Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Οι μνήμες

Εμένα κανείς δε με θυμάται
Κανείς δεν έχει ανάμνησή μου
Είμαι αερικό, διάφανο ον
Είμαι ύπαρξη ανύπαρκτη
Κανένας δε θρέφει μνήμες από μένα μέσα του
Στο μυαλό ανθρώπου δε χώρεσα
Πέρασα κι ούτε που με είδανε
Δεν έκανα εντύπωση
Το άρωμά μου δε μύρισε, το φως μου δεν έλουσε πρόσωπο ποτέ
Άγγιξα μα η αφή μου ήταν πιο αδύναμη κι από απαλό αεράκι που σπάει
Η παρουσία μου νικήθηκε
Ανωνυμία.
Όποιον κι αν ρωτήσεις, ούτε που θα με ξέρει
Απόκριση δε θα λάβεις...

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

Το θέατρο Νέου Κόσμου


Το θέατρο Νέου Κόσμου

συνεχίζει την παράδοση του και φέτος με παραστάσεις προκλητικές, επικίνδυνες, πρωτοποριακές και πάντα ανατρεπτικές.

neoskosmos1

Δυναμικά ξεκινάει η φετινή σεζόν για το
Θέατρο Νέου Κόσμου το οποίο στην μέχρι τώρα πορεία του έχει αναδείξει νέους σκηνοθέτες και ηθοποιούς, έχει φιλοξενήσει πρωτοποριακές παραστάσεις κι ανεβάσματα έργων τα οποία διακρίνονται για την ανατρεπτική και πολιτικοποιημένη οπτική τους ενώ έχει οργανώσει πλήθος εκδηλώσεων, δράσεων και φεστιβάλ που συμπληρώνουν το πλούσιο ρεπερτόριο του θεάτρου. Κάθε χρόνο πολλοί συνειδητοποιημένοι θεατρόφιλοι, κυρίως νέοι άνθρωποι, επισκέπτονται τον καλόγουστο αυτό χώρο, ο οποίος αποτελεί μία από τις σημαντικότερες εστίες θεατρικού πολιτισμού στην πόλη, μια κυψέλη καλλιτεχνικής έρευνας και υγιούς προβληματισμού.

neoskosmos

Το Θέατρο του Νέου Κόσμου ήταν η πρώτη ζυθαποθήκη του ΦΙΞ, διατηρητέο βιομηχανικό κτίσμα από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα. Για τη μετατροπή του σε θέατρο με όλες τις αναγκαίες προσθήκες δούλεψαν με μεράκι και φαντασία οι αρχιτέκτονες Αντώνης Δαγκλίδης, Φούλη Ριζομάρκου, Δέσποινα Μαρίνου, ο πολιτικός μηχανικός Χρήστος Τζάλλαςκαι ο μηχανολόγος-ηλεκτρολόγος Θανάσης Σκαλτσάς.

Πριν ξεκινήσουν οι οικοδομικές εργασίες στο θέατρο, το καλοκαίρι του 1997 ανέβηκε στην αυλή ο «
Κοινός Λόγος» τηςΈλλης Παπαδημητρίου, με φυσικό σκηνικό της παράστασης ένα ερειπωμένο σπιτάκι που έστεκε ακόμα, με τις επεμβάσεις του Αντώνη Δαγκλίδη. Στη συνέχεια, το φθινόπωρο ανεβάσαμε στην ερειπωμένη αποθήκη τη «Βρομιά» του ΡόμπερτΣνάιντερ και μετατρέψαμε το σπιτάκι της αυλής σε πρόχειρο φουαγιέ, όπου λειτουργούσε παράλληλα η έκθεση φωτογραφίας του Ηλία Μπουργιώτη με θέμα «Κούρδοι πρόσφυγες στην Ελλάδα» και πάλι με τις επεμβάσεις του Αντώνη.

Η κατασκευή του θεάτρου ξεκίνησε τον Μάιο του 1998 και ολοκληρώθηκε τον Φεβρουάριο του 1999. Ο χώρος που πληροί όλες τις προδιαγραφές ενός σύγχρονου θεάτρου, έχει δύο αμιγώς θεατρικές αίθουσες, πλήρως εξοπλισμένες και μιαν ακόμα αίθουσα, το Δώμα, που προσφέρεται για πρόβες, εκθέσεις αλλά και θεατρικές παραγωγές.

Το θέατρο στην τελική του μορφή εγκαινιάστηκε στις 15 Φεβρουαρίου 1999, με μια παράσταση του «
Κοινού Λόγου». Οι πρώτες παραγωγές μας που ανέβηκαν στο καινούργιο θέατρο ήταν το «Περλιμπλίν και Μπελίσα» του Λόρκα στον Πάνω Χώρο και οι «Δύο Θεοί» του Λένου Χρηστίδη στον Κάτω Χώρο.


«Το όνομά μου είναι Ρέιτσελ Κόρρι»

Δραματοποίηση από τους Άλαν Ρίκμαν και Κάθριν Βάινερ βασισμένη σε κείμενα της Κόρρι.

rachelcorrie

Μία παράσταση που απαγορεύτηκε στη Νέα Υόρκη...

...αλλά και στην Ηλιούπολη. Ο δήμαρχος της Ηλιούπολης, Γιάννης Αναγνώστου, απαγόρευσε την παρουσίαση της που είχε προγραμματιστεί για τις 7 Ιουλίου 2010, στο δημοτικό θέατρο Ηλιούπολης, διότι, όπως ο ίδιος δήλωσε, θεωρεί το ανέβασμα της συγκεκριμένης παράστασης «πολιτική κίνηση». Και ευτυχώς, είναι!

Όμως εσείς μπορείτε να την δείτε, όσοι δεν το έχετε κάνει ακόμα, αφού από πρώτης Οκτωβρίου
και για δεύτερη χρονιά συνεχίζονται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, σε συμπαραγωγή με την Εταιρεία FAMILIA, οι παραστάσεις του έργου που βασίζεται σε κείμενα της Αμερικανίδας ακτιβίστριας, τα οποία θεατροποίησαν ο Alan Rickman και η Katharine Viner.

Όταν βρίσκεσαι στη μία πλευρά, πόσο δύσκολο είναι να περάσεις στην άλλη και να αφήσεις να σε επηρεάσει η αλήθεια της; Κι αν τελικά το κάνεις, με τι θα έρθεις αντιμέτωπος και πόσο εύκολο θα είναι να το αντιμετωπίσεις; Η ιστορία της Ρέιτσελ Κόρρι, μιας νεαρή Αμερικανίδας Εβραίας που πέρασε στην άλλη πλευρά, πηγαίνοντας στην Λωρίδα της Γάζας και βίωσε μια πραγματικότητα που μπορεί να «αλλάξει εντός μας τον ρυθμό του κόσμου», τέλειωσε με τον βίαιο θάνατό της. Ίσως τελικά, όταν κάποιος αποφασίζει να υπερβεί τα όρια, η επιβίωση να είναι γι’ αυτόν μια δύσκολη υπόθεση. Αλλά κι η αλήθεια, μονόδρομος.

Από τις εκδόσεις "ΑΙΩΡΑ" κυκλοφόρησε το βιβλίο σε μετάφραση Νάνσυς Τρικκαλίτη.

Ρέιτσελ Κόρι: Η Εβραία που «συνάντησε» τους Παλαιστίνιους γιατί νοιάζονταν...

rachelcorrie1

«Βρίσκομαι εδώ για τα άλλα παιδιά. Βρίσκομαι εδώ γιατί νοιάζομαι. Βρίσκομαι εδώ γιατί τα παιδιά στον κόσμο υποφέρουν και γιατί 40.000 άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα κάθε ημέρα».

Η Αμερικανοεβραία Ρέιτσελ Κόρι σκοτώθηκε στη Λωρίδα της Γάζας προσπαθώντας να αποτρέψει την κατεδάφιση σπιτιών Παλαιστινίων, όταν μια μπουλντόζα του ισραηλινού στρατού την συνέτριψε κάτω από τις ερπύστριές της. Ο αγώνας της που ξεκίνησε με την παιδική της επιθυμία να μην υπάρχουν πεινασμένα παιδιά στον κόσμο ως το 2000, συνεχίστηκε με αυτήν την πράξη αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό λαό ο οποίος βιώνει τη φρίκη ενός πολέμου άδικης διεκδίκησης, χωρίς κανόνες και όρια, πληρώνοντας με το αίμα όχι μόνο των στρατιωτών του αλλά και του άμαχου πληθυσμού του. Ο θάνατος της ακτιβίστριας δεν σταμάτησε τη φωνή της, χάρη στους Άλαν Ρίκμαν και Κάθριν Βάινερ, που επιμελήθηκαν τα κείμενά της και τους έδωσαν τη μορφή θεατρικής παράστασης με τον τίτλο «
Το όνομά μου είναι Ρέιτσελ Κόρι». Τα κείμενα έχουν αντληθεί από ημερολόγια, επιστολές και e-mail που έστελνε στους δικούς της και αποτελούν μαρτυρίες ενός ανθρώπου που αποφάσισε να εγκατασταθεί, να δουλέψει και να θυσιαστεί χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του, στη Λωρίδα της Γάζας, γιατί πίστευε πως ο αγώνας για ένα καλύτερο κόσμο δεν είναι υπόθεση κάποιου άλλου, αλλά και δική του.

rachelcorrie2

Το όνειρό μου είναι να σταματήσει η πείνα στον κόσμο ως το έτος 2000»

Ένα κατάξανθο κοριτσάκι, μαθήτρια της 5ης Δημοτικού, έγραφε έκθεση ιδεών. Όσο μπόι της έλειπε, τόση πυγμή είχε για να διαβάσει δυνατά τις κοινωνικές ανησυχίες της, την ώρα που οι συμμαθήτριές της ζωγράφιζαν λουλουδάκια στο λευκό περιθώριο του τετραδίου. Η Αμερικανοεβραία Ρέιτσελ Κόρι γεννήθηκε στις 10 Απριλίου 1979 στην Ολύμπια της Ουάσιγκτον των ΗΠΑ και πέθανε στις 16 Μαρτίου 2003, σε ηλικία 23 χρόνων.

rachelcorrie3

Για την ακρίβεια, καταπλακώθηκε από μια μπουλντόζα Caterpillar D9 των ισραηλινών δυνάμεων άμυνας στην προσπάθειά της να αποτρέψει την κατεδάφιση σπιτιών Παλαιστινίων σε κατοικήσιμη περιοχή της Ράφα, την οποία είχαν ορίσει ως ζώνη ασφαλείας. Τρία χρόνια μετά την προθεσμία που είχε η ίδια ορίσει για να αλλάξει ο κόσμος στη σχολική της έκθεση, η Ρέιτσελ βρέθηκε στην καρδιά μιας από τις πιο κρίσιμες εμπόλεμες συρράξεις στον πλανήτη. Τρεις ακτιβιστές που παρακολουθούσαν από μακριά την άνιση αναμέτρησή της με την μπουλντόζα έτρεξαν και άρχισαν να της δίνουν τις πρώτες βοήθειες. Είπε μόνο:
«Η πλάτη μου έσπασε!».

rachelcorrie4

Η παράσταση που παρακολουθήσαμε στο Θέατρο Νέου Κόσμου αποτελεί εκτός από ένα σημαντικό καλλιτεχνικό γεγονός και ένα φόρο τιμής στο πρόσωπο της νεαρής ακτιβίστριας με τις παράτολμες ιδέες και την σπάνια γενναιότητα που τόλμησε να μην μείνει σπίτι της παρακολουθώντας τα γεγονότα από την τηλεόραση, όπως κάνουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι και το πλήρωσε με τίμημα τη ζωή της.


Μάνια Παπαδημητρίου: Η σκηνοθέτης που τολμάει

papadhmhtriou

Η Μάνια Παπαδημητρίου που επέλεξε να ζωντανέψει στη σκηνή την ιστορία της νεκρής ακτιβίστριας, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1963 και είναι απόφοιτος αριστούχος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης ( 1983 ).

Στο Θέατρο συνεργάστηκε με τους σπουδαιότερους θιάσους και σκηνές της χώρας μας όπως το Θέατρο Τέχνης, το Θέατρο Πόρτα - Ξένιας Καλογεροπούλου, το Θέατρο Αμόρε, το Εθνικό Θέατρο, ο Θεατρικός Οργανισμός Σκηνή, ο Θεατρικός Οργανισμός Εποχή, το Κ.Θ.Β.Ε., τα Δηπεθε Πάτρας, Λαμίας και Ρόδου και το Απλό Θέατρο.

Συνεργάστηκε με τους σημαντικότερους θεατράνθρωπους της χώρας μας και την είδαμε σε παραστάσεις των Καρόλου Κουν, Γ. Λαζάνη, Μ. Κουγιουμτζή, Μ. Λυμπεροπούλου, Σ. Φασουλή, Γ. Χουβαρδά, Κ. Νταλιάνη, Αντώνη Αντύπα, Σ. Ντουφεξή, Μ. Κακογιάννη, Π. Βούλγαρη, Λ. Βογιατζή, Γ. Ρήγα, Κ. Σπανού, Ε. Παπακων/νου, Ν. Σακαλίδη, Ρ. Πατεράκη, Ν.Μιλιβόγιεβιτς, Β. Παπαβασιλείου. Έπαιξε στις ταινίες «Τα Χρόνια της μεγάλης ζέστης» της Φ. Λιάππα, «Οι Αθηναίοι» του Β. Αλεξάκη, «Απ΄το χιόνι» του Σ. Γκορίτσα, «Η Γυναίκα που επιστρέφει» των Μ. Πάσσαρη, Ν. Σαββάτη, «Η Ληστεία» του Α. Καρδαρά, «Θα το Μετανοιώσεις» της Κ. Ευαγγελάκου όπου και τιμήθηκε με το βραβείο Α΄γυναικείου ρόλου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2002, «Το Βλέμμα του Οδυσσέα» του Θ. Αγγελόπουλου και «Η Γυναίκα είναι Σκληρός Άνθρωπος» του Α. Καφετζόπουλου. Από το 1998 συνεργάζεται με την Δραματική σχολή «Αρχή» όπου παραδίδει μαθήματα Υποκριτικής για το Θέατρο.

papadhmhtriou1

Σκηνοθέτησε την παράσταση «Άκου τι λέει» πάνω σε κείμενα του Μπέκετ (2002), την παράσταση «Νικαράγουα Περιστατικό 315» τον Οκτώβριο του 2003 στο θέατρο του Νέου Κόσμου και «Ο Άλλος Θάνατος της Ιωάννας της Λωραίνης», στο Θέατρο Μεταξουργείο τον χειμώνα 2004-2005. Έγραψε και σκηνοθέτησε το μικρό θέαμα για ένα ηθοποιό και πιάνο, «Το Χαμόγελο της Γιαγιάς», που παίχτηκε στο Θέατρο Πορεία το χειμώνα 2004-2005.


Μετάφραση: Νάνση Τρικαλίτη

Σκηνοθεσία: Μάνια Παπαδημητρίου

Σκηνικά-Κοστούμια: Άρτεμις Θεοδωρίδη

Μουσική επιμέλεια: Μάνια Παπαδημητρίου

Επιμέλεια κίνησης: Πάρης Μαντόπουλος

Παίζουν οι ηθοποιοί: Δήμητρα Σύρου

Μάρω Αγρίτη


«Σσσ...ΔΕ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙ’ ΑΥΤΑ...»

του Κώστα Γάκη

Τα ερωτικά ταμπού στη σκηνή

Η ανάγκη να αγαπηθούμε μέσα κι έξω απ’ τα όρια του μυαλού και του κορμιού μας, της κοινωνίας μας ακόμα και των επιθυμιών μας.

Η πρώτη παραγωγή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου ανεβαίνει στο Δώμα του θεάτρου από τις 6 Οκτωβρίου και πρόκειται για μια παράσταση που εξερευνά τα ποικίλα τοπία της σεξουαλικότητας και τα ταμπού γύρω από αυτήν.

gakhs

Σσσσς...Δεν μιλάμε για:

Τον οργασμό

Τι επιθυμούμε στο σεξ

Το σεξ στην εφηβεία και την τρίτη ηλικία

Την νεκροφιλία

Την αιμομιξία

Την παιδοφιλία

Την κτηνοβασία

Την φρουτογαμία

Τον σαδισμό

Τον μαζοχισμό...και άλλα πολλά!

Όμως ο συγγραφέας και σκηνοθέτης αυτής της παράστασης αποφάσισε να θέσει το ζήτημα «επί σκηνής» και να μας φέρει αντιμέτωπους με όλες τις φωτεινές και σκοτεινές πτυχές της λίμπιντό μας, με την παραβατική ή όχι, σεξουαλική συμπεριφορά μας, με την κανονικότητά μας και την αμφισβήτησή της, με την παραφιλία μας και τους φόβους που ίσως μας γεννάει αλλά κυρίως με την κρυμμένη τρυφερότητα που ξυπνάει τον πόθο χωρίς νόμους, κανόνες και όρια.

denmilame

Σύμφωνα με το δελτίο τύπου «Το έργο «
Δεν μιλάμε γι αυτά» επιχειρεί με παιγνιώδη τρόπο να ρίξει φως στα ταμπού που σχετίζονται με τη σεξουαλικότητά μας και τον καταπιεσμένο ερωτισμό μας. Το τι κάνουμε στο κρεβάτι μας είναι μια αυστηρά ιδιωτική υπόθεση, αλλά καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την ευδαιμονία μας και τη στάση μας απέναντι στους άλλους.


Βιογραφικό ΚΩΣΤΑ ΓΑΚΗ

Γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθήνας και πτυχιούχος κλασικής κιθάρας.

Στο θέατρο έχει παίξει στις παραστάσεις: Σελεστίνα του Fernando de Rojas σε σκηνοθεσία Β. Νικολαΐδη, Μόνο την Αλήθεια του Β. Μαυρογεωργίου, Κατσαρίδα του Β. Μαυρογεωργίου, Φι των Β. Μαυρογεωργίου και Α. Ξάφη σε σκηνοθεσία του Ξάφη, Ακούς τη γιορτή; του Σ. Γκάκα σε σκηνοθεσία Β. Μαυρογεωργίου, Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Γ. Ιορδανίδη, Ηλέκτρα του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Π. Παπαγεωργόπουλου και Camino Real του Τ. Ουίλλιαμς.

Στον κινηματογράφο συμμετείχε στις ταινίες «Η γυναίκα είναι σκληρός άνθρωπος» του Α. Καφετζόπουλου (2005), «Υποβρύχιος έρωτας» (2005) και «Ένας άνθρωπος παντός καιρού του Γ. Σολδάτου» (2004).

Στην τηλεόραση συμμετείχε στη σειρά «Ιωάννα της καρδιάς» της Μ. Παπαοικονόμου και στην εκπομπή «Θεατρικά μονόπρακτα» («Ψυχοσάββατο» του Γρ. Ξενόπουλου, σκην. Ε. Παπακωνσταντίνου, τηλεσκηνοθ. Γ. Γκικαπέππα).

Έχει γράψει μουσική για τις παραστάσεις: Η ωραιότερη ιστορία του κόσμου, Τρεις ιστορίες από το Κατάρ, Μόνο την Αλήθεια, Φι, Κατσαρίδα, Ακούς τη γιορτή; Το βέλος που δεν πληγώνει, Μια νύχτα του Φλεβάρη, Norway Today, Wanna be purple μια παράσταση χορού σε χορογραφία Ν. Λαγουσάκου στο θέατρο της S.N.D.O., στο Άμστερνταμ, 2001.

Έχει συμπράξει ως σολίστ (κλασική κιθάρα) με τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ σε συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών κι έχει συνεργαστεί με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα Ηλιούπολης (κλαρινέτο), τη Συμφωνική Ορχήστρα Νέων Αθήνας (κλασική κιθάρα) και την Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων «Άττικα» (κλασική κιθάρα, μαντολίνο).

gakhs2

Μετά την επιτυχία της
Κατσαρίδας αλλά και την αξιόλογη δουλειά του ως σκηνοθέτη στον «Έμπορο της Βενετίας» αυτό το καλοκαίρι με το ΔΗ. ΠΕ. ΘΕ. Ρούμελης, ο Κώστας Γάκης βουτάει στα βαθειά της ανθρώπινης ψυχής και μας παρουσιάζει το «Δε μιλάμε γι’ αυτά».

denmilame1

Συντελεστές της παράστασης:

Σκηνοθεσία-Μουσική: Κώστας Γάκης

Σκηνικά: Γκάυ Στεφάνου

Κοστούμια: Παναγιώτα Κοκκορού

Σχεδιασμός φωτισμών: Σακης Μπιρμπίλης

Βοηθός σκηνοθέτη: Γωγώ Παπαϊωάννου

Παίζουν:

Προμηθέας Δοκιμάκης

Λευτέρης Καταχανάς

Νάνσυ Μπούκλη

Στέλλα Νούλη

Παραστάσεις:

Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 21:15, Κυριακή 19:00.

Τιμές εισιτηρίων:

Κανονικό 20€, Φοιτητικό-Νεανικό 15€. Κάθε Πέμπτη, γενική είσοδος 12€.



Η Κατσαρίδα

Βασίλη Μαυρογεωργίου

Σε περιοδεία

Ένα εξωφρενικό ντανταϊστικό μιούζικαλ (δρόμου).

katsarida1

H
Κατσαρίδα έχει παιχτεί με μεγάλη επιτυχία δύο χρόνια στην Αθήνα, τρεις μήνες sold out στη Θεσσαλονίκη και αυτό το χειμώνα από τον Οκτώβριο, θα επισκεφτεί πόλεις της περιφέρειας και θα ολοκληρώσει τον κύκλο των παραστάσεών της τον Απρίλιο στο Badminton.

Μια μικρή κόκκινη κατσαρίδα, ξεκινώντας να πραγματοποιήσει τα πιο τρελά της όνειρα, ζει την πιο απίθανη περιπέτεια που έζησε ποτέ κατσαρίδα. Καταλήγοντας εν τέλει στο φεγγάρι.

katsarida2

Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου

Μουσική: Κώστας Γάκης

Κοστούμια: Γεωργία Μπαμπαλού

Σχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Φακούρας

Παίζουν οι ηθοποιοί: Θοδωρής Πετρόπουλος

Σεραφείμ Ράδης



Παραστάσεις για τα παιδιά σε νοσοκομεία

Το Θέατρο του Νέου Κόσμου συνεχίζει για 9η χρονιά τις παραστάσεις για παιδιά που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία και ιδρύματα, δίνοντας δωρεάν 150-180 παραστάσεις κάθε χρόνο.


Θέατρο του Νέου Κόσμου

Αντισθένους 7 & Θαρύπου, 11743 Aθήνα, Τηλ: +302109212900 http://www.theatroneoukosmou.gr/

Παρουσίαση του "Σαχλοκουβέντες" του Σάμουελ Μπέκετ


Σαχλοκουβέντες (Three Occasional Pieces)

του Σάμουελ Μπέκετ απο την ομάδα Oberon

oberon1

Η ομάδα

Δημιουργήθηκε τον Νοέμβριο του 2009 και απαρτίζεται από τους Αλέκο Σπυριδάκη, Διονύση Καραθανάση, Μαρία Ριστάνη και Μαρία-Δήμητρα Βέττα. Συνδετικός κρίκος όλων είναι η αγάπη για την τέχνη, αλλά και η ανάγκη για δημιουργία και φαντασία στην καθημερινότητα. Η παράσταση
Σαχλοκουβέντες – Three Occasional Pieces του Σάμουελ Μπέκετ είναι η πρώτη τους δουλειά.

becket

Ο συγγραφέας

Ο Σάμιουελ Μπέκετ (Samuel Barclay Beckett) «ιδρυτής» του θεάτρου του παραλόγου γεννήθηκε στις
13 Απριλίου 1906και πέθανε στις 22 Δεκεμβρίου 1989. Ήταν Ιρλανδός λογοτέχνης, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Το έργο του είναι βασικά μινιμαλιστικό, και σύμφωνα με ορισμένους ερμηνευτές, βαθιά απαισιόδοξο όσον αφορά την ανθρώπινη φύση. Η απαισιοδοξία αυτή αντανακλάται από την εκτενή και περίεργη αίσθηση του χιούμορ στο έργο του, καθώς και από το γεγονός ότι η περιγραφή των εμποδίων στην ανθρώπινη ζωή εξυπηρετεί την επιθυμία του Μπέκετ να δείξει ότι το «ταξίδι» με τις προκλήσεις και τις δυσκολίες του είναι στην ουσία αυτό που έχει νόημα κι όχι η εκπλήρωση ενός σκοπού ή η άφιξη στον προορισμό.

Το
1969, τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, ενώ το 1984 εκλέχθηκε επικεφαλής της Aosdána, ένωσης ανθρώπων των Καλών Τεχνών της Ιρλανδίας.

oberon2

Η παράσταση

Παρουσιάστηκε στο Θέατρο Αμαλία, στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών στο πλαίσιο των εκδηλώσεων
To act or notto act και στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης την προηγούμενη άνοιξη.

Πρόκειται για τρία μονόπρακτα του Ιρλανδού συγγραφέα (
A piece of monologue, Rockaby, Ohio impromptu) που δημοσιεύθηκαν μαζί το 1982 με τον τίτλο Three Occasional Pieces.

Έργα φαινομενικά διαφορετικά, που όμως κινούνται γύρω από κοινές θεματικές. Ένας αφηγητής ανιχνεύει το «μέσα σκοτάδι», μια γυναίκα λικνίζεται προς την ακινησία και το τέλος, ένας αναγνώστης και ένας ακροατής εμπλέκονται σε μια ιδιότυπη ιεροτελεστία ανάγνωσης. Η απώλεια, η εμμονή της επανάληψης, η μνήμη, η αναζήτηση διεξόδου αλλά και η παραίτηση είναι μοτίβα που επανέρχονται στα τρία έργα «ξανά και ξανά».

Ανάμεσα στα τρία μονόπρακτα παρεμβάλλονται και στίχοι από ποιήματα του Μπέκετ, γραμμένα μεταξύ 1976-1978, που ο ίδιος αυτοσαρκαστικά χαρακτήρισε «σαχλοκουβέντες» (Mirlitonnades).

oberon3

Μετάφραση - Σκηνοθεσία: Αλέκος Σπυριδάκης

Σκηνικά-Κουστούμια: Μαρία-Δήμητρα Βέττα

Επιμέλεια παραγωγής & κουστουμιών: Βούλα Ορφανίδου

Μουσική: Ηρακλής Πασχαλίδης

Σχεδιασμός φωτισμών: Στράτος Κουτράκης

Παίζουν: Μελίνα Τριανταφυλλίδου, Μαρία Ριστάνη, Διονύσης Καραθανάσης

Οι στίχοι που ακούγονται από τις «Σαχλοκουβέντες» είναι σε μετάφραση του Γ. Βίλλιου

8, 9, 10 Οκτωβρίου 2010

Ώρα έναρξης: 21:00

Διάρκεια παράστασης: 75΄

Χώρος: Αίθουσα Μάντεως Τειρεσία (έδρα του Κ.Θ.Ε.Θ), Γεωργίου Κωνσταντινίδη 15 & Μάντεως Τειρεσία. (Περιοχή Δελφών με Παρασκευοπούλου)

Πληροφορίες – Κρατήσεις: 2310865 904

Παρουσίαση "Πώς να πω" του Σάμουελ Μπέκετ


Πώς να πω

του Σάμουελ Μπέκετ


Καταστροφή, Πηγαινέλα, Πώς να πω, Πράξη χωρίς λόγια 2, Play, Ποιήματα και Σαχλοκουβέντες

Με 5 μονόπρακτα του Ιρλανδού συγγραφέα Σ. Μπέκετ σηκώνεται η αυλαία του θεάτρου Σοφούλη στη Θεσσαλονίκη.

angelusnovus

Ο σκηνοθέτης Δαμιανός Κωνσταντινίδης σκηνοθετεί τη θεατρική ομάδα Angelus Novus.

Για λίγες μόνο παραστάσεις

1-3 και 8-10 Οκτωβρίου 2010

  • Ο λόγος κι ο ρόλος του

Πέντε μονόπρακτα, γραμμένα σε διαφορετικές χρονικές φάσεις 1938-1988 και ανόμοια ως προς τη μορφή και το περιεχόμενο, πραγματεύονται ωστόσο την ίδια έγνοια για τη θέση και τον ρόλο του λόγου, της υπερκατανάλωσής του ή της στέρησής του, στις σχέσεις των ανθρώπων και στις ζωές τους.

pwsnapw1


  • Ιστορίες για «λόγια»

Στο πρώτο μονόπρακτο, την Καταστροφή, όπου είναι φανερή η πολιτική διάσταση, ένας αυταρχικός σκηνοθέτης, θέλοντας να εξαφανίσει κάθε ίχνος από την προσωπικότητα του πρωταγωνιστή του, του απαγορεύει, ανάμεσα στα άλλα, και να μιλάει. Ταυτόχρονα, ο τρόπος που μιλάει ο ίδιος λειτουργεί τρομοκρατικά για τη βοηθό του.

Πρωτότυπος τίτλος στα γαλλικά “catastrophe”, γράφτηκε το 1982 κι έκανε την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ της Αβινιόν, το 1982. Είναι αφιερωμένο στον συγγραφέα Václav Havel.

Στο Πηγαινέλα, τρεις γυναίκες συνομιλούν και ο λόγος που ακούει ο θεατής επιβεβαιώνει τη φιλία που τις ενώνει. Αντίθετα, τα λόγια που ψιθυρίζει η μια στο αυτί της άλλης χωρίς να μπορεί ο θεατής να τ’ ακούσει, και που αφορούν την τρίτη που απουσιάζει στιγμιαία, ίσως διαβρώνουν την ουσία αυτής της φιλίας.

Πρωτότυπος τίτλος στ' αγγλικά
"Come and Go", μεταφράστηκε απ' τον ίδιο στα γαλλικά ως "Va et Vient". Γράφτηκε το 1965, εκδόθηκε στα γαλλικά το 1966, κι έκανε την πρεμιέρα του στη Γερμανία, στο Schiller-Theatre Werkstatt, το 1966, με τον τίτλο "Kommen und Gehen", σε μετάφραση Elmar Tophoven.

Στο Πώς να πω, κεντρικό κείμενο της παράστασης και τελευταίο κείμενο του Μπέκετ δημοσιευμένο λίγους μήνες πριν τον θάνατό του, δηλώνεται η δυσκολία να ειπωθεί με σαφήνεια αυτό που έχει ιδωθεί, η δυσκολία, δηλαδή, -αν όχι η αδυνατότητα- απόδοσης του κόσμου μέσω των λέξεων.

Πρωτότυπος τίτλος στ’ αγγλικά
‘’How to tell’’.

Στο Πράξη χωρίς λόγια 2, ο λόγος απουσιάζει εντελώς και το θέατρο οδηγείται στον μίμο, ενώ στο Play, τα τρία πρόσωπα, χωμένα μέσα σε τεφροδόχους, είναι καταδικασμένα να μιλούν αδιάκοπα, υπό το βασανιστικό φως ενός προβολέα που τους ανακρίνει, και να επαναλαμβάνουν επ’ άπειρον την ίδια πάντα ιστορία, εκείνη της τριγωνικής σχέσης τους.

Πρωτότυπος τίτλος στα γαλλικά ‘’Acte sans paroles II’’, μεταφράστηκε απ' τον ίδιο στ' αγγλικά ως
"Act without Words II", εκδόθηκε το 1959 κι έκανε την πρεμιέρα του στο Λονδίνο, στο Institute of Contemporary Arts, το 1960, σε σκηνοθεσία John McGrath. Μονόπρακτο.

"Παίζοντας", πρωτότυπος τίτλος στ' Αγγλικά "Play", γράφτηκε το 1963, μεταφράστηκε κι εκδόθηκε την ίδια χρονιά στα γερμανικά και το 1964 στα γαλλικά και στ' αγγλικά κι έκανε την πρεμιέρα του στη Γερμανία, στο Ulmer Theatre, με τον τίτλο "Spiel", σε σκηνοθεσία Deryk Mendel. Μονόπρακτο.


Τα διάφορα κείμενα συνδέονται μεταξύ τους με μελοποιημένα ποιήματα και «σαχλοκουβέντες» του μεγάλου Ιρλανδού συγγραφέα.

becket

"Ίσως τα καλύτερά μου χρόνια έχουν περάσει όμως, δεν θα ήθελα να γυρίσουν πίσω"

Ο
Σάμιουελ Μπέκετ (Samuel Barclay Beckett) «ιδρυτής» του θεάτρου του παραλόγου γεννήθηκε στις 13 Απριλίου 1906και πέθανε στις 22 Δεκεμβρίου 1989. Ήταν Ιρλανδός λογοτέχνης, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Το έργο του είναι βασικά μινιμαλιστικό, και σύμφωνα με ορισμένους ερμηνευτές, βαθιά απαισιόδοξο όσον αφορά την ανθρώπινη φύση. Η απαισιοδοξία αυτή αντανακλάται από την εκτενή και περίεργη αίσθηση του χιούμορ στο έργο του, καθώς και από το γεγονός ότι η περιγραφή των εμποδίων στην ανθρώπινη ζωή εξυπηρετεί την επιθυμία του Μπέκετ να δείξει ότι το «ταξίδι» με τις προκλήσεις και τις δυσκολίες του είναι στην ουσία αυτό που έχει νόημα κι όχι η εκπλήρωση ενός σκοπού ή η άφιξη στον προορισμό.

Το
1969, τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, ενώ το 1984 εκλέχθηκε επικεφαλής της Aosdána, ένωσης ανθρώπων των Καλών Τεχνών της Ιρλανδίας.

Σε όλο του το έργο υπάρχει ο υπαινιγμός ότι όλος ο κόσμος είναι γεμάτος απορίες που αιωρούνται. Μα κι αν δε μπορούμε να βρούμε τις απαντήσεις, μπορούμε τουλάχιστον να απολαμβάνουμε τα ερωτήματα.

konstantinidis

Ο
Δημήτρης Κωνσταντινίδης σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ., τη Δραματική Σχολή της Ρούλας Πατεράκη και το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Paris X – Nanterre με θέμα διδακτορικής διατριβής: H σκηνοθεσία των τραγωδιών του Σοφοκλή Oιδίπους, Hλέκτρα, Aντιγόνη, στην Γαλλία, από το 1960 έως το 1986. Έχει διδάξει θεατρολογία, σκηνοθεσία και υποκριτική στις Δραματικές σχολές Γ. Ροντίδη και Κ.Θ.Β.Ε, καθώς και στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών. Στο Τμήμα Θεάτρου διδάσκει από το 2003. Έχει εργαστεί ως ηθοποιός στην Ελλάδα και στη Γαλλία. Στη Γαλλία σκηνοθέτησε έργα των Λόρκα, Μπύχνερ, Μπέκετ, Ζενέ, Κορνέιγ κ.α. Στην Ελλάδα σκηνοθέτησε για το ΚΘΒΕ, το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, τις ομάδες ΛΥΚΗ ΒΥΘΟΥ και ANGELUS NOVUS έργα των Μποστ, ντε Σαντ, Χ. Μύλλερ, Φασμπίντερ, Ο. Ουάιλντ, κ.α. και παραστάσεις βασισμένες σε δική του δραματουργική επεξεργασία κειμένων όπως η ραψωδία λ (Νέκυια) της Οδύσσειας, διηγήματα του Αλ. Παπαδιαμάντη, επιστολές της Πριγκίπισσας Παλατινής (17ος αι.), ποιήματα του Τ. Σινόπουλου κ.α. Έχει δημοσιεύσει άρθρα, μεταφράσεις καθώς και λογοτεχνικά κείμενα σε διάφορα περιοδικά. Έχει μεταφράσει στα γαλλικά, μαζί με τον Francois Rey, τον Aίαντα και τον Φιλοκτήτη του Σοφοκλή (Eθνικό Θέατρο ODEON, Παρίσι). Mε το ψευδώνυμο Κ.Σ. Δαμιανός εξέδωσε το έργο Ο Μαύρος Πρίγκιπας (Θεσσαλονίκη: University Studio Press, 2006).

pwsnapw2

Μετάφραση-σκηνοθεσία: Δαμιανός Κωνσταντινίδης

Μουσική: Κωστής Βοζίκης

Φωτισμοί: Σεσίλια Τσελεπίδη

Σκηνικά-κοστούμια: Angelus Novus και Ζαμπία Πατεράκη

Κατασκευή μάσκας και robe de chambre: Ζαμπία Πατεράκη

Συμμετοχή στη δραματολογία: Βιβή Θεοδωρακοπούλου

Παίζουν:

Στέλλα Βογιατζάκη

Θέμης Θεοχάρογλου

Μαρία Μουστάκα

Δημήτρης Χατζημιχαηλίδης

Ζωντανή μουσική:

Κωστής Βοζίκης


Θέατρο Σοφούλη

Τραπεζούντος 5 και Σοφούλη

theatrosofouli

Ημερομηνίες παραστάσεων: 1-3 και 8-10/10/2010

Ημέρες παραστάσεων: Παρασκευή – Σάββατο – Κυριακή

Ώρα: 21.15 και λαϊκή απογευματινή την Κυριακή στις 16.30

Τιμές εισιτηρίων: κανονικό: 15 ευρώ – φοιτητικό και λαϊκή απογευματινή: 10 ευρώ, δεκτές ατέλειες στη λαϊκή απογευματινή της Κυριακής

Κρατήσεις - Πληροφορίες: 2310-423925

Συνέντευξη Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη


Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης

Πειθαρχία, έλεγχος και έμπνευση

arvanitakis

Πέρσι τον θαυμάσαμε στη σκηνοθεσία του θεατρικού έργου Μάτια Τέσσερα στο χώρο του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν στο υπόγειο της Πεσματζόγλου. Δε θα ξεχάσω το πολύ ενδιαφέρον ξεκίνημα της παράστασης ενδεδυμένο με μουσική που προμήνυε μια δυνατή συνέχεια αλλά και με μια διαδοχική εμφάνιση των ηθοποιών έτσι που απ’ την αρχή κιόλας οι θεατές γνώριζαν έστω και στιγμιαία τους ήρωες που θα έπαιζαν στο έργο.

Φέτος, ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης σκηνοθετεί στο χώρο Black Box του θεάτρου Επί Κολωνώ ένα κείμενο τελείως διαφορετικό αλλά εξίσου ελκυστικό. Το μονόλογο του Ανδρέα Φλουράκη «Φύλλα της» σε ερμηνεία της Λίλας Καφαντάρη.


Κύριε Αρβανιτάκη, μιλήστε μου λίγο για το μονόλογο του κυρίου Φλουράκη. Τι σας έκανε να δεχτείτε να τον σκηνοθετήσετε;

Παλιά οι σκέψεις μου σχετικά με τη διαδικασία προς ένα «ναι» ή ένα «όχι» ήταν αρκετά σύνθετες. Τώρα πια το κριτήριο μου είναι αποκλειστικά η ενστικτώδης αντίδραση που έχω όταν διαβάζω για πρώτη φορά το έργο: Αν μου κρατήσει το ενδιαφέρον (πράγμα που δεν συμβαίνει συχνά) κι αν φτιάχνει ένα κόσμο που με κάποιο τρόπο με γοητεύει, τότε προχωρώ. Το συγκεκριμένο κείμενο άσκησε μια παράδοξη γοητεία πάνω μου. Μα μόνο όταν αρχίσαμε να το δουλεύουμε στην πρόβα, άρχισα να κατανοώ το γιατί.

Θεωρείτε ότι οι μονόλογοι αποτελούν ένα ιδιαίτερο θεατρικό είδος; Ποιες δυσκολίες εντοπίζετε στη σκηνοθεσία τους;

Σίγουρα αποτελούν κάτι ξεχωριστό. Στα ομαδικά έργα ξεκινώ πάντα από την κατεύθυνση των δράσεων: προσπαθώ να διασφαλίσω ότι ο κάθε ηθοποιός επικεντρώνει την ενέργεια του στη «μετατόπιση» του άλλου. Σ’ ένα μονόλογο, όταν η δράση του ρόλου δεν κατευθύνεται στον άλλο ρόλο, πού πάει; Αυτό, για μένα, είναι το κύριο ερώτημα. Ποιός είναι ο αποδέκτης της αφήγησης; Σε ποιόν διηγούμαστε την ιστορία; Φαίνεται απλή ερώτηση αλλά δεν είναι.

Περιγράψτε μου τη συνεργασία σας με την κυρία Λίλα Καφαντάρη. Γιατί θεωρείτε ότι ο συγκεκριμένος ρόλος της ταιριάζει;

Και η Λίλα και εγώ έχουμε εκπλαγεί από την ευκολία και το βάθος της επικοινωνίας μας. Μιλάω και εκ μέρους της γιατί είναι κάτι που έχουμε συζητήσει επανειλημμένως. Ακούγεται κλισέ, αλλά, ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ πιο ιδανική συνεργασία. Η Λίλα είναι πανέξυπνη και ταυτοχρόνως απόλυτα ανοιχτή συναισθηματικά. Σπανίως βρίσκεις και τα δύο σε τέτοιο βαθμό σ’ έναν ηθοποιό.

Όσο μελετάμε το έργο, τόσο επιβεβαιώνουμε το συμπέρασμα μας ότι ο ρόλος δεν ταιριάζει μόνο στη Λίλα αλλά και σε μένα! Γιατί έχουμε κι οι δύο ψύχωση με τον έλεγχο (ευτυχώς όχι στο βαθμό που τον έχει η ηρωίδα του έργου). Από ‘κει και πέρα, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου, όταν εγώ δεν καταλαβαίνω κάτι, η ανάλυση που μου κάνει από την εμπειρία της ζωής της η Λίλα, μου το φωτίζει μ’ ένα τρόπο μαγικό. Αυτό είναι βέβαια ενδεικτικό και του πόσο βαθειά κατανοεί τη γυναικεία σκέψη ο συγγραφέας μας.

Τι νομίζετε πως είναι αυτό που θα έκανε κυρίως το κοινό να ενδιαφερθεί για την παράσταση «τα Φύλλα της»;

Η γυναίκα που αφηγείται διάσπαρτες στιγμές απ’ τη ζωή της, είναι σίγουρα αναγνωρίσιμη απ’ όλους μας: όχι μόνο από τις γύρω μας ελληνίδες, αλλά κι από τις εμπειρίες του καθενός. Στοιχεία αρχετυπικά όπως η απώλεια, ο φόβος, η ενσυνείδητη προσπάθεια για έλεγχο του πόνου, είναι πράγματα που όλοι κατανοούμε βαθειά. Από ‘κει και έπειτα, ο Ανδρέας Φλουράκης, πέρα από την αξιοθαύμαστη κατανόηση που δείχνει της ανθρώπινης φύσης, χρησιμοποιεί και μια μέθοδο αφήγησης που, κατά τη γνώμη μου, αναδεικνύει το «ξεδίπλωμα» της, μ’ ένα τρόπο ιδιοφυή.

Έχετε σκηνοθετήσει πολλά θεατρικά έργα εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους. Π.χ. έχετε σκηνοθετήσει την κατάρα της Ίρμα Βεπ αλλά και το Σεσουάρ για δολοφόνους. Εκτός από ταλέντο φυσικά, πόση ευελιξία απαιτεί μια τέτοια εναλλαγή κάθε χρόνο ή και παράλληλα μέσα στη διάρκεια μιας θεατρικής σαιζόν;

Δεν θεωρώ ότι απαιτεί κάποια ενσυνείδητη ευελιξία. Αν αναγνώσεις τίμια ένα έργο, δεν υπάρχει λόγος να επαναληφθείς όταν θα έρθει η ώρα να το ερμηνεύσεις. Αυτό θα συμβεί μόνο αν επαφίεσαι στα κλισέ σου. Υπάρχουν βέβαια δημιουργοί που αφήνουν τη σφραγίδα τους σ’ ότι κάνουν. Όταν είναι πραγματικά χαρισματικοί φωτίζουν το πρωτογενές υλικό με τον πλούτο του οράματος τους. Εγώ συνήθως προτιμώ την «αόρατη σκηνοθεσία», όπου το χέρι του σκηνοθέτη λειτουργεί με σχετική διακριτικότητα.

Θα θέλατε να μας μιλήσετε για την περίοδο όπου μένατε και εργαζόσασταν στις Η. Π. Α.; Τι είδους παραγωγές είχατε αναλάβει εκείνη την εποχή; Τι σας επηρέασε πιο έντονα σε κείνη τη φάση της ζωής σας;

Είναι δύσκολο να περιλάβω όλα εκείνα τα χρόνια σε λίγες γραμμές. Θα ‘λεγα πάντως ότι, δεδομένου ότι τότε δεχόμουν σαφώς λιγότερες προτάσεις, έπρεπε συνήθως να έχω εγώ την πρωτοβουλία της επιλογής του υλικού. Ως εκ τούτου τα θέματα μου ήταν πολύ πιο «δύσκολα».

Αδιαμφισβήτητα τη μεγαλύτερη επιρροή πάνω μου άσκησε ο Γκροτόφσκι στα δύο χρόνια που σπούδασα μαζί του. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι η δουλειά μου αποτελεί «συνέχεια» της δικιάς του. Ο τρόπος που ο κάθε δάσκαλος μπολιάζει τους μαθητές του μπορεί να λειτουργεί εντελώς υποσυνείδητα. Γι’ αυτό και όταν με ρωτάνε «τι ακριβώς σου έμαθε ο Γκροτόφσκι;» δεν έχω κάποια απλή απάντηση να δώσω.

Ποια είναι τα θεατρικά έργα που ονειρεύεστε να σκηνοθετήσετε και γιατί;

Η ιδανική κατάσταση για μένα αυτή τη στιγμή είναι να κάνω θέατρο μαζί με τους απόφοιτους της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών.

Ποια είναι τα επαγγελματικά σας σχέδια για το κοντινό μέλλον; Ετοιμάζετε κάτι άλλο ταυτόχρονα αυτόν τον καιρό;

Όπως λέει κι ο Μπρεχτ, «ετοιμάζω το επόμενο μου λάθος». (Μ’ άλλα λόγια, δεν είναι ανακοινώσιμο ακόμη...)

Αν δε γινόσασταν σκηνοθέτης, ποια άλλη δουλειά θα σας έκανε να νιώθετε εξ ίσου δημιουργικός;

Αυτή του διευθυντή ορχήστρας. Ξέρω, δεν δείχνω ιδιαίτερο εύρος στις επιλογές μου, αλλά, όπως δήλωσα και προηγουμένως, έχω ψύχωση με τον έλεγχο!

Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε και να σας ευχηθώ καλή επιτυχία!

Εγώ σας ευχαριστώ - τόσο για τα καλά σας λόγια όσο και για τις ουσιαστικές κι εύστοχες ερωτήσεις σας.


Τα «Φύλλα της» κάνουν πρεμιέρα την Παρασκευή στις 8 Οκτωβρίου στις 21.00 (ακολουθεί μεταμεσονύχτια παράσταση στις 00.00)

Αγγέλων Βήμα


aggelonvima

Ο τόπος συνάντησης Ανατολής και Δύσης «Αγγέλων Βήμα» υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Κοραή Δαμάτη ανοίγει και φέτος τις πόρτες του στο κοινό και αναγγέλλει το «νέο» στο θέατρο, τη μουσική και τα εικαστικά

aggelonvima2

«Ας παραμυθιαστούμε...

στου παππού τα γόνατα και στης γιαγιάς την αγκαλιά»

paramythi1

Αν μπορείτε ακόμα, ανάμεσα σ’ αντιξοότητες κι απογοητεύσεις, να αναπολείτε τις νύχτες που λίγο πριν κοιμηθείτε μαγεμένες βασιλοπούλες, γενναίοι πρίγκιπες αλλά και τολμηροί τυχοδιώχτες, παράξενα πλάσματα κι απειλητικά όντα, υπέροχα ξωτικά κι αιθέριες νεράιδες έμπαιναν στις κρεβατοκάμαρές σας μέσα από τις χαραμάδες της φαντασίας για να σας ταξιδέψουν εκεί που η πραγματικότητα βρίσκει πάντα κλειστές τις πόρτες, ελάτε στο «Αγγέλων Βήμα» μόνοι σας ή μαζί με όσους αγαπάτε κι αφεθείτε στη μαγεία που κανείς ποτέ δεν θα μπορέσει να διαλύσει.

Αυτήν των παραμυθιών...

Στις 1, 2 και 3 Οκτωβρίου 2010 στις 8 το βράδυ


  • Η Όλγα Τουρνάκη, η Κάρμεν Ρουγγέρη, η Χριστίνα Κουλουμπή, ο Χάρης Αττώνης, η Τία Μενούτη, ο Χάρης Φλέουρας, τα παιδιά της ομάδας ΑΝΕΜΗ και άλλοι σας περιμένουν στο Αγγέλων Βήμα για να σας διηγηθούν παραμύθια από την Ανατολή και την Δύση, που μαγεύουν τις ψυχές των παιδιών αλλά μπορούν να γαληνέψουν και τις ταραγμένες ζωές των ενηλίκων.

  • Παραμυθοτράγουδα ελληνικά και ξένα θα πλαισιώνουν τις μαγικές διηγήσεις και θα τα ακούσουμε από τη Χαρά Κεφαλά, την Ηρώ Σαία, τον Χάρη Αττώνη, την Τία Μενούτη και άλλους με το Γιάννη Τσόλκα και την Άρτεμις Μπρατάκου στο πιάνο και τον Κωστή Τζανοκωστάκη στο ακορντεόν.

  • Λαϊκές ζωγραφιές από παραμυθοχώρες θα προσφέρουν εικόνες των υπέροχων παραμυθότοπων και των συναρπαστικών ηρώων τους.

  • Αν το μάτι σας δεν χόρτασε ακόμα, υπάρχει για σας η έκθεση ζωγραφικής «Σαν παραμύθι» με έργα των Γιώργου Κόρδη, Ανδρέα Βάη και Χριστίνας Κουλουμπή.

  • Ανάμεσα στους καλλιτέχνες απλοί μα σοφοί άνθρωποι θα σας μιλήσουν για το παραμύθι στη ζωή μας.

  • Κι αν σταθείτε λίγο τυχεροί θα θυμηθείτε και θα διηγηθείτε και σεις τα δικά σας παραμύθια.

Όλα αυτά με ελεύθερη είσοδο γιατί το παραμύθι χαρίζεται.... δεν πληρώνεται!

....και να ξέρετε ότι αυτές οι τρείς βραδιές είναι μόνο η αρχή !!!


Έχετε νιώσει ποτέ απορριμμένοι;

Ever Felt Rejected?

rejected1

Ο Γιάννης Σαρακατσάνης, η ψυχή των AbOvo, γνωστός σε όλους μας για το σατανικό του χιούμορ και τις ρηξικέλευθες θεατρικές προτάσεις του, σκηνοθετεί πέντε ηθοποιούς που αλλάζοντας ρόλους, χορεύοντας και τραγουδώντας χτίζουν αυτή την κωμικοτραγική devised παράσταση αφιερωμένη σε όλα όσα απορρίπτονται..

rejected2

Γιατί κάποια πράγματα απορρίπτονται;

Γιατί δεν είναι ιδανικά

Γιατί δεν ταιριάζουν στο ντεκόρ

Γιατί δεν έχουν happy end

Γιατί μετατρέπουν τα μακάρια όνειρα σε ενοχλητικούς εφιάλτες

Γιατί δεν είναι ιλουστρασιόν

Γιατί παραείναι πραγματικά για να επιβιώσουν

Γιατί είναι δίπλα σας

rejected3

Η μάχη ανάμεσα στην ατελή
Αγάπη που περπατάει ήσυχα πλάι σας και στο τέλειο Όνειρο που ετοιμάζεται να σας γητέψει, αρχίζει.

Ποιος θα είναι ο νικητής;

Και με τι τίμημα;


Γιάννης Σαρακατσάνης

sarakatsanis

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1975. Από το 1992 μέχρι το 2000 υπήρξε ανιδιοτελής εργάτης του ερασιτεχνικού θεάτρου, σαν μαθητής αλλά και σαν φοιτητής.

Το 2000 αποφάσισε να μην είναι πια ανιδιοτελής και μπήκε στη δραματική σχολή «Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας, Γιώργος Κιμούλης». Το 2001 έπαιξε στην Αντιγόνη του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Γ. Κιμούλη, μουσική Δ. Σαββόπουλου και διεύθυνση χορού Marcello Magni (Theatre de Complicite), στο φεστιβάλ Επιδαύρου.

Το 2002, αναζητώντας κάτι πιο εξωτικό μεταφέρθηκε για ένα χρόνο στο Λονδίνο. Παρακολούθησε το professional programme του The School of Physical Theatre και έπαιξε σε τρεις παραστάσεις στα πλαίσια της σχολής. Παράλληλα συμμετείχε στο θίασο �Homunculus Wot!? σε παραστάσεις μιούζικαλ και θεατρικού καμπαρέ.

Υπήρξε μέλος των θιάσων θεάτρου δρόμου
Παντούμ και Έλιξ και επί ένα χρόνο συνόδευε το Ριρή τον εξωγήινο στους δρόμους του Θησείου.

Στο θέατρο έπαιξε στην παράσταση "ΘΟΔΩΡΗΣ ετών 33, μχ" των Γ. Ριζόπουλου & Θ. Μπαλωμένου, στο θέατρο του Νέου Κόσμου.

Έχει κάνει επιμέλεια στο σενάριο της ταινίας του Βασίλη Κατσίκη "I4, Λούφα και Απαλλαγή", συνέχεια των ταινιών "Λούφα και Παραλλαγή" του Νίκου Περάκη

Φέτος, έχουμε την ευκαιρία να τον δούμε απ’ τη θέση του σκηνοθέτη στην παράσταση Rejected στο θέατροΑγγέλων Βήμα.

rejected4

Σκηνοθεσία: Γιάννης Σαρακατσάνης

Μουσική: Tareq

Σκηνογραφία: Μαρία Σωτηροπούλου

Κοστούμια: Απόστολος Μητρόπουλος

Φωτογραφίες: John Mitropoulos

Artwork: Πέτρος Παράσχης

Διεύθυνση Παραγωγής: Μιχάλης Δημητρίου

Οργάνωση Παραγωγής: Δημήτρης Δαγρές

rejected5

Παίζουν:

Χάρης Αττώνης, Έφη Λογγίνου

Μαρία Μαμούρη, Τία Μενούτη, Χάρης Φλέουρας.

rejected6

Διάρκεια της παράστασης:
70’

Τιμή εισιτηρίου:
15 ευρώ (κανονικό), 10 ευρώ (φοιτητικό)

http://www.abovo.gr

Πρεμιέρα: Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 9:15μ

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ : Κάθε Δευτέρα και Τρίτη 9:15μμ

μέχρι τον Ιανουάριο 2011

rejected7


Χωρίς Τίτλο Λόγω Αμνησίας

xoristitlo

Η
Σοφία Παναηλίδου κι η Μιχαέλα Αντωνίου είναι οι δύο νεαρές συγγραφείς της ομάδας «Ανέμη» που δοκιμάζουν για πρώτη φορά τις δυνάμεις τους αποφασισμένες να ξεδιαλύνουν τα μυστήρια της «κωμωδίας» των σχέσεων. "Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερο εκδηλώνεται μια στροφή προς τη νέα ελληνική κωμωδία, που μιλάει άμεσα στην ψυχοσύνθεση του σημερινού Έλληνα" λένε οι δύο ευφάνταστες συγγραφείς και συμπληρώνουν "Οι ερωτικές σχέσεις, η φιλία, η πίστη ή η απιστία, η αναζήτηση του ποιοι είμαστε και πού πηγαίνουμε, με λίγα λόγια η ζωή μας, είναι το θέμα της κωμωδίας που θα παρουσιάσουμε φέτος." Ο στόχος τους να θίξουν αυτές τις σχέσεις με χιούμορ, σαρκασμό και ειρωνεία είναι όντως πολύ υψηλός κι ελπίζουμε να τον πετύχουν προσφέροντάς μας κάποιες ενδιαφέρουσες φθινοπωρινές βραδιές.

Η ιστορία αρχίζει όταν τέσσερις γυναίκες ξυπνούν χωρίς μνήμη μέσα σε μια αποθήκη με μόνη κοινή ανάμνησή τους έναν μοιραίο πανταχού παρόντα Περικλή...

xoristitlo1

Και τότε τίθενται κρίσιμα ερωτήματα:

Άραγε πού πάει η μνήμη όταν χάνεται;

Ποιες είναι οι τέσσερις γυναίκες που ξυπνούν μαζί, χωρίς μνήμη, κλειδωμένες σε μια αποθήκη;

Και, ποιος είναι εκείνος ο μοιραίος Περικλής, ο μόνος άνθρωπος που όλες τους θυμούνται;

Αλίμονο και στους πέντε τώρα που οι χαμένες μνήμες των γυναικών θα ξαναβρεθούν...

Σκηνοθεσία: Γιάννης Στεφόπουλος

Σκηνικά–Κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρης

Μουσική Επιμέλεια: Νέστωρ Κοψιδάς

Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος

Φωτογραφίες: Δημήτρης Ευλαμπίδης

Παίζουν:

Ελευθερία Χρύσα Παπαδοπούλου

Ελεάννα Σοφία Γκάτση

Εύα Ινώ Στεφανή

Ξένια Σοφία Παναηλίδου

Περικλής Τάκης Σακελλαρίου


Από 8 Οκτωβρίου έως 28 Νοεμβρίου 2010

Παραστάσεις:

Τετάρτη: Λαϊκή απογευματινή 19.15, Πέμπτη: 21.15 Παρασκευή: 21.15, Σάββατο: Λαϊκή απογευματινή 18.15 – Βραδινή 21.15 και Κυριακή 19.15.

Τιμή εισιτηρίου : Κανονικό: 20 Ευρώ.

Λαϊκή απογευματινή – Φοιτητικό 15 Ευρώ.


«Με αφορμή μια παράσταση»

Μελέτες και μακέτες για σκηνικά και κοστούμια για την παράσταση
«Εσύ και τα σύννεφά σου»

από το Κολλέγιο Βακαλό.

synefa

Εγκαίνια έκθεσης Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010 στις 21.00.

Διάρκεια έκθεσης έως Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Είσοδος ελεύθερη.

Ώρες γκαλερί, καθημερινά 18.00 έως 22.00.

Έντεκα πρόσφατοι απόφοιτοι του εργαστηρίου σκηνογραφίας και της ειδικότητας της αρχιτεκτονικής εσωτερικού χώρου του Κολλεγίου Βακαλό, ορισμένοι από τους οποίους είναι ήδη επαγγελματίες σκηνογράφοι, καταθέτουν τις σκηνογραφικές τους σκέψεις, σχεδιάζοντας σκηνικά και κοστούμια για το έργο του Eric Westphal "Εσύ και τα σύννεφά σου", το οποίο ανέβηκε στο "Αγγέλων Βήμα" στις 11/12/2009.

Οι μελέτες ολοκληρώθηκαν σε πραγματικές εργαστηριακές συνθήκες, πάνω στην ίδια τη σκηνή του θεάτρου, την δε επίβλεψη και καθοδήγηση είχαν ο καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου, σκηνοθέτης Κοραής Δαμάτης, και ο υπεύθυνος του εργαστηρίου σκηνογραφίας του Κολλεγίου Βακαλό, σκηνογράφος Ανδρέας Σαραντόπουλος.


ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ

Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια


Κρατήσεις θέσεων: http://www.aggelonvima.gr/

Τηλέφωνα επικοινωνίας:
210 5242211-13 Fax 210 5242212

Παρουσίαση Βυσσινόκηπου του Άντον Τσέχωφ


Βυσσινόκηπος

του Άντον Τσέχωφ

visinokipos1

Γιορτάζοντας τα 150 χρόνια από τη γέννησή του οι καλλιτέχνες του Θεάτρου Τέχνης της Μόσχας, φέρνουν στην Ελλάδα το τελευταίο και πιο σπαρακτικό έργο του σπουδαίου δραματουργού τους.

1, 2, και 3 Οκτωβρίου 2010 στο θέατρο Badminton

...με ελληνικούς υπέρτιτλους

Τέλος εποχής

Ο «κολίγος» αγοράζει το κτήμα από τους «αφέντες» του και μια νέα τάξη πραγμάτων ορίζεται που θα αλλάξει την πολιτικοκοινωνική φυσιογνωμία όχι μόνο της Ρωσίας αλλά και όλης της Ευρώπης.

  • Το κύκνειο έργο του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα, είναι βαθιά κοινωνικό καθώς σ’ αυτό καταδεικνύεται περίτρανα η δυσκολία, η αδυναμία πολλές φορές των ανθρώπων να συνειδητοποιήσουν τις αλλαγές στο κοινωνικό περιβάλλον και τον καταλυτικό ρόλο που παίζουν στην προσωπική τους ζωή.

  • Είναι ένα κείμενο επίσης ιδιαίτερα ψυχολογικό καθότι ο Τσέχωφ, ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής και των υπαρξιακών αδιεξόδων της- στο Βυσσινόκηπο-περισσότερο από οπουδήποτε αλλού αφουγκράζεται τους κραδασμούς μιας εποχής που τελειώνει με την άφιξη μιας νέας τάξης πραγμάτων και τις επιπτώσεις αυτής την αλλαγής στον ψυχισμό των ανθρώπων που την ζουν.

  • Ένα θεατρικό έργο εξαιρετικά συμβολικό με ένα «βυσσινόκηπο» να αντικατοπτρίζει τον παλιό κόσμο, την κιβωτό της αριστοκρατικής παράδοσης, την ομορφιά για την ομορφιά, τη συμπύκνωση της μνήμης ενός κόσμου που χάνεται.

Μα και ένα έργο συνάμα προφητικό που προεικονίζει την επερχόμενη θύελλα της ρώσικης επανάστασης. Οι ήρωές του παραμένουν προσκολλημένοι σε ένα μυθικό νοσταλγικό παρελθόν, χωρίς να κάνουν τίποτε παρά μόνο να το αναπολούν ακόμη κι όταν ακούν τα τσεκούρια να χτυπούν δυνατά και να κόβουν τις αγαπημένες τους βυσσινιές...

visinokipos2

Αγαπημένο θέμα του Τσέχωφ η αδυναμία κυρίως των αριστοκρατών να δεχτούν πως η Ρωσσία μεταμορφώνεται, νέοι τρόποι παραγωγής επιβάλλονται, νέα κοινωνικά στρώματα έρχονται στο προσκήνιο, ο παλιός κόσμος καταρρέει.

«Έχουμε μείνει πίσω τουλάχιστο διακόσια χρόνια, δεν έχουμε απολύτως τίποτα, δεν ξεκαθαρίσαμε τις σχέσεις μας με το παρελθόν. Το μόνο που κάνουμε είναι να φιλοσοφούμε, να παραπονιόμαστε πως η ζωή είναι πληχτική, ή να πίνουμε βότκα. Κι όμως είναι ολοφάνερο πως για ν' αρχίσουμε να ζούμε σήμερα, πρέπει να εξιλεωθούμε από το παρελθόν μας, να το ξεπεράσουμε και μπορούμε να εξιλεωθούμε μονάχα αν κοπιάσουμε με αδιάκοπη και σκληρή δουλειά...»

Η υπόθεση

Ο «Βυσσινόκηπος» γράφτηκε το 1903 και «ήθελε» να είναι κωμωδία αλλά σκηνοθετήθηκε σαν δράμα από τον Στανισλάφσκι στο θέατρο Τέχνης της Μόσχας, προκαλώντας την απογοήτευση του συγγραφέα, ο οποίος πέθανε την χρονιά που ανέβηκε το έργο του, από φυματίωση.

Και όντως τα πρόσωπα του έργου είναι κωμικά, ή μάλλον θα ήταν αν δεν ήταν ταυτόχρονα και τόσο «τραγικά» μέσα από τις αντιθέσεις και τις συγκρούσεις τους. Ας δούμε λίγο για τι χαρακτήρες μιλάμε. Ο
Γκάγιεφ, ο αδελφός της ιδιοκτήτριας του υποστατικού, της Λιουμπόβ Αντρέγεβνα, αναλώνεται στο να φαντάζεται διαρκώς κινήσεις του μπιλιάρδου, να βγάζει λόγο για τη βιβλιοθήκη του και να προτείνει ανόητες κι ανεφάρμοστες λύσεις για την αποτροπή της πώλησης του χρεωμένου κτήματος, ενώ ταυτόχρονα φλυαρεί ακατάσχετα και ισχυρίζεται με περηφάνια πως έχει ξοδέψει μια περιουσία σε καραμέλες. Η αδελφή του, σκορπίζει δεξιά κι αριστερά και το τελευταίο της καπίκι, άλλοτε από μεγαλομανία κι άλλοτε από ανερμάτιστη φιλανθρωπία, σχίζει τα γράμματα του άπιστου εραστή της για να μαζέψει κατόπιν τα κομμάτια και να τα κρύψει στην τσάντα της, κάνει πάρτι τη μέρα που βγαίνει σε πλειστηριασμό το κτήμα της και συμπεριφέρεται σαν κοριτσάκι στην πρώτη εφηβεία του. Ο έμπορος Λοπάχιν που θα αγοράσει στο τέλος το κτήμα, στο οποίο οι πρόγονοί του και ο ίδιος ήταν κολίγοι, έχει μερικές καλές ιδέες και ξέρει να κερδίζει χρήματα αλλά είναι κομπλεξικός, αντιδραστικός, αγροίκος και δεν τα καταφέρνει όχι να φλερτάρει αλλά ούτε καν να ζητήσει σε γάμο την ψυχοκόρη της Λιούμπα, την εργατική και τίμια Βάρια, παρόλο που θα ήταν ιδανική σύζυγος γι’ αυτόν. Η ίδια η Βάρια εμφανίζει ήδη τα συμπτώματα της γεροντοκόρης και συμπεριφέρεται σαν παραλογισμένη: τη μία στιγμή θέλει να ζήσει ελεύθερη, ταξιδεύοντας και κάνοντας επισκέψεις σε μοναστήρια, ενώ την άλλη εκνευρίζεται κι απογοητεύεται γιατί ο Λοπάχιν δεν έχει ζητήσει ακόμα το χέρι της. Ξεκαρδιστικοί είναι και οι δύο νεαροί υπηρέτες. Η Ντουνιάσσα μιμείται κακότεχνα τις κυρίες της και παριστάνει αδέξια την ευαίσθητη, καλομαθημένη δεσποινίδα ενώ ο αλαζονικός και βαθιά συντηρητικός Γιάσσα έχει αποκτήσει τόσο αριστοκρατικές έξεις, που δεν μπορεί πια παρά να ζει στο Παρίσι, να τρώει χαβιάρι και να πίνει σαμπάνια. Η Άννια, η κόρη της Λιούμπα κάνει διαρκώς παρέα με τον Τροφίμωφ, έναν αιώνιο φοιτητή της συμφοράς και βγάζουν μαζί κηρύγματα για τον καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο που έχουν οραματιστεί, αλλά δεν μπορούν καν να αντιληφθούν πως είναι τρελά ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλο και πως συμπεριφέρονται σαν νήπια. Ο Επιχόντωφ, ο γραμματέας, σκοντάφτει σε κάθε βήμα του, παθαίνει το ένα ατύχημα μετά το άλλο, διαβάζει βιβλία που ούτε καν τα καταλαβαίνει για να δείχνει μορφωμένος, τριγυρνάει συνέχεια μέσα στις φούστες της Ντουνιάσσα, που δεν διστάζει να τον εξευτελίζει και κρατάει ένα όπλο για την περίπτωση που θα βρει το θάρρος να αυτοκτονήσει, κάτι το οποίο όμως μάλλον δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Όσο για τον Πίστσικ, ένα γείτονα κτηματία, αυτός κι αν είναι γελοίος. Μπλέκεται στα πόδια των κατοίκων του σπιτιού, ενοχλεί όλο τον κόσμο, ζητάει φορτικά δανεικά και καταβροχθίζει ό,τι βρει μπροστά του, μέχρι και χάπια. Για να συμπληρωθεί το παζλ των κωμικών χαρακτήρων, έχουμε και την Σαρλόττα, την κουβερνάντα η οποία μεγάλωσε σε τσίρκο και διασκεδάζει κάνοντας μαγικά κόλπα, σέρνει πίσω της ένα σκυλάκι που τρώει ακόμα και καρύδια και βυθίζεται στη μοιρολατρία της, αφού νιώθει διαρκώς μόνη, παρόλο που περιστοιχίζεται από ένα πλήθος κόσμου. Όσο για τον υπερήλικα και θεόκουφο υπηρέτη Φιρς, δεν μπορεί ούτε στα πόδια του να σταθεί αλλά περιφέρεται συνέχεια στο αρχοντικό γεμάτος σπουδή, ανακατεύεται σε όλα, συμπεριφέρεται στους αφέντες του σαν να είναι ανήλικοι και κάθε τόσο βγάζει και ένα λογύδριο για τις παλιές καλές εποχές της νιότης του. Αν όμως κανείς αλλάξει ελάχιστα την οπτική του γωνία, θα δει το δράμα μέσα στην κωμωδία και το τραγικό πίσω από τη φάρσα. Ο Γκάγιεφ είναι ένας δυστυχής που έχει μάθει να τον φροντίζουν οι άλλοι και δεν μπορεί να προστατεύσει ούτε τον εαυτό του ούτε τους συγγενείς του. Μαζί με τη Λιούμπα περιφέρονται σαν υπνοβάτες, καταδικασμένοι να στερηθούν τον όμορφο και ασφαλή κόσμο τους, που όμως έχει γεράσει και παρακμάσει πια τόσο πολύ, ώστε είναι προορισμένος να χαθεί για πάντα. Οι αριστοκρατικές βυσσινιές τους που αναφέρονταν μέχρι και στο λεξικό, θα κοπούν και το σπίτι τους, στο οποίο πέρασαν την ευτυχισμένη νιότη τους, θα γκρεμιστεί. Η Λιούμπα, βλέπει τη ζωή της να χάνεται κι αρπάζεται από έναν ανέλπιδο έρωτα που την πληγώνει και την ταλαιπωρεί χωρίς να μπορεί να την παρηγορήσει. Μέσα της αιμορραγεί ακόμα η πληγή που της προκάλεσε η απρόσμενη απώλεια του ανήλικου γιου της, ο οποίος πέθανε από πνιγμό στο ποτάμι. Και ξέρει κατά βάθος, παρά την επιπολαιότητά της, πως ότι αγάπησε ή αγαπάει, δεν μπορεί να το διεκδικήσει, είναι καταδικασμένο να καταλήξει σύντομα στο θολό βυθό του νωθρού ποταμού της ζωής της, αφήνοντάς την γυμνή, ανυπεράσπιστη και μόνη. Η Βάρια, θα αποχωριστεί τις φροντίδες του αγαπημένου υποστατικού που γέμιζαν την άχαρη ζωή της και μάλλον δεν θα μπορέσει ποτέ να δημιουργήσει μια δική της οικογένεια. Όταν το κτήμα πουλιέται, φεύγει, πηγαίνει να υπηρετήσει ξένους, αφήνοντας πίσω της κάθε ελπίδα για μια ήσυχη και ασφαλή ζωή ανάμεσα σ’ αυτούς που αγαπάει. Ο Λοπάχιν έχει κερδίσει χρήματα αλλά πάντα θα νιώθει κατώτερος κι ασήμαντος, αφού δεν μπόρεσε ούτε να μορφωθεί, ούτε να εξευγενιστεί. Γνωρίζει πως δεν γίνεται αποδεκτός από εκείνους που εκτιμάει και πως για όσους θα ήθελε να τον εκτιμούν, παραμένει ένα ενοχλητικό αν και συμπαθές, απόβλητο. Η Ντουνιάσσα έχει κατά βάθος την επίγνωση πως η αριστοκρατικότητά της είναι πλαστή, πως θα μείνει σε όλη της τη ζωή υπηρέτρια και πως μάλλον θα καταλήξει σύζυγος ενός άχαρου γέρου. Ο Γιάσσα είναι τόσο αλαζονικός, ώστε μοιραία θα προσγειωθεί ανώμαλα όταν θα τον εγκαταλείψει η φρέσκια και νεανική του εμφάνιση. Άλλωστε δεν είναι, ούτε πρόκειται να καταφέρει να γίνει ο μπον βιβέρ που ονειρεύεται. ΗΆννια, είναι βέβαια δραστήρια και αισιόδοξη αλλά υποφέρει από την έλλειψη μητρικής φροντίδας και νιώθει ανασφάλεια γιατί αυτή, παρά το νεαρόν της ηλικίας της, πρέπει να φανεί δυνατή, να προστατεύει την «ανήλικη» μητέρα της ή να συνεφέρνει τον ανώριμο θείο της. Ο Τροφίμωφ ξέρει πως οι υψηλές του ιδέες δεν θα τον σώσουν από τη μιζέρια και τη φτώχεια αφού δεν είναι σε θέση ούτε τις σπουδές του να ολοκληρώσει, ούτε τα πραγματικά του αισθήματα και τις ουσιαστικές του ανάγκες να συνειδητοποιήσει, ούτε το νέο κόσμο που οραματίζεται, να διεκδικήσει. Ο Επιχόντωφ γνωρίζει πως δεν έχει καμία αξιοπρέπεια, και πως δεν υπάρχει περίπτωση να νιώσει γι’ αυτόν συμπάθεια ή έλξη έστω και μία υπηρέτρια. Ταπεινωμένος κι αδέξιος, φλερτάρει ακόμα και με την αυτοκτονία. Ο Πίστσικ, στα πρόθυρα του εμφράγματος, δεν μπορεί ούτε για μια στιγμή να απελευθερωθεί από την αρρωστημένη, βουλημική εμμονή του με το χρήμα και από την καταναγκαστική αγωνία του μήπως απολέσει την πολύτιμη περιουσία του, είτε πορτοφόλι είναι αυτή, είτε χτήμα. ΗΣαρλόττα, εγκαταλελειμμένη στην ουσία από την παιδική της ακόμα ηλικία, ζει απομονωμένη σ’ έναν κόσμο περίκλειστο, θλιβερό, χωρίς λάμψη και χωρίς καμιά ευτυχία, εκτεθειμένη σε κάθε αναποδιά της τύχης. Ο Φιρς εγκαταλείπεται από όλους στο παλιό αρχοντικό και πεθαίνει μόνος ακούγοντας τις βυσσινιές να κόβονται για να σωριαστούν στο έδαφος, μαζί με τη λαμπρή εποχή της νιότης του, που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. «Πέρασε η ζωή, πάει... σαν να μην την έζησα... Δεν έχεις πια δύναμη...Τίποτα δεν σ’ απόμεινε...» λέει στον εαυτό του στο σπαρακτικό φινάλε του έργου.

chekov1

Άντον Τσέχωφ

Σπουδαίος ρώσος συγγραφέας από τους κορυφαίους της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Γεννήθηκε το 1860 στο Ταγκανρόκ της Αζοφικής. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια. Ήταν αναγκασμένος να δουλεύει στο μαγαζί του πατέρα του, παράλληλα με το σχολείο. Παρόλα τα οικονομικά προβλήματα κατάφερε να σπουδάσει Ιατρική στη Μόσχα. Ένα χρόνο πριν πάρει το πτυχίο του εκδίδει και το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Παραμύθια της Μελπομένης».

Έως τότε, δημοσίευε κείμενα του σε περιοδικά και εφημερίδες της Μόσχας και της Πετρούπολης. Βέβαια, κατά την διάρκεια της συγγραφικής του καριέρας συνεργαζόταν αρκετά συχνά με λογοτεχνικά περιοδικά. Ο Τσέχωφ στη ζωή του είχε δύο αγάπες. Όπως έλεγε κι ο ίδιος, την «ερωμένη» του (λογοτεχνία) και τη «νόμιμη γυναίκα» του (Ιατρική).


Ασχολήθηκε και με τα δύο με εξαιρετική επιτυχία, με αληθινή αγάπη και υπευθυνότητα. Ως γιατρός βοηθούσε τους ανήμπορους, νοιαζόταν πραγματικά γιά εκείνους που υπέφεραν και έκανε ότι μπορούσε γιά να τους γιατρέψει. Βαθιά ανθρωπιστής και παρά τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε (είχε προσβληθεί από φυματίωση), δεν δίστασε να ταξιδέψει έως την Σιβηρία γιά να παρακολουθήσει τις συνθήκες επιβίωσης των φυλακισμένων στο νησί Σαχαλίνη.


Σταθερός στις αξίες και τα «Πιστεύω» του πολεμούσε κάθε μορφής αδικία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η παραίτηση του από μέλος της Ρωσικής Ακαδημίας ως ένδειξη διαμαρτυρίας γιά την ακύρωση της εκλογής του φίλου του Γκόργκι από τον τσάρο Νικόλαο Β ΄. Στη λογοτεχνία, άρχισε να ξεχωρίζει όταν δημοσίευσε σε λογοτεχνικό περιοδικό το έργο του «Θάλαμος 6», που συγκλόνισε το αναγνωστικό κοινό. Το 1898 ανέβηκε από το Θέατρο Τέχνης το έργο του «Ο Γλάρος», γνωρίζοντας τεράστια επιτυχία και προσφέροντας την αναγνώριση στο συγγραφέα. Το Θέατρο Τέχνης υπήρξε σταθμός στη καριέρα του Τσέχωφ. Μετά την παράσταση του «Γλάρου» ανεβαίνει «Ο θείος Βάνιας», ενώ το 1901 παίζονται «Οι Τρεις Αδερφές» και τρία χρόνια αργότερα «Ο Βυσσινόκηπος». Στην αρχή η παράξενη πλοκή των έργων στα μοιάζει σαν να μην συμβαίνει τίποτα, σαν να ρέει απλά η καθημερινότητα, ξένισαν το κοινό. Αλλά στην πορεία, όλα γνωρίζουν τον θρίαμβο.

Πέρα, όμως από τα θεατρικά έργα, ο Τσέχωφ έγραψε και διηγήματα.Μερικά από τα πιο γνωστά του είναι: Στο σούρουπο (Βραβείο Πούσκιν), Η στέπα, Η κυρία με το σκυλάκι, Στο φαράγγι, Ο επίσκοπος, Η αρραβωνιαστικά, κ.α. Τα έργα αυτά του Τσέχωφ έχουν ιδιαίτερα αγαπηθεί και στη χώρα μας. Πολλές φορές έχουν μεταφραστεί και διασκευαστεί γιά την ελληνική σκηνή και μεγάλοι έλληνες ηθοποιοί τα έχουν ερμηνεύσει μοναδικά.

Ο Άντον Τσέχωφ πέθανε από φυματίωση το 1903 σε ηλικία μόλις 44 ετών.

chekov2

«Κλειστά... Φύγανε. Εμένα με ξεχάσανε... Ε, δεν πειράζει... Θα κάτσω εδωνά κομματάκι...Και να δεις που ο Λεωνίδας Αντρέιτς δεν φόρεσε τη γούνα του. Με το ελαφρύ παλτό του έφυγε. Αμ δεν ήμουνα εγώ για να κοιτάξω... Αχ που είναι τα νιάτα!... Πέρασε η ζωή...Πάει...Σαν να μην έζησα...Ας γείρω εδωνά... Δεν έχεις πια δύναμη...Τίποτα δε σ’ απόμεινε...Τίποτα...Αχ...εσύ... αχαΐρευτε!...»

Μετάφραση Λυκούργου Καλέργη

stanislavski

Η ποιητική δύναμη των θεατρικών έργων του Τσέχωφ δεν φανερώνεται με το πρώτο διάβασμα. Όταν διαβάζεις ένα έργο του λες: Ναι, είναι καλό αλλά τίποτα που να σε συνταράζει...τίποτα που να σε κάνει να θαυμάζεις...όλα είναι απλά, καθημερινά, αληθινά, γνωστά...Τίποτα το νέο.

Κι όμως καθώς αναθυμάσαι μερικές σκηνές από το έργο, νοιώθεις βαθιά την ανάγκη να σκεφτείς γι’ αυτές περισσότερο, να σκεφτείς πιο βαθιά. Στο νου σου έρχονται συνέχεια κι άλλες φράσεις κι άλλες σκηνές και θέλεις να το ξαναδιαβάσεις. Και τότε ανακαλύπτεις τα βάθη που ήτανε κρυμμένα κάτω από την επιφάνεια...

Κονσταντίν Στανισλάβσκι


Θέατρο Τέχνης της Μόσχας

moscowtheatre

Το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας ιδρύθηκε το 1898 από τους K.S. Stanislavsky και V.I. Nemirovich-Dachenko.

Η γέννηση του Θεάτρου Τέχνης της Μόσχας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το έργο του Άντον Τσέχοφ αλλά και του Μαξίμ Γκόρκι. Το 1989, τη σκηνή του νεοσύστατου θεάτρου εγκαινίασε ο «Γλάρος», ενώ στη συνέχεια έπαιξαν και τα «Θείος Βάνιας» (1899), «Οι Τρεις Αδελφές» (1901) και «Ο Βυσσινόκηπος» (1904). Κατά τη διάρκεια των πρώτων παραστάσεων, γεννήθηκε ένα νέο είδος ηθοποιίας που επικοινωνούσε με διακριτικότητα την ψυχολογία του ήρωα, ενώ σχηματίστηκαν οι αρχές της σκηνοθεσίας καθώς και μία κοινή ατμόσφαιρα της δράσης. Το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας είναι το πρώτο θέατρο στη Ρωσία που πραγματοποίησε την αναμόρφωση του ρεπερτορίου, που δημιούργησε τον δικό του κύκλο και που γνώρισε συνεχή ανάπτυξη από παράσταση σε παράσταση.

Πρόκειται για μία πολύ ιδιαίτερη παραγωγή με την επίβλεψη του Καλλιτεχνικού Διευθυντή Oleg Tabakov , σε σκηνοθεσία του καταξιωμένου εδώ και 30 χρόνια Adolf Shapiro , με πρωταγωνιστές σπουδαίους Ρώσους ηθοποιούς.

visinokipos3

Σκηνοθεσία: Adolf Shapiro

Σκηνογραφία:
David Borovsky

Σχεδιασμός φωτισμού:
Gleb Filshtinsky

Βοηθός ενδυματολόγου:
Elena Afanasieva

Σύνθεση:
Igor Vdovin



Βοηθοί σκηνοθέτη:
Tatiana Mezhina, Olga Roslyakova


Διάρκεια παράστασης: 3 ώρες με διάλειμμα

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 21.00

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 21.00

Κυριακή 3 Οκτωβρίου 21.00

Τιμές Εισιτηρίων: από 25€ έως 55€ (Δ ΖΩΝΗ 25, Γ ΖΩΝΗ 35, Β ΖΩΝΗ 45, Α ΖΩΝΗ 55)

Φοιτητικά: 15€

Για αγορά εισιτηρίων τηλ. 210.8840600, στο www.ticketnet.gr και στα Public.


Θέατρο Badminton

badminton

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ:

WE promotion, Κηφισίας 118Α, τηλ. 210-6980044, www.wepromotion.gr

Βαγγέλης Περάκης, τηλ. 6972858515 email:
pr.perakis@gmail.com

Γιώργος Εριτσίδης, τηλ. 6932440622, email:
eritsidis@gmail.com