Αφήστε με…
Αφήστε με στην ησυχία μου
Αυτό το μεσημέρι μες το δρόμο
Στο πεζουλάκι καθισμένος
Το πρόσωπό μου έχω μέσα στα ταλαίπωρα χέρια μου
Τι σας ενοχλώ;
Αφήστε με…
Έχω παρηγοριά τον ήλιο…
Αυτός με λούζει, με ζεσταίνει, με ανακουφίζει…
Αφήστε με λοιπόν…
Μη με κοιτάτε, μη με σχολιάζετε…
Εδώ στη μέση του δρόμου, στέκομαι μόνος μου στο πεζουλάκι
Μόνος φίλος μου ο ήλιος
Μοναδικός σύντροφός μου, με χαϊδεύει σαν πατέρας
Αφήστε με… εγώ δε σας κοιτώ
Κρατήστε τον οίκτο σας, καταπιείτε μια φορά τα λόγια σας για μένα και τους ομοίους μου
Δεν ξέρω πού θα πάω, δεν ξέρω τι μέρα ξημερώνει αύριο
Μόνο σήμερα, αφήστε με να με γλυκαίνει ο ήλιος…
Αχ ρε Διογένη, τι δουλιά έχεις στην Αθήνα τον 22ο αιώνα. Αθάνατος είσαι κι εσύ σαν τον Μέγα Αλεξανδρο τον φίλο! Γειά σου Μαρίνα είσαι ωραία. Μήπως έχεις συγγένεια με έναν παλιό μου φίλο Τασο Αποστόλου που έμενε στον Άγιο Σώστη, χρόνια πρίν;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι πάλι γειά σου
Βαγγέλης Κατεβάτης
http://diasporic.org/2011/03/catevatis/hands-off-barbarians/
http://kefalonianculturalsocietyofbc.ca/