Ο αγώνας ξεκινά.
Αγώνας στο ρινγκ.
Ξέρω τι με περιμένει. Δε φοβάμαι.
Είμαι έτοιμος να παλέψω.
Εδώ πάνω ξεκινούν όλα και ξέρω ότι είσαι σκληρός αντίπαλος.
Είμαι έτοιμος.
Πάμε!
Μου ρίχνεις.
Σου ρίχνω.
Με ξαναχτυπάς.
Σε ξαναχτυπάω.
Με ρίχνεις κάτω.
Σηκώνομαι.
Μου επιτίθεσαι.
Σου ξεφεύγω.
Πας να μου χώσεις πάλι μπουνιά.
Τα καταφέρνεις.
Δεν πέφτω όμως.
Σε ρίχνω κάτω εγώ τώρα.
Μιλάμε με τα βλέμματά μας.
Με μισείς κι ας μην ξέρω γιατί.
Ίσως γιατί θες να σαι πάντα νικητής.
Χτυπιόμαστε.
Πότε ο ένας και πότε ο άλλος.
Μία σου και μία μου.
Τρέχουν αίματα απ’ τις μύτες μας.
Έχουμε ιδρώσει. Έχουμε κουραστεί αλλά δε φεύγουμε.
Το κοινό που μας παρακολουθεί έχει αγωνία για την έκβαση.
Συμμετέχει.
Με χτυπάς αντικανονικά. Με αιφνιδιάζεις.
Ο διαιτητής δε σφυρίζει και το κοινό διαμαρτύρεται.
Με αναγκάζεις να γίνω ακόμα πιο επιθετικός.
Είσαι ύπουλος. Το βλέπω.
Αγώνας στο ρινγκ.
Ο καρκίνος κι εγώ.
Εμείς οι δύο.
Ή εσύ ή εγώ. Δεν υπάρχει ισοπαλία.
Ο πιο αδύναμος θα πέσει κάτω και θα μείνει εκεί.
Ο πιο δυνατός θα ανακηρυχτεί νικητής και θα εισπράξει το χειροκρότημα.
Μαρίνα Αποστόλου
