνω στη σκηνή που αργότερα σκουπίζει η Κάρυ) κι όχι την αφόρητη, αποπνικτική ζέστη που περιγράφει η συγγραφέας (αν και οι διαπροσωπικές σχέσεις που πραγματεύεται το έργο είναι όντως πνιγηρές). </span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: large;">Οι δύο αδερφές, με τα μαλλιά τους πιασμένα κότσο και με συντηρητικό ντύσιμο, μιλούν για την επερχόμενη καταιγίδα που γράφει η εφημερίδα, χωρίς η μία να κοιτάζει την άλλη. Η σχέση τους έχει κουραστεί, όπως ακριβώς κουρασμένες είναι και οι δύο, τόσο ηλικιακά όσο και ψυχολογικά. Ωστόσο, εργάζονται ακόμη: η Κάρυ η πιο νέα, σε δουλειά γραφείου με εργοδότη κάποιον που φέρει σχεδόν χαρακτηριστικά δυνάστη κι η Άννα, η πιο μεγάλη, σε πόστο πωλήτριας όπου η συνθήκη εργασίας της δεν είναι πιο δελεαστική. Παλεύουν να διατηρήσουν την αδελφική τους σχέση (μάλιστα η μία προσφέρει στην άλλη ένα δώρο κάθε εβδομάδα έστω κι αν αυτό δεν χρησιμεύει ή δεν αρέσει... η Κάρυ, ας πούμε, μισεί τα ζαχαρωτά της Άννας όπως θα μάθουμε προς το τέλος κι η Άννα δεν έχει πού να φορέσει το παλτό που της δωρίζει η Κάρυ) εφόσον οι γονείς τους δε ζούνε πια κι οι ίδιες δεν παντρεύτηκαν ποτέ αφού προτίμησαν να φροντίσουν τον μικρότερο αδελφό τους Τζούλιαν </span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: arial;">(Σόλων Τσούνης)</span><span style="font-family: arial;">. Ο τελευταίος έχει εγκαταλείψει την οικογενειακή εστία για να νυμφευθεί τη Λίλλιαν (Μαριάννα Κιμούλη), μια πλούσια νεαρή γυναίκα, τρελά ερωτευμένη μαζί του. Συγκεκριμένα, έχει φύγει με εκείνη στο Σικάγο για να επιχειρήσει στον τομέα των υποδημάτων με χρήματα της ιδίας αλλά στο τέλος αποτυγχάνει. Η περίεργη ισορροπία που οφειλόταν στην ύπαρξη του Τζούλιαν μέσα στην οικία Μπερνιέ έχει διαταραχτεί κι οι δύο αδελφές αισθάνονται κενές. Επικοινωνούν με τον νεαρό άντρα μέσω αλληλογραφίας, εκείνος όμως έχει εξαφανιστεί εδώ και πάνω από δύο εβδομάδες, γεγονός που τις ανησυχεί. Πιο ανάστατη είναι η Κάρυ η οποία τρέφει για το πρόσωπό του μια διαχρονικά υπερβολική αδυναμία. Το ποσό που έχουν συγκεντρώσει εν είδει αποταμίευσης έχει μειωθεί κατά 1000 δολάρια, τα οποία του έχουν αποστείλει για να τον στηρίξουν οικονομικά. Ο Τζούλιαν εντούτοις δε βρίσκεται πλέον στο ξενοδοχείο όπου διέμενε στο Σικάγο προκαλώντας την απορία των αδελφών του. Με αφορμή την επίσκεψη της πεθεράς του (Γεωργία Μαυρογεώργη) στο σπίτι των Μπερνιέ (μιας επίσης πολύ ευκατάστατης αλλά και γοητευτικής γυναίκας που φαίνεται να έχει πληρώσει τον Τζούλιαν για να παντρευτεί την ψυχικά ασταθή κόρη της) οι Άννα και Κάρυ ενημερώνονται πως ο Τζούλιαν και η Λίλλυ έχουν επιστρέψει στη Νέα Ορλεάνη από μέρες ενώ η Λίλλυ δεν έχει καν έρθει σε επαφή με τη μητέρα της αν και έχει ένα χρόνο να τη δει. Η μητέρα της εξάλλου δεν είναι μια υποδειγματική γονέας: τρώει πολύ αργά το βράδυ (γι' αυτό και αρνείται την πρόταση των Μπερνιέ για κοινό δείπνο), κοιμάται σχεδόν ξημερώματα, δεν μπορεί να ξυπνήσει το πρωί, έχει σύντροφο με τον οποίο συζεί εις βάρος της Λίλλιαν κι αυτοχαρακτηρίζεται ως μη κατάλληλη μάνα για το κορίτσι της... Με τις αδερφές του γαμπρού της δεν έχει συχνή επικοινωνία, σχεδόν δεν ξέρει με σιγουριά ποια είναι η Άννα και ποια η Κάρυ. Όπως και να χει όμως, ενδιαφέρεται για τη Λίλλιαν, κάτι που θα αποδείξει και στο τέλος του έργου όταν θα ζητήσει να ειδοποιηθεί για τον ενδεχόμενο χωρισμό της κόρης της από τον Τζούλιαν με σκοπό να έλθει να την πάρει κοντά της.</span></span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: large;">Ο Τζούλιαν επισκέπτεται τις αδελφές του οι οποίες κατενθουσιάζονται με την άφιξή του. Έχει πια γίνει αυτό πάντα που του ζητούσαν: πλούσιος και επιτυχημένος! Φέρνει στο σπίτι ένα σημαντικό χρηματικό ποσό του οποίου η προέλευση είναι θολή. Με τα χρήματα που έχει καταφέρει τόσο γρήγορα και ύποπτα να βγάλει, αγοράζει ακριβά φορέματα στις δύο γυναίκες, ένα σωστό δαχτυλίδι γάμου στην αγαπημένη του, εισιτήρια για ταξίδι στο εξωτερικό πάλι για τις δύο αδερφές (σημειωτέο ότι η Άννα με την Κάρυ πάντα επιθυμούσαν ένα ταξίδι μακριά από την Αμερική και δη στο Παρίσι... και μετά στο Στρασβούργο, στους τάφους των συγγενών της μητέρας τους... Όπως και να χει όμως θα αρκούνταν και σε ένα ταξίδι πιο κοντινό, εντός της χώρας. Δεν είχαν ταξιδέψει ποτέ τους πουθενά). Τα λεφτά που έχει μυστηριωδώς κερδίσει αρκούν και για να ξεχρεωθεί το σπίτι τους που τόσο όμως μισούν, κυρίως η Κάρυ. Δίχως καν μάλιστα να ενημερώσει τις αδερφές του, έχει αποστείλει επιστολές παραίτησης στους εργοδότες τους με στόχο να τις απαλλάξει από την αγγαρεία της καθημερινής εργασίας.</span></p><p><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: large;">Η χρήση του φωτιζόμενου μπαούλου απ' όπου ξεπηδούν όλα τα εντυπωσιακά δώρα που ξενίζουν τις παραλήπτριές τους σε συνδυασμό με τη </span><b style="font-size: x-large;">μεθυστική μελωδία του κομματιού</b> <i><span style="font-size: large;">Les p</span></i></span><span face="Calibri, sans-serif"><span style="font-size: large;"><i>ê</i></span></span><span style="font-family: arial;"><i><span style="font-size: large;">cheurs de perles</span> </i><span style="font-size: x-large;">(</span></span><span style="font-family: arial; font-size: large;">https://www.youtube.com/watch?v=LJKIJpWUNHE - το ίδιο μουσικό θέμα κοσμούσε και το ελληνικό θεατρικό έργο <i>Αθανασία </i>του Χρήστου Δήμα) <b>συνιστούν μοναδικές συλλήψεις</b> στην παράσταση (οι απίθανοι φωτισμοί είναι της <b>Κατερίνας Μαραγκουδάκη</b> ενώ τα σκηνικά όπως και τα κοστούμια έχει <b>ξεχωριστά επιμεληθεί</b> <b>ο Γιάννης Μετζικώφ</b>).</span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: large;">Ο Τζούλιαν δεν μπορεί πια να ζει ως παράσιτο απομυζώντας τις αδελφές του. Μια από δεκαετίας αγαπημένη του, η Σάρλοτ που είναι παντρεμένη με ένα σατανικό και βίαιο δικηγόρο, θα του φανερώσει μια σοβαρή πληροφορία που αφορά την αγοραπωλησία ενός μεγάλου και πολύτιμου ακινήτου. Εκείνος, προσκολλημένος στο πρόσωπό της, σχεδιάζει όχι απλά να της αποδώσει το κατά 50% μερίδιό της από τη μεταβίβαση αλλά να την πάρει και μαζί στη Νέα Υόρκη όπου θα μεταβεί με τη γυναίκα του. Η τελευταία όμως από ζήλια μα πιο πολύ από ανασφάλεια αλλά και έλλειψη ψυχικής υγείας (συμβουλεύεται μια επί πληρωμή τοξικομανή οραματίστρια για τις κινήσεις της) προκαλεί, ίσως και άθελά της, την καταστροφή του Τζούλιαν. </span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: large;">Για μια ακόμη φορά το θέατρο θέτει στο στόχαστρό του τις νοσηρές σχέσεις αλληλεξάρτησης που αναπτύσσονται εντός των οικογενειών αλλά και το πού οδηγεί η έλλειψη συναισθηματικής κάλυψης των παιδιών (ακούμε πως οι Μπερνιέ είχαν "κακή" μάνα - μια κακία που απόρρεε από τη σκληρή ζωή που πέρναγε). Η Κάρυ, ερωτευμένη με τον Τζούλιαν (τι εννοεί άραγε το τίτλος του έργου; Αναφέρεται στα παιχνίδια των κοριτσιών κάποτε ή μήπως στις ανίερες ορέξεις της Κάρυ σε σχέση με τον Τζούλιαν;), η Άννα πιο λογική και προσγειωμένη που κάνει να φύγει μόνη με τη βαλίτσα της αλλά τελικά παραμένει (όπως ομολογεί, πάντα την κρατούσε όρθια η προσμονή της ανατροφής των παιδιών του Τζούλιαν), ο μοναχογιός που πρέπει σαν άντρας που είναι να αποδείξει ότι είναι ικανός να βγάλει λεφτά και να κερδίσει επιτέλους το σεβασμό των θηλυκών, η Λίλλυ που δικαίως μισεί το χρήμα, είναι κτητική, ψάχνει διαρκώς από κάπου να πιαστεί και ανέχεται τον ανταγωνισμό των κουνιάδων της (''τρελή πουτάνα'' την αποκαλεί η Κάρυ), η μητέρα της που εγωιστικά προτάσσει τα προσωπικά της θέλω τακτοποιώντας τη ζωή της θρησκόληπτης κόρης της με αντάλλαγμα τα χρήματα.</span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: large;">Και οι τέσσερις ηθοποιοί <b>συγκλονίζουν</b> με τις ερμηνείες τους.</span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: large;">Η Τζούλη Σούμα όσο και η Θεοδώρα Σιάρκου <b>είναι κάτι πολύ περισσότερο από πειστικές</b> στους ρόλους των δραματικών προσώπων Άννα και Κάρυ. Υποδύονται <b>άρτια</b> τις δύο ''γεροντοκόρες'' που δεν ξέρουν τι θα πει γάμος, που δουλεύουν αναγκαστικά για να επιβιώσουν, που δεν είναι πια όμορφες ούτε έχει νόημα να είναι κοκέτες, που ζουν μέσα από τη ζωή του Τζούλιαν αλλά και που ακόμη ονειρεύονται έναν πιο χαρούμενο βίο. <b>Ανατριχιαστική</b> <b>είναι η Σιάρκου</b> όταν στο φινάλε της παράστασης απολαμβάνει την αρρωστημένη ηδονή του να έχει και πάλι δίπλα της τον Τζούλιαν μην υπολογίζοντας την περιττή Λίλλιαν ενώ νωρίτερα η Σούμα γυρνώντας μας στο μακρινό παρελθόν της οικογένειας <b>εκπλήσσει το κοινό</b> με την ανάγλυφη περιγραφή των αναμνήσεων που δε σβήνουν ποτέ κι εξακολουθούν να πληγώνουν. </span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: large;"><b>Ο Σόλων Τσούνης, σχεδόν ταυτίζεται</b> με τον ρόλο του Τζούλιαν και την απαξία του εύκολου χρήματος που δε βγαίνει σε καλό. Η δε εξωτερική του εμφάνιση (ξανθά μαλλιά και ανοιχτόχρωμα μάτια) παραπέμπουν σημαντικά σε Αμερικάνο. <b>Η Μαριάννα Κιμούλη φέρνει εις πέρας απαιτητικές </b><b>σκηνές</b> τόσο με τη μητέρα της όσο και με την Κάρυ που της επιτίθεται με έντονη κίνηση (τη βλέπουμε όρθια πάνω στο τραπέζι) αλλά και περιφερόμενη μόνο με το νυχτικό της κι έπειτα με ένα κατακόκκινο φόρεμα, ενδεικτικά στοιχεία της αλλοφροσύνης της. <b>Η Γεωργία Μαυρογεώργη υποκρίνεται άψογα </b>την αρχοντική αριστοκράτισσα που όσο κι αν αγαπά τον Χένρι (τον πατριό της Λίλλιαν) θα είναι παρούσα στις δυσκολίες της κόρης της για να τη στηρίξει με το δικό της τρόπο.</span></p><p style="background-color: #f2f2f2; box-sizing: border-box; color: #191919; font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 16px; line-height: 1.5em; margin: 0px 0px 20px; outline: 0px;">Μετάφραση-σκηνοθεσία: <span style="box-sizing: border-box; font-weight: 700; outline: 0px;">Αλέξανδρος Κοέν</span><br style="box-sizing: border-box; outline: 0px;" />Σκηνικά-κοστούμια: <span style="box-sizing: border-box; font-weight: 700; outline: 0px;">Γιάννης Μετζικώφ</span><br style="box-sizing: border-box; outline: 0px;" />Φωτισμοί: <span style="box-sizing: border-box; font-weight: 700; outline: 0px;">Κατερίνα Μαραγκουδάκη</span><br style="box-sizing: border-box; outline: 0px;" />Βοηθός σκηνοθέτη: <span style="box-sizing: border-box; font-weight: 700; outline: 0px;">Χριστιάννα Μαργιόλη</span><br style="box-sizing: border-box; outline: 0px;" />Φωτογραφίες:<span style="box-sizing: border-box; font-weight: 700; outline: 0px;"> Κωνσταντίνος Λέπουρης</span><br style="box-sizing: border-box; outline: 0px;" />Καλλιτεχνική επιμέλεια φωτογραφιών: <span style="box-sizing: border-box; font-weight: 700; outline: 0px;">Μάριαμ Νίκου</span><br style="box-sizing: border-box; outline: 0px;" />Παραγωγή: <span style="box-sizing: border-box; font-weight: 700; outline: 0px;">Βάσια Παναγοπούλου</span></p><p style="background-color: #f2f2f2; box-sizing: border-box; color: #191919; font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 16px; line-height: 1.5em; margin: 0px 0px 20px; outline: 0px;"><span style="box-sizing: border-box; outline: 0px; text-decoration-line: underline;">Πρωταγωνιστούν (με αλφαβητική σειρά):</span></p><p style="background-color: #f2f2f2; box-sizing: border-box; color: #191919; font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 16px; line-height: 1.5em; margin: 0px 0px 20px; outline: 0px;"><span style="box-sizing: border-box; font-weight: 700; outline: 0px;">Μαριάννα Κιμούλη, Γεωργία Μαυρογεώργη, Θεοδώρα Σιάρκου, Τζούλη Σούμα, Σόλων Τσούνης</span></p><p style="background-color: #f2f2f2; box-sizing: border-box; color: #191919; font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 16px; line-height: 1.5em; margin: 0px; outline: 0px;">Διάρκεια:<span style="box-sizing: border-box; font-weight: 700; outline: 0px;"> 85 λεπτά</span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: large;"><br /></span></p>Μαρίνα Αποστόλου, MA Θεατρικών Σπουδώνhttp://www.blogger.com/profile/09321946237950897107noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-723566858573367945.post-59138250405659222832022-03-08T14:22:00.003-08:002022-03-08T22:11:34.884-08:00<p><span style="font-size: large;"><b><i></i></b></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><b><i><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhpMsvwL__3fe_GTTnAWq1Ctb4Y_JdvPmLD2INnNCY7mGY7JEfd8QQRDkP1dblR2pkUDDuPRKltCVvkenjVhaffoTIlUDq9xSZNvFW-3K70f_g0pBNHlq-KDmY3k1hQ9aLBCfRS7s0eaWNkWbMgY7p-9gGdR1ezDoamPRznY7VVJZ7daQnNDoMPzuJG=s750" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="422" data-original-width="750" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhpMsvwL__3fe_GTTnAWq1Ctb4Y_JdvPmLD2INnNCY7mGY7JEfd8QQRDkP1dblR2pkUDDuPRKltCVvkenjVhaffoTIlUDq9xSZNvFW-3K70f_g0pBNHlq-KDmY3k1hQ9aLBCfRS7s0eaWNkWbMgY7p-9gGdR1ezDoamPRznY7VVJZ7daQnNDoMPzuJG=s320" width="320" /></a></i></b></span></div><span style="font-size: large;"><b><i><br />Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΟΛΠΕΡΤ</i></b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">του Νταβίντ Γκήζελμαν</span></p><p><span style="font-size: large;">ΘΕΑΤΡΟ "ΑΡΓΩ"</span></p><p><span style="font-size: large;">Ελευσινίων 13-15</span></p><p><span style="font-size: large;">Μεταξουργείο</span></p><p><span style="font-size: medium;">Δευτέρα, 7 Μαρτίου 2022</span></p><p><span style="font-size: medium;">9 μ.μ.</span></p><p><span style="font-size: medium;"><b>Σκηνοθεσία: Αγνή Χιώτη</b></span></p><p><span style="font-size: medium;">Δραματολογική ανάλυση & κριτική παράστασης</span></p><p><span style="font-size: medium;">της Μαρίνας Αποστόλου</span></p><p><span style="font-size: medium;"><b>"Ό,τι φαίνεται φυσιολογικό κρύβει μέσα του κάτι το αφύσικο... όπως το φλυτζάνι του καφέ με το γάλα να πέφτει μέσα του και να ανοίγει σαν μανιτάρι"</b></span></p><p><span style="font-size: medium;">Πρεμιέρα έκανε τη Δευτέρα 7 Μαρτίου 2022 στο θέατρο ''ΑΡΓΩ'' στις 9 το βράδυ η παράσταση <i>Ο κύριος Κόλπερτ</i> του Γερμανού συγγραφέα Νταβίντ Γκήζελμαν σε μετάφραση του Αλέξανδρου Κοέν και σκηνοθεσία της Αγνής Χιώτη (με βοηθό την Ελένη Τσακιλτζή).</span></p><p><span style="font-size: medium;">Μια εσωτερική πόρτα διαμερίσματος, ένα τραπέζι με καρέκλες, ένα τηλέφωνο στον τοίχο με μακρύ καλώδιο, ένα μπαρ, ένα μπαούλο κι ένα ξεσκονόπανο... Ένα ζευγάρι μάς συστήνεται ενώ φιλιέται και λικνίζεται χωρίς να μιλάει υπό τους ήχους γερμανικής μουσικής και φωτορυθμικών που προμηνύουν αν όχι βία, σίγουρα ένταση. Η γυναίκα ντυμένη με ένα κατακόκκινο εντυπωσιακό (όπως θα ακούσουμε στη συνέχεια) φόρεμα.</span></p><p><span style="font-size: medium;">Ύστερα, εισέρχεται ένας διανομέας φαγητού ενώ ακριβώς μετά ένα ακόμα ζευγάρι με τον άνδρα να σηκώνει χέρι πάνω στη γυναίκα καθώς η μουσική παίζει σχεδόν εκκωφαντικά. <b>Άριστη πραγματικά η σκηνοθετική σύλληψη παρουσίασης των δραματικών προσώπων του έργου.</b></span></p><p><span style="font-size: medium;">Το πρώτο ζευγάρι - ο Ραλφ και η Σάρα - μόνο του. Γελάει. Ο άνδρας ξεσκονίζει ενώ συνομιλεί με τη σύντροφό του για όπλα και εκφοβισμό με αφορμή μια ταινία που είδαν μαζί. Έχουν προσκαλέσει σπίτι τους ένα άλλο ζευγάρι, τον Μπάστιαν με την Έντιτ. Οι δύο γυναίκες είναι συνάδελφοι, δηλαδή γνωρίζονται από τον κοινό χώρο της εργασίας τους. Ο άνδρας του προσκεκλημένου ζευγαριού χαρακτηρίζεται πριν την έλευσή τους ως "γελοίος'' προϊδεάζοντας τους θεατές για την κακή μεταχείριση που θα δεχθεί.</span></p><p><span style="font-size: medium;">Οι οικοδεσπότες μιλούν με πάθος για την ταινία δράσης και μυστηρίου που έχουν παρακολουθήσει. Δείχνουν εμφανώς πόσο θέλουν να μιμηθούν τους δρώντες της που κρατούν όπλα και σκοτώνουν πολύ κόσμο ενώ το ενδιαφέρον τους στρέφεται στο μπαούλο και στο ενδεχόμενο κλείδωμά του για να δημιουργηθεί ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα στη διάρκεια της βραδιάς. </span></p><p><span style="font-size: medium;">Το φιλικό ζευγάρι εισέρχεται στο σαλόνι και αφουγκράζεται το μαύρο χιούμορ του Ραλφ και της Σάρα περί πτώματος μέσα στο σπίτι. Το εκλαμβάνουν χαλαρά και δηλώνουν πως δεν πίνουν αλκοόλ παρά μόνο χυμούς οι οποίοι και τους προσφέρονται <b>(ευφάνταστα τα props δηλαδή τα σκηνικά αντικείμενα της παράστασης των οποίων την επιμέλεια ανέλαβε η Μαρία Φιλίππου)</b>. Αντίθετα, οι οικοδεσπότες πίνουν αρκετά. "Μπεκρουλιάστε'' ακούμε να λέγεται στην παράσταση, μια προστακτική ωμή που όσο παράγει γέλιο άλλο τόσο αυξάνει την ανησυχία καθώς το αλκοόλ σε μεγάλη ποσότητα κάνει τους πότες να χάνουν τον έλεγχο. Οι οικοδεσπότες δεν γνωρίζουν ούτε από μαγειρική. Για να κεράσουν τους φιλοξενούμενούς τους, προτείνουν παραγγελία κινέζικου ή ιταλικού φαγητού καταλήγοντας στην επιλογή της πίτσας. Ακολουθεί μια χαρακτηριστική κωμική σκηνή με την τηλεφωνική παραγγελία στην πιτσαρία όπου είναι τακτικοί πελάτες. Η παραγγελία είναι εξαιρετικά πολύπλοκη και με ιδιαιτερότητες στις προτιμήσεις, όπως και οι τέσσερις άνθρωποι που σχετίζονται με αυτή. </span></p><p><span style="font-size: medium;">Το μαύρο χιούμορ επανέρχεται με την εισαγωγή του ονόματος του κυρίου Κόλπερτ που εργάζεται στη διοίκηση και αποτελεί τον ''πρώτο φόνο'' των Ραλφ και Σάρα. Μάλιστα, ήταν ένας άνδρας με σημαντικές σεξουαλικές επιδόσεις, όπως κυνικά και μεταξύ σοβαρού και αστείου αναφέρει η Έντιτ. </span></p><p><span style="font-size: medium;">Οι σκηνές του έργου χωρίζονται πρώτα με ησυχία και μετά με μουσική, <b>επίσης εύστοχο σκηνοθετικό στοιχείο που καλλιεργεί στους θεατές το συναίσθημα της απορίας αναμεμειγμένης με φόβο. </b></span></p><p><span style="font-size: medium;">Ο Μπάστιαν είναι διαβητικός, κάνει ένεση ινσουλίνης. Είναι αδύναμος, τρόπον τινά, και εξαρτώμενος από την ουσία αυτή που ρυθμίζει την ισορροπία στον οργανισμό του (αναρωτιέται κανείς αν αυτή η οργανική δυσλειτουργία ευθύνεται και για την οξύθυμη συμπεριφορά του που δεν αργεί να εκδηλωθεί). Είναι αρχιτέκτονας στο επάγγελμα, ''χτίστης'' ενώ ο Ραλφ μελετάει τη θεωρία του χάους. Όλα διέπονται από μία τάξη... όχι όμως όλα. Και πιθανόν η τάξη αυτή όταν διασαλεύεται να αποκαθίσταται μέσω της βίας και του παραλογισμού, όπως συμβαίνει στην περίπτωση των πολέμων.</span></p><p><span style="font-size: medium;">Ο Ραλφ αποδομεί τη ''Μόνα Λίζα'' με εξισώσεις ενώ η Έντιτ δηλώνει πως απεχθάνεται τα παζλ. Δεν ισχύει όμως το ίδιο με έναν ερευνητή του χάους, απαντάει ο Ραλφ με ένα διφορούμενο στυλ... Ο Μπάστιαν θυμώνει πολύ διότι θεωρεί πως ο Ραλφ είναι προσβλητικός απέναντι στη σύζυγό του. Νωρίτερα, έχουν κουβεντιάσει για την απόλυτη επαγγελματική εξειδίκευση, γνώρισμα του σύγχρονου δυτικού κόσμου, υπονοώντας τον μονολιθικό και απρόσωπο άνθρωπο που τείνει να στερηθεί ουσιαστικού περιεχομένου (το παράδειγμα που σχολιάζουν είναι ο ''φυσικός ημιαγωγών'').</span></p><p><span style="font-size: medium;">Ο Ραλφ και η Σάρα δεν είναι παντρεμένοι, πληροφορία που επαναλαμβάνεται στη διάρκεια του έργου ίσως επειδή ο συγγραφέας θέλει να τονίσει την ελεύθερη, χωρίς δεσμεύσεις, ανυπότακτη σχέση τους. Ακούγεται ένας ήχος. Δεν είναι ο διανομέας του φαγητού (ο οποίος αργεί αισθητά). Η Έντιτ, εύπιστη, θεωρεί ότι όντως κάποιος κρύβεται μέσα στο μπαούλο ενώ η ίδια υπογραμμίζει ότι ένα όπλο στον χώρο εργασίας θα ήταν χρήσιμο.</span></p><p><span style="font-size: medium;">Ο Ραλφ, αναλυτικός όπως κάθε θεωρητικός επιστήμονας, εξηγεί το φαινόμενο της ρίψης του γάλατος στον καφέ σε συνάρτηση με τη θεωρία του χάους. Τότε είναι που η παραγγελία καταφθάνει, λαθεμένη στο σύνολό της (πλην των επιδορπίων) δίνοντας ερέθισμα στους τέσσερις συνδαιτημόνες να διαπληκτιστούν. Ο διανομέας προσπαθεί να επικοινωνήσει με το κατάστημα για να λυθεί η παρεξήγηση με κλήση όμως από την ίδια την πιτσαρία ώστε να μην χρεωθεί ο πελάτης (δηλαδή οι Ραλφ και Σάρα). Στην κλήση όμως που δέχονται πίσω την πρώτη φορά δεν είναι ο Λουίτζι, ο υπεύθυνος του εστιατορίου, αλλά η κυρία Κόλπερτ που αναζητά τον σύζυγό της!</span></p><p><span style="font-size: medium;">Οι ηθοποιοί κινούνται πάνω στη σκηνή συνεχώς, πέφτουν στο πάτωμα, παλεύουν, συνέρχονται. Ο Μπάστιαν συγχύζεται, ζητά λίγο γλυκό για να ηρεμήσει ενώ και οι υπόλοιποι ''απολαμβάνουν'' τις πάστες (ειδικά ο Ραλφ που η πάστα του 'ρχεται στο μάτι...) Η κίνηση επί σκηνής είναι συνεχής, ζωηρή, ρεαλιστική. Ζωγραφίζεται με άγρια χρώματα και στηρίζονται σε αυτή η πλοκή και εξέλιξη του έργου (<b>η εξαιρετική της επιμέλεια είναι έργο της Μαρίας Δελετζέ)</b>. Ο Μπάστιαν, εξοργισμένος, δένει με το καλώδιο του τηλεφώνου τον Ραλφ και κατόπιν τη Σάρα. Χτυπά τη γυναίκα του στο πάτωμα και την ματώνει, γεγονός που η Έντιτ δε λησμονεί και λαχταρά να εκδικηθεί στο τέλος. Αιτία της βάναυσης συμπεριφοράς του οι ισχυρισμοί της Σάρα ότι η Έντιτ είναι ερωμένη του Κόλπερτ!</span></p><p><span style="font-size: medium;">Το παρανοϊκό παιχνίδι έχει αποκτήσει πλέον νόημα. Η Σάρα μιλά για ρουτίνα και ανία, θηρεύει τη διασκέδαση έστω και μέσα από αυτό το κανάλι. Ο Μπάστιαν και η Έντιτ έχουν πέσει στην παγίδα τους, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους. Γιατί δεν έφυγαν από την πρώτη στιγμή όταν είδαν πως το κλίμα της επίσκεψης είναι νοσηρό; Γιατί επέλεξαν να μείνουν και να συγκρουστούν; (γλαφυρός ο συνειρμός με τα δύο αντίστοιχα ζευγάρια στο έργο του Έντουαρντ Άλμπι <i>Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;</i>)</span></p><p><span style="font-size: medium;">Ο μόνος αθώος είναι ο διανομέας που επανέρχεται με τη σωστή αυτή τη φορά παραγγελία μα δε θα ξαναβγεί από το διαβολικό διαμέρισμα ζωντανός... Ενσαρκώνει όλα εκείνα τα άτομα που χωρίς να φταίνε πληρώνουν το αρρωστημένο μυαλό όσων επιθυμούν να παίξουν, να ξεφύγουν, να κερδίσουν, να επιβληθούν, να συμπαρασύρουν τους άλλους, να αποτελματωθούν ακόμα χειρότερα.</span></p><p><span style="font-size: medium;">Οι δραματικοί χαρακτήρες μασούν τις πίτσες τους βουλιμικά, μηχανικά, χωρίς να απολαμβάνουν τις τόσο σύνθετες παραγγελίες τους που χρειάστηκαν λίγο χρόνο να διακρίνουν και διανείμουν μεταξύ τους (άλλη μια έξυπνη σκηνή που καταμαρτυρεί τη χωρίς ουσιώδη λόγο μπερδεμένη ζωή του σημερινού ανθρώπου). Ο τρόπος επικοινωνίας χωλαίνει, έχει ξεπέσει σε κακόγουστες (και όχι μόνο) φάρσες, σε παιχνίδια ενηλίκων που οδηγούν σε γελοιοποίηση μα και αποκαλύψεις, σε ανέκδοτα που καλό είναι να μην ολοκληρώνονται γιατί αλλιώς χάνουν την αξία τους ενώ βασικές πληροφορίες της καθημερινής ζωής είναι γραμμένες στο τραπέζι και ανακαλούνται μέσω της ανάγνωσής τους από την επιφάνεια αυτή... </span></p><p><span style="font-size: large;">Πού είναι άραγε ο κύριος Κόλπερτ; Ζει ή είναι δολοφονημένος; Κι αν ναι, κρύβεται στο περιβόητο μπαούλο ή κάπου αλλού; Η Έντιτ είναι όντως αυτή η γλυκιά, φιλήσυχη σύζυγος του Μπάστιαν που συναντάμε στην έναρξη του έργου; Ποια απωθημένα θα τη μεταμορφώσουν και με ποιον θα συνταχθεί; Με τον Μπάστιαν ή με το αντίπαλο ζευγάρι; </span></p><p><span style="font-size: large;">Η λύτρωση μέσα από το αίμα, η ευταξία μέσα από την αναρχία, η λογική κι ο εξαγνισμός μέσα από την τρέλα και τη διαστροφή, η πίστη των πιο αμαρτωλών στον Θεό (βλέπουμε σταυροκόπημα όταν ακούγονται οι καμπάνες της εκκλησίας), η απελευθέρωση μέσα από την απογύμνωση, η αναζήτηση του νοήματος της ζωής, η επικράτηση του ισχυρότερου, η λήψη σοβαρών αποφάσεων μέσα σε λίγα λεπτά, η διαύγεια παρά το θολό τοπίο... όλες αυτές τις έννοιες, προβλήματα, ζητούμενα, αλήθειες κατάφερε να χωρέσει ο Γκήζελμαν στην τόσο πρωτότυπη κωμωδία του.</span></p><p><span style="font-size: large;">Η ανάστατη κατάσταση στην οποία περιέρχεται το σκηνικό στο τέλος της παράστασης (ρούχα, πίτσες, γλυκά και μπύρες στο πάτωμα) <b>καταδεικνύει όχι απλά τις ολοζώντανες ερμηνείες των πέντε ηθοποιών που υποδύθηκαν τους δρώντες αλλά και όλο το επιτυχημένο δέσιμο των συντελεστών που συνεργάστηκαν για αυτό το όμορφο αποτέλεσμα που απολαύσαμε στην πρεμιέρα. Και οι πέντε ηθοποιοί ήταν πολύ σωστοί, μετρημένοι υποκριτικά ανάλογα με το ύφος του κειμένου αλλά και συγκινητικοί.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Η παράσταση παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9.00 μ.μ. στο θέατρο ''ΑΡΓΩ''.</span></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #222222; font-family: Verdana, BlinkMacSystemFont, -apple-system, "Segoe UI", Roboto, Oxygen, Ubuntu, Cantarell, "Open Sans", "Helvetica Neue", sans-serif; font-size: 15px; margin-bottom: 26px; margin-top: 0px; overflow-wrap: break-word;"><br /></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #222222; font-family: Verdana, BlinkMacSystemFont, -apple-system, "Segoe UI", Roboto, Oxygen, Ubuntu, Cantarell, "Open Sans", "Helvetica Neue", sans-serif; font-size: 15px; margin-bottom: 26px; margin-top: 0px; overflow-wrap: break-word;">ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #222222; font-family: Verdana, BlinkMacSystemFont, -apple-system, "Segoe UI", Roboto, Oxygen, Ubuntu, Cantarell, "Open Sans", "Helvetica Neue", sans-serif; font-size: 15px; margin-bottom: 26px; margin-top: 0px; overflow-wrap: break-word;">Μετάφραση: Αλέξανδρος Κοέν<br style="box-sizing: border-box;" />Σκηνοθεσία: Αγνή Χιώτη<br style="box-sizing: border-box;" />Σχεδιασμός φωτισμών: Κατερίνα Μαραγκουδάκη<br style="box-sizing: border-box;" />Σκηνογράφος: Μαρία Φιλίππου<br style="box-sizing: border-box;" />Ενδυματολογική επιμέλεια: Νικόλ Παναγιώτου<br style="box-sizing: border-box;" />Ενδυματολόγος: Στεφανία Λυμπεροπούλου<br style="box-sizing: border-box;" />Μουσική επιμέλεια: Αναστασία Μανιάτη<br style="box-sizing: border-box;" />Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελένη Τσακιλτζή<br style="box-sizing: border-box;" />Art Designer: Ιάσωνας Καστόρης<br style="box-sizing: border-box;" />Οργάνωση Παραγωγής Κέφαλος<br style="box-sizing: border-box;" />Εκτέλεση παραγωγής RepenteArts<br style="box-sizing: border-box;" />Επικοινωνία: Αγλαΐα Παγώνα</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #222222; font-family: Verdana, BlinkMacSystemFont, -apple-system, "Segoe UI", Roboto, Oxygen, Ubuntu, Cantarell, "Open Sans", "Helvetica Neue", sans-serif; font-size: 15px; margin-bottom: 26px; margin-top: 0px; overflow-wrap: break-word;">Ερμηνεύουν<br style="box-sizing: border-box;" />Καλή Δάβρη<br style="box-sizing: border-box;" />Κυριάκος Μαρκάτος<br style="box-sizing: border-box;" />Ευγενία Παναγοπούλου<br style="box-sizing: border-box;" />Θεόφιλος Μανόλογλου<br style="box-sizing: border-box;" />Σταμάτης Μπάκνης</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #222222; font-family: Verdana, BlinkMacSystemFont, -apple-system, "Segoe UI", Roboto, Oxygen, Ubuntu, Cantarell, "Open Sans", "Helvetica Neue", sans-serif; font-size: 15px; margin-bottom: 26px; margin-top: 0px; overflow-wrap: break-word;">Info: https://argotheater.gr/o-kyrios-kolpert/ </p>Μαρίνα Αποστόλου, MA Θεατρικών Σπουδώνhttp://www.blogger.com/profile/09321946237950897107noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-723566858573367945.post-86309785053226828062022-02-28T11:36:00.004-08:002022-03-01T07:00:44.619-08:00<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgFCMJQJS6tROHaAYDHHEjgyqlhD3mAmVSfZ1m4xrGAJQos5w5kZ0laUPvCYIjzPAiBv4lRNcNFzDTslavwbQevpiqMZ71nkYD4Rvvd5en83qZ6014Nc4nIRdSnKl4QbWjBU5GOlFv0TRZ6Eb1kigZa7TMf6O-BeVQRhqabf9YXEO-LmHk8sUh8Y5sh=s638" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="399" data-original-width="638" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgFCMJQJS6tROHaAYDHHEjgyqlhD3mAmVSfZ1m4xrGAJQos5w5kZ0laUPvCYIjzPAiBv4lRNcNFzDTslavwbQevpiqMZ71nkYD4Rvvd5en83qZ6014Nc4nIRdSnKl4QbWjBU5GOlFv0TRZ6Eb1kigZa7TMf6O-BeVQRhqabf9YXEO-LmHk8sUh8Y5sh=s320" width="320" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 22pt; line-height: 107%;">ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ </span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">της Νίνα Ρέιν<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><o:p></o:p></i></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Σκηνοθεσία: Φάνια Νταλιάνη<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Θέατρο Μοντέρνοι Καιροί<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">Δαμοκλέους 8, Γκάζι<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Σάββατο, 26/02/2022<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Ώρα 9 μ.μ.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Δραματολογική ανάλυση & κριτική
παράστασης<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">της Μαρίνας Αποστόλου<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">ΘΑΡΡΟΣ Η’ ΑΛΗΘΕΙΑ;<o:p></o:p></span></b></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18.6667px;"><b>Αγώνας πινγκ-πονγκ ή μποξ;</b></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Με το ζήτημα
της «συναίνεσης» επέλεξε να ασχοληθεί στο ομώνυμο θεατρικό έργο της η Νίνα Ρέιν
και τις προεκτάσεις που αυτή λαμβάνει μέσα από τα θύματα, τους θύτες, τα
ανθρώπινα δικαιώματα και τη διεκδίκηση αυτών (ανάλογα βέβαια με την κοινωνική
θέση του κάθε ατόμου), την απιστία, τον πόνο και την οργή που αυτή προκαλεί,
την αξία της ειλικρινούς μεταμέλειας αλλά και την αντεκδίκηση ως μορφή άμυνας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Γραμμένο μόλις
το 2017, το έργο της Ρέιν ανεβαίνει για πρώτη φορά σε αθηναϊκή σκηνή (έχει
ανέβει άλλη μια φορά το 2019 στα Χανιά) και γίνεται κατά κάποιο τρόπο η φωνή
του κινήματος «</span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Metoo</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">» που ξέσπασε και φούντωσε το 2021 στην Ελλάδα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Επτά
ηθοποιοί επί σκηνής, τρία ζευγάρια που θα αναμειχθούν, θα διαπληκτιστούν, θα
αναμετρηθούν, θα φιλοσοφήσουν και θα φθάσουν σε λυτρωτικές λύσεις αφού πρώτα
κατακερματιστούν. Μια νεαρή γυναίκα θύμα βιασμού εις διπλούν, προερχόμενη από
την εργατική τάξη της Αγγλίας, σχεδόν ανυπεράσπιστη, αγωνιζόμενη να δικαιωθεί.
Αδικία, κυνισμός, σκληρότητα, απόκρυψη της αλήθειας, αγανάκτηση, θυμός,
ανταγωνιστικές συζυγικές σχέσεις, φιλοδοξίες, μητρότητα, πατρότητα, λυκοφιλία,
προδοσία, διαζύγιο, συγχώρεση, επανεκκίνηση. Ένα κείμενο που θίγει ταυτόχρονα
όλα αυτά τα συναισθήματα, τις καταστάσεις της τραχείας πραγματικότητας, τις διαπροσωπικές σχέσεις που δοκιμάζονται, την ανθρώπινη αδυναμία, εν γένει τον δαιδαλώδη κόσμο των
ενηλίκων. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Δύο έγγαμα
ζευγάρια: ο Έντι, δικηγόρος στο επάγγελμα και η Κίτυ, υπάλληλος σε εκδοτικό
οίκο. Ο Τζέικ, επίσης δικηγόρος και η Ρέιτσελ συνάδελφός του. Ο Τιμ, νομικός κι
αυτός και συγκεκριμένα δημόσιος κατήγορος στις δίκες και η Ζάρα, ηθοποιός που
πρόκειται να πρωταγωνιστήσει σε τηλεοπτική σειρά με τον υπονομευτικό για το
δικηγορικό κλάδο τίτλο (σχόλιο προφανώς της Ρέιν): «Πετάξτε τις περούκες» -
σημειωτέο ότι οι νομικοί στην Αγγλία φορούν περούκα κατά τη διάρκεια της δίκης.
Η νεαρή ηθοποιός επιθυμεί να μάθει σχετικές πληροφορίες από τους φίλους της που
εξασκούν το επάγγελμα με σκοπό να ερμηνεύσει καλύτερα τον ρόλο της - τον οποίο τελικά δεν αναλαμβάνει. Η Ζάρα επιθυμεί τον Τιμ ο οποίος με τη σειρά του ορέγεται ερωτικά την
Κίτυ ενόσω (η Ζάρα πάντα) πολιορκείται ανοιχτά από τον Έντι!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Και οι τρεις
δικηγόροι της παρέας καταπιάνονται με το ποινικό δίκαιο-ως επί το πλείστο με
φόνους και βιασμούς. Σοκάρει, θα μπορούσαμε να πούμε, η μετάφραση του έργου
στην εναρκτήρια σκηνή (πιθανόν εσκεμμένη η απόδοση του Κώστα Νταλιάνη) που
μπερδεύει τον θεατή κάνοντάς τον να πιστεύει πρόσκαιρα ότι τα δραματικά πρόσωπα
είναι επαγγελματίες εγκληματίες (δολοφόνοι και βιαστές). Ακούμε να λένε: «κάνω
φόνους… κάνω βιασμούς…». Ή μήπως αυτός που υπερασπίζεται ένα φονιά, ένα βιαστή
ή έναν παιδόφιλο δεν είναι επίσης εγκληματίας συνειδητά;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Η Κίτυ και
ο Έντι, γονείς ενός μωρού παιδιού, μόλις έχουν μετακομίσει στο νέο τους σπίτι.
Δεν έχουν ακόμα ξεπακετάρει ούτε έχουν συμφωνήσει από κοινού (να τη η
«συναίνεση» σε μικρή κλίμακα εδώ) για το πού ακριβώς θα τοποθετήσουν τον καναπέ
μέσα στο σαλόνι. Ωστόσο, αυτό δεν τους εμποδίζει να δεχτούν την επίσκεψη του
φιλικού τους ζευγαριού, των Τζέικ και Ρέιτσελ, γονείς επίσης δύο αγοριών. Η
Κίτυ έχει περάσει επιλόχεια κατάθλιψη, γνωρίζει την από πενταετίας απιστία του
συζύγου της για την οποία όμως δεν έχει δεχθεί συγγνώμη από τη μεριά του,
πράγμα που μετράει σημαντικά για την ίδια. Είναι κουρασμένη από την αϋπνία λόγω
της φροντίδας που παρέχει στο παιδί της (κάποια στιγμή μάλιστα το ξεχνάει στο
σούπερ μάρκετ…) ενώ σε καμιά περίπτωση δεν επιθυμεί την απόκτηση δεύτερου παιδιού.
Μάλιστα, θα αποφασίσει να προβεί σε διακοπή εγκυμοσύνης, γεγονός που το
πληροφορούμαστε στη συνέχεια. Και εκεί τίθεται το θέμα της συναίνεσης: το σώμα
της τής ανήκει απόλυτα ή έπρεπε να έχει τη συγκατάθεση του Έντι εφόσον έγκυος έμεινε
από εκείνον;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Κρίση όμως
διέρχεται και το φιλικό τους ζευγάρι το οποίο μένει σε διάσταση λόγω απιστιών
του Τζέικ. Η Ρέιτσελ για να τον εκδικηθεί προσφέρει στοματικό έρωτα σε άλλον
άνδρα, πράγμα που μαθαίνει ύστερα ο Τζέικ. Στο τέλος όμως συμφιλιώνονται (αφού έχουν
έρθει σε κατάσταση «ισοπαλίας») και παλεύουν να στηρίξουν τον γάμο του άλλου
ζευγαριού που φθάνει στα πρόθυρα του διαζυγίου όταν η Κίτυ συνάπτει σχέση από
έρωτα με τον υποτιθέμενο φίλο του άνδρα της, τον Τιμ. Ο Έντι παθαίνει υστερία,
δεν πιστεύει πως χάνει τη γυναίκα του και κυρίως δε συναινεί να μεγαλώσει ο
γιος του με πατριό το «χάμστερ» όπως ακούμε να προσφωνεί τον Τιμ, ο οποίος είχε προηγουμένως προσελκύσει στο σπίτι του την Κίτυ για να της δείξει το «φάντασμα», δηλαδή μια
φοβία του που μάλλον γεννήθηκε από τη μακρόχρονη μοναξιά του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Στο κέντρο
όλων αυτών των διαφωνιών, κρίσεων, πανικού, διάλυσης και επανένωσης των δύο
ζευγαριών που τελικά θα γίνουν τρία καθώς η Ζάρα θα τα φτιάξει με τον Τιμ ο
οποίος χωρίζει τελικά από την Κίτυ, συναντάμε ένα θύμα βιασμού. Μια νεαρή
κοπέλα με κατακόκκινα σαν φωτιά μαλλιά. Ένα χρώμα που παραπέμπει στο αίμα, στη
βία, στην οργή, στον αποτροπιασμό. Μιλώντας με τον δημόσιο κατήγορο (τον Τιμ)
συνειδητοποιεί πως δεν είναι αυτός που θα την υπερασπιστεί ενώ στο πρόσωπο του
Έντι γνωρίζει τη σκληρότητα και τον παραλογισμό. Δεν καταφέρνει να καταθέσει
όσα έπρεπε και είχε ανάγκη να καταγγείλει. Δεν μπόρεσε να αναφερθεί στον λόγο
που την παρακολουθεί ψυχίατρος και αυτός δεν ήταν άλλος από έναν ακόμη βιασμό
που είχε δεχτεί ταυτόχρονα με την αδερφή της προ δεκαετίας κατόπιν οτοστόπ που είχαν κάνει.
Το θύμα που θυματοποιείται και πληγώνεται εκ νέου, πίνει, δεν έχει ακαδημαϊκή μόρφωση, φοβάται
τον θύτη της, είναι «ταραγμένη» όπως επαναλαμβάνει, έχει μόλις κηδέψει την
αδερφή της κι έχει σαν μοναδικό συμπαραστάτη τον αδελφό της. Παρόλη την άσχημη
ψυχολογία της, θα ανακαλύψει το σπίτι του Έντι και θα τον εντοπίσει κατά τη
διάρκεια μιας εορταστικής βραδιάς. Θα εκπλαγεί που συναναστρέφεται τον Τιμ, θα
κοιτάξει στα μάτια τη Ζάρα που τη θεωρεί ερωμένη του αλλά και την Κίτυ που
εύκολα θα διαπιστώσει ότι είναι η σύζυγός του. Η οσμή από χασίς θα την κάνει να
καταλάβει πως δεν πρόκειται παρά για ένα ανθρωπάριο χωρίς ηθική και θα
αποχωρήσει αηδιασμένη. Η κατανάλωση χασίς είναι συνήθεια του Έντι ο οποίος είχε
αποφύγει στο παρελθόν για τον λόγο αυτό να καλέσει την αστυνομία όταν του
διέρρηξαν το σπίτι. Αν το είχε τολμήσει, απλά θα καταστρεφόταν η καριέρα του. (Οι διαρρήξεις είναι απ' όσο αντιλαμβανόμαστε συχνές ειδικά σε γειτονιές σαν αυτή που ζει η Ζάρα). <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Απ’ ότι
γίνεται αντιληπτό στη συνέχεια της παράστασης η κοπέλα με τα κόκκινα μαλλιά
(έτσι την ανακοινώνουν και όταν καταφθάνει απρόσκλητη στο πάρτι των έξι
«φίλων») επιλέγει τον δρόμο της αυτοκτονίας, στοιχείο που αφηγείται ο Έντι
εντελώς ψυχρά. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Τι είναι η
απιστία; Πώς αυτή ορίζεται ακριβώς; Μπορεί μια γυναίκα σαν την Κίτυ, μια
γυναίκα καλλιεργημένη ζώσα σε μια χώρα του δυτικού κόσμου, να μείνει έγκυος
χωρίς συναίνεση; («Ευτυχώς δεν μπορεί να με γκαστρώσει με το ζόρι» την ακούμε να
λέει στο έργο). <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Τι είναι η
ενσυναίσθηση; Πώς αυτή συνδέεται με τη συναίνεση; Ποιοι τη διαθέτουν και πότε
αυτή καταντάει «καραμέλα»; Είναι μετρήσιμη αξία; Γιατί ο τηλεοπτικός χρόνος που
αφιερώνεται σε μια γενοκτονία είναι λιγότερος από τον χρόνο που δαπανάται για
ένα μεμονωμένο νεκρό βρέφος; Μήπως τελικά καταλαβαίνουμε κάτι μόνο όταν μας συμβαίνει
προσωπικά; Δικαιούται κανείς την απόλυτη πίστη από τον σύντροφό του όταν
εκείνος έχει ήδη απατήσει (όπως στην περίπτωση της Κίτυ που υπέπεσε σε
παρόμοια ατασθαλία την ημέρα κιόλας του γάμου της;) Όταν πράττουμε κάτι, η επίδραση
πάνω στους άλλους είναι αναπόδραστη όπως «όταν βράζουμε ένα αβγό αλλάζουμε τη
μοριακή του δομή»; Τέλος, τι συμβαίνει στην περίπτωση του βιασμού εντός γάμου;
Γιατί αυτή η περίπτωση βιασμού εξετάζεται χωριστά κι όχι όπως όλες οι πράξεις
βιασμού; Ποια τα κριτήριά του; <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Με μια
εξαιρετική σκηνοθεσία η Νταλιάνη ενορχηστρώνει επτά ηθοποιούς οι οποίοι
ανατέμνουν την ψυχή των σύγχρονων Άγγλων καταγόμενων από διαφορετικά κοινωνικά
στρώματα. Η Ρέιν αποδεικνύεται καυστική απέναντι στους νομικούς των οποίων ο
βίος δεν συνάδει με το «δίκαιο» ενώ αμφισβητεί σθεναρά την απόδοση της
δικαιοσύνης στις δικαστικές αίθουσες με τις ακροαματικές διαδικασίες να μην
φωτίζουν την πλήρη αλήθεια. Σημείο της δουλειάς της Νταλιάνη που ξεχωρίζει είναι αρχικά
οι ηθοποιοί που αεικίνητοι επί σκηνής επιμελούνται την αλλαγή σκηνικού καθώς
πότε βρισκόμαστε στο σπίτι του ενός ζευγαριού, πότε στου άλλου, πότε στου Τιμ
και πότε στο δικαστήριο ή στο γραφείο της δικηγόρου που αναλαμβάνει το διαζύγιο
των Έντι και Κίτυ. Άλλα σκηνοθετικά στοιχεία που προσέξαμε είναι οι ηθοποιοί
που μιλούν παράλληλα όπως λ.χ. το ζευγάρι Τζέικ-Ρέιτσελ, η δυνατή μουσική (η υπέροχη
πρωτότυπη μουσική είναι του Βασίλη Μπαμπούνη) που καλύπτει υποτίθεται τις ομιλίες
των δραματικών προσώπων με εκείνα να κινούν τα χείλη τους υποκρινόμενα πως αρθρώνουν λόγο αλλά και η τελευταία κορυφαία σκηνή του έργου με το φάντασμα της κοπέλας
που βιάστηκε να ξεπροβάλλει στο βάθος…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Οι ερμηνείες
στο σύνολό τους εξαιρετικές, διακρίνονται εκείνες των Έντι (ο κ. Γεωργοσόπουλος
που τον υποδύεται είναι μάλιστα καθηγητής στη δραματική σχολή του θεάτρου με
άρτια παρουσία πάνω στο σανίδι), της «Κίτυ» (Σιλβάνα Σοντίνι) που με το χλωμό της
πρόσωπο, το κατάλευκο δέρμα της, τα ξανθά μαλλιά της και τα κόκκινα υγρά μάτια της
ενσαρκώνει άριστα την απατημένη σύζυγο που πασχίζει να ισορροπήσει σ’ ένα
δύσκολο γάμο, της ηθοποιού </span><span style="font-size: 18.6667px;">(Κατερίνα Κοντογούρη)</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"> που πιθανόν έβαψε κατακόκκινα τα μακριά μαλλιά της για
να υποκριθεί το θύμα που συνέλαβε η Ρέιν</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">˙</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"> συγκινητική η ερμηνεία της όταν περιέγραφε
πώς βιάστηκε μαζί με την αδερφή της («της κρατούσα όλη την ώρα το χέρι» την
ακούμε να λέει σπαρακτικά). Η ίδια ηθοποιός παίζει και τη δικηγόρο των
Έντι-Κίτυ με την ίδια ακριβώς επιτυχία. Δε μας άφησε όμως καθόλου αδιάφορους
και η ηθοποιός που ερμήνευσε τη Ζάρα (Αντωνία Πίντζου) τόσο την ώρα που
κρατούσε σημειώσεις από τους δύο νομικούς για τη σειρά όπου θα πρωταγωνιστούσε όσο
και όταν απογοητευμένη κατηγορούσε την Κίτυ που της </span><span style="font-size: 18.6667px;">«</span><span style="font-size: 14pt;">έκλεψε</span><span style="font-size: 18.6667px;">»</span><span style="font-size: 14pt;"> τον Τιμ, που ενώ τα
είχε όλα στη ζωή της ήθελε κι άλλα.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Πληροφορίες της παράστασης:<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 19.15pt; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 7.5pt;"><strong><span face=""Calibri",sans-serif" style="color: black; font-size: 14pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Συντελεστές:</span></strong><span face=""Calibri",sans-serif" style="color: black; font-size: 14pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></p>
<p style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background: white; box-sizing: border-box; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; line-height: 19.15pt; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 7.5pt; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-thickness: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;"><span face=""Calibri",sans-serif" style="color: black; font-size: 14pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Συγγραφέας: Nina Raine (Νίνα Ρέιν)<o:p></o:p></span></p>
<p style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background: white; box-sizing: border-box; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; line-height: 19.15pt; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 7.5pt; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-thickness: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;"><span face=""Calibri",sans-serif" style="color: black; font-size: 14pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Μεταφραστής: Κώστας Νταλιάνης<o:p></o:p></span></p>
<p style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background: white; box-sizing: border-box; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; line-height: 19.15pt; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 7.5pt; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-thickness: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;"><span face=""Calibri",sans-serif" style="color: black; font-size: 14pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Σκηνοθέτης: Φάνια Νταλιάνη<o:p></o:p></span></p>
<p style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background: white; box-sizing: border-box; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; line-height: 19.15pt; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 7.5pt; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-thickness: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;"><span face=""Calibri",sans-serif" style="color: black; font-size: 14pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Σκηνογράφος/Ενδυματολόγος:Αντώνης Χαλκιάς<o:p></o:p></span></p>
<p style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background: white; box-sizing: border-box; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; line-height: 19.15pt; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 7.5pt; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-thickness: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;"><span face=""Calibri",sans-serif" style="color: black; font-size: 14pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Πρωτότυπη μουσική: Βασίλης Μπαμπούνης<o:p></o:p></span></p>
<p style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background: white; box-sizing: border-box; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; line-height: 19.15pt; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 7.5pt; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-thickness: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;"><span face=""Calibri",sans-serif" style="color: black; font-size: 14pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Σχεδιασμός φωτισμών: Κώστας Νταλιάνης<o:p></o:p></span></p>
<p style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background: white; box-sizing: border-box; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; line-height: 19.15pt; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 7.5pt; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-thickness: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;"><span face=""Calibri",sans-serif" style="color: black; font-size: 14pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Βοηθός Σκηνοθέτη: Ευγνωσία Σοφιανίδου<o:p></o:p></span></p>
<p style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background: white; box-sizing: border-box; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; line-height: 19.15pt; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 7.5pt; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-thickness: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;"><span face=""Calibri",sans-serif" style="color: black; font-size: 14pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Φωτογραφίες/τρέιλερ παράστασης :Φώτης Πλέγας<o:p></o:p></span></p>
<p style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background: white; box-sizing: border-box; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; line-height: 19.15pt; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 7.5pt; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-thickness: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;"><span face=""Calibri",sans-serif" style="color: black; font-size: 14pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Υπεύθυνος επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης<o:p></o:p></span></p>
<p style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background: white; box-sizing: border-box; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; line-height: 19.15pt; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 7.5pt; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-thickness: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;"><strong style="box-sizing: border-box;"><span face=""Calibri",sans-serif" style="color: black; font-size: 14pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Παίζουν:</span></strong><span face=""Calibri",sans-serif" style="color: black; font-size: 14pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></p>
<p style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background: white; box-sizing: border-box; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; line-height: 19.15pt; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 7.5pt; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-thickness: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;"><span face=""Calibri",sans-serif" style="color: black; font-size: 14pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Βασίλης Γεωργοσόπουλος<o:p></o:p></span></p>
<p style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background: white; box-sizing: border-box; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; line-height: 19.15pt; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 7.5pt; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-thickness: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;"><span face=""Calibri",sans-serif" style="color: black; font-size: 14pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Ανδρέας Βελέντζας<o:p></o:p></span></p>
<p style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background: white; box-sizing: border-box; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; line-height: 19.15pt; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 7.5pt; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-thickness: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;"><span face=""Calibri",sans-serif" style="color: black; font-size: 14pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Αντωνία Πίντζου<o:p></o:p></span></p>
<p style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background: white; box-sizing: border-box; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; line-height: 19.15pt; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 7.5pt; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-thickness: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;"><span face=""Calibri",sans-serif" style="color: black; font-size: 14pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Ορέστης Στύλος<o:p></o:p></span></p>
<p style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background: white; box-sizing: border-box; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; line-height: 19.15pt; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 7.5pt; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-thickness: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;"><span face=""Calibri",sans-serif" style="color: black; font-size: 14pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Κατερίνα Κοντογούρη<o:p></o:p></span></p>
<p style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background: white; box-sizing: border-box; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; line-height: 19.15pt; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 7.5pt; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-thickness: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;"><span face=""Calibri",sans-serif" style="color: black; font-size: 14pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Σιλβάνα Σοντίνι<o:p></o:p></span></p>
<p style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background: white; box-sizing: border-box; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; line-height: 19.15pt; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 7.5pt; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-thickness: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;"><span face=""Calibri",sans-serif" style="color: black; font-size: 14pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Ειρήνη Δρακουλέλη<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 19.15pt; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 7.5pt;"><span face=""Calibri",sans-serif" style="color: black; font-size: 14pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><o:p> </o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 19.15pt; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 7.5pt;"><span face=""Calibri",sans-serif" lang="EN-US" style="color: black; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Video:
</span><span face=""Calibri",sans-serif" lang="EN-US" style="color: black; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EN-US;"><a href="https://www.youtube.com/watch?v=YBkbWf3h9f8">https://www.youtube.com/watch?v=YBkbWf3h9f8</a>
</span><span face=""Calibri",sans-serif" lang="EN-US" style="color: black; font-size: 14pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></b></p>Μαρίνα Αποστόλου, MA Θεατρικών Σπουδώνhttp://www.blogger.com/profile/09321946237950897107noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-723566858573367945.post-54268228547975467952022-02-20T12:47:00.001-08:002022-02-20T13:04:19.443-08:00<p> <span style="font-size: large;"><b><i>ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΣΟΥ</i></b></span></p><p><span style="font-size: large;"><b>του Pier Lorenzo Pisano</b></span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Θέατρο Altera Pars</b></span></p><p><span style="font-size: medium;">Μεγ. Αλεξάνδρου 123 - Κεραμεικός</span></p><p><span style="font-size: medium;">Σάββατο, 19 Φεβρουαρίου 2022</span></p><p><span style="font-size: medium;">Ώρα 9 μ.μ.</span></p><p><span style="font-size: medium;">Δραματολογική ανάλυση & κριτική θεάτρου</span></p><p><span style="font-size: medium;">της Μαρίνας Αποστόλου</span></p><p><span style="font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEisyAD9-pBw7JehSa9l0Jp09krQPXHYnmBtv-bZ6BmYdpzaET6qfinRobftkscqryAcCANj5FpVl993enH_0zsgucfhEjXL9WF8xw7mcu8lQ_uTl4JYFDgWa8ZbTKS7g4-KUnQitSCGpXXPjv0N05hD_uXh5VTwnF9jLPzG6YemHP3WEoUR22R6De7R=s1200" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="1200" height="187" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEisyAD9-pBw7JehSa9l0Jp09krQPXHYnmBtv-bZ6BmYdpzaET6qfinRobftkscqryAcCANj5FpVl993enH_0zsgucfhEjXL9WF8xw7mcu8lQ_uTl4JYFDgWa8ZbTKS7g4-KUnQitSCGpXXPjv0N05hD_uXh5VTwnF9jLPzG6YemHP3WEoUR22R6De7R=s320" width="320" /></a></span></div><span style="font-size: medium;"><br /><b><br /></b></span><p></p><p><span style="font-size: medium;"><b>"Αγαπάμε λιγότερο αυτούς που μας αγαπούν"</b></span></p><p><span style="font-size: medium;"><b>''Χωρίς πατέρα και μάνα είμαι ακόμα γιος;"</b></span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: large;">Επίσημη πρεμιέρα έκανε το Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2022 η παράσταση <i>Για το καλό σου </i>του Pier Lorenzo Pisano σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Πέτρου Νάκου.</span></p><p><span style="font-size: medium;"><u>Σύνοψη:</u></span></p><p><span style="font-size: medium;">Η υπόθεση του έργου στρέφεται γύρω από την ζωή μιας μεσοαστικής οικογένειας που κατοικεί σε κάποια άγνωστη πόλη. Πρωταγωνιστικό ρόλο κατέχει η μητέρα που θυμάται το παρελθόν κι αναλύει τα θετικά και τα αρνητικά της μητρότητας. Την αμηχανία που ένιωσε τον πρώτο καιρό της γέννησης του μεγάλου της γιου αλλά και την αραιή και δύσκολη επαφή που έχει πια μαζί του εφόσον αυτός αυτονομήθηκε και ζει μόνος του σε άλλη πόλη. Αναλογίζεται το ανάποδο σενάριο, δηλαδή της μη απόκτησης παιδιών, που θα είχε σαν αποτέλεσμα περισσότερα χρήματα στον λογαριασμό της, λιγότερες ρυτίδες στο πρόσωπό της όπως και περισσότερα ταξίδια αναψυχής. Εκτός από τον μεγάλο γιο που καλείται από την μητέρα του να έλθει στο σπίτι τους διότι ο πατέρας της οικογένειας δεν είναι καλά στην υγεία του, υπάρχει και ο μικρότερος, φοιτητής στην ιδιότητα και φυσικά οικονομικά εξαρτημένος. Σε μια περίπου ανταγωνιστική σχέση με τον αδελφό του (όχι όμως και εχθρική) βλέπει την επίσκεψή του ως μια "σιωπηρή προσάρτηση". Μετά από παρότρυνση του μεγάλου, ο μικρός γνωρίζει την κοπέλα με την οποία συνάπτει σχέση και παρόλες τις μάλλον ασήμαντες αντιθέσεις τους προλειαίνει τον δρόμο για συμβίωση. Σημαντικό μέλος της οικογένειας είναι και η γιαγιά, μητέρα της μητέρας τους, που έχει διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην ανατροφή των παιδιών, καθώς αν και ξόδεψε πολλά χρήματα για αυτά, ωστόσο τα αγάπησε πολύ όπως την αγάπησαν κι εκείνα. Επί τη ευκαιρία της άφιξης του μεγάλου γιου, η γιαγιά δέχεται επίσκεψη από τα δυο της εγγόνια ενώ στην συνέχεια την ακούμε να παραπονιέται που η κόρη της την θυμάται μόνο για να την πληροφορήσει για κάτι άσχημο. Στην οικογένεια υπάρχει και ο πατέρας που δεν εμφανίζεται όμως ποτέ αλλά εννοείται ακριβώς γιατί ήταν πάντοτε παρών-απών μέσα στο σπίτι. Γύρω τους, όπως είναι φυσικό, υπάρχουν κι άλλα πρόσωπα μακρινοί ίσως συγγενείς κι ενίοτε εντελώς τυχαίοι και περαστικοί άνθρωποι ακριβώς για να κεντράρει ο θεατής στην οικογένεια καθ' εαυτή. Ποιος όμως τελικά δεν είναι καλά μέσα στο σπίτι και με ποιον τρόπο αυτό το νέο γίνεται γνωστό;</span></p><p><br /></p><p><span style="font-size: large;">Το έργο <i>Για το καλό σου</i> αποτελεί ένα κείμενο δροσερό κι ανάλαφρο (το έργο γράφτηκε το 2017 και ο δημιουργός του είναι γεννημένος μόλις το 1991) αλλά κάθε άλλο παρά επιφανειακό. Με πολυάριθμα στοιχεία χιούμορ αλλά και ποικίλες στιγμές φιλοσοφικής διάθεσης, ο συγγραφέας εξετάζει το θεσμό της οικογένειας, τα μέλη της και τις μεταξύ τους σχέσεις αλλά και τη θέση αυτών που δεν είναι οικογένεια αλλά ως δορυφόροι περιβάλλουν τα ίδια τα οικογενειακά πρόσωπα ασκώντας μια άλλου είδους υποδεέστερη πάντα επιρροή. </span><span style="font-size: large;">Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε το έργο ακόμα και ως αινιγματικό, άποψη που αποδίδεται στις εσκεμμένες ασάφειες και τα γοητευτικά διφορούμενα και ενίοτε υπονοούμενα σημεία του. Τέτοιου είδους σημεία είναι ας πούμε ο ίδιος ο τίτλος του έργου αλλά και η ασθένεια που δηλώνεται με υπαινιγμούς μέσα από τις σαφείς διατροφικές συστάσεις που δίνει η μητέρα στο οικογενειακό τραπέζι (λ.χ. το μπρόκολο είναι αντικαρκινικό).</span></p><p><span style="font-size: large;">Η επιλογή του Νάκου να μεταφράσει από τα ιταλικά και να σκηνοθετήσει το εν λόγω έργο, που για πρώτη φορά ανεβαίνει σε ελληνική σκηνή, ήταν πράγματι εξαιρετική. Κι αυτό διότι δεν βασίστηκε σε σίγουρες, δοκιμασμένες και κλασικές συνταγές αγαπημένων εδώ και χρόνια από το θεατρόφιλο κοινό έργων αλλά γιατί ως εργάτης του θεάτρου διεξήγαγε την έρευνά του, εντόπισε το υλικό του, δούλεψε πάνω του μέσω της μετάφρασης (αξιοποιώντας έτσι και την κουλτούρα που φέρει ως ιταλομαθής και προφανώς ιταλολάτρης) και το παρουσίασε στους θεατές προσθέτοντας στοιχεία από το σήμερα όπως τα λ.χ. τα περιοριστικά μέτρα της πανδημίας του κορωνοϊού (βλέπουμε φερ' ειπείν τα δραματικά πρόσωπα να μετακινούνται μέσα στο μετρό φορώντας προστατευτικές μάσκες). Η σκηνοθεσία του είναι εν γένει ευρηματική, ευφυής και πρωτότυπη σε πολλές σκηνές. Ενδεικτικά αναφέρουμε το ταξίδι του μεγάλου γιου στο τρένο (το πώς κινείται και απευθύνεται μέσω του μονολόγου στο κοινό), την αναπαράσταση της φιγούρας της γιαγιάς με το ιδιαίτερο κοστούμι που κρατά η Χειμωνά για να την υποδυθεί, το "ATM ΓΙΑΓΙΑ" για να επικοινωνήσει ο σκηνοθέτης στο κοινό το χαρτζιλίκι που λαμβάνουν τα δύο εγγόνια (ανεξάρτητα που είναι πια ενήλικες) από την γιαγιά τους, ακόμα και την υπόκλιση στο τέλος των δύο ηθοποιών που υποκρίνονται το νεαρό ζευγάρι στο πάνω μέρος της σκηνής (μένουν στη θέση που είχαν στην τελευταία σκηνή του έργου κι υποκλίνονται πρώτοι εκεί κατεβαίνοντας ύστερα κάτω μαζί με τον υπόλοιπο θίασο). </span></p><p><span style="font-size: large;">Σημειωτέο είναι ότι κανένα δραματικό πρόσωπο δε φέρει όνομα. Όλοι διακρίνονται από τον ρόλο τους μέσα στην οικογένεια λ.χ. ο μεγάλος γιος, ο μικρός γιος, ο πατέρας, η μητέρα που είναι η μεγαλοκόρη πια της γιαγιάς των δύο αγοριών, ο θείος που δεν είναι θείος ακριβώς αλλά ίσως ξάδερφος κάποιου, ο συνεπιβάτης στο τρένο και μετά στο μετρό και η κοπέλα του μικρού γιου που είναι, όπως ακούμε στην παράσταση, "προσωρινή σύζυγος και συνομήλικη μητέρα".</span></p><p><span style="font-size: large;">Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί κατεξοχήν τον μονόλογο ως εργαλείο αφήγησης γεγονότων και αναμνήσεων μα περισσότερο περιγραφής συναισθημάτων κι απόψεων των χαρακτήρων. Κάποιες φορές συναντάμε και παράλληλους μονολόγους που πλέκονται νοηματικά όπως λ.χ. στην έναρξη της παράστασης με την μητέρα και τον μεγάλο γιο αλλά και ύστερα με τα δυο αδέρφια.</span></p><p><span style="font-size: large;">Ο Νάκος δεν επιτυγχάνει όμως μια άρτια σκηνοθεσία μόνο αξιοποιώντας κατάλληλα το κείμενο που κρατά στα χέρια του, τα κοστούμια για τα οποία φρόντισε η ομάδα Altera Pars και τα σκηνικά που επιμελήθηκε ο Ohm David. Καταγίνεται πολύ και με τη μουσική επένδυση, τομέα στον οποίο πρωτοστάτησε συνεργαζόμενη μαζί του η ηθοποιός Αγγελική Κοντού που παίζει την κοπέλα του μικρού γιου. Στα μαγευτικά μουσικά κομμάτια που ακούγονται ξεχωρίζει το ανάγλυφο κομμάτι <i>I giardini di marzo </i>(<i>Οι κήποι του Μαρτίου</i>) που έχει ερμηνευθεί από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου με τίτλο <i>Πριν το τέλος</i>, φράση που δένει μοναδικά με την ατάκα του έργου: "Στο τέλος υπάρχει πάντα αγάπη, όταν πια είναι πολύ αργά...". Επιπλέον, έμφαση δίδεται και στους φωτισμούς τους οποίους υπογράφει η Κατερίνα Μαραγκουδάκη. Και δεν αναφερόμαστε τόσο στα φώτα που σβήνουν αρκετές φορές με τον ανάλογο επιβλητικό ίσως και τρομακτικό ήχο (η επεξεργασία ήχων ανήκει στον Ιωσήφ Τοπαλιάν) κάθε φορά που ο μεγάλος γιος ερωτά την μητέρα τι έχει ο πατέρας τους κι εκείνη στρέφει αλλού το κεφάλι της. Μιλάμε για πιο μικρές αλλά αξιοπρόσεκτες λεπτομέρειες χρήσης του φωτισμού που καθιστούν το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα ακόμα πιο σαγηνευτικό όπως λ.χ. όταν η μητέρα όρθια διακόπτει προς στιγμή τον λόγο της σε ένα κλίμα υποβόσκουσας έντασης την ώρα που δέχεται ως δώρο ένα απλό φλυτζάνι από τον μεγάλο της γιο (δώρο για να το μοιραστεί και με τον μικρό γιο!)</span></p><p><span style="font-size: large;">Ο Pisano αγγίζει περίτεχνα και λεπτεπίλεπτα πολλές εκφάνσεις της οικογενειακής ζωής. Προβάλλει και την αρνητική, θα μπορούσαμε να πούμε πλευρά της μητρότητας καταρρίπτοντας το στερεότυπο της αποκλειστικής ευτυχίας και ολοκλήρωσης που αυτή προσφέρει στην γυναίκα. Ιδίως στην γυναίκα που οφείλει να καλύψει το κενό του συζύγου-πατέρα που δεν είναι τόσο δραστήριος και συνεπής όσο θα όφειλε. Ο συγγραφέας φωτίζει την προσπάθεια του κάθε παιδιού μέσα στην οικογένεια να δομήσει την δική του ξεχωριστή προσωπικότητα και τα συναισθήματα που προκύπτουν μέσα από το να "ανακατανέμεται η αγάπη" με την άφιξη του δεύτερου τέκνου. Καταπιάνεται όπως σημειώσαμε και νωρίτερα και με τους παππούδες των παιδιών οι οποίοι ακριβώς επειδή δεν έχουν την άμεση ευθύνη των εγγονών τους γίνονται ιδιαίτερα αγαπητοί και μένουν αξέχαστοι στα παιδιά. Μιλάει εντούτοις και για τον περιορισμό που οι μεγάλοι άνθρωποι υφίστανται όταν θεωρείται η φύλαξη των παιδιών αυτονόητη υποχρέωσή τους και πώς διακρίνονται ευκρινώς σε παππούδες από την μεριά της μαμάς και παππούδες από την μεριά του μπαμπά...</span></p><p><span style="font-size: large;">Παρόλες τις αντιξοότητες όμως, η αγάπη και η ελπίδα βγαίνουν νικήτριες στο τέλος. Η μητέρα συγκινημένη αποχαιρετά τον μεγάλο γιο που ωστόσο θα ξανάρθει... και μάλιστα για τις συχνές επισκέψεις που έχει να σκοπό να κάνει θα φροντίσει να προμηθευτεί έγκαιρα ένα πακέτο εισιτηρίων σε προνομιακή τιμή. Με την πόρτα δεξιά της σκηνής ανοιχτή και την Μίνα Χειμωνά σε μια δυνατή ερμηνευτική στιγμή της παράστασης, οι θεατές διδάσκονται τρόπον τινά πως ο πυρήνας της οικογένειας είναι ισχυρός, δεν σπάζει και δεν αλλοιώνεται και πως οι ξένοι, θα είναι πάντα ξένοι, ανοίκειοι όπως έχουμε ακούσει νωρίτερα στην σκηνή του ταξιδιού με το τρένο ή ακόμα και ύποπτοι για ανίερες, ακραίες πράξεις όπως η παιδοφιλία. </span></p><p><span style="font-size: large;">Άξιες συγχαρητηρίων είναι οι ερμηνείες και των πέντε ηθοποιών. Η Χειμωνά είναι υπέροχη τόσο σαν μητέρα όσο και σαν γιαγιά. Εύστοχη κι ακριβής, αποδεικνύει την πολυετή της εμπειρία στο σανίδι. Ξεχωρίζει ιδιαιτέρως ο Παύλος Εμμανουηλίδης, ειδικά στο ρόλο του "θείου" με την ευφάνταστη ξεκαρδιστική είσοδό του στην σκηνή αλλά και τους άλλους δύο ρόλους του συνεπιβάτη. Πράος και άμεσος, αυτό που θα έλεγε κανείς "ήρεμη δύναμη" επί σκηνής είναι ο Βλάσης Πασιούδης στον ρόλο του μεγάλου γιου ενώ ο Δημήτρης Ζέρβας εμφανίζεται πειστικός στον ρόλο του μικρότερου αδελφού που νιώθει συνεχώς αδικημένος. Η Αγγελική Κοντού πολύ σωστή και μετρημένη ως η "ξένη" που θα γίνει το επόμενο μέλος μιας οικογένειας που θα συνεχιστεί ως φυσιολογική εξέλιξη.</span></p><p><span style="font-size: medium;">Πληροφορίες:</span></p><p><span style="font-size: medium;">www.alteraparstheater.gr </span></p>Μαρίνα Αποστόλου, MA Θεατρικών Σπουδώνhttp://www.blogger.com/profile/09321946237950897107noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-723566858573367945.post-20221366861175498022022-02-12T11:13:00.015-08:002022-02-13T00:03:27.622-08:00<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgoyDVdCJ8wqEFy9UULEHsOUPTSn4x2nMnY4oFfI9OaWnyb2TOwThyUbeYf9BE-iYeMFmco_DZLFEmo7F-BqOz81jGXTtkofxjfyHx78Bn289au18nWr_5PBBTr2npwm-AQvC6GH8tNkzB-qQRA2z4uuCyGql2jYedc3qkIkOkrpIuv3_lCzhLxZ_td=s730" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="410" data-original-width="730" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgoyDVdCJ8wqEFy9UULEHsOUPTSn4x2nMnY4oFfI9OaWnyb2TOwThyUbeYf9BE-iYeMFmco_DZLFEmo7F-BqOz81jGXTtkofxjfyHx78Bn289au18nWr_5PBBTr2npwm-AQvC6GH8tNkzB-qQRA2z4uuCyGql2jYedc3qkIkOkrpIuv3_lCzhLxZ_td=s320" width="320" /></a></div><br /><h2 style="text-align: left;"> <b><span style="font-size: x-large;"><i>ΟΙ ΑΘΙΚΤΟΙ</i> (<i>Les intouchables)</i></span></b></h2><p></p><p><b>των Olivier Nakache και Éric Toledano</b></p><p><b><br /></b></p><p><b>ΘΕΑΤΡΟ ΝΕΟΣ ΑΚΑΔΗΜΟΣ</b></p><p><b>Ιπποκράτους 17 & Ακαδημίας </b></p><p><b>Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης</b></p><p>Παρασκευή, 11/02/2022, ώρα 8 μμ.</p><p><br /></p><p><b>Δραματολογική ανάλυση & κριτική θεάτρου</b></p><p><b>της Μαρίνας Αποστόλου</b></p><p><b><br /></b></p><p><b><span style="font-size: medium;">"Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ"</span></b></p><p><b><br /></b></p><p>Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ</p><p>Τη βραβευμένη γαλλική ταινία με τίτλο <i>Οι άθικτοι</i> (γαλλ. τίτλος <i>Les intouchables</i>) σκηνοθετεί εφέτος ο Νικορέστης Χανιωτάκης στο Θέατρο Νέος Ακάδημος. Αν και, ήδη από την εισαγωγικής φύσης εναρκτήρια σκηνή της παράστασης, εν είδει αυτοσχεδιασμού, το κοινό ενημερώνεται από τον θίασο ότι δε θα παρακολουθήσει μια μεταφορά του σινεμά στο σανίδι αλλά "τα γεγονότα όπως αυτά συνέβησαν". Έτσι, οι γνώστες της κινηματογραφικής ταινίας διαπιστώνουν αρκετές διαφοροποιήσεις ανάμεσα στη μεγάλη οθόνη και το έργο που παρίσταται, όπως λόγου χάρη ότι ο νοσοκομός-συνοδός του αριστοκράτη δεν λέγεται Ντρις αλλά Αμπντέλ και δεν είναι από τη Σενεγάλη αλλά από την Αλγερία. Εντούτοις, η υπόθεση και η βασική δομή του κινηματογραφικού σεναρίου διατηρούνται.</p><p>Ο Φιλίπ Ποζό Ντι Mποργκό, γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας, πολύ πλούσιος και καλλιεργημένος, έχει μείνει τετραπληγικός μετά από ατύχημα που είχε, λόγω αλλαγής του ανέμου, την ώρα που απολάμβανε στον αέρα το αγαπημένο του άθλημα, το παραπέντε. Θυμάται φυσικά και την ακριβή ημερομηνία του καθοριστικού για τη ζωή του συμβάντος: ήταν 23 Ιουνίου του 1993. Με τη βοήθεια της γραμματέως του Μαγκαλί διεξάγει ακρόαση με σκοπό να προσλάβει κάποιο άτομο που θα έχει τον ρόλο της καθημερινής συστηματικής φροντίδας και συνοδείας του. Ο Αμπντέλ, ένας νεαρός άντρας από τα προάστεια, χωρίς γραμματικές γνώσεις μήτε καλούς τρόπους αλλά μάλλον ελαφρώς περιθωριακός, καθώς έχει ήδη μπει τρεις φορές στη φυλακή, προσέρχεται στην οντισιόν μόνο και μόνο για να λάβει την υπογραφή από τον πιθανό εργοδότη ότι πέρασε από τη συνέντευξη μεν αλλά δεν προσελήφθη δε. Αυτό θα του επιτρέψει να συνεχίσει να λαμβάνει το επίδομα ανεργίας από την Πολιτεία και έτσι να έχει κάποιο εισόδημα. Έχει πρόσφατα απολυθεί από τη θέση του ταχυμεταφορέα φαγητού λόγω απάτης που είχε στήσει με πίτσες-φαντάσματα. Είναι αυθόρμητος, αυθεντικός, μονοκόμματος και προσκολλημένος στην αγαπημένη του χορευτική μουσική, την οποία απολαμβάνει με τα ακουστικά του. Δεν έχει χρόνο για χάσιμο και έτσι παρακάμπτει τον συνυποψήφιό του για το πόστο εργασίας. Μάλιστα, εδώ ο Χανιωτάκης προσθέτει ένα τα πολυάριθμα κωμικά στοιχεία που συναντάμε στην παράσταση: βάζει τον συνυποψήφιο να εμφανίζεται μετά από λίγο επί σκηνής έχοντας αντιγράψει ακριβώς το στυλ του Αμπντέλ στο πλαίσιο διεκδίκησης της θέσης εργασίας που προσφέρει ο Φιλίπ.</p><p>Ο Αμπντέλ ανακαλύπτει ότι το μελλοντικό του αφεντικό είναι "ένα κούτσουρο με φλύαρο κεφάλι" που ακούει "πεθαμενατζίδικη" κλασική μουσική κι αγνοεί τον Μπομπ Μάρλεϊ και τους Πινκ Φλόιντ. Δε γνωρίζει καν τι σημαίνει ο όρος "τετραπληγικός". Ωστόσο, προσλαμβάνεται δοκιμαστικά για ένα μήνα, γιατί όπως ακούμε δεν έχει τίποτα να χάσει ενώ την ίδια στιγμή ο Φιλίπ στοιχηματίζει πως η συνεργασία τους θα κρατήσει πολύ παραπάνω.</p><p>Ο Αμπντέλ έχει έναν ξάδερφο, τον Αντάμα μαζί με τον οποίο όμως έχει ζήσει στο ίδιο σπίτι σαν αδέρφια. Ο Αντάμα τού έχει κουβαλήσει τα πράγματά του σε μαύρες σακούλες, καθώς η "μητέρα και θεία του" δεν τον ανέχεται πια στο σπίτι με τη συμπεριφορά που έχει επιδείξει. Ο Αντάμα τον ενημερώνει ότι έχει μπλέξει με λαθραία τσιγάρα και για το λόγο αυτό κατέφθασε η αστυνομία στο σπίτι τους. Τον ενημερώνει όμως και για τη μάνα τους που, αποκαρδιωμένη, προσεύχεται για το καλό του Αμπντέλ. Ο τελευταίος περνάει μια βραδιά στον δρόμο μέχρι να ξεκινήσει η δουλειά του στο μέγαρο του Φιλίπ, γεγονός που δε δείχνει να μην το αντέχει. Την ίδια νύχτα, ο Φιλίπ βλέπει εφιάλτες στον ύπνο του και παραμιλάει ιδρωμένος. "Να διψάω και το σώμα μου να αρνείται να με νοιαστεί", τον ακούμε να διαπιστώνει πικρά.</p><p>Στη συνέχεια, η Μαγκαλί δίνει κατευθυντήριες οδηγίες στον Αμπντέλ για τα καθήκοντά του: η μέρα του ξεκινάει νωρίς, στις 7 το πρωί συγκεκριμένα ενώ η περιποίηση στον Φιλίπ διαρκεί περίπου ένα τρίωρο. Η τήρηση των κανόνων τηρείται απαρέγκλιτα και για το λόγο αυτό κανένας βοηθός δεν κατάφερε να συμπληρώσει μία εβδομάδα υπηρεσίας. Ιδιαίτερης προσοχής χρήζουν οι κρίσεις του αναπνευστικού που τον ταλαιπωρούν συχνά. Ο Φιλίπ έχει και μια κόρη, την Ελίζα: μια νεαρή κοπέλα κακομαθημένη, αγενή και πολυέξοδη.</p><p>Είναι η πρώτη μέρα του Αμπντέλ δίπλα στον Φιλίπ. Εκτός από το να κορτάρει την όμορφη Μαγκαλί, πρέπει να διδαχθεί και από τον φυσικοθεραπευτή του Φιλίπ τι ασκήσεις πρέπει να του κάνει για τις αρθρώσεις και το κυκλοφορικό του, το οποίο ο Αμπντέλ αποκαλεί αφελώς "κυκλοφοριακό". <b>Η σκηνή που ο Αμπντέλ καθίζει, χωρίς να έχει εκπαίδευση (π.χ. δεν ξέρει ότι πρέπει οπωσδήποτε να τον δέσει), τον Φιλίπ στο αναπηρικό αμαξίδιο είναι μία από τις δυνατές του έργου, που ξεχωρίζει τόσο σκηνοθετικά όσο και ερμηνευτικά από την πλευρά και του Χατζηαγγελάκη (Αμπντέλ) και του Καρυστινού (Φιλίπ)</b>. Μία από τις φροντίδες που πρέπει να παρέχει στον Φιλίπ είναι να του φοράει ειδικές θεραπευτικές κάλτσες, πράγμα που αρχικά το αρνείται αλλά στο τέλος το κάνει. Και δεν είναι το πιο δύσκολο αυτό. Οφείλει να φοράει και γάντια (του τα δίνει η Μαγκαλί) για να μπορεί να καθαρίζει τον Φιλίπ από τη μέση και κάτω.</p><p>Ο Φιλίπ, μέσα στη δυστυχία του, φιλοσοφεί: μιλάει για τη ζωή που είναι στόχος και μυστήριο μαζί ενώ υπογραμμίζει πόσο <b>"σημαντικό είναι να έχεις εσένα ολόκληρο".</b></p><p>Ο Αμπντέλ, χαμένος στον κόσμο της μουσικής και του χορού, κοντράρει την Ελίζα η οποία δεν παραλείπει να ανταποδίδει. Της τρώει επιδεικτικά την πίτσα κι εκείνη εκδικητικά σχεδόν του λέει ότι είναι προχθεσινή...</p><p>Τρίτη εβδομάδα δουλειάς κι ο Αμπντέλ έχει ήδη μάθει να κουράρει τα έλκη από τις κατακλίσεις του "κούτσουρου" που μιλάει συνέχεια. Τον ταΐζει στο στόμα, το κουτάλι βρίσκει το μάτι του Φιλίπ... ο τελευταίος προσκαλεί τον νοσοκόμο του σε μια πνευματική μονομαχία μέσω του παιχνιδιού του σκραμπλ. <b>Εδώ έχουμε μια εξαιρετική σκηνή αναμέτρησης πνεύματος και σώματος με το μυαλό του Φιλίπ να υπερέχει. Δεν πρόκειται όμως για μια ανταγωνιστική δοκιμασία με νικητή και ηττημένο αλλά για μια μοναδική συνύπαρξη δύο αντιδιαμετρικά αντίθετων πλασμάτων που το ένα διδάσκεται και βελτιώνεται μέσα από την προσωπικότητα του άλλου.</b></p><p>Έτσι, ο Αμπντέλ εμπλουτίζει το λεξιλόγιό του μαθαίνοντας νέες δύσληπτες γι' αυτόν λέξεις όπως π.χ. τη λέξη "αιθεροβάμων". Δε θα αργήσει όμως να περάσει στην αντεπίθεση, αντιμετωπίζοντας με τον τρόπο του τον μορφωμένο Φιλίπ. Δημιουργεί τη λέξη "πατούρα" ενώ ο Φιλίπ, όντας ευφυής, τον αποκρούει με τη λέξη "φακλάδι" που ερμηνεύεται ως "παγίδα ωραίας γυναίκας". Τη σκηνή διακόπτει αλαζονικά η Ελίζα που περιφρονεί τον Αμπντέλ και τον αποκαλεί "κατοικίδιο".</p><p>Ο Φιλίπ δέχεται την πρωινή αλληλογραφία του. Ανάμεσα σε γράμματα δικηγόρων, υπάρχουν και τα προσωπικά, καθώς όπως βλέπουμε στη συνέχεια διατηρεί εξ αποστάσεως επικοινωνία με μια γυναίκα από το βορρά, την Ελεονώρα. Ο Αμπντέλ, κυνικός κι αστειευόμενος μαζί, του προτείνει να τηρείται και ντοσιέ με μπροσούρες υλικού πορνό... </p><p>Ο Φιλίπ δίνει διαλέξεις στο πανεπιστήμιο στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Μιλάει για τον καπιταλισμό ως οικονομικό σύστημα και τον αναλύει, αποδεικνύοντας ξανά ότι ο πνευματικός πλούτος δεν μπορεί να καταργηθεί από τη σωματική αδυναμία. </p><p>Κάποια στιγμή, η συζήτηση των δύο ανδρών έρχεται στο θέμα της καταγωγής του Αμπντέλ. Ο τελευταίος αποκαλύπτει ότι έχει να δει είκοσι χρόνια την πραγματική του μητέρα που ζει στην Αλγερία ενώ η γυναίκα στις εργατικές πολυκατοικίες είναι η θεία του. </p><p><b>Εδώ ξεδιπλώνεται μπροστά μας μια από τις κορυφαίες και έντονες σε δράση σκηνές, η μεταφορά της οποίας επί σκηνής είναι εντυπωσιακά σκηνοθετημένη από τον Χανιωτάκη. </b>Οι δύο άντρες επιθυμούν διακαώς μια βόλτα με τη Μαζεράτι του Φιλίπ. Ο Αμπντέλ στα γόνατα του Φιλίπ γυρίζει γρήγορα το αμαξίδιο αναπαριστώντας την υψηλή ταχύτητα της Μαζεράτι (πρόκειται για τη σκηνή με την οποία ξεκινά και ολοκληρώνεται η ταινία). Η αστυνομία τους εντοπίζει και ο Φιλίπ προσποιείται πολύ πειστικά ("οσκαρική ερμηνεία") κρίση με την υγεία του προκειμένου να γλιτώσουν το πρόστιμο ή όποια άλλη συνέπεια συγχρονιζόμενος απόλυτα με τον "θεατρίνο" Αμπντέλ.<b> </b>Απολαμβάνουν την περιπέτεια, οι δύο άνθρωποι δένονται, <b>με άλλα λόγια χαίρονται όσο τίποτα τη σχέση τους που έχει πια εξελιχθεί σε φιλία.</b></p><p>Ο Φιλίπ είναι ρομαντικός. Θυμάται νοσταλγικά την εποχή που τραγουδούσε στην όπερα, στο έργο <i>Τόσκα</i>. Υπαγορεύει επιστολές (με αναφορές στον Γάλλο ποιητή του 19ου αιώνα Απολινέρ) στη γραμματέα του προς την Ελεονώρα. Πάλι κυνικός αλλά ειλικρινής ο Αμπντέλ θα σχολιάσει πως το όνομά της θυμίζει μαλακτικό... </p><p>Ο Αμπντέλ προσεγγίζει την Ελίζα μοιραζόμενος μαζί της ένα τσιγάρο. Είναι η πρώτη φορά που κάνουν έναν ειρηνικό διάλογο οι δυο τους.</p><p>Βρισκόμαστε σε ένα ατελιέ. Ο Φιλίπ, φιλότεχνος γαρ (ήδη από το σκηνικό που αναπαριστά το πολυτελές σαλόνι του παρατηρούμε ότι ο τοίχος κοσμείται από πίνακα ζωγραφικής πάνω από το τζάκι) πρόκειται να αγοράσει έναν πίνακα. Ο Αμπντέλ υποβαθμίζει τα όσα βλέπει τριγύρω του. Δεν εκτιμά την κρεμάμενη διακόσμηση που μοιάζει με "βελέντζα από τα ΙΚΕΑ" ούτε την "Κόκκινη Κίσσα", έργο ζωγραφικής με χρώματα "βιβεχρώμ" όπως τον ακούμε να λέει χλευάζοντας. Ο ζωγράφος του έργου του τονίζει ότι "η τέχνη δεν κοστολογείται" όταν ο Αμπντέλ ερωτά την τιμή του. Ο Φιλίπ, από τη μεριά του, τού μαθαίνει ότι <b>η τέχνη είναι το αποτύπωμα του ανθρώπου πάνω στη Γη </b>(μία από τις ωραιότερες ατάκες του έργου). Ο Αμπντέλ πάλι αμφιβάλλει για την τέχνη, υποστηρίζει πως κι αυτός μπορεί να αφήσει τέτοιου είδους αποτυπώματα ενώ η Ελίζα τον προσβάλλει λέγοντας πως τα αποτυπώματά του υπάρχουν σε διάφορα αστυνομικά τμήματα... <b>Στη σκηνή αυτή έχουμε ένα αιχμηρό σχόλιο για το δήθεν ενίοτε της τέχνης που συγκρούεται με την υψηλή της από την άλλη πλευρά αξία και τη διαχρονική προσφορά της.</b></p><p>Πάλι πίσω στο αρχοντικό του Φιλίπ, η Μαγκαλί παραπονιέται στον εργοδότη της για την άκομψη συμπεριφορά του Αμπντέλ αφηγούμενη περιστατικό με γείτονα που τους είχε κλείσει την έξοδο με το αυτοκίνητό του. Ο Φιλίπ τη σταματά και τη διορθώνει καθώς αυτός αγαπά το <b>δίχως έλεος </b>φέρσιμό του. <b>Αυτό ακριβώς εξάλλου θέλει: να μην τον οικτίρουν.</b></p><p>Το σκηνικό αλλάζει. Μέσα στο σκοτάδι με τους δύο αδερφούς, Αμπντέλ και Αντάμα, αντικρυστά να φωτίζονται με φακό (σ' αυτό βοηθάει η ηθοποιός Χρύσα Μιχαλοπούλου που υποδύεται την κόρη) εκτυλίσσεται μια επόμενη σκηνή που αναδεικνύει το επιρρεπές του χαρακτήρα του Αμπντέλ. Ο Αντάμα τού προτείνει ληστεία σε νέο κατάστημα όπου δεν έχουν ακόμα τοποθετηθεί κάμερες παρακολούθησης. Ο Αμπντέλ δελεάζεται μα στο τέλος δε συναινεί. Έχει κόψει τις παλιές συνήθειες. Ο Αντάμα αποχωρεί ζητώντας να του φέρει χαβιάρι από το πλουσιόσπιτο.</p><p>Είναι αργά το βράδυ κι ο Φιλίπ παθαίνει πάλι κρίση στον ύπνο του. Ο Αμπντέλ τον βγάζει έξω για βόλτα στο ποτάμι ώστε να αναπνεύσει καθαρό αέρα. Είναι τέσσερις το πρωί. Ο Φιλίπ έχει πολύ καιρό να βρεθεί εκτός σπιτιού τέτοια ώρα. Η κρίση του οφείλεται σε παρενέργεια φαρμάκων που ονομάζεται "πόνος-φάντασμα". Ο ίδιος νιώθει σαν "κατεψυγμένη μπριζόλα σε καυτό λάδι". Κι ενώ η δύσπνοια ήταν ο λόγος που τους οδήγησε έξω τα χαράματα, τα πνευμόνια του Φιλίπ ανοίγουν με το αλγερινό χόρτο που τον κερνάει ο νοσοκόμος του. Μιλάνε για σεξ, πράγμα απαγορευμένο στον Φιλίπ λόγω της κατάστασής του. Τότε αποκαλύπτει στον ανυποψίαστο Αμπντέλ πως υπάρχουν κι άλλες ερωτογενείς ζώνες πάνω στο σώμα, όπως τα αυτιά. Οι δύο φίλοι γελούν μιλώντας για "κόκκινα και σκληρά αυτιά'' κατά το πρωινό ξύπνημα. Ο Φιλίπ θυμάται τη γυναίκα του την Μπεατρίς που πέθανε από καρκίνο τρία χρόνια μετά το δικό του ατύχημα. Ομολογεί ότι αυτή είναι η πραγματική του αναπηρία: το ότι ζει δίχως εκείνη. Θυμάται ακόμη το ατύχημά του την ώρα που έκανε παραπέντε. Ένιωθε αθάνατος. Ένιωθε, όπως χαρακτηριστικά λέει, ότι κατουρούσε τον κόσμο... Μέχρι που έπεσε, ο τρίτος και ο τέταρτος αυχενικός του τσακίστηκαν <b>κι εκείνος κατέληξε να εξασκεί το πιο ακριβό σπορ: την ίδια την αναπηρία.</b></p><p>Έχουν παρέλθει τρία ολάκερα χρόνια. Ο Αμπντέλ εργάζεται ακόμα εκεί, στο πλάι του Φιλίπ. Έχει μάθει να διαβάζει βιβλία από την πελώρια βιβλιοθήκη του αριστοκράτη. Κάθε μέρα ζει, όπως αναφέρει ¨"στην κόψη του ξυραφιού". "Ο αβοήθητος και το παράσιτο" είναι ο τίτλος που δίνει σ' αυτόν και τον κύριό του. Έχει μάλιστα αρχίζει να ζωγραφίζει. Ο πίνακάς του με τη μορφή ενός σκύλου, θα πουληθεί ακριβά, με τη μεσολάβηση βέβαια του Φιλίπ που διαθέτει "υψηλές γνωριμίες".</p><p>Κι ενώ η αλληλογραφία με την Ελεονώρα καλά κρατεί μετά από τόσο καιρό, ο αποφασιστικός Αμπντέλ αντιδρά και παίρνει την πρωτοβουλία να φέρει σε επαφή τον Φιλίπ μαζί της μέσω του τηλεφώνου. Μάλιστα, θα την καλέσει και στα γενέθλιά του αργότερα με όλα τα έξοδα πληρωμένα: από το αεροπορικό εισιτήριο μέχρι τη λιμουζίνα που θα τη μεταφέρει. <b>Και εδώ έχουμε άλλη μια υψηλής καλλιτεχνικής αξίας σκηνή με τον Αμπντέλ να σπάει τη μονοτονία στη ζωή του Φιλίπ και να τον εμπλέκει στη δράση δηλαδή στην αληθινή ζωή. Γιατί είναι "πραγματιστής". Του αρέσει η αλήθεια, η ενέργεια, η διά ζώσης επικοινωνία και η αλληλεπίδραση κι όχι η απόσταση και τα χλιαρά λόγια. Όχι οι αναβολές.</b></p><p>Θα ακολουθήσουν κι άλλες αξέχαστες στιγμές: τα γενέθλια του Φιλίπ, η νουθέτηση του Ελίζας από τον εξοργισμένο πια Αμπντέλ, η δική της εκδοχή και εμπειρία ζωής που θα αντιταχθεί στις όποιες παρατηρήσεις και φωνές επίπληξης, το ατύχημα του Αμπντέλ με τη Μαζεράτι μαζί με τον αδελφό του μέσα, η επιστροφή του κλεμμένου αβγού, δώρου της Μπεατρίς με σπουδαία συναισθηματική αξία...</p><p>Θα ακουστούν ανατριχιαστικά ανθρώπινες ρήσεις όπως: <b>"Η μοναξιά είναι κάτι ιερό", "Ο παράδεισος είναι οι άλλοι'' - αντιστροφή φυσικά του σαρτρικού "Η κόλαση είναι οι άλλοι'', "Να σώζουμε ο ένας τον άλλο, μόνο έτσι θα είμαστε άθικτοι".</b></p><p><b>Ο Νικορέστης Χανιωτάκης ακροβατεί και ισορροπεί επιτυχώς</b> ανάμεσα στο κινηματογραφικό και το θεατρικό στοιχείο. Με ποικίλες κωμικές προσθήκες (συχνές και -γιατί όχι όμως;- εμπορικές) αφαιρεί από το βάρος και τις δυσκολίες που έχουν αντικειμενικά η αναπηρία μεν και η φτώχεια δε (Φιλίπ και Αμπντέλ αντίστοιχα). </p><p><b>Ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης είναι άξιος θερμών συγχαρητηρίων, </b>καθώς ενσαρκώνει γλαφυρά τον γραφικό και ανεπιτήδευτο νοσοκόμο. Η κίνησή του πάνω στη σκηνή ξεχωρίζει και δένει ιδανικά με τον <b>Αντώνη Καρυστινό </b>που, πολύπειρος πλέον ηθοποιός, <b>υποκρίνεται άριστα</b> τον ρόλο του μελαγχολικού αριστοκράτη, που αυτό που του λείπει δεν είναι τόσο ένας αποτελεσματικός βοηθός όσο ένας πραγματικός φίλος <b>που θα τον μάθει να πετάει και να είναι ελεύθερος</b>. </p><p><b>Όλο το έργο εξάλλου είναι ένας ύμνος στη φιλία και ευρύτερα στις ανθρώπινες σχέσεις, στην αναγκαιότητα και τη σπουδαιότητα αυτών.</b></p><p>Ομοίως, ο <b>Σταύρος Καλλιγάς </b>που υποδύεται περισσότερους ρόλους (συνυποψήφιος - φυσικοθεραπευτής - αστυνομικός - ζωγράφος) κερδίζει το κοινό με το έμφυτο χιούμορ του, το ταλέντο του και την αμεσότητά του στο κοινό.</p><p>Τέλος, οι <b>Τζωρτζίνα Λιώση (Μαγκαλί), η Χρύσα Μιχαλοπούλου (Ελίζα) και Μιχάλης Ψαλίδας (Αντάμα)</b> αναλαμβάνουν με επιτυχία τους ρόλους τους ερμηνεύοντάς τους μετρημένα και παραστατικά.</p><p>ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ:</p><p>Video: https://www.youtube.com/watch?v=sGrNmnNHbv4</p><p>Παραστάσεις από Τετάρτη έως Κυριακή</p><p>Σκην-κοστούμια: Αρ. Μουστάκα, Μουσική: Αντ. Παπακωνσταντίνου, Φωτ.: Μ. Μάσχα</p><p><br /></p><p><br /></p><p><span face="Apercu-Pro, sans-serif" style="color: white;"><span style="background-color: white; font-size: 17px;">Σ</span></span></p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p><p><b><br /></b></p>Μαρίνα Αποστόλου, MA Θεατρικών Σπουδώνhttp://www.blogger.com/profile/09321946237950897107noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-723566858573367945.post-74152903615978365832022-02-01T12:10:00.006-08:002022-02-06T21:53:03.121-08:00<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj1Wynm-cA8v8RebE5WMf3dsQuZ47Dh43JPPBS52w_0ZhADw3YBEgeyURbOMmjyjSgalwcaHhbH0UVerpJXv4l2D-G1z5UarvfMVjjAW8oh8sImJTyFMa8gd8MPa7ms1XhMi0p_dsSUEOWN9mI85enDTianjdq3V9pkSawDhLK3pegT-JTgkJmlKMkf=s400" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="400" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj1Wynm-cA8v8RebE5WMf3dsQuZ47Dh43JPPBS52w_0ZhADw3YBEgeyURbOMmjyjSgalwcaHhbH0UVerpJXv4l2D-G1z5UarvfMVjjAW8oh8sImJTyFMa8gd8MPa7ms1XhMi0p_dsSUEOWN9mI85enDTianjdq3V9pkSawDhLK3pegT-JTgkJmlKMkf=s320" width="320" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">ΘΕΑΤΡΟ ΕΚΣΤΑΝ<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">Καυταντζόγλου 5, Πατήσια<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">«Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙ»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;">του Ζωρζ Μπρασσάι<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Δραματολογική
ανάλυση & κριτική παράστασης<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">της Μαρίνας
Αποστόλου<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Κυριακή, 30
Ιανουαρίου 2022<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">6 μ.μ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Το ψυχογράφημα μιας «ασήμαντης»
καθαρίστριας <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Η ακτινογραφία μιας κοινωνίας που
μάχεται να ορθοποδήσει<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><i><span lang="FR" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: FR; mso-bidi-font-weight: bold;">Je</span></i><i><span lang="FR" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-weight: bold;"> </span></i><i><span lang="FR" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: FR; mso-bidi-font-weight: bold;">suis</span></i><i><span lang="FR" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-weight: bold;"> </span></i><i><span lang="FR" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: FR; mso-bidi-font-weight: bold;">seule</span></i><i><span lang="FR" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-weight: bold;"> </span></i><i><span lang="FR" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: FR; mso-bidi-font-weight: bold;">ce</span></i><i><span lang="FR" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-weight: bold;"> </span></i><i><span lang="FR" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: FR; mso-bidi-font-weight: bold;">soir</span></i><i><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-weight: bold;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Είμαι μόνη αυτό το βράδυ<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal"><i><span lang="FR" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: FR; mso-bidi-font-weight: bold;">Avec</span></i><i><span lang="FR" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-weight: bold;"> </span></i><i><span lang="FR" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: FR; mso-bidi-font-weight: bold;">mes</span></i><i><span lang="FR" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-weight: bold;"> </span></i><i><span lang="FR" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: FR; mso-bidi-font-weight: bold;">r</span></i><i><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-weight: bold;">ê</span></i><i><span lang="FR" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: FR; mso-bidi-font-weight: bold;">ves</span></i><i><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-weight: bold;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Με τα όνειρά μου<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal"><i><span lang="FR" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: FR; mso-bidi-font-weight: bold;">Avec</span></i><i><span lang="FR" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-weight: bold;"> </span></i><i><span lang="FR" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: FR; mso-bidi-font-weight: bold;">ma</span></i><i><span lang="FR" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-weight: bold;"> </span></i><i><span lang="FR" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: FR; mso-bidi-font-weight: bold;">peine</span></i><i><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-weight: bold;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Με τον
πόνο μου<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal"><i><span lang="FR" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: FR; mso-bidi-font-weight: bold;">La joie tombe<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></i><i><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-weight: bold;">Η</span></i><i><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: FR; mso-bidi-font-weight: bold;"> </span></i><i><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-weight: bold;">χαρά</span></i><i><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: FR; mso-bidi-font-weight: bold;"> </span></i><i><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-weight: bold;">χάνεται</span></i><i><span lang="FR" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: FR; mso-bidi-font-weight: bold;"><o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal"><i><span lang="FR" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: FR; mso-bidi-font-weight: bold;">Tout se brise<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></i><i><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-weight: bold;">Όλα</span></i><i><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: FR; mso-bidi-font-weight: bold;"> </span></i><i><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-weight: bold;">σπάνε</span></i><i><span lang="FR" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: FR; mso-bidi-font-weight: bold;"><o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Στο
μεταπολεμικό Παρίσι της δεκαετίας του 1940 μάς μεταφέρει ο συγγραφέας του έργου
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Η ιστορία της Μαρί</i>, Ζωρζ Μπρασσάι. Η
υπόθεση πραγματεύεται τη ζωή μιας «ασήμαντης», όπως είχε χαρακτηριστικά πει ο
Χένρυ Μίλλερ, γυναίκας που εργάζεται ως οικιακή βοηθός σε διάφορα σπίτια στη
γαλλική πρωτεύουσα. Ο μονόλογός της περιγράφει γλαφυρά την καθημερινότητά της
ενώ από τη μέση της παράστασης και μετά το κείμενο του Μπρασσάι εστιάζει σε μια
δικαστική περιπέτεια της Μαρί κατόπιν αβάσιμων κατηγοριών από πρόσωπα
διαμένοντα και εργαζόμενα στην ίδια πολυκατοικία με την ίδια.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Τη Μαρί
υποδύεται η ηθοποιός Ελένη Παπαχρηστοπούλου, η οποία έχει μεταφράσει και επίσης
διασκευάσει το έργο, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Ζαν – Πωλ Ντενιζόν. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Ένα ζευγάρι
γάντια, μια βαλίτσα, ένα μονό κρεβάτι, ένα ραδιόφωνο της εποχής, λίγα φτωχικά ρούχα
σε κρεμάστρες, ένα απλό τραπέζι, ένα σίδερο κι ένας μικρός κουβάς για τα νερά
που στάζουν από το ταβάνι στο μικροσκοπικό διαμέρισμα υπηρεσίας της Μαρί στον
έβδομο όροφο μιας παριζιάνικης πολυκατοικίας συνθέτουν το ζεστό σκηνικό
ρεαλιστικής ψευδαίσθησης της παράστασης. Η Μαρί δε μένει μόνη της: συντροφιά
της κρατάει ο γάτος της ο Πονπόν, μόνη της παρηγοριά, καθώς, όπως τονίζει από
την εναρκτήρια σκηνή, δεν έχει κληρονόμους.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Είναι
άνοιξη. Η Μαρί αγαπά τη φύση, αγαπά το ανθισμένο Παρίσι. Γυρίζει σπίτι της μετά
από ώρα αναμονής στην ουρά για λίγες πατάτες. Τα συσσίτια καλά κρατούν και μετά
τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Φέρει το επίθετο ενός μεγάλου ποιητή του 19<sup>ου</sup>
αιώνα, του Μαλλαρμέ που θα πει ‘’κακοαρματωμένος’’ κι έτσι παρόλη τη δυσάρεστη
σημασία του, στο τέλος – χάρη στη λογοτεχνική αίγλη του – το αποδέχεται
με υπερηφάνεια. Η Μαρί είναι ένας άνθρωπος χωρίς κομπόδεμα που έχει ωστόσο
φροντίσει για τα έξοδα της κηδείας της εκ των προτέρων. Οι λίγες οικονομίες που
διαθέτει, όπως βλέπουμε στη συνέχεια, ξοδεύονται για την αμοιβή του δικηγόρου
που θα την υπερασπιστεί στο δικαστήριο όταν θα κατηγορηθεί για μια σειρά από υποτιθέμενες
ατασθαλίες.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Αντίδοτο στη
μοναξιά της θα μπορούσε να ήταν η υιοθεσία ενός παιδιού εφόσον ποτέ της δε βρήκε
έναν άντρα «καλής ράτσας» για να κάνει δέκα δικά της παιδιά, όπως θα ήθελε. Δεν
παραλείπει να αναφέρει ότι η γαλλική κοινωνία έχει πια προοδεύσει προσφέροντας
επιδόματα στις ανύπαντρες μητέρες. Έτσι, ο θεατής ενημερώνεται για την εξέλιξη
στη νοοτροπία των Γάλλων και την προσέγγιση της μητέρας χωρίς σύζυγο μόλις τη
δεκαετία του 1940 και συγκρίνει έμμεσα με τη σύγχρονη Ελλάδα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Δεν είναι τόσο
εχέμυθη όσο χρειάζεται και κατά συνέπεια χάνει τη δουλειά της από το σπίτι του
κυρίου Λούη όταν η κυρία Ρεγγίνα μαθαίνει για τις απιστίες του. Φιλοσοφεί όταν
διαπιστώνει πως εάν η γυναίκα έχει εραστή, μπαίνουν λεφτά στο σπίτι (από τον
εραστή) ενώ όταν έχει ο άντρας ερωμένη, τα λεφτά της οικογένειας σπαταλούνται…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Όλοι θέλουν
να γίνουν καπιταλιστές (μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε χρονικά στις αρχές του
Ψυχρού Πολέμου με τον κόσμο να έχει χωριστεί στα δύο: στη Δύση υπό την επιρροή
των Ηνωμένων Πολιτειών και στην Ανατολή – κομμουνιστικά κράτη υπό την επιρροή της
Σοβιετικής Ένωσης) όπως για παράδειγμα «τα δουλικά» από την Πολωνία που
υπηρετούν τον γιατρό Πρεβό. Οι τελευταίες μένουν στον ίδιο όροφο με τη Μαρί,
συναναστρέφονται Αμερικάνους, ζουν μαζί τους μεγάλη ζωή, τούς τραβάνε λεφτά
αλλά και η μία από αυτές κολλάει κάποιο αφροδίσιο νόσημα. Αποκαλούν «τρελόγρια»
τη Μαρί και τη χτυπούν με ένα μπουκάλι στέλνοντάς την στο νοσοκομείο. Παράνομες
καθώς είναι οι δύο δράστριες απελαύνονται και το αφεντικό τους πληρώνει τα νοσήλεια της
Μαρί. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Μα η
περιέργειά της δε σταματά εκεί. Παρακολουθεί το νέο δουλικό του γιατρού που
διατηρεί σχέση με έναν αστυνομικό («μπάτσο» όπως ακούμε να τον αποκαλεί η
Μαρί). Την ενοχλεί που ο εν λόγω άντρας έχει χρήματα και μπορεί και πληρώνει το
αντικείμενο του πόθου του που αποκαλεί «Μπουμπούκα». Μάλιστα η Μαρί σκέφτεται
να του κρύψει το ποδήλατο (προφανώς κοινό μέσο μεταφοράς την εποχή εκείνη στο
Παρίσι – δεν καταλαβαίνουμε ακριβώς αν το χρησιμοποιεί για προσωπικούς ή
υπηρεσιακούς λόγους).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Η Μαρί είναι
ηθική. Στα 55 χρόνια της παραμένει εργατική και είναι πάντα τυπική. Πληρώνει
κάθε τρίμηνο το ενοίκιο και όλους τους λογαριασμούς που της αναλογούν στην
πολυκατοικία που μένει. Όπως είναι αναμενόμενο, δεν ανέχεται να την παρενοχλούν σεξουαλικά στην
ουρά για το συσσίτιο, γεγονός που της κάνει κιόλας εντύπωση λόγω της ηλικίας της. </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Η ζωή δεν της έχει φανεί γενναιόδωρη. Η Μαρί θυμάται: ένα σημαντικό ινομύωμα
την είχε οδηγήσει στο χειρουργείο. Νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο δεύτερης διαλογής
με πολύ λιγότερες περιποιήσεις και έλλειψη σεβασμού από τους εργαζόμενους. «Μέσα
στην κοιλιά της γυναίκας υπάρχουν πράγματα που μεγαλώνουν και σαπίζουν», την
ακούμε να λέει υπογραμμίζοντας τη δύσκολη φύση της γυναίκας. Η νοσοκομειακή κάλυψη είναι
δύο ταχυτήτων: για φτωχές γυναίκες που βλέπουν όνειρα μέσα στον πυρετό και για εκείνες που μπορούν να εξασφαλίσουν
στον εαυτό τους επιπλέον αγαθά. Κι αυτή ακριβώς η κοινωνική ανισότητα παίρνει
σάρκα και οστά μέσα στον χώρο της υγείας και της περίθαλψης. Ο συγγραφέας δίνει
έμφαση στο κομμάτι αυτό και διά στόματος Μαρί φωτογραφίζει την κοινωνία της εποχής
του και τη θέση της νοσούσας γυναίκας που είναι και μόνη. Σημειωτέο ότι η
εκκλησία ήλεγχε εκ των έσω τα θεραπευτήρια της εποχής.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Εν τούτοις,
η Μαρί πιστεύει στον Θεό και στους καλούς ανθρώπους. Πιστεύει στην προσευχή η
οποία βοηθάει τους ανθρώπους να πεθαίνουν ήσυχα στον ύπνο τους. Οι σοφοί όμως άνθρωποι
δεν πεθαίνουν ποτέ ήσυχοι… Ο συγγραφέας αντιπαραβάλλει γνώση και άγνοια και τις αντιστοιχίζει με το δίπολο δυστυχία και ευτυχία.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Μια γυναίκα
στα 55 της χρόνια και δη με χέρια που πάσχουν από έκζεμα από τη χλωρίνη δεν είναι εύκολο να προκαλέσει το ερωτικό ενδιαφέρον,
κάτι το οποίο δεν ισχύει για ένα συνομήλικο άτομο του αντίθετου φύλου. Και εδώ
η Μαρί διαπιστώνει μια ακόμη ανισότητα, εκείνη που υφίσταται μεταξύ ανδρών και
γυναικών. Το επιχείρημα της ανικανότητάς της να ξυπνήσει τον πόθο θα προβάλει
και ο δικηγόρος της όταν η θυρωρός της πολυκατοικίας θα την κατηγορήσει για «ερωτικές
κραυγές» που ξεσηκώνουν και ενοχλούν τους φιλήσυχους και «τίμιους» ενοίκους του
κτηρίου. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">«Η
ανθρωπότητα είναι καμωμένη από δυστυχίες», την ακούμε να συμπεραίνει με πικρία
στο έργο. Ύστερα από 15 χρόνια ήρεμης διαμονής στην επταώροφη πολυκατοικία,
βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπη με τη θυρωρό, το βοθρατζή, το νυχτοφύλακα και το
μουγγό, δραματικά πρόσωπα – τύπους που θα την μεμφθούν ο καθένας και για κάτι
διαφορετικό. Πότε για δυσωδία, πότε για ακαταστασία και πότε για πορνεία…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Ψέμα,
υποκρισία, σκληρότητα, νόμοι που «αναποδογυρίζουν», ανθρωποφαγία, απελπισία, παράνοια
και τραγέλαφος θα «ντύσουν» τη δίκη στην οποία σύρεται επί ένα χρόνο η Μαρί, ο
αδύναμος κρίκος μιας κοινωνίας που επιβεβαιώνεται μέσα από την επιβολή της στον
ανίσχυρο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Θα
κατορθώσει τελικά η Μαρί να τα βγάλει πέρα με την απρόσωπη εταιρεία όπου ανήκει
η πολυκατοικία αλλά και την κακία των ατόμων που της επιτίθενται για να τη
διώξουν;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Πρόκειται
για ένα μονόλογο πραγματικό κάδρο της εποχής εκείνης στο Παρίσι διά χειρός Ζωρζ
Μπρασσάι. Η Ελένη Παπαχρηστοπούλου με ξεχωριστό υποκριτικό μεράκι υποδύεται την
ταλαίπωρη Μαρί (μας θύμισε την Ελληνίδα «Καθαρίστρια» του Αντώνη Τσιπιανίτη σε
ερμηνεία της Μαρίνας Γεωργοπούλου όχι πολλά χρόνια πριν) και χωρίς ίχνος βίας
να μας πείσει για τίποτα αξιοποιεί με άνεση τα ευάριθμα κωμικά στοιχεία του
έργου. Σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη και δάσκαλό της σκιαγραφεί τόσο τα
χαρακτηριστικά της Μαρί όσο και της εποχής και της κοινωνίας στην οποία αυτή
ζει και παλεύει να επιβιώσει. Αξιοσημείωτη είναι σε κάποια στιγμή η χρήση του γ' ενικού, στοιχείο που παραπέμπει ευθέως στην μπρεχτική αποστασιοποίηση.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Πολύ όμορφα
τα σκηνικά και τα κοστούμια των οποίων την επιμέλεια έχει ο ίδιος ο σκηνοθέτης.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Σημαντικός
είναι πάντα και ο αφανής ήρωας βοηθός σκηνοθέτη που στην προκειμένη περίπτωση
είναι ο Γιάννης Σταματίου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Τέλος,
οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι το ΕΚΣΤΑΝ συνιστά έναν πολυχώρο τέχνης ίσως όχι
τόσο γνωστό στο ευρύ κοινό αλλά εξαιρετικά καλαίσθητο και φιλικό στη συμβολή
των οδών Πατησίων και Καυταντζόγλου. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Πληροφορίες:
<a href="https://www.facebook.com/ekstan/">https://www.facebook.com/ekstan/</a>
</span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 16pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>Μαρίνα Αποστόλου, MA Θεατρικών Σπουδώνhttp://www.blogger.com/profile/09321946237950897107noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-723566858573367945.post-26883987123556351532022-01-25T05:28:00.003-08:002022-01-25T06:36:31.916-08:00<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjBibAIrSMU0x2aCtbpJURMvygXzK6ldqVyAnEEShSOawUmaeoId081AT3uv6VflA_L1ce3CdfbH6UNsQRBQB_36cTRswPJH-kvOiBTdX26GsMPPYtRclPoyU337UyRR9Xh48RxIHQywXfztb2_v2UUqJ5S4U26xDKqL3vaVpS2ZEk4kvXwrkzafpio=s770" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="433" data-original-width="770" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjBibAIrSMU0x2aCtbpJURMvygXzK6ldqVyAnEEShSOawUmaeoId081AT3uv6VflA_L1ce3CdfbH6UNsQRBQB_36cTRswPJH-kvOiBTdX26GsMPPYtRclPoyU337UyRR9Xh48RxIHQywXfztb2_v2UUqJ5S4U26xDKqL3vaVpS2ZEk4kvXwrkzafpio=s320" width="320" /></a></div><br /><span style="font-size: medium;"><b> Θέατρο ανηλίκων: "Ο ΕΓΩΙΣΤΗΣ ΓΙΓΑΝΤΑΣ"</b></span><p></p><p><span style="font-size: medium;"><b> του Όσκαρ Ουάιλντ</b></span></p><p><span style="font-size: medium;"><b> Θέατρο Πειραιώς 131</b></span></p><p><span style="font-size: medium;"><b> Γκάζι</b></span></p><p><b style="font-size: large;">Κυριακή, 23/01/2022</b></p><p><span style="font-size: medium;"><b>11.30 πμ.</b></span></p><p><span style="font-size: medium;">Κριτική παράστασης</span></p><p><span style="font-size: medium;">της Μαρίνας Αποστόλου</span></p><p><span style="font-size: medium;">Το κλασικό παραμύθι του Όσκαρ Ουάιλντ επέλεξε να διασκευάσει και να παρουσιάσει στο παιδικό κοινό τη φετινή θεατρική περίοδο ο Μιχάλης Κόκκινος, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής του έργου. Με τρόπο άμεσο και απλό επιδιώκει μέσα από την παράσταση, που ανεβαίνει κάθε Κυριακή στις 11.30 το πρωί στο θέατρο της οδού Πειραιώς 131 στο Γκάζι, να καταδείξει το συναίσθημα του εγωισμού και τις συνέπειές του.</span></p><p><span style="font-size: medium;">Αφηγήτρια της ιστορίας είναι η εικοσιπεντάχρονη Μύριαμ, πρώην μαθήτρια στο δημοτικό σχολείο θηλέων μιας γειτονιάς στο Μπέλφαστ γυμνής από πάρκα για τα παιδιά. Θυμάται τα παιδικά της χρόνια, όταν μετά το τέλος των μαθημάτων, γεμάτη χαρά και ξεγνοιασιά, επισκεπτόταν για να παίξει με άλλες τρεις φίλες της έναν πανέμορφο πελώριο κήπο, κοντά στο σχολείο τους. Επιστάτης στο χώρο αυτό ήταν ο Μπάφερ, ένας μάλλον δύσμορφος αλλά καλοπροαίρετος νεαρός υποτακτικός του απόντα ιδιοκτήτη γίγαντα. Όταν ο τελευταίος επιστρέφει απρόσμενα μετά από χρόνια, συναντά τα παιδιά να χαίρονται τον κήπο του πύργου του, θυμώνει και τα διώχνει κακήν κακώς εφιστώντας αυστηρά την προσοχή του Μπάφερ στο θέμα της επιτήρησης και φύλαξης.</span></p><p><span style="font-size: medium;">Κι ενώ η εποχή της άνοιξης έχει μπει για τα καλά, στον κήπο του γίγαντα καταφθάνουν παραδόξως οι νύμφες του χειμώνα. Παγωνιά, χαλάζι και χιονιάς σκεπάζουν την αυλή του ενώ τα πουλιά, των οποίων το κελάηδισμα τόσο αγαπούσε ο γίγαντας, έχουν φύγει πρώτα απ' όλα. Κάποια στιγμή, στον κήπο του γίγαντα έρχεται ένα άγνωστο, παράξενο αγόρι που με την αθωότητά του θα καταφέρει να μαλακώσει τη σκληρή καρδιά του κάνοντάς τον να συνειδητοποιήσει τη μοναξιά του. Όταν το αγόρι εξαφανίζεται ξαφνικά, ο γίγαντας απορεί και το αναζητεί χωρίς αποτέλεσμα. Κι όταν αυτό ξανάρθει, θα είναι για να τον πάρει για πάντα μαζί του...</span></p><p><span style="font-size: medium;">Με εξαιρετικά σκηνικά και κοστούμια - ξεχωρίσαμε το καπέλο και τα παπούτσια του γίγαντα αλλά και "το δέντρο της αγάπης''- με πολλή χορευτική κίνηση επίσης, τραγούδι και ειδικά εφέ, η παράσταση καταφέρνει να μεταδώσει ξεκούραστα και ευχάριστα τα μηνύματα του Ιρλανδού συγγραφέα. Κάποιες στιγμές μάλιστα, (η παράσταση) γίνεται και διαδραστική δίνοντας τον λόγο στα παιδιά για να χαρακτηρίσουν με επίθετα τον κήπο του γίγαντα. Συγκινητική είναι η αναπαράσταση του νεκρού πια αγοριού που έχει αναληφθεί στον παράδεισο. Η αξιοσύνη για την είσοδο ή μη σε αυτόν έχει προοικονομηθεί ήδη από την αρχή του έργου στους διαλόγους των κοριτσιών που μαλώνουν χαριτωμένα ενόσω παίζουν.</span></p><p><span style="font-size: medium;">Το έργο διαρκεί περίπου 90' με ένα σύντομο διάλειμμα, απαραίτητο για την αλλαγή κοστουμιών των ηθοποιών.</span></p><p style="background-color: white; border: 0px; color: #444444; font-family: "Open Sans", serif; font-size: 15px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: 1.6; margin: 0px 0px 15px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; color: black; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><u><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: large; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 18px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><b>Συντελεστές</b></span></span></span></u></span></p><p style="background-color: white; border: 0px; color: #444444; font-family: "Open Sans", serif; font-size: 15px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: 1.6; margin: 0px 0px 15px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; color: black; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Σκηνοθεσία : </span></span><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><b>Μιχάλης Κόκκινος</b></span></span></span></p><p style="background-color: white; border: 0px; color: #444444; font-family: "Open Sans", serif; font-size: 15px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: 1.6; margin: 0px 0px 15px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; color: black; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Χορογραφίες :</span></span></span><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><b> Ζωή Σαρίδου</b></span></span></span></span></p><p style="background-color: white; border: 0px; color: #444444; font-family: "Open Sans", serif; font-size: 15px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: 1.6; margin: 0px 0px 15px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; color: black; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Σκηνικά: </span></span><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><b>Θοδωρής Κόκκινος</b></span></span></span></p><div style="background-color: white; border: 0px; color: #444444; font-family: "Open Sans", serif; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; color: black; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Κοστούμια: </span></span><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><b>Εύη Μπαράκου</b></span></span></span></div><div style="background-color: white; border: 0px; color: #444444; font-family: "Open Sans", serif; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; color: black; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Υποδήματα : </span></span></span><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><b>Ηλιόδερμα</b></span></span></span></span></div><div style="background-color: white; border: 0px; color: #444444; font-family: "Open Sans", serif; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; color: black; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Φωτισμοί : </span></span></span><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><b>Θοδωρής Κόκκινος</b></span></span></span></span></div><div style="background-color: white; border: 0px; color: #444444; font-family: "Open Sans", serif; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; color: black; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Μουσική:</span></span><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><b> Μιχάλης Κόκκινος</b></span></span></span></div><div style="background-color: white; border: 0px; color: #444444; font-family: "Open Sans", serif; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; color: black; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Εγγραφή Μουσική : </span></span></span><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="en-US" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><b>Studio</b></span></span></span><b></b><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="en-US" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><b>Era</b></span></span></span></span></div><div style="background-color: white; border: 0px; color: #444444; font-family: "Open Sans", serif; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; color: black; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Περούκες : </span></span></span><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><b>Ευγ. Παπαδοπούλου</b></span></span></span></span></div><div style="background-color: white; border: 0px; color: #444444; font-family: "Open Sans", serif; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; color: black; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Αφίσα : </span></span></span><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><b>Ελεάνα Μακρή</b></span></span></span></span></div><div style="background-color: white; border: 0px; color: #444444; font-family: "Open Sans", serif; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; color: black; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Φωτογράφηση : </span></span></span><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><b>Δημήτρης Πούπαλος</b></span></span></span></span></div><div style="background-color: white; border: 0px; color: #444444; font-family: "Open Sans", serif; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; color: black; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><b><br /></b></span></span></span></span></div><div style="background-color: white; border: 0px; color: #444444; font-family: "Open Sans", serif; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; color: black; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><b>Τους Ρόλους υποδύονται οι ηθοποιοί :</b></span></span></span></div><div style="background-color: white; border: 0px; color: #444444; font-family: "Open Sans", serif; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; color: black; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><i>Μύριαμ : </i></span></span></span><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><i><b>Μαρίνα Καλαματιανού</b></i></span></span></span></span></div><div style="background-color: white; border: 0px; color: #444444; font-family: "Open Sans", serif; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; color: black; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><i>Νάνση : </i></span></span></span><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><i><b>Κωσταντίνα Αλεξανδράτου</b></i></span></span></span></span></div><div style="background-color: white; border: 0px; color: #444444; font-family: "Open Sans", serif; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; color: black; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><i>Νταλλή : </i></span></span></span><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><i><b>Λουκία Ανάγνου</b></i></span></span></span></span></div><div style="background-color: white; border: 0px; color: #444444; font-family: "Open Sans", serif; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; color: black; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><i>Κρίστη :</i></span></span></span><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><i><b> Μαρία Λεούση</b></i></span></span></span></span></div><div style="background-color: white; border: 0px; color: #444444; font-family: "Open Sans", serif; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; color: black; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><i>Μπάφερ : </i></span></span></span><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><i><b>Στέλιος Κουλετάκης</b></i></span></span></span></span></div><div style="background-color: white; border: 0px; color: #444444; font-family: "Open Sans", serif; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; color: black; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><i>Γίγαντας :</i></span></span></span><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><i><b> Μιχάλης Κόκκινος</b></i></span></span></span></span></div><div style="background-color: white; border: 0px; color: #444444; font-family: "Open Sans", serif; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; color: black; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><i>Χιόνι : </i></span></span></span><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><i><b>Μαρίνα Καλαματιανού</b></i></span></span></span></span></div><div style="background-color: white; border: 0px; color: #444444; font-family: "Open Sans", serif; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; color: black; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><i>Χαλάζι : </i></span></span></span><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><i><b>Κωσταντίνα Αλεξανδράτου</b></i></span></span></span></span></div><div style="background-color: white; border: 0px; color: #444444; font-family: "Open Sans", serif; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; color: black; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><i>Παγωνιά : </i></span></span></span><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><i><b>Λουκία Ανάγνου</b></i></span></span></span></span></div><div style="background-color: white; border: 0px; color: #444444; font-family: "Open Sans", serif; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-variant-east-asian: inherit; font-variant-numeric: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; color: black; font-family: inherit; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><i>Μικρό Αγόρι : </i></span></span></span><span style="border: 0px; font-family: "Times New Roman", serif; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: medium; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span lang="el-GR" style="border: 0px; font-family: inherit; font-size: 16px; font-stretch: inherit; font-style: inherit; font-variant: inherit; font-weight: inherit; line-height: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><i><b>Μαρία Λεούση</b></i></span></span></span></span></div><p>Video: https://www.youtube.com/watch?v=dA-YxCVfXRI</p>Μαρίνα Αποστόλου, MA Θεατρικών Σπουδώνhttp://www.blogger.com/profile/09321946237950897107noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-723566858573367945.post-29899133324197431212022-01-18T06:41:00.002-08:002022-01-18T06:41:56.863-08:00<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjaCGglaBDW81_GpWJhyV8ggVot2ehn4kbNRo_A_gwDZ40bAGLN-bgo-1qzxlY-gW4bDLkSwE_BSyG2-7uPf8QuhxNRMcKUG8X5ZLfkP_T6eQ_41S2UCvaw4fP8sVQNpRgjLcPSAUCPP2bEMWl7Qbm1GHB47LBn3wgbeZe82dFWgrbj1axRhgVsQpfe=s1200" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="1200" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjaCGglaBDW81_GpWJhyV8ggVot2ehn4kbNRo_A_gwDZ40bAGLN-bgo-1qzxlY-gW4bDLkSwE_BSyG2-7uPf8QuhxNRMcKUG8X5ZLfkP_T6eQ_41S2UCvaw4fP8sVQNpRgjLcPSAUCPP2bEMWl7Qbm1GHB47LBn3wgbeZe82dFWgrbj1axRhgVsQpfe=s320" width="320" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 20.0pt; line-height: 107%;">«Ευαίσθητη Ισορροπία»<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 107%;">του Έντουαρντ Άλμπι<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 107%;">ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ Αντωνίου<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 107%;">Πλ. Κολιάτσου<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 107%;">Κυριακή,
16/1/2022, 8μμ<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 107%;">Δραματολογική ανάλυση & Κριτική
παράστασης<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 107%;">της Μαρίνας Αποστόλου<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 107%;">«Μήπως
τελικά δε μας αρέσει η ευτυχία κι έτσι ετοιμάζουμε μια μεγάλη δόση απελπισίας;
Γιατί ζηλεύουμε αυτούς που έχουν λιγότερα;»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 107%;">Το
βραβευμένο με Πούλιτζερ έργο <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ευαίσθητη
ισορροπία</i> (1967) του Έντουαρντ Άλμπι επέλεξε να σκηνοθετήσει εφέτος ο
ογκόλιθος της υποκριτικής τέχνης Αντώνης Αντωνίου στο θέατρο «Θεατρική Σκηνή»
της οδού Νάξου 84 στην Κυψέλη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 107%;">Εκτός από τη
σκηνοθεσία, ερμηνεύει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Τόμπι έχοντας στο πλάι
του τη Νατάσα Ασίκη στο ρόλο της Κλαίρης, τη Στέλλα Παπαδημητρίου ως Άγκνες,
τον Ηλία Κατέβα που υποδύεται τον Χάρη, την Ειρήνη Κονίδου στο ρόλο της Έντας και
την Ελένη Κούστα που ερμηνεύει την Τζούλια.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 107%;">Αναπόδραστα,
η πρώτη επαφή του θεατή έχει να κάνει με τον ίδιο το χώρο του θεάτρου ξεκινώντας
από το φουαγιέ και περνώντας σε δεύτερο χρόνο στην πλατεία και στην πρώτη
εντύπωση που εισπράττεται από τα σκηνικά της παράστασης. Στο αρχικό λοιπόν αυτό
σημείο οφείλουμε να υπογραμμίσουμε το καλαίσθητο στοιχείο του θεάτρου, τις
υπέροχες φωτογραφίες – ντοκουμέντα που κοσμούν τους τοίχους του αλλά κυρίως μας
ταξιδεύουν στο δημιουργικό παρελθόν του, στο ευγενικό προσωπικό που εργάζεται
εκεί αλλά και στον καφέ που προσφέρεται πριν την έναρξη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 107%;">Στη
συνέχεια, τα σκηνικά, τα οποία μαζί με τα κοστούμια έχει επιμεληθεί ο Νίκος
Κασαπάκης, μας μεταφέρουν το δίχως άλλο στο σαλόνι του σπιτιού που συνέλαβε η
ιδιοφυΐα του Άλμπι. Το οίκημα αυτό αποτελείται από δύο επίπεδα, καθώς πρόκειται
για μεζονέτα, με σκάλα που οδηγεί στα υπνοδωμάτια, με καναπέ στο καθιστικό ο
οποίος φιλοξενεί τους ενοίκους και τους επισκέπτες του μα το κυριότερο με το
μπαρ – πάγκο ποτών που αποτελεί το βασικό σημείο αναφοράς του έργου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 107%;">Κι αυτό
διότι ο αλκοολισμός, η εξάρτηση από το ποτό και ο παρασιτισμός που προκαλεί η
κατάχρησή του συνιστούν τον κύριο άξονα προβληματισμού του Αμερικανού
συγγραφέα. Η Κλαίρη, η αδερφή της Άγκνες, είναι εθισμένη στο αλκοόλ, πίνει από
το πρωί και ποτέ δεν αρνείται ένα ακόμη ποτήρι. Κατά συνέπεια, η έξη της δεν
της επιτρέπει να κάνει διαφορετικά κι εξαρτημένη ούσα, έχει αυτό-φυλακιστεί
μέσα στο πλέγμα προστασίας της οικογένειάς της με την οποία μοιραία
συγκατοικεί. Η κριτική της Άγκνες στο πρόσωπό της δεν την κάνει να διορθωθεί
αντίθετα οξύνει τη διάθεση για χιούμορ που αγγίζει τα όρια του κυνισμού. Η
Νατάσα Ασίκη ερμηνεύει μοναδικά το ρόλο της αυτοκαταστροφικής Κλαίρης που
αποτυγχάνει να αποτοξινωθεί μα και που αγαπά όσο κανείς στην υπόθεση του έργου
τη ζωή. Με ένα ποτήρι στο χέρι, ενίοτε ξαπλωμένη πάνω στα μεγάλα μαξιλάρια του
καθιστικού παίζοντας με το ποτό πάνω στο μέτωπό της αλλά και παλεύοντας να
διασκεδάσει την πλήξη της με το ακορντεόν της, η Κλαίρη είναι το δραματικό
πρόσωπο που ενσαρκώνει κατεξοχήν τον τίτλο του έργου παραπαίοντας ανάμεσα στη
λογική και τη φθορά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 107%;">Δεν είναι
όμως μόνο ο αλκοολισμός και οι παράμετροί του το θέμα που απασχολεί τον Άλμπι.
Η επιείκεια, η κατανόηση, η ανθρωπιά, η δικαιολόγηση, οι παραχωρήσεις στο πλαίσιο
της συνύπαρξης, η αξία της φιλίας κυρίως παίρνουν σάρκα και οστά στο πρόσωπο
του Τόμπι, του συζύγου της Άγκνες και πατέρα της Τζούλιας. Ευαίσθητος, χαμηλών
τόνων και μερικές φορές σκοπίμως άβουλος, με τα μάτια συχνά να κοιτάζουν το
πάτωμα, ο Τόμπι είναι το πρόσωπο που θα επιλέξει τη σιωπή για να αντιμετωπίσει
την ένταση μέσα στην οικογένεια, που θα προσφέρει μια δεύτερη ευκαιρία στην
Κλαίρη, που θα δεχτεί τις λεκτικές επιθέσεις της συζύγου του που εντούτοις στο
παρελθόν έχει απατήσει αλλά και που θα υπερασπιστεί – όσο κι αν δεν θέλει – με πάθος
τον φίλο του τον Χάρη ο οποίος εισβάλλει απρόσκλητος στην οικία του με τη
γυναίκα του την Έντα δεχόμενος την απώθηση από τα υπόλοιπα μέλη της
οικογένειας. «Φέρε τον τρόμο σου και την πανούκλα σου… μετά από 40 χρόνια
φιλίας έχεις δικαίωμα…» Πρόκειται για μια σκηνή υψηλής καλλιτεχνικής αξίας μέσα
από την οποία ο Αντώνης Αντωνίου αποδεικνύει για πολλοστή φορά το υποκριτικό
του μεγαλείο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 107%;">Η Άγκνες
πάλι, η φωνή της λογικής, σύζυγος του Τόμπι, αδερφή της Κλαίρης και μητέρα της
Τζούλιας, προσπαθεί μέσα από τη σκληρότητα – απόρροια της απελπισίας και
συνάμα, όπως δηλώνει, ασπίδα προστασίας, να διατηρήσει την εύθραυστη ισορροπία
του σπιτιού της. Φοβάται μην παρανοήσει οδηγούμενη στην τρέλα, προσφέροντας
ταυτόχρονα την πολυτέλεια στον Τόμπι να πουλήσει το σπίτι τους για να αποσυρθεί
σε ήσυχη περιοχή όπου θα ζήσει, όπως ακούμε στο έργο, έως τα 104… Έχει
κουραστεί να στηρίζει την Κλαίρη αναφορικά με το πρόβλημα του ποτού ενώ στο
μυαλό της δε χωρά γιατί κάποιος που θέλει να πεθάνει του παίρνει, όπως λέει,
μια ζωή για να το επιτύχει… Στο παρελθόν, έχει βιώσει την τραγική εμπειρία
απώλειας παιδιού (κοινός τόπος στον Άλμπι) ενώ γνωρίζει για την απιστία του
Τόμπι το ίδιο καλοκαίρι που το μωρό είχε χάσει τη ζωή του. Ωστόσο, ως τρυφερή
μητέρα, θα παρηγορήσει και πάλι την κόρη της Τζούλια που χωρίζει για τέταρτη
φορά αλλά και θα της θέσει όρια σε μια απέλπιδα προσπάθεια να την καταστήσει
υπεύθυνη έστω την ύστατη στιγμή όταν θα της φωνάξει να διεκδικήσει μόνη της το
υπνοδωμάτιό της το οποίο έχουν καταλάβει προκλητικά οι νονοί της, Χάρης και
Έντα. Η Στέλλα Παπαδημητρίου στέκεται αντάξια απέναντι στον ρόλο της στιβαρής Άγκνες
που αποκρούει και δε δικαιολογεί εύκολα τις ανθρώπινες αδυναμίες. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 107%;">Χάρη και
Έντα: Το από δεκαετίες φιλικό ζευγάρι των Τόμπι και Άγκνες. Παρασκευή βράδυ κι
ενώ εντελώς ξαφνικά βιώνουν την τραυματική εμπειρία της κρίσης πανικού,
προσέρχονται – δικαιωματικά εν τέλει; – στο σπίτι των φίλων τους οι οποίοι οφείλουν
το ίδιο Σαββατοκύριακο να αντιμετωπίσουν τη μόνιμη παθογένεια της Κλαίρης αλλά
και το τέταρτο διαζύγιο της ανώριμης κόρης τους. Η Έντα δε θα διστάσει να
χαστουκίσει την Τζούλια που σαν κακομαθημένο κοριτσάκι απαιτεί το παιδικό της
δωμάτιο φωνάζοντάς της να μάθει να συνυπάρχει επιτέλους στα 36 της χρόνια. Ο
Χάρη, πάλι από την μεριά του, θα παραδεχτεί ότι στη θέση του Τόμπι δε θα
δεχόταν και μάλιστα «για πάντα» μέσα στο σπίτι του άλλα άτομα ακόμα κι αν η
φιλία τους μετρούσε πολλά χρόνια. Το ζεύγος αυτό γίνεται η αφορμή, σε συνδυασμό
με την επιστροφή της Τζούλιας, να έλθουν στο φως τόσο η δύναμη όσο και η
αδυναμία της οικογένειας αλλά και να αποκαλυφθεί η αλήθεια και το ψέμα των
ανθρώπινων σχέσεων που είναι διαχρονικά τόσο δύσκολες και συχνά ετοιμόρροπες. Ο
Ηλίας Κατέβας και η Ειρήνη Κονίδου αναλαμβάνουν τους αντίστοιχους ρόλους «κουμπώνοντας»
απολύτως ταιριαστά και πειστικά με τα υπόλοιπα μέλη του εξαιρετικού αυτού
θιάσου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 107%;">Τέλος, η
Τζούλια, ένα παιδί που δε μεγάλωσε ποτέ, ενσαρκώνει την απαξία της υπέρμετρης
κτητικότητας: της ανήκουν όλα. Τόσο το σπίτι όσο και οι γονείς της. Μοναχοπαίδι
γαρ, ίσως είχε χαρεί όταν ο μικρότερος αδερφός της δεν υπήρχε πια στη ζωή
δίνοντας από νωρίς το στίγμα της απαίτησης για αποκλειστικότητα. Με τέσσερις
αποτυχημένους γάμους δεν πείθει για τη σοβαρότητά της ενώ δε θα διστάσει να
αρπάξει το όπλο του πατέρα της για να απειλήσει τους ανεπιθύμητους νονούς της.
Η Ελένη Κούστα υποδύεται το ρόλο της κόρης με τη συνέπεια που αυτός χρειάζεται.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 107%;">Πρόκειται
στο σύνολό της για μια παράσταση – κομψοτέχνημα. Ο Αντωνίου διάλεξε έναν
δύσκολο δρόμο για βαδίσει εφέτος, γεγονός που ομολόγησε στο κοινό στο πέρας της
κυριακάτικης παράστασης. Παρόλα αυτά, η μακρόχρονη εμπειρία του αποτέλεσε
εχέγγυο για την επιτυχία του ανεβάσματος αυτού το οποίο αξίζει πραγματικά θερμά
συγχαρητήρια.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 107%;">Ο Έντουαρντ
Άλμπι βάζει κάτω από το συγγραφικό του μικροσκόπιο ζευγάρια που συγκρούονται
σφοδρά αλλά δε χωρίζουν, παιδιά που πεθαίνουν μωρά, ανθρώπινες πληγές που δεν
επουλώνονται ποτέ, μυστικά που δεν αποκαλύπτονται αλλά και όταν φανερώνονται
πάντα αφήνουν πίσω τους μια ασάφεια, επισκέψεις προσώπων που πυροδοτούν
συγκλονιστικές αποκαλύψεις, σχέσεις μολυσμένες και ανταγωνιστικές, δίπολα όπως
«ζεστασιά-παγωνιά», «θάνατος-ζωή», «λογική-παράνοια», «σοβαρότητα-ανωριμότητα»,
εκρήξεις και υφέσεις μέχρι τη λύτρωση, αν αυτή έρχεται ποτέ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Μετάφραση:
Αθανασία Καραγιαννοπούλου<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Σκηνοθεσία:
Αντώνης Αντωνίου<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Σκηνικά -
Κοστούμια: Νίκος Κασαπάκης<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Φωτισμοί:
Μαριέττα Παυλάκη<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Παίζουν οι
ηθοποιοί:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Αντώνης
Αντωνίου<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Νατάσα Ασίκη<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Στέλλα
Παπαδημητρίου<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Ηλίας
Κατέβας<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Ειρήνη
Κονίδου<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 107%;">Ελένη Κούστα<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="font-size: 16.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">Youtube: <a href="https://www.youtube.com/watch?v=qvqo3if0AqA">https://www.youtube.com/watch?v=qvqo3if0AqA</a>
<o:p></o:p></span></p>Μαρίνα Αποστόλου, MA Θεατρικών Σπουδώνhttp://www.blogger.com/profile/09321946237950897107noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-723566858573367945.post-60925902905294825432022-01-09T13:15:00.004-08:002022-01-09T13:15:50.602-08:00<p>"<b style="font-size: large;">Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ" της Άλκης Ζέη</b></p><p><b style="font-size: large;">Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου</b></p><p><b style="font-size: large;">Κεραμεικός</b></p><p><b style="font-size: large;">Θέατρο ανηλίκων</b></p><p><b style="font-size: large;">Κυριακή, 9/01/2022, 11.30 πμ</b></p><p><span style="font-size: large;">της Μαρίνας Αποστόλου</span></p><p><b style="font-size: large;">ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η'...: Ο Πέτρος είναι το παιδί που μαθαίνει βιωματικά το "ή'', αυτό με τον τόνο, το "ή" το διαζευκτικό, που λέμε, της γλώσσας κι ας έχει φάει κατσάδες από το δάσκαλό του στο σχολείο για το λόγο αυτό. Κατσάδες που δεν πιάσανε ποτέ μέχρι που ήρθαν τα πανό με τα συνθήματα.</b></p><p><span style="font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgeTcLNr9kL97-8_RJ5pv3gS78AL_FZGS7IO8IRrRIj5BfOZbR8K-AC-Wbhr1xVlKj5I2a5OJFLSGkEkWWBTP9pXy-rr8bPA9Of3snFuymmGxqfqMkj1prctxV0wsEasxdN09RshWPe7g4hgRj-I3ZRgYnmrRHmFuOhIUEN7FufGEAwAFA_tFlGEmdT=s1600" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1066" data-original-width="1600" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgeTcLNr9kL97-8_RJ5pv3gS78AL_FZGS7IO8IRrRIj5BfOZbR8K-AC-Wbhr1xVlKj5I2a5OJFLSGkEkWWBTP9pXy-rr8bPA9Of3snFuymmGxqfqMkj1prctxV0wsEasxdN09RshWPe7g4hgRj-I3ZRgYnmrRHmFuOhIUEN7FufGEAwAFA_tFlGEmdT=s320" width="320" /></a></span></div><span style="font-size: medium;"><br />Μαθήματα σκηνοθεσίας παραδίδει ο Τάκης Τζαμαργιάς μέσα από την παράσταση "Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου" στο θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου στον Κεραμεικό, κάθε Κυριακή με διπλή παράσταση στις 11.00 πμ και 15.30 μμ αντίστοιχα. Συνοδοιπόροι στο έργο του ο Χρήστος Τζαμαργιάς ως πρώτος βοηθός σκηνοθέτη και η Νεφέλη Βλαχοπαναγιώτη ως δεύτερη βοηθός. Ο Τάκης Τζαμαργιάς υπογράφει επίσης και τη διασκευή του μυθιστορήματος της Άλκης Ζέη σε συνεργασία με τον Σάββα Κυριακίδη. Σημειωτέο ότι πρόκειται για την τέταρτη φορά που ο Τζαμαργιάς σκηνοθετεί το εν λόγω έργο.</span><p></p><p><span style="font-size: medium;"><b><u>Υπόθεση του έργου & δραματολογική ανάλυση</u></b></span></p><p><span style="font-size: medium;">Βρισκόμαστε στα 1940, 27 Οκτωβρίου, μία ημέρα πριν την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου. Ο Πέτρος, 9 χρονών, μαθητής της Δ' τάξης του δημοτικού σχολείου, ζει μαζί με την οικογένειά του στην Κυψέλη στον πρώτο όροφο ενός δίπατου κτηρίου. Η οικογένειά του αποτελείται από τους γονείς του Ανδρέα -λογιστή στο επάγγελμα- και Ελένη, την Αντιγόνη, την αδελφή του, ετών δεκατεσσάρων και τον παππού του, συνταξιούχο υποβολέα που δεν παύει να νοσταλγεί τις παλιές χρυσές στιγμές του θεάτρου και ειδικότερα τη "μεγάλη Αντιγόνη", πιθανότατα ντίβα της υποκριτικής στην οποία οφείλει και το όνομά της η εγγονή του.</span></p><p><span style="font-size: medium;">Στο δεύτερο όροφο κατοικεί ο καλύτερός του φίλος, ο Σωτήρης μαζί με τη δική του οικογένεια ενώ από το οίκημά τους μπορεί κανείς δει την Ακρόπολη. Στη γειτονιά αυτή υπάρχει κι ένας φούρνος που ανήκει σε Ρώσους οι οποίοι έχουν τρεις κόρες τις επονομαζόμενες "τρεις τσαρίνες".</span></p><p><span style="font-size: medium;">Η 27η Οκτωβρίου είναι μια μέρα καλά χαραγμένη στη μνήμη του Πέτρου. Είναι η απαρχή μιας ζωής γεμάτη περιπέτεια, αγωνία, στερήσεις, φόβο, αβεβαιότητα αλλά και δράση, δυνατές φιλίες, ελπίδα και εξέλιξη. Μία μέρα πριν ξεσπάσει ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και για την Ελλάδα, πεθαίνει το τριζόνι του Πέτρου, το αγαπημένο του ζουζούνι. Δεν είναι όμως το μοναδικό του κατοικίδιο. Υπάρχει και ο Θόδωρος, μια χελώνα την οποία απέκτησε δίνοντας ως αντάλλαγμα ένα σακουλάκι σβόλους. Το σπίτι του Πέτρου μυρίζει πράσινο σαπούνι από τη λάτρα της μητέρας του ενώ η Αντιγόνη, έφηβη καθώς είναι, κατσαρώνει τα μαλλιά της για να μοιάσει στις Αμερικανίδες σταρ του σινεμά και μεγαλοπιάνεται εφόσον επιλέγει να συναναστρέφεται μόνο αγόρια από το Αμερικανικό Κολλέγιο. Ο Ανδρέας, υπάλληλος σε εταιρεία, κερδίζει λίγα και για το λόγο αυτό εργάζεται πάντα ως λογιστής και στο σπίτι.</span></p><p><span style="font-size: medium;">Είναι Κυριακή και ο Πέτρος δεν έχει προετοιμαστεί για τη γεωγραφία της επομένης μέρας στο σχολείο. Στο σπίτι τους καταφθάνει ο θείος τους ο Άγγελος για να συμφάγουνε μοσχαράκι με πατάτες. Ως νέος άνδρας, θέλει να ζήσει τη ζωή του -είναι 32 ετών και μετά το γεύμα τον περιμένει το "ραντεβουδάκι του''- γνωρίζει όμως καλά ότι ο πόλεμος δε θα αφήσει την Ελλάδα ατάραχη γι' αυτό και προειδοποιεί την οικογένεια να εξασφαλίσει αλεύρι και ζάχαρη. Η Ρίτα, η καλύτερη φίλη της Αντιγόνης και Εβραία στο θρήσκευμα, είναι ερωτευμένη μαζί του κι ενθουσιάζεται όταν εκείνος, επιστρατευμένος πλέον, την αποχαιρετά με ένα φιλί.</span></p><p><span style="font-size: medium;">Ο Β' ΠΠ είναι πια γεγονός. Η Ελένη δε βρίσκει τρόφιμα στον μπακάλη ενώ ο Ανδρέας γρήγορα χάνει τη δουλειά του. Γι' αυτό και μένει πια πολλές ώρες στο σπίτι και παρακολουθεί με βάση τον χάρτη την πορεία του ελληνικού στρατού. </span></p><p><span style="font-size: medium;">Τα αγόρια ωστόσο απ' τη μεριά τους είναι χαρούμενα γιατί "χάνουν σχολείο" και μέσα στη φυσιολογική τους αθωότητα ξεκινούν για ένα βίωμα που θα τα κάνει να ανδρωθούν απότομα.</span></p><p><span style="font-size: medium;">Κι όσο ο ελληνικός στρατός προελαύνει και σημειώνει νίκες όπως το Τεπελένι, τόσο ο κόσμος πίσω στην Αθήνα παλεύει να επιβιώσει με κάθε τρόπο. Οι γυναίκες πλέκουν κασκόλ και κάλτσες. Η Λέλα, γειτόνισσα της οικογένειας, αρραβωνιάζεται τον Μάικλ, Εγγλέζο αξιωματικό φιλοξενώντας και τον σκύλο του τον Στορμ, τον οποίο ως φιλόζωος θα λατρέψει και ο Πέτρος. Ο Άγγελος στέλνει γράμμα από το μέτωπο και παραπονιέται για κρυοπαγήματα στο πόδι ενώ οι τσαρίνες εκμεταλλεύονται την ευκαιρία και καρπώνονται τα κοσμήματα της Ελένης έναντι τροφίμων. Στην υπόθεση του έργου δρα έμμεσα και ο Κοντογιάννης, λαδέμπορας και όπως καταλαβαίνουμε μαυραγορίτης που αργότερα θα παντρευτεί τη μητέρα του Σωτήρη και θα την πάρει μαζί του στη μακρινή Αλεξανδρούπολη, χωρίς το Σωτήρη. </span></p><p><span style="font-size: medium;">Ο Πέτρος εκφράζει το εύλογο ερώτημα γιατί τα δεκανίκια έχουν το ίδιο χρώμα με τα φέρετρα... Οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων έχουν αρχίσει να ραγίζουν φυσική συνέπεια των βασικών ελλείψεων (για παράδειγμα η Ελένη πιέζει τον Ανδρέα να βρει δουλειά, πράγμα όμως δύσκολο για την εποχή). Οι Εγγλέζοι αποχωρούν και οι Έλληνες ψάχνουν για ο,τιδήποτε εκείνοι έχουν αφήσει πίσω τους. Ο Πέτρος με τον Σωτήρη βρίσκουν ένα σακί με σόλες. Κατεβαίνουν στο Μοναστηράκι να πουλήσουν τα λάφυρά τους κι εκεί συναντούν μια σειρά από φιγούρες-καρικατούρες, χαρακτηριστικές της τότε έκφυλης εποχής και της υποκουλτούρας της: αόμματους να περιφέρονται, επαίτες, παπατζήδες, τσιγγάνες, πωλήτριες θρησκευτικών εικόνων, μικροπωλητές γενικότερα αλλά και πρόσωπα που ανεβάζουν πρόχειρες παραστάσεις με επίκαιρα θέματα πίσω από ένα απλό πανί ή που επιδεικνύουν μυϊκή δύναμη ως θέαμα για λίγα λεφτά.</span></p><p><span style="font-size: medium;">Τα αγόρια χάνουν τον "θησαυρό" τους κι είναι τόσο κρίμα αυτό γιατί οι σόλες του Σωτήρη είναι διάτρητες... Εισβάλλουν στο μεταξύ οι Γερμανοί που βρίσκονται πια "intra portas" όπως θα πει ο παππούς... Κι έχουν καταφθάσει με μισανθρωπία και αγριότητα έτοιμοι να τα κατασπαράξουν όλα, χωρίς να σεβαστούν τίποτα. Είμαστε πλέον στον Απρίλιο του 1941.</span></p><p><span style="font-size: medium;">Η Λέλα, όπως είχε πράξει και με τον Ιταλό, φιλοξενεί τώρα ένα Γερμανό αξιωματικό, τον Γιαούρτερ. Τα αγόρια από τη μεριά τους τον αποκαλούν χλευαστικά "γιαουρτομούτσουνο". Στο μεταξύ, επιστρέφει ο Άγγελος από το μέτωπο με μπαστούνι κι όχι ήρωας πάνω σε άλογο, όπως ονειρευόταν ο Πέτρος... τους αφηγείται τις σκληρές δοκιμασίες που πέρασε λόγω της πείνας και του υπερβολικού κρύου. Γεμάτος ψείρες, ομολογεί ότι χρειάστηκε και να ζητιανέψει και να πουλήσει το χρυσό μενταγιόν της Ρίτας με αντάλλαγμα μισό καρβέλι ψωμί... </span><span style="font-size: large;">Οι φαντάροι επέστρεψαν από τον πόλεμο τραυματίες κυρίως από χιονίστρες κι όχι από βόλια...</span></p><p><span style="font-size: medium;">Στη γειτονιά η μάνα της Λέλας, η μεγάλη Λεβένταινα, κρατά επιδεικτικά ένα καρβέλι ψωμί και τα αγόρια σκύβουν στον δρόμο για να γλείψουν τα ψίχουλα. Η μπριζόλα που τηγανίζει για τον φίλο της το Γερμανό προκαλεί κι άλλο την πείνα των παιδιών ενώ ο Γιαούρτερ δε διστάζει να μαστιγώσει τον σκύλο, τον Στορμ γιατί τόλμησε να τον δαγκώσει.</span></p><p><span style="font-size: medium;">Έχει φθάσει λοιπόν η στιγμή που επιβάλλεται ένα στρατηγικό σχέδιο, σύμφωνα με τον Σωτήρη. Πέτρος και Σωτήρης ζητούν τη βοήθεια του Γιάννη, που έχει μύτη σαν να καρφώνει κεφτέδες αλλά αγαπά την Αντιγόνη και της στέλνει ένα βιβλίο με ποιήματα του Αγαρινού. Η Ελένη πάλι μαλώνει τον Πέτρο που αντιμιλάει στη Λεβένταινα καθώς κάτι τέτοιο μπορεί να τους θέσει σε κίνδυνο. Είναι σημαντικό να σωθεί κάποιος από τους Γερμανούς, έστω κι αν αυτός είναι μόνο ένας σκύλος, τονίζει ο Γιάννης στον Πέτρο.</span></p><p><span style="font-size: medium;">Κι ο καιρός περνά, ο Ανδρέας παραμένει άνεργος ενώ ακούει ραδιόφωνο, συσκευή ενημέρωσης που πρόκειται σύντομα να σφραγιστεί από τους Γερμανούς ως απαγορευμένη.</span></p><p><span style="font-size: medium;">Ο Πέτρος βλέπει εφιάλτη με τον σκύλο, τη μάνα της Λέλας και τον Γιαούρτερ. Η Αντιγόνη, συνεπαρμένη, διαβάζει την ποιητική συλλογή κι ομολογεί ότι πια δεν αγαπά τον Δημήτρη του ιδιωτικού σχολείου γιατί υποστηρίζει τους Γερμανούς ως σίγουρους μέλλοντες νικητές...</span></p><p><span style="font-size: medium;">Τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο κι ο Πέτρος με τον Σωτήρη ωριμάζουν μέσα από αυτά και την τραχύτητά τους. Σεπτέμβριος του 1941 και το σύστημα ύδρευσης στην Αθήνα παρουσιάζει φθορά με αποτέλεσμα να μην μπορούν οι άνθρωποι να πιουν αρκετό νερό για να φουσκώσει η κοιλιά τους κι έτσι να μην πεινούν και κατά συνέπεια να μην υποφέρουν. Η Ελένη δε μυρίζει πια πράσινο σαπούνι όπως παλιά, δεν προτείνει στον Πέτρο να δοκιμάσει το γλυκό που ετοίμασε, δεν τον παίρνει μαζί της στα μαγαζιά για να διαλέξει ένα κομψό καπέλο... Αντίθετα, διαπληκτίζεται όλο και πιο συχνά με τον Ανδρέα. Πρόκειται για μια εξαιρετικά ξεχωριστή σκηνή τόσο κειμενικά διά χειρός Άλκης Ζέη όσο και σκηνοθετικά μέσα από τη ματιά του Τζαμαργιά.</span></p><p><span style="font-size: medium;">Ο Άγγελος ετοιμάζεται να φύγει μάλλον στην Αίγυπτο ενώ η Αντιγόνη τραγουδά "τι ωραίο ν' αγαπάς κάποιον που φεύγει μακριά...". Ως νέα κοπέλα ο έρωτας την απασχολεί, κάτι που δεν ισχύει ακόμη για τον νεαρότερο Πέτρο. Και εδώ η σκηνοθεσία είναι άριστη με την κοπέλα να υμνεί και τα μέλη της οικογένειάς της να χορεύουν παράλληλα.</span></p><p><span style="font-size: medium;">Η παρακμή στη ζωή των δραματικών προσώπων βαθαίνει με τα παιδιά να μην πολυπηγαίνουν στο σχολείο, τον δάσκαλο τον κύριο Λουκάτο (με τη βαριά προφορά της επαρχίας) να δικαιολογεί την απουσία των μαθητών του και να μην κρατάει πια βέργα αλλά και τον Σωτήρη να ισχυρίζεται ότι έχει πιάσει δουλειά ενώ στην πραγματικότητα έχει γίνει ζητιάνος στο λεωφορείο. Δίπλα του πάντα ο Πέτρος που του έχει φυλάξει μια φέτα ψωμί: δώρο ανεκτίμητο!</span></p><p><span style="font-size: medium;">Ιδιαίτερα αντιδραστικός παρουσιάζεται ο παππούς που δε θα είχε αντίρρηση αν ο Πέτρος γινόταν επαίτης προκειμένου να του προσφέρει λίγη σκόνη γάλα. Διαμαρτύρεται για το πάχος που έχουν οι φέτες το ψωμί ενώ ξεπέφτει εντελώς όταν προσπαθεί να σφάξει τη χελώνα για να την κάνει σούπα! Η Αντιγόνη συζητά με τον Πέτρο στην κουκέτα όπου κοιμούνται για τη συμπεριφορά του παππού αλλά και τη θυσία της μητέρας που τρώει πάντα σε ρηχό πιάτο. Συστήνει δε στον αδελφό της να σφίγγει το μαξιλάρι στην κοιλιά του για να μην ενοχλείται από το αίσθημα της πείνας...</span></p><p><span style="font-size: medium;">Σωτήρης και Πέτρος αποφασίζουν να πάρουν μέρος στην Αντίσταση με τα ψευδώνυμα Κίμωνας και Τσουένι αντίστοιχα. Τα συνθήματα που γράφουν στους τοίχους αποδεικνύουν ότι οι λέξεις μπορούν να αποτελέσουν μεγάλα όπλα ενώ στο ατελιέ που συχνάζουν με σκοπό να οργανώνονται ομαδικά κατά των Γερμανών θα γνωρίσουν πρόσωπα μεγαλύτερα ηλικιακά όπως τον Αχιλλέα αλλά και τη Δροσούλα, τη ζωγράφο.</span></p><p><span style="font-size: medium;">Πώς θα βιώσουν οι ήρωες τη συνέχεια της Κατοχής με τα συσσίτια, τους αγώνες, τη φυγή στο βουνό, τις επικίνδυνες αιματηρές διαδηλώσεις, τον τρόμο και το κρύο; Ποια θα είναι η τύχη του Σωτήρη που είναι αδύνατος και ρακένδυτος και όχι αρκετά παρουσιάσιμος για τον πατριό του; Ποια επίσης η τύχη της όμορφης Δροσούλας με το κόκκινο φόρεμα αλλά και της Ρίτας που είναι Εβραία; Τι θα έχει διδάξει η εμπειρία του πολέμου σε όσους κατάφεραν και επιβίωσαν;</span></p><p><span style="font-size: medium;"><b><u>Κριτική της παράστασης</u></b></span></p><p><span style="font-size: medium;">Αναμφίβολα, πρόκειται για μια παράσταση άριστη καθ' όλα. Τόσο ως προς τη σκηνοθεσία όσο και ως προς τις ερμηνείες, τα σκηνικά, τα κοστούμια, τη μουσική. Όλοι οι ηθοποιοί, ανεξαιρέτως, κινούνται και τραγουδούν υπέροχα πάνω στη σκηνή. Όλοι μαζί συνιστούν ένα μοναδικά υποδειγματικά δεμένο θίασο. Αρκετοί δε από αυτούς υποδύονται δύο και τρεις ρόλους κατά τη διάρκεια της παράστασης, πράγμα διόλου εύκολο επί δύο ώρες και πλέον δίχως διάλειμμα. </span></p><p><span style="font-size: medium;">Ο Τζαμαργιάς, αναμφισβήτητα, εντυπωσιάζει χωρίς εντυπωσιασμούς. Αξιοποιεί στο έπακρον το δυνατό και συγκινητικό κείμενο της σπουδαίας Άλκης Ζέη κι απευθύνει με ζεστή αμεσότητα τα μηνύματα του έργου τόσο στα παιδιά, που είναι το κοινό-στόχος της παράστασης και που έρχονται σε επαφή με παντελώς άγνωστες έννοιες όπως η Κατοχή και το συσσίτιο όσο και στους ενήλικες που έχουν την ευκαιρία να ανακαλύψουν διάφορες ανοικείες πτυχές της περιόδου εκείνης στην Αθήνα. </span></p><p><span style="font-size: medium;">Ανατριχιαστικός, θα λέγαμε, είναι ο παραλληλισμός με τη σημερινή εποχή και την κρίση που έχει προκαλέσει ο κορωνοϊός. Ακούμε μέσα στο έργο να λέγεται εμφατικά: "πρώτα θα πεθάνουν οι γέροι!" Ο ίδιος ο σκηνοθέτης έχει αναφερθεί σε σχετικό βίντεο για τις αναλογίες των δύο εποχών υπογραμμίζοντας πολύ σωστά ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, όλα μπορεί να αλλάξουν και να χαθούν αλλά και ότι η ζωή προχωράει και όλοι γινόμαστε πιο δυνατοί μόνο μέσα από τις δυσκολίες της.</span></p><p><span style="font-size: medium;">Πληροφορίες για την παράσταση: https://vasilakou.theater/project/o-megalos-peripatos-tou-petrou/ </span></p><p><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p><b style="font-size: large;"><br /></b></p>Μαρίνα Αποστόλου, MA Θεατρικών Σπουδώνhttp://www.blogger.com/profile/09321946237950897107noreply@blogger.com0