Και τώρα

Και τώρα που τα χέρια μας αδειάσανε
Και τώρα που η αυλαία πέφτει
Δάκρυ δε χύσαμε μα σχηματίστηκαν λίμνες ολόκληρες
Αίμα δεν έσταξε μα το χώμα κοκκίνισε βαθιά
Και τώρα που η φωνή μας δεν ακούγεται πια, βραχνιασμένοι το κενό ατενίζουμε
Θεέ μου, το κεράκι εκείνο στο εκκλησάκι, άναψα την Παρασκευή εκείνη
Ευχόμενη δυνατή να είμαι τα δύσκολα σα φτάσουν
Και να που τώρα τα δύσκολα ξεκίνησαν, μα είμαι ήδη κουρασμένη…
Ξέρω, πάνω σε φωτιές θα περπατήσω πάλι
Μα κάθε φορά διαφορετική είναι της άλλης
Και τώρα καλούμαι να αποκριθώ σε ερωτήσεις δίχως απάντηση
Μη μπορώντας τίποτα να προβλέψω
Σε μυστική γιορτή θα πάρω μέρος
Στους ρυθμούς μιας αμαρτίας που δεν έκανα θα λικνιστώ
Η μέρα μου θα έχει το χρώμα της ώχρας
Και τώρα που οι δρόμοι μας γεμίσανε καρφιά
Μολύβια μυτερά θα τρυπήσουν τις πλάτες μας
Ποίημα θα γράψω που τέλος δε θα χει
Οι στίχοι δε θα ναι ποτέ αρκετοί
Οι λέξεις θα ανακατεύονται και θα παίζουν μεταξύ τους
σε ένα ταίριασμα εκδικητικό
Τα ποιήματα ποτέ δε θα πάψουν…

Μαρίνα Αποστόλου