Κριτική της Χριστίνας Μέλλιου για την ποιητική συλλογή της Μαρίνας Αποστόλου Νοτιάς.

Είναι το δεύτερο ποιητικό ταξίδι που ξεκίνησα παρέα με τους στίχους της Μαρίνας Αποστόλου. Ο Νοτιάς έφτασε στα χέρια μου αρκετά νωρίς. Όσο νωρίς, δηλαδή χρειάζονταν για να μπορώ να επιστρέφω σε αυτόν ξανά και ξανά. Γιατί τούτη η ποίηση δεν σε αφήνει να διακόψεις το ταξίδι…

Σε κάθε σελίδα, συναντά κανείς τη γνώριμη υψηλή αισθητική της ποιήτριας. Η οικεία της φωνή, πιο δυνατή, πιο φανερή, πιο σταθερή, πιο σίγουρη αυτή την φορά. Κάθε στίχος, κάθε στροφή μαρτυρά την άνοιξη μιας ωριμότητας που γεννάται με βάση το βίωμα και την αποκαλυπτική διάθεση των εμπειριών, αναφέρεται στην δημιουργία που εκφράζεται μέσα από την ίδια την ζωή, μιλά για τα χνάρια που αφήνει πίσω του κάθε τι που κομματιάστηκε και έγινε ποίηση ή έστω μια κάποια ανάμνηση, έτοιμη να καρποφορήσει και αυτή.

Εκεί, εστιάζεται και η καινοτομία του παρόντος έργου. Εάν το Θα περπατήσουμε μαζί μας οδήγησε στην ποίηση μέσα μας, ο Νοτιάς τολμά –το δίχως άλλο- και μιλά χωρίς ενδοιασμούς για την ποίηση μέσα στην ίδια την Μαρίνα.

«…Όσα δεν φτάσαμε

γίναν ποιήματα…»

μας λέει, δίνοντας μορφή και αφορμή στη δύναμη που ακολουθεί στις επόμενες σελίδες, προκειμένου να παρουσιαστεί εμπρός μας.

Η δύναμη αυτή δεν είναι μια κάποια άγνωστη ουσία. Είναι η δύναμη μιας γυναίκας που δεν διστάζει να φανερώσει ό,τι η ίδια κρατά φυλαγμένο. Κάνει έτσι την αρχή σε μια αποκάλυψη που δεν υπόσχεται ότι θα είναι ούτε ανάλαφρη, ούτε διασκεδαστική.

Γιατί κάθε τι που τολμά να βγει στην επιφάνεια είτε ως παραδοχή

«Αόρατη παγίδα,

ήσουν καλά κρυμμένη, δε σε είδα,…»

είτε ως παράπονο

«Και πάλι συλλογιέσαι αυτά που δεν αλλάζουν

όλα εκείνα που τ’ οράματα σου επισκιάζουν…»,

είτε ως αναπόφευκτο

«Πάρε λοιπόν τη θέση που η μοίρα σου ορίζει,

στάσου στην σκοτεινή γωνιά που σου αξίζει…»

κουβαλάει μαζί του ένα κομμάτι ψυχής που δεν ανέπνευσε. Και αυτό απαιτεί ετοιμότητα και θάρρος, γιατί μέσα του υπάρχει καλά κρυμμένος ένας μεγάλος πόνος.

Η Μαρίνα Αποστόλου, όμως, τολμά! Τολμά και αποτυπώνει στο χαρτί ιδέες, ψυχή, εικόνες, φόβο, αγωνίες. Όλα όσα εμείς ίσως και να μην θελήσαμε ποτέ να ανακαλύψουμε στον εαυτό μας, πόσο μάλλον να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν. Ακολουθώντας όμως, το ένστικτό της, και ενώ πραγματικότητες υπάρχουν πολλές, εκείνη τολμά, παραδέχεται και αποδέχεται την μια, αιώνια και άχρονη αλήθεια. Αυτή είναι η επιλογή της. Σε αυτή την αλήθεια μας οδηγεί ο Νοτιάς της. Είναι η αλήθεια που κάποια στιγμή θα γίνει ο καθρέφτης μας. Είναι ο πόνος, που πριν γίνει συνείδηση πρόλαβε και έγινε στίχος.

Νέα Σμύρνη,

Ιούλιος 2012.