Παρασκευή 20 Μαΐου 2011
Τρίτη 3 Μαΐου 2011
Τα ποιήματα ποτέ δε θα πάψουν
Πάντα τα ερεθίσματα θα γίνονται σκέψεις
Κι οι σκέψεις θα μεταμορφώνονται σε λέξεις
Κι οι λέξεις θα χορεύουν σε αράδες
Κι αυτές θα πλέκουνε στροφές
Πότε με ρίμα πότε ελεύθερες
Ωσάν κατάρες το μυαλό μας θα στοιχειώνουν και θα κυνηγούν
Τα ποιήματα ποτέ δε θα σιγήσουν
Θα είναι πάντα η μόνη αληθινή θεραπεία, το μόνο ξόρκι
Το χέρι δε θα σταματήσει να πάλλεται
Η μοίρα του είναι προδικασμένη
Και το μελάνι καυτό θα σημαδεύει το χαρτί σε μια πνευματική συνουσία
Τα ποιήματα ποτέ δε θα εγκαταλείψουν
Και στη χαρά και στη λύπη και στην αγωνία θα γεμίζουν ακόρεστα τις σελίδες των βιβλίων και της ζωής
Μ. Α.
Πάντα τα ερεθίσματα θα γίνονται σκέψεις
Κι οι σκέψεις θα μεταμορφώνονται σε λέξεις
Κι οι λέξεις θα χορεύουν σε αράδες
Κι αυτές θα πλέκουνε στροφές
Πότε με ρίμα πότε ελεύθερες
Ωσάν κατάρες το μυαλό μας θα στοιχειώνουν και θα κυνηγούν
Τα ποιήματα ποτέ δε θα σιγήσουν
Θα είναι πάντα η μόνη αληθινή θεραπεία, το μόνο ξόρκι
Το χέρι δε θα σταματήσει να πάλλεται
Η μοίρα του είναι προδικασμένη
Και το μελάνι καυτό θα σημαδεύει το χαρτί σε μια πνευματική συνουσία
Τα ποιήματα ποτέ δε θα εγκαταλείψουν
Και στη χαρά και στη λύπη και στην αγωνία θα γεμίζουν ακόρεστα τις σελίδες των βιβλίων και της ζωής
Μ. Α.
Και τώρα
Και τώρα που τα χέρια μας αδειάσανε
Και τώρα που η αυλαία πέφτει
Δάκρυ δε χύσαμε μα σχηματίστηκαν λίμνες ολόκληρες
Αίμα δεν έσταξε μα το χώμα κοκκίνισε βαθιά
Και τώρα που η φωνή μας δεν ακούγεται πια, βραχνιασμένοι το κενό ατενίζουμε
Θεέ μου, το κεράκι εκείνο στο εκκλησάκι, άναψα την Παρασκευή εκείνη
Ευχόμενη δυνατή να είμαι τα δύσκολα σα φτάσουν
Και να που τώρα τα δύσκολα ξεκίνησαν, μα είμαι ήδη κουρασμένη…
Ξέρω, πάνω σε φωτιές θα περπατήσω πάλι
Μα κάθε φορά διαφορετική είναι της άλλης
Και τώρα καλούμαι να αποκριθώ σε ερωτήσεις δίχως απάντηση
Μη μπορώντας τίποτα να προβλέψω
Σε μυστική γιορτή θα πάρω μέρος
Στους ρυθμούς μιας αμαρτίας που δεν έκανα θα λικνιστώ
Η μέρα μου θα έχει το χρώμα της ώχρας
Και τώρα που οι δρόμοι μας γεμίσανε καρφιά
Μολύβια μυτερά θα τρυπήσουν τις πλάτες μας
Ποίημα θα γράψω που τέλος δε θα χει
Οι στίχοι δε θα ναι ποτέ αρκετοί
Οι λέξεις θα ανακατεύονται και θα παίζουν μεταξύ τους
σε ένα ταίριασμα εκδικητικό
Τα ποιήματα ποτέ δε θα πάψουν…
Μαρίνα Αποστόλου
Και τώρα που τα χέρια μας αδειάσανε
Και τώρα που η αυλαία πέφτει
Δάκρυ δε χύσαμε μα σχηματίστηκαν λίμνες ολόκληρες
Αίμα δεν έσταξε μα το χώμα κοκκίνισε βαθιά
Και τώρα που η φωνή μας δεν ακούγεται πια, βραχνιασμένοι το κενό ατενίζουμε
Θεέ μου, το κεράκι εκείνο στο εκκλησάκι, άναψα την Παρασκευή εκείνη
Ευχόμενη δυνατή να είμαι τα δύσκολα σα φτάσουν
Και να που τώρα τα δύσκολα ξεκίνησαν, μα είμαι ήδη κουρασμένη…
Ξέρω, πάνω σε φωτιές θα περπατήσω πάλι
Μα κάθε φορά διαφορετική είναι της άλλης
Και τώρα καλούμαι να αποκριθώ σε ερωτήσεις δίχως απάντηση
Μη μπορώντας τίποτα να προβλέψω
Σε μυστική γιορτή θα πάρω μέρος
Στους ρυθμούς μιας αμαρτίας που δεν έκανα θα λικνιστώ
Η μέρα μου θα έχει το χρώμα της ώχρας
Και τώρα που οι δρόμοι μας γεμίσανε καρφιά
Μολύβια μυτερά θα τρυπήσουν τις πλάτες μας
Ποίημα θα γράψω που τέλος δε θα χει
Οι στίχοι δε θα ναι ποτέ αρκετοί
Οι λέξεις θα ανακατεύονται και θα παίζουν μεταξύ τους
σε ένα ταίριασμα εκδικητικό
Τα ποιήματα ποτέ δε θα πάψουν…
Μαρίνα Αποστόλου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)