Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Μα ποιος ακούει τους ποιητές;

Μα ποιος ανοίγει τ’ αυτιά του;
Ποιος δύναμη έχει πνευματική για να αναγνώσει;
Ποιος αντέχει το βάρος μιας γλαφυρής απαγγελίας;
Ποιος μπορεί να διακρίνει την υποκριτική ψευτοκουλτούρα από τα ουσιαστικά νοήματα;
Ποιος ακούει τα όσα λένε οι ποιητές;
Ποιος δίνει σημασία στα λεγόμενα και στα γραφόμενά τους;
Ποιος διαβάζει τα ποιήματα; Ποιος αναρωτιέται;
Οι λέξεις τους θα σκουριάσουν από τη βροχή της αδιαφορίας ή της λήθης
Οι στίχοι τους φύλλα παρασυρόμενα από το βοριά της απόρριψης

Καληνύχτα λοιπόν σε όλους…

Μ. Α.

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Το μοναχικό πιτσίνι της Μαριαλένας Ξενάκη

Μια πρωτότυπη ομοιοκαταληκτική ποιητική γραφή της φίλης και συναδέλφου Μαριαλένας Ξενάκη. Επειδή κάποιοι ξέρουμε τι είναι τα ''χρόνια στο ψυγείο''...

Το Μοναχικό Πιτσίνι

Εκείνο το απόγευμα μονάχο του είχε μείνει
ένα ριγέ πικάντικο λαχταριστό πιτσίνι.
Ένας πιτσιρικάς τ'αδέλφια του είχε φάει
και βρέθηκε σε μια γωνιά χωρίς να ξεκολλάει

Μέσα στην αγωνία του, πάνω στον πανικό του
έκλαψε για την τύχη του, τ'άδικο ριζικό του.
Tην τελευταία του πνοή σκεφτότανε να αφήσει
τόσο μακριά που είχε χαθεί απ'το Πιτσινονήσι

Μα τότε εμφανίσθηκε μια Pizza Mexicana
που απ'το σακούλι ενός παιδιού την έκανε κοπάνα
Και το πιτσίνι σάστισε απο την ομορφάδα
και φύγανε και ζήσανε για πάντα στη Γρανάδα...

M.Ξ.
"Τα χρόνια στο ψυγείο"

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Άτιτλο ποίημα-Πρώτο τεύχος λογοτεχνικού περιοδικού ''Κλεψύδρα''

ΣΕ ΜΙΑ ΑΘΗΝΑ ΠΟΥ ΚΟΧΛΑΖΕΙ


Φτώχεια και κακομοιριά
και άγιος ο Θεός

Άκου τις ιστορίες που βγάζουν τα καυτά στόματα

Η μια πιο λυπηρή απ’ την άλλη
Η μια πιο αγχωτική απ’ την άλλη

Δες τα μάτια τα κλαμένα
Δες τα μάτια που γίνονται σχιστά από κακία

Άκου τη γλώσσα που τρέχει λαχανιασμένη
όλα να τα πει, να τα υπογραμμίσει, να τα κατηγορήσει

Δέξου σιγά-σιγά τη θέση σου στο περιθώριο, εκεί στη σκιά
Εκτοπισμένος…

Κοίτα από μακριά το 4Χ4 με τη νεαρή οδηγό
Περνάει ξυστά από τη νεογέννητη παραγκούπολη

9/9/2011

ΜΑΡΙΝΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Περιεχόμενα Τεύχους #14
Της Σύνταξης
Φύλλα Λογοτεχνίας
Συνεντεύξεις
Κείμενα
Μεταφράσεις
Αναγνώσεις
Τέχνες
Προδημοσιεύσεις
Παρουσιάσεις
Σφηνάκια
Τελευταία Σελίδα
4 Ur Eyes Only
Vakxikon Παρουσιάσεις "Νοτιάς" - Μαρίνα Αποστόλου

"Νοτιάς" - Μαρίνα Αποστόλου

Νοτιάς, Ποίηση, Μαρίνα Αποστόλου, Εκδόσεις Οσελότος, 2011



Το στόμα σου δεν τ' άνοιξες στιγμή
τη σιγουριά σου τρόμαξες να τη ρισκάρεις
έρωτα ανομολόγητε πνίγηκες μες στην ντροπή
και στα αρχεία της καρδιάς σα στοιχειό θα σουλατσάρεις.

Σημείωμα (του Νέστορα Πουλάκου)

Για περισσότερα διάβασε εδώ.
Στη δεύτερη ποιητική συλλογή της, η Μαρίνα Αποστόλου εξακολουθεί να γράφει με ρίμα, αναλύοντας με έναν πιο λυρικό τόνο τον έρωτα, την αγάπη, τις σχέσεις, και βέβαια την όποια απώλεια. Οι προσθήκες της σε σχέση με το πρώτο της βιβλίο είναι η κοινωνική ευαισθησία, και η πεζοποίηση του λόγου της, η οποία και προσφέρει μια πιο έντονη διάθεση και ορμή.

Κι αυτό το βιβλίο από τις Εκδόσεις Οσελότος, ξεχωρίζει για την καλαισθησία του και τη φιλική προς τον αναγνώστη, διάθεσή του. Το σίγουρο είναι ότι αυτά τα πρώτα ποιητικά βήματα της Αποστόλου, μόνο θετικά είναι αρκεί και μόνο να συμφιλιωθεί με τη δυσκολία και την περίεργη διάθεση του κοινού στη ρίμα.

Τρίτη 3 Μαΐου 2011

Τα ποιήματα ποτέ δε θα πάψουν
Πάντα τα ερεθίσματα θα γίνονται σκέψεις
Κι οι σκέψεις θα μεταμορφώνονται σε λέξεις
Κι οι λέξεις θα χορεύουν σε αράδες
Κι αυτές θα πλέκουνε στροφές
Πότε με ρίμα πότε ελεύθερες
Ωσάν κατάρες το μυαλό μας θα στοιχειώνουν και θα κυνηγούν
Τα ποιήματα ποτέ δε θα σιγήσουν
Θα είναι πάντα η μόνη αληθινή θεραπεία, το μόνο ξόρκι
Το χέρι δε θα σταματήσει να πάλλεται
Η μοίρα του είναι προδικασμένη
Και το μελάνι καυτό θα σημαδεύει το χαρτί σε μια πνευματική συνουσία
Τα ποιήματα ποτέ δε θα εγκαταλείψουν
Και στη χαρά και στη λύπη και στην αγωνία θα γεμίζουν ακόρεστα τις σελίδες των βιβλίων και της ζωής

Μ. Α.
Και τώρα

Και τώρα που τα χέρια μας αδειάσανε
Και τώρα που η αυλαία πέφτει
Δάκρυ δε χύσαμε μα σχηματίστηκαν λίμνες ολόκληρες
Αίμα δεν έσταξε μα το χώμα κοκκίνισε βαθιά
Και τώρα που η φωνή μας δεν ακούγεται πια, βραχνιασμένοι το κενό ατενίζουμε
Θεέ μου, το κεράκι εκείνο στο εκκλησάκι, άναψα την Παρασκευή εκείνη
Ευχόμενη δυνατή να είμαι τα δύσκολα σα φτάσουν
Και να που τώρα τα δύσκολα ξεκίνησαν, μα είμαι ήδη κουρασμένη…
Ξέρω, πάνω σε φωτιές θα περπατήσω πάλι
Μα κάθε φορά διαφορετική είναι της άλλης
Και τώρα καλούμαι να αποκριθώ σε ερωτήσεις δίχως απάντηση
Μη μπορώντας τίποτα να προβλέψω
Σε μυστική γιορτή θα πάρω μέρος
Στους ρυθμούς μιας αμαρτίας που δεν έκανα θα λικνιστώ
Η μέρα μου θα έχει το χρώμα της ώχρας
Και τώρα που οι δρόμοι μας γεμίσανε καρφιά
Μολύβια μυτερά θα τρυπήσουν τις πλάτες μας
Ποίημα θα γράψω που τέλος δε θα χει
Οι στίχοι δε θα ναι ποτέ αρκετοί
Οι λέξεις θα ανακατεύονται και θα παίζουν μεταξύ τους
σε ένα ταίριασμα εκδικητικό
Τα ποιήματα ποτέ δε θα πάψουν…

Μαρίνα Αποστόλου

Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Απόσπασμα παρουσίασης της συλλογής διηγημάτων "Παράδοξη Περιπέτεια" από τη Μαρίνα Αποστόλου

Απόσπασμα παρουσίασης της συλλογής διηγημάτων "Παράδοξη Περιπέτεια" του Γιάννη Μαργέτη από τη Μαρίνα Αποστόλου, Σπάτα, 30-4-2011

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΓΕΤΗ ΠΑΡΑΔΟΞΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ
εκδόσεις Οσελότος
Πνευματικό κέντρο Δήμου Σπάτων, Σάββατο 30-4-2011

Είμαι εδώ απόψε για να σας παρουσιάσω τη συλλογή διηγημάτων Παράδοξη περιπέτεια του Γιάννη Μαργέτη. Προτίστως όμως θα ήθελα να μιλήσω για τον ίδιο το συγγραφέα.

Ο Γιάννης Μαργέτης γεννήθηκε εδώ στα Σπάτα όπου ζει μέχρι σήμερα με τη σύζυγό του Μυρσίνη, στην οποία είναι και αφιερωμένο το βιβλίο του, το πρώτο του συγγραφικό εγχείρημα. Σπούδασε στη Θεσσαλονίκη, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Έχει δημοσιεύσει πάνω από 30 άρθρα στο περιοδικό Ρεσάλτο του Θύμιου Παπανικολάου ο οποίος και προλογίζει την Παράδοξη Περιπέτεια.

Θα ήθελα να πω ότι νιώθω πολύ χαρούμενη καθώς έχω την τιμή να παρουσιάσω μια συλλογή διηγημάτων. Κι αυτό γιατί το διήγημα αποτελεί για εμένα ένα εξαιρετικά εύστοχο λογοτεχνικό είδος γεγονός που οφείλεται στη μεστότητά του, στο ρέοντα και κοφτό λόγο του, στην είσοδο εξ εφόδου χωρίς κουραστικές εισαγωγές, φλυαρίες και βαριά καλολογικά στοιχεία, στη γρήγορη εξέλιξη και κορύφωσή του. Όπως υποστηρίζει ο Πόε, η ανάγνωση δεν πρέπει να διακόπτεται εξαιτίας του μεγάλου μήκους του έργου νοθευόμενη από εξωτερικά ερεθίσματα και μόνο αν γίνεται με μιας θα κατορθώνει ο αναγνώστης να αποκομίζει ενιαία εντύπωση ενώ ο Μπόρχες με μια πιο καυστική διάθεση χαρακτηρίζει κοπιώδη και εκφυλιστική τη μανία των συγγραφέων να γράφουν τεράστια βιβλία πλατιάζοντας άσκοπα καθώς όλα αυτά που απλώνονται σε τόσες πολλές σελίδες θα μπορούσαν κάλλιστα να εξαντληθούν σε λίγα λεπτά προφορικής έκθεσης. Συντάσσομαι απόλυτα με τις απόψεις των δύο μεγάλων δημιουργών και χαίρομαι ιδιαίτερα που τη γραμμή αυτή ακολουθεί στο παρόν βιβλίο και ο Γιάννης Μαργέτης.

Θα αναφερθώ εν συντομία στον πρόλογο του Θύμιου Παπανικολάου και στη συνέχεια θα περάσω στο πολύ ενδιαφέρον σημείωμα του ίδιου του Γιάννη Μαργέτη.
Ως κραυγή ευαισθησίας και διαμαρτυρίας χαρακτηρίζει τη συλλογή διηγημάτων του Γ. Μαργέτη ο Θύμιος Παπανικολάου. Πρόκειται για μια καταγραφή της αγωνιώδους διάστασης του Ανθρώπου προς τη θλιβερή και ζοφερή πραγματικότητα, την αναζήτηση της ζωής στο όνειρο. Είναι μια φυγή προς το φανταστικό, μια απελπισμένη καταγγελία και απόρριψη αυτού που ζούμε. Τα κείμενά του δεν είναι άλλο απ’ την αποτύπωση της βαθιάς κοινωνικής παρακμής, της ιδεολογικής και ηθικής γύμνιας του κόσμου μας, της απομόνωσης που βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος ζώντας σε μια χαώδη, αυθαίρετη και ασυνάρτητη κατάσταση.

Όπως είπα και πριν, το σημείωμα του συγγραφέα παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς μέσα από αυτό ο Γιάννης Μαργέτης φροντίζει τρόπον τινά να μας προσανατολίσει καθιστώντας το αναγνωστικό μας ταξίδι πιο προσεγγίσιμο αλλά και συνάμα πιο μυστηριώδες. Με περισσή ταπεινοφροσύνη και σεμνότητα, πρέπει να πω, μας εξηγεί το πόσο δύσκολο είναι να στήσει κανείς εισαγωγή στο βιβλίο του καθώς πλέον πρέπει να χρησιμοποιήσει τη λογική και μόνο αυτή στερούμενος το προστατευτικό κέλυφος της φαντασίας που είχε στα πλαίσια της συγγραφής του βιβλίου του… Είναι η φαντασία του μαγικού ρεαλισμού, του ύφους που επιλέγει να γράψει ο Γ. Μαργέτης. Θα επανέλθω σε αυτό πιο αναλυτικά λίγο πιο κάτω. Με επιρροές πρώτα απ’ όλα απ’ το Χόρχε Λουίς Μπόρχες, κορυφαίο Αργεντίνο συγγραφέα του μαγικού ρεαλισμού, το Ζοζέ Σαραμάγκου, Πορτογάλο Νομπελίστα, και τον Αμερικανό συγγραφέα Έντγκαρ Άλαν Πόε, ο Γ. Μαργέτης συγγράφει μέσα σε ένα διάστημα δύο ετών τα δέκα αυτά διηγήματα που περιλαμβάνει η συλλογή Παράδοξη Περιπέτεια. Το ένα από αυτά, που τιτλοφορείται Λαβύρινθος, είναι περισσότερο φιλοσοφικού περιεχομένου (μέσα σ’ αυτό το διήγημα ορίζεται περίτεχνα η έννοια του κάποτε) σε αντίθεση με τα υπόλοιπα όπου κυριαρχεί ο αφηγηματικός χαρακτήρας. Ο συγγραφέας δηλώνει πολλές φορές πιο πολύ θεατής ταινιών μικρού μήκους και λιγότερο στιχοπλόκος ιστοριών γι’ αυτό και δύο από τα κείμενά του τα συνέλαβε εντελώς κινηματογραφικά. Τέλος, ο τίτλος του βιβλίου του ταυτίζεται με τον τίτλο ενός από τα δέκα διηγήματά του τονίζοντας έτσι ότι για τον ίδιο αυτό το έργο αποτελεί πράγματι μια παράδοξη περιπέτεια.

Αναφέρθηκα πιο πάνω στο ύφος του μαγικού ρεαλισμού στα χνάρια του οποίου κινείται συγγραφικά ο Γ. Μ.˙ Ένα ύφος που πρωτοεμφανίστηκε τον 20ο αιώνα επικρατώντας και ανθίζοντας κυρίως στη Λατινική Αμερική. Αναιρώντας τα σύνορα μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, ο μαγικός ρεαλισμός ή πιο απλά εν προκειμένω το φανταστικό διήγημα, αποδέχεται ισότιμα το καθημερινό και το απίθανο, το συνηθισμένο και το εκπληκτικό. Αποτελεί μια σύντηξη, ένα λιωμένο κράμα της φυσικής και επιστημονικής με την ψυχολογική και ανθρώπινη πραγματικότητα. Ενσωματώνει στοιχεία της ανθρώπινης ύπαρξης, όπως σκέψεις, συναισθήματα, όνειρα, και φαντασία συγχεόμενο πολλές φορές με άλλα συγγενή είδη όπως ο σουρρεαλισμός και η επιστημονική φαντασία.

Αινιγματικός, σιβυλλικός και εσκεμμένα υπονοητικός, ο Γ.Μ. μέσα απ’ τα γραφόμενά του αφήνει τον αναγνώστη του να προβληματιστεί και να δώσει ο ίδιος τις δικές του προεκτάσεις στην κάθε ιστορία. Π.χ. στο πρώτο κατά σειρά διήγημα με τίτλο ‘’Άγγιγμα’’ κανείς μας δεν ξέρει γιατί ο άνδρας δεν έχει δικαίωμα να αγγίξει την όμορφη γυναίκα που ντύνεται αργά και φιλήδονα μπροστά του… μα πώς βρέθηκε όμως γυμνή μαζί του αν δεν είναι ερωμένη του ή έστω ιερόδουλη; Ή μήπως είναι ιερόδουλη η οποία πληρώθηκε για ένα λεγόμενο στριπτίζ όπου βάσει προσυμφωνίας ο πελάτης δεν είχε δικαίωμα να την αγγίζει παρά μόνο να την κοιτάζει; Το ίδιο ισχύει και για το δεύτερο διήγημα της συλλογής, ΄΄Στο γκρίζο του χρόνου’’. Πώς είναι δυνατόν να συντελέστηκαν μία αυτοκτονία και τρεις φόνοι ταυτόχρονα με το ίδιο όπλο; Στη δεύτερη σελίδα του διηγήματος ο ήρωας δηλώνει αποφασισμένος να αυτοκτονήσει έχοντας σημαδευτεί οριστικά από τους τρεις βιαστές της γυναίκας του και δολοφόνους της οικογένειάς του. Μα πώς όμως γίνεται να συντελούνται μια αυτοχειρία και μια εις τριπλούν εκδίκηση την ίδια ακριβώς ώρα με το ίδιο πιστόλι; Επίσης, ποιοι είναι εν τέλει οι ήρωες στο διήγημα ‘’νοσταλγία’’; Πότε και πού μεσουρανούσαν; Ποιο είναι το ένδοξο παρελθόν τους; Μήπως είναι ηθοποιοί γι’ αυτό και κάθε χάραμα, τη στιγμή που η πρώτη αχτίδα φωτός μάχεται να γεννηθεί, οι τοίχοι του παλιού ένδοξου θεάτρου χύνουν ένα δάκρυ νοσταλγικά μες στη σιωπή;

Οι ήρωες του Γ.Μ. δεν έχουν όνομα εκτός από το φάντασμα του Μπόρχες στο τελευταίο διήγημα του βιβλίου και ο Έκτορας στο ‘’Τελευταίο όνειρο’’. Ο χρόνος μέσα στον οποίο ξεδιπλώνονται, ενεργούν, αποκαλύπτονται και δρουν είναι ασαφής. Ο χώρος πάλι είναι πιο συγκεκριμένος όπως π.χ. ένα αμφιθέατρο στο κείμενο ‘’Περί τύχης’’, ένα ρινγκ στο κείμενο ‘’Αντίπαλοι’’. Η ψυχολογική τους κατάσταση είναι ιδιόρρυθμη, ενίοτε αυτοκτονική όπως ο Έκτορας στο διήγημα ‘’Το τελευταίο όνειρο’’ και ο καθηγητής στο ‘’Περί τύχης’’. Ο τελευταίος μάλιστα εμφανίζεται κενός, ματαιόδοξος και μοναχικός κατά βάθος αποτυχημένος με ένα υποκριτικό περιτύλιγμα κοινωνικής καταξίωσης το οποίο όμως δεν είναι αρκετό για να τον γλιτώσει απ’ την αυτοκαταστροφή.

Αξίζει οπωσδήποτε να αναφερθώ στο πιο μεγάλο σε έκταση διήγημα της συλλογής με τίτλο ‘’Η ιστορία μιας αυτοχειρίας’’ όπου σύσσωμο ένα έθνος αποφασίζει με την καθοδήγηση ενός κόμματος του Κ.Ε.Α. (Κόμμα Εθνικής Αυτοκτονίας) να αυτοκτονήσει προτιμώντας έτσι έναν ένδοξο θάνατο παρά μια ντροπιαστική ζωή. Εξαιρετικά επίκαιρο το περιεχόμενο του συγκεκριμένου διηγήματος, μας θυμίζει αναπόφευκτα τη σήψη σε κάθε επίπεδο στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας σήμερα. Αυτό που οφείλω να τονίσω είναι η αισιόδοξη και απρόσμενα φωτεινή πλευρά του κειμένου αυτού όπου ο λαός έχοντας πλέον επιλέξει την αυτοκτονία ως λύτρωση όχι απλά δε γίνεται μηδενιστής και κυνικός καθώς γνωρίζει ότι ο θάνατος είναι πολύ κοντά κι ο χρόνος ζωής λιγοστεύει αλλά μάλιστα ακμάζει, δημιουργεί, προοδεύει, εξαλείφει κάθε φαινόμενο που τον είχε οδηγήσει στο τέλμα αυτό όπως η εγκληματικότητα, η εκμετάλλευση, ο πόλεμος, η πείνα, η κλεψιά, η έλλειψη ιδανικών κτλ. Ο θάνατος λοιπόν εδώ παρουσιάζεται ως κάθαρση αντιμετωπιζόμενος την ίδια στιγμή ως κάτι ασήμαντο, ως μια λεπτομέρεια μέσα στον αχανή ωκεανό της φύσης και του σύμπαντος του κόσμου.

Κλείνοντας, δε θα μπορούσα να μη μιλήσω για το δέκατο κατά σειρά διήγημα του Γ.Μ. ‘’Το φάντασμα κι εγώ’’ αναφερόμενο στο λατρεμένο Μπόρχες το φάντασμα του οποίου έρχεται να εμπνεύσει τον ήρωα στο να γράψει κι αυτός μια φανταστική ιστορία την οποία θα διηγούνταν στις συντροφιές του προκειμένου να αποφευχθεί η πλήξη και η ανία. Προσωπικά, θα ήθελα να υπογραμμίσω το σημείο εκείνο του διηγήματος όπου το φάντασμα του Μπόρχες σατιρίζει τους συγγραφείς οι οποίοι με σκοπό τον εντυπωσιασμό του αναγνώστη γίνονται υπερβολικά αφηρημένοι διανθίζοντας τα κείμενά τους με περιττές και ανόητες περιγραφές, μοίρα ίσως αναπόφευκτη για κάθε ποιητή.

Η γλώσσα του Γ.Μ. είναι ρέουσα, απόλυτα κατανοητή χωρίς χρήση δυσνόητων και δύσχρηστων λέξεων, ο λόγος του συμπυκνωμένος αλλά και γεμάτος εικόνες.

Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να διαβάσω δύο αποσπάσματα από τη συλλογή: το ένα είναι απ’ το διήγημα Λαβύρινθος ‘’Η υπεροχή σου αναγνωρίζεται… Το συστατικό στοιχείο!’’ και το άλλο από το διήγημα Αντίπαλοι ‘’ Σταγόνες ιδρώτα… των μαύρων γαντιών’’ όπου η μοίρα του ανθρώπου, του κοινού θνητού μοιάζει απαράμιλλα με τη μοίρα ενός αθλητή μποξέρ.

ΜΑΡΙΝΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΔΙΗΓΗΜΑΤΩΝ ''ΠΑΡΑΔΟΞΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ'' ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΓΕΤΗ ΕΚΔ. ΟΣΕΛΟΤΟΣ

Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

ΓΛΥΚΟΣ ΗΛΙΟΣ (ΑΣΤΕΓΟΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ)

Αφήστε με…
Αφήστε με στην ησυχία μου
Αυτό το μεσημέρι μες το δρόμο
Στο πεζουλάκι καθισμένος
Το πρόσωπό μου έχω μέσα στα ταλαίπωρα χέρια μου
Τι σας ενοχλώ;
Αφήστε με…
Έχω παρηγοριά τον ήλιο…
Αυτός με λούζει, με ζεσταίνει, με ανακουφίζει…
Αφήστε με λοιπόν…
Μη με κοιτάτε, μη με σχολιάζετε…
Εδώ στη μέση του δρόμου, στέκομαι μόνος μου στο πεζουλάκι
Μόνος φίλος μου ο ήλιος
Μοναδικός σύντροφός μου, με χαϊδεύει σαν πατέρας
Αφήστε με… εγώ δε σας κοιτώ
Κρατήστε τον οίκτο σας, καταπιείτε μια φορά τα λόγια σας για μένα και τους ομοίους μου
Δεν ξέρω πού θα πάω, δεν ξέρω τι μέρα ξημερώνει αύριο
Μόνο σήμερα, αφήστε με να με γλυκαίνει ο ήλιος…

Παρασκευή 1 Απριλίου 2011



Τον Απρίλιο από τις εκδόσεις Οσελότος

Φύσηξε νοτιάς από βραδύς
σήκωσε πέτρες, χώματα και σκόνες
το κορμί μου πολεμούσε να ρίξει κατά γης
καθώς εβάδιζα έξω από νόρμες και κανόνες

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

Σε καιρούς χαλεπούς

σε καιρούς ταπεινούς

μαύρους κι εκμηδενιστικούς

θα μας βρείτε αρωγούς

όχι από κέφι και ναρκισσισμό

μα από χρέος επιτακτικό

Εμπρός μολύβια και πένες!

Αρχινάτε!

Θέματα

Συμπλέγματα

Τίποτα δε θα περάσει αναίμακτα

Εμπρός! Βάλτε φωτιά στις κόλλες

Και τις αλήθειες ξεστομίστε όλες

Ήρθε η ώρα για τις ποιητικές παρόλες

να βγουν στα μπαλκόνια του μυαλού

τη σαπίλα να καταδείξουν του κόσμου αυτού

Μαρίνα Αποστόλου

Για την 21η Μαρτίου, παγκόσμια ημέρα ποίησης αλλά και ημέρα πολέμου και γενικότερης κρίσης

Η σύγκρουση

Σύγκρουση αναπόφευκτα θα γενεί

Αίμα θα χυθεί επάνω στο χαρτί

Σκέψη παλιά και σκουριασμένη

μυρίζεις ναφθαλίνη

Σκέψη νέα κι αγριεμένη

που η παλιά δε σε εγκρίνει

πάρε τη σκυτάλη και χύσε το μελάνι σου

κούνα τα μυαλά, ξέφυγε απ’ την πλάνη σου

περιφρόνα τις αυθεντίες και τις κριτικές

γράψε, φώναξε, πες αυτό που θες

Σάββατο 5 Μαρτίου 2011

Κάποτε αναρωτήθηκες (τι είναι θάνατος)

Φίλε Νίκο,


Κάποτε θέλησες το θάνατο να ορίσεις

μέσα από τους στίχους σου τι σημαίνει ‘’πεθαίνω’’ να καθορίσεις

τον ανθρώπινο χαμό να εξηγήσεις

το στίγμα σου στο αέναο ερώτημα να αφήσεις


Κοίτα γύρω σου, δες…

Άνθρωποι που πια δε χαμογελούν

Δεν ερωτεύονται

Δεν έχουν φαντασία, άσκοπα παιδεύονται

Φοβούνται να τολμήσουν

Αρνούνται να ζήσουν

Κλείνουν τις ψυχές τους σε τετράγωνα

Καλλιεργούν χωράφια άγονα

Ψεύτικες στιγμές, προεξοφλημένες ζωές

αποδείξεις απτές…

αν δεν είναι όλα αυτά θάνατος, τι είναι;

Αφιερωμένο στον ποιητή Νίκο Σφαμένο

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

Κριτική της συγγραφέως και διδάκτορος Χριστίνας Μέλλιου για την ποιητική συλλογή ''θα περπατήσουμε μαζί''

Κριτική για την ποιητική συλλογή της Μαρίνας Αποστόλου «Θα περπατήσουμε μαζί»

Θα ξεκινήσω συστήνοντάς σας την Μαρίνα Αποστόλου.

Η Μαρίνα Αποστόλου γεννήθηκε το 1981 στην Αθήνα όπου και σπούδασε Γαλλική γλώσσα και φιλολογία. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη μέση δημόσια εκπαίδευση. Το ''θα περπατήσουμε μαζί'' είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή, εκδ. Οσελότος 2010. Έχει δημοσιεύσει ποιήματα σε διάφορους ιστότοπους και ιστολόγια όπως www.vakxikon.gr, www.stachtes.blogspot.com, www.scriptamanent.gr, www.logotexnikesanafores.blogspot.com κ.α. Η τελευταία της δημοσίευση ήταν στο λογοτεχνικό περιοδικό ''ΔΕΚΑΤΑ'', 24ο τεύχος ''στο πιο χαμηλό σκαλί'' (ποίημα). Έχει επίσης παρακολουθήσει σεμινάριο διόρθωσης λογοτεχνικού κειμένου στις εκδόσεις ''Μεταίχμιο''. Διατηρεί το ιστολόγιο www.logotexnikosteki.blogspot.com

Πως ξεκινά αλήθεια, κανείς να σχολιάζει την ποίηση; Την οποιαδήποτε ποίηση… Αυτό που μου έχει διδάξει η έως τώρα εμπειρία μου στον χώρο της λογοτεχνίας –κυρίως ως αναγνώστρια και λιγότερο ως δημιουργός- είναι πως δύο πράγματα είναι σχεδόν ακατόρθωτα στην ποίηση: ο σχολιασμός και η μετάφραση. Και αυτό γιατί και τα δύο, αγγίζουν το πολυτιμότερο μέσο ενός δημιουργού: την ψυχή του. Και πως αλήθεια να μεταφράσεις την ψυχή κάποιου, πόσο μάλιστα να την σχολιάσεις;

Στην περίπτωση όμως της Μαρίνας, με την πρώτη ανάγνωση της ποιητικής της συλλογής, διακρίνει κανείς κάτι το ξεχωριστό. Η ποιήτρια από την πρώτη κιόλας σελίδα –το «αντί προλόγου»- επιχειρεί κάτι το μοναδικό. Παίρνει τον αναγνώστη από το χέρι και τον περνά στην απέναντι όχθη. Για την ακρίβεια, περνά και εκείνη μαζί του, απέναντι. Έτσι ακριβώς όπως το εκφράζει στο δεύτερο ποίημά της: «… θα περπατήσουμε μαζί, σε μια επικίνδυνη ζωή».

Και έτσι ξεκινά αυτό το ταξίδι…

Ένα ταξίδι σε δρόμους οικείους και αγαπημένους, σε προορισμούς και σταθμούς που όλοι κρύβουμε μέσα μας.

Η ποίηση της Μαρίνας –κατά το μεγαλύτερο ποσοστό των ποιημάτων της – είναι έμμετρη, με εμφανείς τις επιρροές της από την Γαλλική Σχολή και τους πνευματικούς μόχθους της κεντρικής Ευρώπης του περασμένου αιώνα. Έχει όμως παράλληλα και ένα άρωμα πιο οικείο, πιο «δικό μας». Σε όλο το έργο διαχέεται στις σελίδες του μια Πολυδούρεια υφή και τεχνική ταυτοχρόνως, μαζί με την διάθεση νοσταλγίας μιας εποχής μακρινής μα και προσιτής την ίδια στιγμή. Μας μιλά έτσι με μεστότητα και διαφάνεια, με ειλικρίνεια και ανυποκρισία, ενώ στις λέξεις της, στις καλά και προσεχτικά διαλεγμένες λέξεις της, υποφώσκει η γλυκιά μελαγχολία που τελικά οδηγεί στην ποίηση, μέσα μας.

Η Μαρίνα ξεπερνά με αυτό τον τρόπο την φαντασία. Στην ουσία, δεν την χρειάζεται. Αντλεί την έμπνευσή της από την πραγματικότητα, από το αληθινό, το υπαρκτό, το βέβαιο, το φυσικό. Και μαζί με την Μαρίνα ανακαλύπτουμε και εμείς όλα αυτά που τόσο βιαστικά, πρόχειρα και επιπόλαια προσπερνάμε: την θάλασσα, τον έρωτα, τα όνειρα, τους φόβους, την ζωή την ίδια…

Η Μαρίνα μας βοηθά –μέσα από την ξενάγησή της στον κόσμο της ποίησής της- να συνειδητοποιήσουμε αυτό που οι στοχαστές του Ρομαντισμού πρέσβευαν με πάθος: πως ο άνθρωπος μέσω της ευαισθησίας του και της ατομικής προοπτικής του κόσμου, αναδεικνύει την δημιουργικότητα. Με λίγα λόγια, πως κάποιες φορές ο κόσμος γύρω μας μπορεί να είναι τόσο όμορφος, ώστε να μας βοηθά να ανακαλύψουμε και εμείς την δική μας ομορφιά, μέσα μας.

Το «Θα περπατήσουμε μαζί» είναι μια ξεχωριστεί ποιητική συλλογή, που μιλά σε όλους, για όλα όσα θα θέλαμε να πούμε.

Χριστίνα Μέλλιου

Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Στην αφάνεια

Μείναμε στην αφάνεια

κοινωνική δεν είχαμε επιφάνεια

καταδικαστήκαμε να ζούμε στην αδράνεια

τα ταλέντα μας να θάψουμε, να οδηγηθούμε στην παράνοια

και όλα αυτά γιατί δεν κάναμε καμιά μετάνοια

καρποί που μαράθηκαν, τους τρώνε τα ζιζάνια

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

Αν είχα οινομαγειρείο


Μυρωδιές από κουζίνα

καρυκεύματα και νοστιμιές

ατμοί απ’ την κατσαρόλα ζωντανεύουνε την πείνα

τομάτες, κρεμμύδια και πιπεριές



Πιάτα μαγειρευτά, φρεσκοβρασμένα

τηγανητά, καλοψημένα

κρασιά λευκά και κόκκινα

μακαρόνια χοντρά απ’ τη σάλτσα ρόδινα



Κρέας στη γάστρα λαχταριστό

σαλάτες από μαρούλια και κουνουπίδια

ψωμί κομμένο ζυμωτό

ψάρια, γαρίδες και μύδια



Πελάτες με τα σάλια να τρέχουν

στομάχια άδεια που άλλο δεν αντέχουν

κι εγώ ανάμεσά τους να συντονίζω

να σερβίρω και με τις οσμές τις μύτες τους να βασανίζω



Αν είχα οινομαγειρείο πόσο όμορφα θα αισθανόμουν

βασίλισσα στο θρόνο του μαγαζιού μου θα καθόμουν

τον κόσμο θα εξυπηρετούσα

τη λιγούρα τους θα ικανοποιούσα



Αν είχα οινομαγειρείο πόσο πιο δημιουργική θα γινόμουν

πόσο θα πρόσφερα, τον εαυτό μου δε θα σιχαινόμουν

θα φορούσα την ποδιά μου και δε θα με μισούσα

θα έδινα την καρδιά μου κι αυτό που θα κανα θα αγαπούσα