Το θέατρο Νέου Κόσμου

Το θέατρο Νέου Κόσμου

συνεχίζει την παράδοση του και φέτος με παραστάσεις προκλητικές, επικίνδυνες, πρωτοποριακές και πάντα ανατρεπτικές.



Δυναμικά ξεκινάει η φετινή σεζόν για το Θέατρο Νέου Κόσμου το οποίο στην μέχρι τώρα πορεία του έχει αναδείξει νέους σκηνοθέτες και ηθοποιούς, έχει φιλοξενήσει πρωτοποριακές παραστάσεις κι ανεβάσματα έργων τα οποία διακρίνονται για την ανατρεπτική και πολιτικοποιημένη οπτική τους ενώ έχει οργανώσει πλήθος εκδηλώσεων, δράσεων και φεστιβάλ που συμπληρώνουν το πλούσιο ρεπερτόριο του θεάτρου. Κάθε χρόνο πολλοί συνειδητοποιημένοι θεατρόφιλοι, κυρίως νέοι άνθρωποι, επισκέπτονται τον καλόγουστο αυτό χώρο, ο οποίος αποτελεί μία από τις σημαντικότερες εστίες θεατρικού πολιτισμού στην πόλη, μια κυψέλη καλλιτεχνικής έρευνας και υγιούς προβληματισμού.

Το Θέατρο του Νέου Κόσμου ήταν η πρώτη ζυθαποθήκη του ΦΙΞ, διατηρητέο βιομηχανικό κτίσμα από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα. Για τη μετατροπή του σε θέατρο με όλες τις αναγκαίες προσθήκες δούλεψαν με μεράκι και φαντασία οι αρχιτέκτονες Αντώνης Δαγκλίδης, Φούλη Ριζομάρκου, Δέσποινα Μαρίνου, ο πολιτικός μηχανικός Χρήστος Τζάλλαςκαι ο μηχανολόγος-ηλεκτρολόγος Θανάσης Σκαλτσάς.

Πριν ξεκινήσουν οι οικοδομικές εργασίες στο θέατρο, το καλοκαίρι του 1997 ανέβηκε στην αυλή ο «Κοινός Λόγος» τηςΈλλης Παπαδημητρίου, με φυσικό σκηνικό της παράστασης ένα ερειπωμένο σπιτάκι που έστεκε ακόμα, με τις επεμβάσεις του Αντώνη Δαγκλίδη. Στη συνέχεια, το φθινόπωρο ανεβάσαμε στην ερειπωμένη αποθήκη τη «Βρομιά» του ΡόμπερτΣνάιντερ και μετατρέψαμε το σπιτάκι της αυλής σε πρόχειρο φουαγιέ, όπου λειτουργούσε παράλληλα η έκθεση φωτογραφίας του Ηλία Μπουργιώτη με θέμα «Κούρδοι πρόσφυγες στην Ελλάδα» και πάλι με τις επεμβάσεις του Αντώνη.

Η κατασκευή του θεάτρου ξεκίνησε τον Μάιο του 1998 και ολοκληρώθηκε τον Φεβρουάριο του 1999. Ο χώρος που πληροί όλες τις προδιαγραφές ενός σύγχρονου θεάτρου, έχει δύο αμιγώς θεατρικές αίθουσες, πλήρως εξοπλισμένες και μιαν ακόμα αίθουσα, το Δώμα, που προσφέρεται για πρόβες, εκθέσεις αλλά και θεατρικές παραγωγές.

Το θέατρο στην τελική του μορφή εγκαινιάστηκε στις 15 Φεβρουαρίου 1999, με μια παράσταση του «Κοινού Λόγου». Οι πρώτες παραγωγές μας που ανέβηκαν στο καινούργιο θέατρο ήταν το «Περλιμπλίν και Μπελίσα» του Λόρκα στον Πάνω Χώρο και οι «Δύο Θεοί» του Λένου Χρηστίδη στον Κάτω Χώρο.

«Το όνομά μου είναι Ρέιτσελ Κόρρι»

Δραματοποίηση από τους Άλαν Ρίκμαν και Κάθριν Βάινερ βασισμένη σε κείμενα της Κόρρι.



Μία παράσταση που απαγορεύτηκε στη Νέα Υόρκη...

...αλλά και στην Ηλιούπολη. Ο δήμαρχος της Ηλιούπολης, Γιάννης Αναγνώστου, απαγόρευσε την παρουσίαση της που είχε προγραμματιστεί για τις 7 Ιουλίου 2010, στο δημοτικό θέατρο Ηλιούπολης, διότι, όπως ο ίδιος δήλωσε, θεωρεί το ανέβασμα της συγκεκριμένης παράστασης «πολιτική κίνηση». Και ευτυχώς, είναι!

Όμως εσείς μπορείτε να την δείτε, όσοι δεν το έχετε κάνει ακόμα, αφού από πρώτης Οκτωβρίου και για δεύτερη χρονιά συνεχίζονται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, σε συμπαραγωγή με την Εταιρεία FAMILIA, οι παραστάσεις του έργου που βασίζεται σε κείμενα της Αμερικανίδας ακτιβίστριας, τα οποία θεατροποίησαν ο Alan Rickman και η Katharine Viner.

Όταν βρίσκεσαι στη μία πλευρά, πόσο δύσκολο είναι να περάσεις στην άλλη και να αφήσεις να σε επηρεάσει η αλήθεια της; Κι αν τελικά το κάνεις, με τι θα έρθεις αντιμέτωπος και πόσο εύκολο θα είναι να το αντιμετωπίσεις; Η ιστορία της Ρέιτσελ Κόρρι, μιας νεαρή Αμερικανίδας Εβραίας που πέρασε στην άλλη πλευρά, πηγαίνοντας στην Λωρίδα της Γάζας και βίωσε μια πραγματικότητα που μπορεί να «αλλάξει εντός μας τον ρυθμό του κόσμου», τέλειωσε με τον βίαιο θάνατό της. Ίσως τελικά, όταν κάποιος αποφασίζει να υπερβεί τα όρια, η επιβίωση να είναι γι’ αυτόν μια δύσκολη υπόθεση. Αλλά κι η αλήθεια, μονόδρομος.

Από τις εκδόσεις "ΑΙΩΡΑ" κυκλοφόρησε το βιβλίο σε μετάφραση Νάνσυς Τρικκαλίτη.

Ρέιτσελ Κόρι: Η Εβραία που «συνάντησε» τους Παλαιστίνιους γιατί νοιάζονταν...



«Βρίσκομαι εδώ για τα άλλα παιδιά. Βρίσκομαι εδώ γιατί νοιάζομαι. Βρίσκομαι εδώ γιατί τα παιδιά στον κόσμο υποφέρουν και γιατί 40.000 άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα κάθε ημέρα».

Η Αμερικανοεβραία Ρέιτσελ Κόρι σκοτώθηκε στη Λωρίδα της Γάζας προσπαθώντας να αποτρέψει την κατεδάφιση σπιτιών Παλαιστινίων, όταν μια μπουλντόζα του ισραηλινού στρατού την συνέτριψε κάτω από τις ερπύστριές της. Ο αγώνας της που ξεκίνησε με την παιδική της επιθυμία να μην υπάρχουν πεινασμένα παιδιά στον κόσμο ως το 2000, συνεχίστηκε με αυτήν την πράξη αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό λαό ο οποίος βιώνει τη φρίκη ενός πολέμου άδικης διεκδίκησης, χωρίς κανόνες και όρια, πληρώνοντας με το αίμα όχι μόνο των στρατιωτών του αλλά και του άμαχου πληθυσμού του. Ο θάνατος της ακτιβίστριας δεν σταμάτησε τη φωνή της, χάρη στους Άλαν Ρίκμαν και Κάθριν Βάινερ, που επιμελήθηκαν τα κείμενά της και τους έδωσαν τη μορφή θεατρικής παράστασης με τον τίτλο «Το όνομά μου είναι Ρέιτσελ Κόρι». Τα κείμενα έχουν αντληθεί από ημερολόγια, επιστολές και e-mail που έστελνε στους δικούς της και αποτελούν μαρτυρίες ενός ανθρώπου που αποφάσισε να εγκατασταθεί, να δουλέψει και να θυσιαστεί χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του, στη Λωρίδα της Γάζας, γιατί πίστευε πως ο αγώνας για ένα καλύτερο κόσμο δεν είναι υπόθεση κάποιου άλλου, αλλά και δική του.



Το όνειρό μου είναι να σταματήσει η πείνα στον κόσμο ως το έτος 2000»

Ένα κατάξανθο κοριτσάκι, μαθήτρια της 5ης Δημοτικού, έγραφε έκθεση ιδεών. Όσο μπόι της έλειπε, τόση πυγμή είχε για να διαβάσει δυνατά τις κοινωνικές ανησυχίες της, την ώρα που οι συμμαθήτριές της ζωγράφιζαν λουλουδάκια στο λευκό περιθώριο του τετραδίου. Η Αμερικανοεβραία Ρέιτσελ Κόρι γεννήθηκε στις 10 Απριλίου 1979 στην Ολύμπια της Ουάσιγκτον των ΗΠΑ και πέθανε στις 16 Μαρτίου 2003, σε ηλικία 23 χρόνων.



Για την ακρίβεια, καταπλακώθηκε από μια μπουλντόζα Caterpillar D9 των ισραηλινών δυνάμεων άμυνας στην προσπάθειά της να αποτρέψει την κατεδάφιση σπιτιών Παλαιστινίων σε κατοικήσιμη περιοχή της Ράφα, την οποία είχαν ορίσει ως ζώνη ασφαλείας. Τρία χρόνια μετά την προθεσμία που είχε η ίδια ορίσει για να αλλάξει ο κόσμος στη σχολική της έκθεση, η Ρέιτσελ βρέθηκε στην καρδιά μιας από τις πιο κρίσιμες εμπόλεμες συρράξεις στον πλανήτη. Τρεις ακτιβιστές που παρακολουθούσαν από μακριά την άνιση αναμέτρησή της με την μπουλντόζα έτρεξαν και άρχισαν να της δίνουν τις πρώτες βοήθειες. Είπε μόνο: «Η πλάτη μου έσπασε!».



Η παράσταση που παρακολουθήσαμε στο Θέατρο Νέου Κόσμου αποτελεί εκτός από ένα σημαντικό καλλιτεχνικό γεγονός και ένα φόρο τιμής στο πρόσωπο της νεαρής ακτιβίστριας με τις παράτολμες ιδέες και την σπάνια γενναιότητα που τόλμησε να μην μείνει σπίτι της παρακολουθώντας τα γεγονότα από την τηλεόραση, όπως κάνουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι και το πλήρωσε με τίμημα τη ζωή της.

Μάνια Παπαδημητρίου: Η σκηνοθέτης που τολμάει



Η Μάνια Παπαδημητρίου που επέλεξε να ζωντανέψει στη σκηνή την ιστορία της νεκρής ακτιβίστριας, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1963 και είναι απόφοιτος αριστούχος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης ( 1983 ).

Στο Θέατρο συνεργάστηκε με τους σπουδαιότερους θιάσους και σκηνές της χώρας μας όπως το Θέατρο Τέχνης, το Θέατρο Πόρτα - Ξένιας Καλογεροπούλου, το Θέατρο Αμόρε, το Εθνικό Θέατρο, ο Θεατρικός Οργανισμός Σκηνή, ο Θεατρικός Οργανισμός Εποχή, το Κ.Θ.Β.Ε., τα Δηπεθε Πάτρας, Λαμίας και Ρόδου και το Απλό Θέατρο.

Συνεργάστηκε με τους σημαντικότερους θεατράνθρωπους της χώρας μας και την είδαμε σε παραστάσεις των Καρόλου Κουν, Γ. Λαζάνη, Μ. Κουγιουμτζή, Μ. Λυμπεροπούλου, Σ. Φασουλή, Γ. Χουβαρδά, Κ. Νταλιάνη, Αντώνη Αντύπα, Σ. Ντουφεξή, Μ. Κακογιάννη, Π. Βούλγαρη, Λ. Βογιατζή, Γ. Ρήγα, Κ. Σπανού, Ε. Παπακων/νου, Ν. Σακαλίδη, Ρ. Πατεράκη, Ν.Μιλιβόγιεβιτς, Β. Παπαβασιλείου. Έπαιξε στις ταινίες «Τα Χρόνια της μεγάλης ζέστης» της Φ. Λιάππα, «Οι Αθηναίοι» του Β. Αλεξάκη, «Απ΄το χιόνι» του Σ. Γκορίτσα, «Η Γυναίκα που επιστρέφει» των Μ. Πάσσαρη, Ν. Σαββάτη, «Η Ληστεία» του Α. Καρδαρά, «Θα το Μετανοιώσεις» της Κ. Ευαγγελάκου όπου και τιμήθηκε με το βραβείο Α΄γυναικείου ρόλου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2002, «Το Βλέμμα του Οδυσσέα» του Θ. Αγγελόπουλου και «Η Γυναίκα είναι Σκληρός Άνθρωπος» του Α. Καφετζόπουλου. Από το 1998 συνεργάζεται με την Δραματική σχολή «Αρχή» όπου παραδίδει μαθήματα Υποκριτικής για το Θέατρο.



Σκηνοθέτησε την παράσταση «Άκου τι λέει» πάνω σε κείμενα του Μπέκετ (2002), την παράσταση «Νικαράγουα Περιστατικό 315» τον Οκτώβριο του 2003 στο θέατρο του Νέου Κόσμου και «Ο Άλλος Θάνατος της Ιωάννας της Λωραίνης», στο Θέατρο Μεταξουργείο τον χειμώνα 2004-2005. Έγραψε και σκηνοθέτησε το μικρό θέαμα για ένα ηθοποιό και πιάνο, «Το Χαμόγελο της Γιαγιάς», που παίχτηκε στο Θέατρο Πορεία το χειμώνα 2004-2005.

Μετάφραση: Νάνση Τρικαλίτη

Σκηνοθεσία: Μάνια Παπαδημητρίου

Σκηνικά-Κοστούμια: Άρτεμις Θεοδωρίδη

Μουσική επιμέλεια: Μάνια Παπαδημητρίου

Επιμέλεια κίνησης: Πάρης Μαντόπουλος

Παίζουν οι ηθοποιοί: Δήμητρα Σύρου

Μάρω Αγρίτη

«Σσσ...ΔΕ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙ’ ΑΥΤΑ...»

του Κώστα Γάκη

Τα ερωτικά ταμπού στη σκηνή

Η ανάγκη να αγαπηθούμε μέσα κι έξω απ’ τα όρια του μυαλού και του κορμιού μας, της κοινωνίας μας ακόμα και των επιθυμιών μας.

Η πρώτη παραγωγή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου ανεβαίνει στο Δώμα του θεάτρου από τις 6 Οκτωβρίου και πρόκειται για μια παράσταση που εξερευνά τα ποικίλα τοπία της σεξουαλικότητας και τα ταμπού γύρω από αυτήν.



Σσσσς...Δεν μιλάμε για:

Τον οργασμό

Τι επιθυμούμε στο σεξ

Το σεξ στην εφηβεία και την τρίτη ηλικία

Την νεκροφιλία

Την αιμομιξία

Την παιδοφιλία

Την κτηνοβασία

Την φρουτογαμία

Τον σαδισμό

Τον μαζοχισμό...και άλλα πολλά!

Όμως ο συγγραφέας και σκηνοθέτης αυτής της παράστασης αποφάσισε να θέσει το ζήτημα «επί σκηνής» και να μας φέρει αντιμέτωπους με όλες τις φωτεινές και σκοτεινές πτυχές της λίμπιντό μας, με την παραβατική ή όχι, σεξουαλική συμπεριφορά μας, με την κανονικότητά μας και την αμφισβήτησή της, με την παραφιλία μας και τους φόβους που ίσως μας γεννάει αλλά κυρίως με την κρυμμένη τρυφερότητα που ξυπνάει τον πόθο χωρίς νόμους, κανόνες και όρια.



Σύμφωνα με το δελτίο τύπου «Το έργο «Δεν μιλάμε γι αυτά» επιχειρεί με παιγνιώδη τρόπο να ρίξει φως στα ταμπού που σχετίζονται με τη σεξουαλικότητά μας και τον καταπιεσμένο ερωτισμό μας. Το τι κάνουμε στο κρεβάτι μας είναι μια αυστηρά ιδιωτική υπόθεση, αλλά καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την ευδαιμονία μας και τη στάση μας απέναντι στους άλλους.

Βιογραφικό ΚΩΣΤΑ ΓΑΚΗ

Γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθήνας και πτυχιούχος κλασικής κιθάρας.

Στο θέατρο έχει παίξει στις παραστάσεις: Σελεστίνα του Fernando de Rojas σε σκηνοθεσία Β. Νικολαΐδη, Μόνο την Αλήθεια του Β. Μαυρογεωργίου, Κατσαρίδα του Β. Μαυρογεωργίου, Φι των Β. Μαυρογεωργίου και Α. Ξάφη σε σκηνοθεσία του Ξάφη, Ακούς τη γιορτή; του Σ. Γκάκα σε σκηνοθεσία Β. Μαυρογεωργίου, Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Γ. Ιορδανίδη, Ηλέκτρα του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Π. Παπαγεωργόπουλου και Camino Real του Τ. Ουίλλιαμς.

Στον κινηματογράφο συμμετείχε στις ταινίες «Η γυναίκα είναι σκληρός άνθρωπος» του Α. Καφετζόπουλου (2005), «Υποβρύχιος έρωτας» (2005) και «Ένας άνθρωπος παντός καιρού του Γ. Σολδάτου» (2004).

Στην τηλεόραση συμμετείχε στη σειρά «Ιωάννα της καρδιάς» της Μ. Παπαοικονόμου και στην εκπομπή «Θεατρικά μονόπρακτα» («Ψυχοσάββατο» του Γρ. Ξενόπουλου, σκην. Ε. Παπακωνσταντίνου, τηλεσκηνοθ. Γ. Γκικαπέππα).

Έχει γράψει μουσική για τις παραστάσεις: Η ωραιότερη ιστορία του κόσμου, Τρεις ιστορίες από το Κατάρ, Μόνο την Αλήθεια, Φι, Κατσαρίδα, Ακούς τη γιορτή; Το βέλος που δεν πληγώνει, Μια νύχτα του Φλεβάρη, Norway Today, Wanna be purple μια παράσταση χορού σε χορογραφία Ν. Λαγουσάκου στο θέατρο της S.N.D.O., στο Άμστερνταμ, 2001.

Έχει συμπράξει ως σολίστ (κλασική κιθάρα) με τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ σε συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών κι έχει συνεργαστεί με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα Ηλιούπολης (κλαρινέτο), τη Συμφωνική Ορχήστρα Νέων Αθήνας (κλασική κιθάρα) και την Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων «Άττικα» (κλασική κιθάρα, μαντολίνο).



Μετά την επιτυχία της Κατσαρίδας αλλά και την αξιόλογη δουλειά του ως σκηνοθέτη στον «Έμπορο της Βενετίας» αυτό το καλοκαίρι με το ΔΗ. ΠΕ. ΘΕ. Ρούμελης, ο Κώστας Γάκης βουτάει στα βαθειά της ανθρώπινης ψυχής και μας παρουσιάζει το «Δε μιλάμε γι’ αυτά».



Συντελεστές της παράστασης:

Σκηνοθεσία-Μουσική: Κώστας Γάκης

Σκηνικά: Γκάυ Στεφάνου

Κοστούμια: Παναγιώτα Κοκκορού

Σχεδιασμός φωτισμών: Σακης Μπιρμπίλης

Βοηθός σκηνοθέτη: Γωγώ Παπαϊωάννου

Παίζουν:

Προμηθέας Δοκιμάκης

Λευτέρης Καταχανάς

Νάνσυ Μπούκλη

Στέλλα Νούλη

Παραστάσεις:

Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 21:15, Κυριακή 19:00.

Τιμές εισιτηρίων:

Κανονικό 20€, Φοιτητικό-Νεανικό 15€. Κάθε Πέμπτη, γενική είσοδος 12€.

Η Κατσαρίδα

Βασίλη Μαυρογεωργίου

Σε περιοδεία

Ένα εξωφρενικό ντανταϊστικό μιούζικαλ (δρόμου).



H Κατσαρίδα έχει παιχτεί με μεγάλη επιτυχία δύο χρόνια στην Αθήνα, τρεις μήνες sold out στη Θεσσαλονίκη και αυτό το χειμώνα από τον Οκτώβριο, θα επισκεφτεί πόλεις της περιφέρειας και θα ολοκληρώσει τον κύκλο των παραστάσεών της τον Απρίλιο στο Badminton.

Μια μικρή κόκκινη κατσαρίδα, ξεκινώντας να πραγματοποιήσει τα πιο τρελά της όνειρα, ζει την πιο απίθανη περιπέτεια που έζησε ποτέ κατσαρίδα. Καταλήγοντας εν τέλει στο φεγγάρι.



Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου

Μουσική: Κώστας Γάκης

Κοστούμια: Γεωργία Μπαμπαλού

Σχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Φακούρας

Παίζουν οι ηθοποιοί: Θοδωρής Πετρόπουλος

Σεραφείμ Ράδης

Παραστάσεις για τα παιδιά σε νοσοκομεία

Το Θέατρο του Νέου Κόσμου συνεχίζει για 9η χρονιά τις παραστάσεις για παιδιά που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία και ιδρύματα, δίνοντας δωρεάν 150-180 παραστάσεις κάθε χρόνο.

Θέατρο του Νέου Κόσμου

Αντισθένους 7 & Θαρύπου, 11743 Aθήνα, Τηλ: +302109212900 http://www.theatroneoukosmou.gr/