Τα στενά παπούτσια

Ξεκίνησα το δρόμο μου πεζή
με δυο στενά παπούτσια
ακούγοντας του πολέμου μου την ιαχή
από τον πόνο χώλαινα και περπατούσα κούτσα κούτσα

Και τα παπούτσια τα στενά τα δάχτυλά μου σκίζανε
τις φτέρνες μου αιματηρά ανοίγανε
κι οι σόλες τους οι πλαστικές πάνω στην άσφαλτο τρίζανε
και οι ραφές οι χαλαρές ποτέ τους δε με θωρακίζανε

Μες τα παπούτσια τα στενά αδυνατούσα να χωρέσω
τα πέλματά μου θέλανε να μείνουμε γυμνά μα όφειλα ν' αντέξω
γιατί ήθελα να μαι η καλή και σ’ όλους να αρέσω
κι έτσι τα πόδια μου δε δίστασα ποτέ να τα καταπιέσω

Μα ως πότε τα στενά παπούτσια θα φορώ;
Και πότε η ζωή θα με ζητήσει κι εμένα για χορό;
Πότε στην επιφάνεια θα βγω;
Και μέχρι πότε την ενόχληση των παπουτσιών μου θα αποσιωπώ;