Les jours à venir
Les jours à venir
Des amours à cueillir
comme des fleurs qui vont sentir
et nous étourdir
On sera ivres et contents
Les anges partageront nos sentiments
On se dira des serments
On jouera comme des gamins
dans la rue
avec une roue
insouciants
souriants
saluant le bonheur
disant adieu au malheur
du passé
au cœur glacé
Les jours à venir
Des lacunes à remplir
sous le soleil
moments pas pareils
des jours uniques
des sons lyriques
J’ attends…
Marina Apostolou
Το θέατρο Νέου Κόσμου
συνεχίζει την παράδοση του και φέτος με παραστάσεις προκλητικές, επικίνδυνες, πρωτοποριακές και πάντα ανατρεπτικές.
Δυναμικά ξεκινάει η φετινή σεζόν για το Θέατρο Νέου Κόσμου το οποίο στην μέχρι τώρα πορεία του έχει αναδείξει νέους σκηνοθέτες και ηθοποιούς, έχει φιλοξενήσει πρωτοποριακές παραστάσεις κι ανεβάσματα έργων τα οποία διακρίνονται για την ανατρεπτική και πολιτικοποιημένη οπτική τους ενώ έχει οργανώσει πλήθος εκδηλώσεων, δράσεων και φεστιβάλ που συμπληρώνουν το πλούσιο ρεπερτόριο του θεάτρου. Κάθε χρόνο πολλοί συνειδητοποιημένοι θεατρόφιλοι, κυρίως νέοι άνθρωποι, επισκέπτονται τον καλόγουστο αυτό χώρο, ο οποίος αποτελεί μία από τις σημαντικότερες εστίες θεατρικού πολιτισμού στην πόλη, μια κυψέλη καλλιτεχνικής έρευνας και υγιούς προβληματισμού.
Το Θέατρο του Νέου Κόσμου ήταν η πρώτη ζυθαποθήκη του ΦΙΞ, διατηρητέο βιομηχανικό κτίσμα από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα. Για τη μετατροπή του σε θέατρο με όλες τις αναγκαίες προσθήκες δούλεψαν με μεράκι και φαντασία οι αρχιτέκτονες Αντώνης Δαγκλίδης, Φούλη Ριζομάρκου, Δέσποινα Μαρίνου, ο πολιτικός μηχανικός Χρήστος Τζάλλαςκαι ο μηχανολόγος-ηλεκτρολόγος Θανάσης Σκαλτσάς.
Πριν ξεκινήσουν οι οικοδομικές εργασίες στο θέατρο, το καλοκαίρι του 1997 ανέβηκε στην αυλή ο «Κοινός Λόγος» τηςΈλλης Παπαδημητρίου, με φυσικό σκηνικό της παράστασης ένα ερειπωμένο σπιτάκι που έστεκε ακόμα, με τις επεμβάσεις του Αντώνη Δαγκλίδη. Στη συνέχεια, το φθινόπωρο ανεβάσαμε στην ερειπωμένη αποθήκη τη «Βρομιά» του ΡόμπερτΣνάιντερ και μετατρέψαμε το σπιτάκι της αυλής σε πρόχειρο φουαγιέ, όπου λειτουργούσε παράλληλα η έκθεση φωτογραφίας του Ηλία Μπουργιώτη με θέμα «Κούρδοι πρόσφυγες στην Ελλάδα» και πάλι με τις επεμβάσεις του Αντώνη.
Η κατασκευή του θεάτρου ξεκίνησε τον Μάιο του 1998 και ολοκληρώθηκε τον Φεβρουάριο του 1999. Ο χώρος που πληροί όλες τις προδιαγραφές ενός σύγχρονου θεάτρου, έχει δύο αμιγώς θεατρικές αίθουσες, πλήρως εξοπλισμένες και μιαν ακόμα αίθουσα, το Δώμα, που προσφέρεται για πρόβες, εκθέσεις αλλά και θεατρικές παραγωγές.
Το θέατρο στην τελική του μορφή εγκαινιάστηκε στις 15 Φεβρουαρίου 1999, με μια παράσταση του «Κοινού Λόγου». Οι πρώτες παραγωγές μας που ανέβηκαν στο καινούργιο θέατρο ήταν το «Περλιμπλίν και Μπελίσα» του Λόρκα στον Πάνω Χώρο και οι «Δύο Θεοί» του Λένου Χρηστίδη στον Κάτω Χώρο.
«Το όνομά μου είναι Ρέιτσελ Κόρρι»
Δραματοποίηση από τους Άλαν Ρίκμαν και Κάθριν Βάινερ βασισμένη σε κείμενα της Κόρρι.
Μία παράσταση που απαγορεύτηκε στη Νέα Υόρκη...
...αλλά και στην Ηλιούπολη. Ο δήμαρχος της Ηλιούπολης, Γιάννης Αναγνώστου, απαγόρευσε την παρουσίαση της που είχε προγραμματιστεί για τις 7 Ιουλίου 2010, στο δημοτικό θέατρο Ηλιούπολης, διότι, όπως ο ίδιος δήλωσε, θεωρεί το ανέβασμα της συγκεκριμένης παράστασης «πολιτική κίνηση». Και ευτυχώς, είναι!
Όμως εσείς μπορείτε να την δείτε, όσοι δεν το έχετε κάνει ακόμα, αφού από πρώτης Οκτωβρίου και για δεύτερη χρονιά συνεχίζονται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, σε συμπαραγωγή με την Εταιρεία FAMILIA, οι παραστάσεις του έργου που βασίζεται σε κείμενα της Αμερικανίδας ακτιβίστριας, τα οποία θεατροποίησαν ο Alan Rickman και η Katharine Viner.
Όταν βρίσκεσαι στη μία πλευρά, πόσο δύσκολο είναι να περάσεις στην άλλη και να αφήσεις να σε επηρεάσει η αλήθεια της; Κι αν τελικά το κάνεις, με τι θα έρθεις αντιμέτωπος και πόσο εύκολο θα είναι να το αντιμετωπίσεις; Η ιστορία της Ρέιτσελ Κόρρι, μιας νεαρή Αμερικανίδας Εβραίας που πέρασε στην άλλη πλευρά, πηγαίνοντας στην Λωρίδα της Γάζας και βίωσε μια πραγματικότητα που μπορεί να «αλλάξει εντός μας τον ρυθμό του κόσμου», τέλειωσε με τον βίαιο θάνατό της. Ίσως τελικά, όταν κάποιος αποφασίζει να υπερβεί τα όρια, η επιβίωση να είναι γι’ αυτόν μια δύσκολη υπόθεση. Αλλά κι η αλήθεια, μονόδρομος.
Από τις εκδόσεις "ΑΙΩΡΑ" κυκλοφόρησε το βιβλίο σε μετάφραση Νάνσυς Τρικκαλίτη.
Ρέιτσελ Κόρι: Η Εβραία που «συνάντησε» τους Παλαιστίνιους γιατί νοιάζονταν...
«Βρίσκομαι εδώ για τα άλλα παιδιά. Βρίσκομαι εδώ γιατί νοιάζομαι. Βρίσκομαι εδώ γιατί τα παιδιά στον κόσμο υποφέρουν και γιατί 40.000 άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα κάθε ημέρα».
Η Αμερικανοεβραία Ρέιτσελ Κόρι σκοτώθηκε στη Λωρίδα της Γάζας προσπαθώντας να αποτρέψει την κατεδάφιση σπιτιών Παλαιστινίων, όταν μια μπουλντόζα του ισραηλινού στρατού την συνέτριψε κάτω από τις ερπύστριές της. Ο αγώνας της που ξεκίνησε με την παιδική της επιθυμία να μην υπάρχουν πεινασμένα παιδιά στον κόσμο ως το 2000, συνεχίστηκε με αυτήν την πράξη αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό λαό ο οποίος βιώνει τη φρίκη ενός πολέμου άδικης διεκδίκησης, χωρίς κανόνες και όρια, πληρώνοντας με το αίμα όχι μόνο των στρατιωτών του αλλά και του άμαχου πληθυσμού του. Ο θάνατος της ακτιβίστριας δεν σταμάτησε τη φωνή της, χάρη στους Άλαν Ρίκμαν και Κάθριν Βάινερ, που επιμελήθηκαν τα κείμενά της και τους έδωσαν τη μορφή θεατρικής παράστασης με τον τίτλο «Το όνομά μου είναι Ρέιτσελ Κόρι». Τα κείμενα έχουν αντληθεί από ημερολόγια, επιστολές και e-mail που έστελνε στους δικούς της και αποτελούν μαρτυρίες ενός ανθρώπου που αποφάσισε να εγκατασταθεί, να δουλέψει και να θυσιαστεί χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του, στη Λωρίδα της Γάζας, γιατί πίστευε πως ο αγώνας για ένα καλύτερο κόσμο δεν είναι υπόθεση κάποιου άλλου, αλλά και δική του.
Το όνειρό μου είναι να σταματήσει η πείνα στον κόσμο ως το έτος 2000»
Ένα κατάξανθο κοριτσάκι, μαθήτρια της 5ης Δημοτικού, έγραφε έκθεση ιδεών. Όσο μπόι της έλειπε, τόση πυγμή είχε για να διαβάσει δυνατά τις κοινωνικές ανησυχίες της, την ώρα που οι συμμαθήτριές της ζωγράφιζαν λουλουδάκια στο λευκό περιθώριο του τετραδίου. Η Αμερικανοεβραία Ρέιτσελ Κόρι γεννήθηκε στις 10 Απριλίου 1979 στην Ολύμπια της Ουάσιγκτον των ΗΠΑ και πέθανε στις 16 Μαρτίου 2003, σε ηλικία 23 χρόνων.
Για την ακρίβεια, καταπλακώθηκε από μια μπουλντόζα Caterpillar D9 των ισραηλινών δυνάμεων άμυνας στην προσπάθειά της να αποτρέψει την κατεδάφιση σπιτιών Παλαιστινίων σε κατοικήσιμη περιοχή της Ράφα, την οποία είχαν ορίσει ως ζώνη ασφαλείας. Τρία χρόνια μετά την προθεσμία που είχε η ίδια ορίσει για να αλλάξει ο κόσμος στη σχολική της έκθεση, η Ρέιτσελ βρέθηκε στην καρδιά μιας από τις πιο κρίσιμες εμπόλεμες συρράξεις στον πλανήτη. Τρεις ακτιβιστές που παρακολουθούσαν από μακριά την άνιση αναμέτρησή της με την μπουλντόζα έτρεξαν και άρχισαν να της δίνουν τις πρώτες βοήθειες. Είπε μόνο: «Η πλάτη μου έσπασε!».
Η παράσταση που παρακολουθήσαμε στο Θέατρο Νέου Κόσμου αποτελεί εκτός από ένα σημαντικό καλλιτεχνικό γεγονός και ένα φόρο τιμής στο πρόσωπο της νεαρής ακτιβίστριας με τις παράτολμες ιδέες και την σπάνια γενναιότητα που τόλμησε να μην μείνει σπίτι της παρακολουθώντας τα γεγονότα από την τηλεόραση, όπως κάνουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι και το πλήρωσε με τίμημα τη ζωή της.
Μάνια Παπαδημητρίου: Η σκηνοθέτης που τολμάει
Η Μάνια Παπαδημητρίου που επέλεξε να ζωντανέψει στη σκηνή την ιστορία της νεκρής ακτιβίστριας, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1963 και είναι απόφοιτος αριστούχος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης ( 1983 ).
Στο Θέατρο συνεργάστηκε με τους σπουδαιότερους θιάσους και σκηνές της χώρας μας όπως το Θέατρο Τέχνης, το Θέατρο Πόρτα - Ξένιας Καλογεροπούλου, το Θέατρο Αμόρε, το Εθνικό Θέατρο, ο Θεατρικός Οργανισμός Σκηνή, ο Θεατρικός Οργανισμός Εποχή, το Κ.Θ.Β.Ε., τα Δηπεθε Πάτρας, Λαμίας και Ρόδου και το Απλό Θέατρο.
Συνεργάστηκε με τους σημαντικότερους θεατράνθρωπους της χώρας μας και την είδαμε σε παραστάσεις των Καρόλου Κουν, Γ. Λαζάνη, Μ. Κουγιουμτζή, Μ. Λυμπεροπούλου, Σ. Φασουλή, Γ. Χουβαρδά, Κ. Νταλιάνη, Αντώνη Αντύπα, Σ. Ντουφεξή, Μ. Κακογιάννη, Π. Βούλγαρη, Λ. Βογιατζή, Γ. Ρήγα, Κ. Σπανού, Ε. Παπακων/νου, Ν. Σακαλίδη, Ρ. Πατεράκη, Ν.Μιλιβόγιεβιτς, Β. Παπαβασιλείου. Έπαιξε στις ταινίες «Τα Χρόνια της μεγάλης ζέστης» της Φ. Λιάππα, «Οι Αθηναίοι» του Β. Αλεξάκη, «Απ΄το χιόνι» του Σ. Γκορίτσα, «Η Γυναίκα που επιστρέφει» των Μ. Πάσσαρη, Ν. Σαββάτη, «Η Ληστεία» του Α. Καρδαρά, «Θα το Μετανοιώσεις» της Κ. Ευαγγελάκου όπου και τιμήθηκε με το βραβείο Α΄γυναικείου ρόλου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2002, «Το Βλέμμα του Οδυσσέα» του Θ. Αγγελόπουλου και «Η Γυναίκα είναι Σκληρός Άνθρωπος» του Α. Καφετζόπουλου. Από το 1998 συνεργάζεται με την Δραματική σχολή «Αρχή» όπου παραδίδει μαθήματα Υποκριτικής για το Θέατρο.
Σκηνοθέτησε την παράσταση «Άκου τι λέει» πάνω σε κείμενα του Μπέκετ (2002), την παράσταση «Νικαράγουα Περιστατικό 315» τον Οκτώβριο του 2003 στο θέατρο του Νέου Κόσμου και «Ο Άλλος Θάνατος της Ιωάννας της Λωραίνης», στο Θέατρο Μεταξουργείο τον χειμώνα 2004-2005. Έγραψε και σκηνοθέτησε το μικρό θέαμα για ένα ηθοποιό και πιάνο, «Το Χαμόγελο της Γιαγιάς», που παίχτηκε στο Θέατρο Πορεία το χειμώνα 2004-2005.
Μετάφραση: Νάνση Τρικαλίτη
Σκηνοθεσία: Μάνια Παπαδημητρίου
Σκηνικά-Κοστούμια: Άρτεμις Θεοδωρίδη
Μουσική επιμέλεια: Μάνια Παπαδημητρίου
Επιμέλεια κίνησης: Πάρης Μαντόπουλος
Παίζουν οι ηθοποιοί: Δήμητρα Σύρου
Μάρω Αγρίτη
«Σσσ...ΔΕ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙ’ ΑΥΤΑ...»
του Κώστα Γάκη
Τα ερωτικά ταμπού στη σκηνή
Η ανάγκη να αγαπηθούμε μέσα κι έξω απ’ τα όρια του μυαλού και του κορμιού μας, της κοινωνίας μας ακόμα και των επιθυμιών μας.
Η πρώτη παραγωγή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου ανεβαίνει στο Δώμα του θεάτρου από τις 6 Οκτωβρίου και πρόκειται για μια παράσταση που εξερευνά τα ποικίλα τοπία της σεξουαλικότητας και τα ταμπού γύρω από αυτήν.
Σσσσς...Δεν μιλάμε για:
Τον οργασμό
Τι επιθυμούμε στο σεξ
Το σεξ στην εφηβεία και την τρίτη ηλικία
Την νεκροφιλία
Την αιμομιξία
Την παιδοφιλία
Την κτηνοβασία
Την φρουτογαμία
Τον σαδισμό
Τον μαζοχισμό...και άλλα πολλά!
Όμως ο συγγραφέας και σκηνοθέτης αυτής της παράστασης αποφάσισε να θέσει το ζήτημα «επί σκηνής» και να μας φέρει αντιμέτωπους με όλες τις φωτεινές και σκοτεινές πτυχές της λίμπιντό μας, με την παραβατική ή όχι, σεξουαλική συμπεριφορά μας, με την κανονικότητά μας και την αμφισβήτησή της, με την παραφιλία μας και τους φόβους που ίσως μας γεννάει αλλά κυρίως με την κρυμμένη τρυφερότητα που ξυπνάει τον πόθο χωρίς νόμους, κανόνες και όρια.
Σύμφωνα με το δελτίο τύπου «Το έργο «Δεν μιλάμε γι αυτά» επιχειρεί με παιγνιώδη τρόπο να ρίξει φως στα ταμπού που σχετίζονται με τη σεξουαλικότητά μας και τον καταπιεσμένο ερωτισμό μας. Το τι κάνουμε στο κρεβάτι μας είναι μια αυστηρά ιδιωτική υπόθεση, αλλά καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την ευδαιμονία μας και τη στάση μας απέναντι στους άλλους.
Βιογραφικό ΚΩΣΤΑ ΓΑΚΗ
Γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθήνας και πτυχιούχος κλασικής κιθάρας.
Στο θέατρο έχει παίξει στις παραστάσεις: Σελεστίνα του Fernando de Rojas σε σκηνοθεσία Β. Νικολαΐδη, Μόνο την Αλήθεια του Β. Μαυρογεωργίου, Κατσαρίδα του Β. Μαυρογεωργίου, Φι των Β. Μαυρογεωργίου και Α. Ξάφη σε σκηνοθεσία του Ξάφη, Ακούς τη γιορτή; του Σ. Γκάκα σε σκηνοθεσία Β. Μαυρογεωργίου, Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Γ. Ιορδανίδη, Ηλέκτρα του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Π. Παπαγεωργόπουλου και Camino Real του Τ. Ουίλλιαμς.
Στον κινηματογράφο συμμετείχε στις ταινίες «Η γυναίκα είναι σκληρός άνθρωπος» του Α. Καφετζόπουλου (2005), «Υποβρύχιος έρωτας» (2005) και «Ένας άνθρωπος παντός καιρού του Γ. Σολδάτου» (2004).
Στην τηλεόραση συμμετείχε στη σειρά «Ιωάννα της καρδιάς» της Μ. Παπαοικονόμου και στην εκπομπή «Θεατρικά μονόπρακτα» («Ψυχοσάββατο» του Γρ. Ξενόπουλου, σκην. Ε. Παπακωνσταντίνου, τηλεσκηνοθ. Γ. Γκικαπέππα).
Έχει γράψει μουσική για τις παραστάσεις: Η ωραιότερη ιστορία του κόσμου, Τρεις ιστορίες από το Κατάρ, Μόνο την Αλήθεια, Φι, Κατσαρίδα, Ακούς τη γιορτή; Το βέλος που δεν πληγώνει, Μια νύχτα του Φλεβάρη, Norway Today, Wanna be purple μια παράσταση χορού σε χορογραφία Ν. Λαγουσάκου στο θέατρο της S.N.D.O., στο Άμστερνταμ, 2001.
Έχει συμπράξει ως σολίστ (κλασική κιθάρα) με τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ σε συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών κι έχει συνεργαστεί με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα Ηλιούπολης (κλαρινέτο), τη Συμφωνική Ορχήστρα Νέων Αθήνας (κλασική κιθάρα) και την Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων «Άττικα» (κλασική κιθάρα, μαντολίνο).
Μετά την επιτυχία της Κατσαρίδας αλλά και την αξιόλογη δουλειά του ως σκηνοθέτη στον «Έμπορο της Βενετίας» αυτό το καλοκαίρι με το ΔΗ. ΠΕ. ΘΕ. Ρούμελης, ο Κώστας Γάκης βουτάει στα βαθειά της ανθρώπινης ψυχής και μας παρουσιάζει το «Δε μιλάμε γι’ αυτά».
Συντελεστές της παράστασης:
Σκηνοθεσία-Μουσική: Κώστας Γάκης
Σκηνικά: Γκάυ Στεφάνου
Κοστούμια: Παναγιώτα Κοκκορού
Σχεδιασμός φωτισμών: Σακης Μπιρμπίλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Γωγώ Παπαϊωάννου
Παίζουν:
Προμηθέας Δοκιμάκης
Λευτέρης Καταχανάς
Νάνσυ Μπούκλη
Στέλλα Νούλη
Παραστάσεις:
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 21:15, Κυριακή 19:00.
Τιμές εισιτηρίων:
Κανονικό 20€, Φοιτητικό-Νεανικό 15€. Κάθε Πέμπτη, γενική είσοδος 12€.
Η Κατσαρίδα
Βασίλη Μαυρογεωργίου
Σε περιοδεία
Ένα εξωφρενικό ντανταϊστικό μιούζικαλ (δρόμου).
H Κατσαρίδα έχει παιχτεί με μεγάλη επιτυχία δύο χρόνια στην Αθήνα, τρεις μήνες sold out στη Θεσσαλονίκη και αυτό το χειμώνα από τον Οκτώβριο, θα επισκεφτεί πόλεις της περιφέρειας και θα ολοκληρώσει τον κύκλο των παραστάσεών της τον Απρίλιο στο Badminton.
Μια μικρή κόκκινη κατσαρίδα, ξεκινώντας να πραγματοποιήσει τα πιο τρελά της όνειρα, ζει την πιο απίθανη περιπέτεια που έζησε ποτέ κατσαρίδα. Καταλήγοντας εν τέλει στο φεγγάρι.
Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου
Μουσική: Κώστας Γάκης
Κοστούμια: Γεωργία Μπαμπαλού
Σχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Φακούρας
Παίζουν οι ηθοποιοί: Θοδωρής Πετρόπουλος
Σεραφείμ Ράδης
Παραστάσεις για τα παιδιά σε νοσοκομεία
Το Θέατρο του Νέου Κόσμου συνεχίζει για 9η χρονιά τις παραστάσεις για παιδιά που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία και ιδρύματα, δίνοντας δωρεάν 150-180 παραστάσεις κάθε χρόνο.
Θέατρο του Νέου Κόσμου
Αντισθένους 7 & Θαρύπου, 11743 Aθήνα, Τηλ: +302109212900 http://www.theatroneoukosmou.gr/
Σαχλοκουβέντες (Three Occasional Pieces)
του Σάμουελ Μπέκετ απο την ομάδα Oberon
Η ομάδα
Δημιουργήθηκε τον Νοέμβριο του 2009 και απαρτίζεται από τους Αλέκο Σπυριδάκη, Διονύση Καραθανάση, Μαρία Ριστάνη και Μαρία-Δήμητρα Βέττα. Συνδετικός κρίκος όλων είναι η αγάπη για την τέχνη, αλλά και η ανάγκη για δημιουργία και φαντασία στην καθημερινότητα. Η παράσταση Σαχλοκουβέντες – Three Occasional Pieces του Σάμουελ Μπέκετ είναι η πρώτη τους δουλειά.
Ο συγγραφέας
Ο Σάμιουελ Μπέκετ (Samuel Barclay Beckett) «ιδρυτής» του θεάτρου του παραλόγου γεννήθηκε στις 13 Απριλίου 1906και πέθανε στις 22 Δεκεμβρίου 1989. Ήταν Ιρλανδός λογοτέχνης, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Το έργο του είναι βασικά μινιμαλιστικό, και σύμφωνα με ορισμένους ερμηνευτές, βαθιά απαισιόδοξο όσον αφορά την ανθρώπινη φύση. Η απαισιοδοξία αυτή αντανακλάται από την εκτενή και περίεργη αίσθηση του χιούμορ στο έργο του, καθώς και από το γεγονός ότι η περιγραφή των εμποδίων στην ανθρώπινη ζωή εξυπηρετεί την επιθυμία του Μπέκετ να δείξει ότι το «ταξίδι» με τις προκλήσεις και τις δυσκολίες του είναι στην ουσία αυτό που έχει νόημα κι όχι η εκπλήρωση ενός σκοπού ή η άφιξη στον προορισμό.
Το 1969, τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, ενώ το 1984 εκλέχθηκε επικεφαλής της Aosdána, ένωσης ανθρώπων των Καλών Τεχνών της Ιρλανδίας.
Η παράσταση
Παρουσιάστηκε στο Θέατρο Αμαλία, στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών στο πλαίσιο των εκδηλώσεων To act or notto act και στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης την προηγούμενη άνοιξη.
Πρόκειται για τρία μονόπρακτα του Ιρλανδού συγγραφέα (A piece of monologue, Rockaby, Ohio impromptu) που δημοσιεύθηκαν μαζί το 1982 με τον τίτλο Three Occasional Pieces.
Έργα φαινομενικά διαφορετικά, που όμως κινούνται γύρω από κοινές θεματικές. Ένας αφηγητής ανιχνεύει το «μέσα σκοτάδι», μια γυναίκα λικνίζεται προς την ακινησία και το τέλος, ένας αναγνώστης και ένας ακροατής εμπλέκονται σε μια ιδιότυπη ιεροτελεστία ανάγνωσης. Η απώλεια, η εμμονή της επανάληψης, η μνήμη, η αναζήτηση διεξόδου αλλά και η παραίτηση είναι μοτίβα που επανέρχονται στα τρία έργα «ξανά και ξανά».
Ανάμεσα στα τρία μονόπρακτα παρεμβάλλονται και στίχοι από ποιήματα του Μπέκετ, γραμμένα μεταξύ 1976-1978, που ο ίδιος αυτοσαρκαστικά χαρακτήρισε «σαχλοκουβέντες» (Mirlitonnades).
Μετάφραση - Σκηνοθεσία: Αλέκος Σπυριδάκης
Σκηνικά-Κουστούμια: Μαρία-Δήμητρα Βέττα
Επιμέλεια παραγωγής & κουστουμιών: Βούλα Ορφανίδου
Μουσική: Ηρακλής Πασχαλίδης
Σχεδιασμός φωτισμών: Στράτος Κουτράκης
Παίζουν: Μελίνα Τριανταφυλλίδου, Μαρία Ριστάνη, Διονύσης Καραθανάσης
Οι στίχοι που ακούγονται από τις «Σαχλοκουβέντες» είναι σε μετάφραση του Γ. Βίλλιου
8, 9, 10 Οκτωβρίου 2010
Ώρα έναρξης: 21:00
Διάρκεια παράστασης: 75΄
Χώρος: Αίθουσα Μάντεως Τειρεσία (έδρα του Κ.Θ.Ε.Θ), Γεωργίου Κωνσταντινίδη 15 & Μάντεως Τειρεσία. (Περιοχή Δελφών με Παρασκευοπούλου)
Πληροφορίες – Κρατήσεις: 2310865 904
Πώς να πω
του Σάμουελ Μπέκετ
Καταστροφή, Πηγαινέλα, Πώς να πω, Πράξη χωρίς λόγια 2, Play, Ποιήματα και Σαχλοκουβέντες
Με 5 μονόπρακτα του Ιρλανδού συγγραφέα Σ. Μπέκετ σηκώνεται η αυλαία του θεάτρου Σοφούλη στη Θεσσαλονίκη.
Ο σκηνοθέτης Δαμιανός Κωνσταντινίδης σκηνοθετεί τη θεατρική ομάδα Angelus Novus.
Για λίγες μόνο παραστάσεις
1-3 και 8-10 Οκτωβρίου 2010
Πέντε μονόπρακτα, γραμμένα σε διαφορετικές χρονικές φάσεις 1938-1988 και ανόμοια ως προς τη μορφή και το περιεχόμενο, πραγματεύονται ωστόσο την ίδια έγνοια για τη θέση και τον ρόλο του λόγου, της υπερκατανάλωσής του ή της στέρησής του, στις σχέσεις των ανθρώπων και στις ζωές τους.
Στο πρώτο μονόπρακτο, την Καταστροφή, όπου είναι φανερή η πολιτική διάσταση, ένας αυταρχικός σκηνοθέτης, θέλοντας να εξαφανίσει κάθε ίχνος από την προσωπικότητα του πρωταγωνιστή του, του απαγορεύει, ανάμεσα στα άλλα, και να μιλάει. Ταυτόχρονα, ο τρόπος που μιλάει ο ίδιος λειτουργεί τρομοκρατικά για τη βοηθό του.
Πρωτότυπος τίτλος στα γαλλικά “catastrophe”, γράφτηκε το 1982 κι έκανε την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ της Αβινιόν, το 1982. Είναι αφιερωμένο στον συγγραφέα Václav Havel.
Στο Πηγαινέλα, τρεις γυναίκες συνομιλούν και ο λόγος που ακούει ο θεατής επιβεβαιώνει τη φιλία που τις ενώνει. Αντίθετα, τα λόγια που ψιθυρίζει η μια στο αυτί της άλλης χωρίς να μπορεί ο θεατής να τ’ ακούσει, και που αφορούν την τρίτη που απουσιάζει στιγμιαία, ίσως διαβρώνουν την ουσία αυτής της φιλίας.
Πρωτότυπος τίτλος στ' αγγλικά "Come and Go", μεταφράστηκε απ' τον ίδιο στα γαλλικά ως "Va et Vient". Γράφτηκε το 1965, εκδόθηκε στα γαλλικά το 1966, κι έκανε την πρεμιέρα του στη Γερμανία, στο Schiller-Theatre Werkstatt, το 1966, με τον τίτλο "Kommen und Gehen", σε μετάφραση Elmar Tophoven.
Στο Πώς να πω, κεντρικό κείμενο της παράστασης και τελευταίο κείμενο του Μπέκετ δημοσιευμένο λίγους μήνες πριν τον θάνατό του, δηλώνεται η δυσκολία να ειπωθεί με σαφήνεια αυτό που έχει ιδωθεί, η δυσκολία, δηλαδή, -αν όχι η αδυνατότητα- απόδοσης του κόσμου μέσω των λέξεων.
Πρωτότυπος τίτλος στ’ αγγλικά ‘’How to tell’’.
Στο Πράξη χωρίς λόγια 2, ο λόγος απουσιάζει εντελώς και το θέατρο οδηγείται στον μίμο, ενώ στο Play, τα τρία πρόσωπα, χωμένα μέσα σε τεφροδόχους, είναι καταδικασμένα να μιλούν αδιάκοπα, υπό το βασανιστικό φως ενός προβολέα που τους ανακρίνει, και να επαναλαμβάνουν επ’ άπειρον την ίδια πάντα ιστορία, εκείνη της τριγωνικής σχέσης τους.
Πρωτότυπος τίτλος στα γαλλικά ‘’Acte sans paroles II’’, μεταφράστηκε απ' τον ίδιο στ' αγγλικά ως "Act without Words II", εκδόθηκε το 1959 κι έκανε την πρεμιέρα του στο Λονδίνο, στο Institute of Contemporary Arts, το 1960, σε σκηνοθεσία John McGrath. Μονόπρακτο.
"Παίζοντας", πρωτότυπος τίτλος στ' Αγγλικά "Play", γράφτηκε το 1963, μεταφράστηκε κι εκδόθηκε την ίδια χρονιά στα γερμανικά και το 1964 στα γαλλικά και στ' αγγλικά κι έκανε την πρεμιέρα του στη Γερμανία, στο Ulmer Theatre, με τον τίτλο "Spiel", σε σκηνοθεσία Deryk Mendel. Μονόπρακτο.
Τα διάφορα κείμενα συνδέονται μεταξύ τους με μελοποιημένα ποιήματα και «σαχλοκουβέντες» του μεγάλου Ιρλανδού συγγραφέα.
"Ίσως τα καλύτερά μου χρόνια έχουν περάσει όμως, δεν θα ήθελα να γυρίσουν πίσω"
Ο Σάμιουελ Μπέκετ (Samuel Barclay Beckett) «ιδρυτής» του θεάτρου του παραλόγου γεννήθηκε στις 13 Απριλίου 1906και πέθανε στις 22 Δεκεμβρίου 1989. Ήταν Ιρλανδός λογοτέχνης, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Το έργο του είναι βασικά μινιμαλιστικό, και σύμφωνα με ορισμένους ερμηνευτές, βαθιά απαισιόδοξο όσον αφορά την ανθρώπινη φύση. Η απαισιοδοξία αυτή αντανακλάται από την εκτενή και περίεργη αίσθηση του χιούμορ στο έργο του, καθώς και από το γεγονός ότι η περιγραφή των εμποδίων στην ανθρώπινη ζωή εξυπηρετεί την επιθυμία του Μπέκετ να δείξει ότι το «ταξίδι» με τις προκλήσεις και τις δυσκολίες του είναι στην ουσία αυτό που έχει νόημα κι όχι η εκπλήρωση ενός σκοπού ή η άφιξη στον προορισμό.
Το 1969, τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, ενώ το 1984 εκλέχθηκε επικεφαλής της Aosdána, ένωσης ανθρώπων των Καλών Τεχνών της Ιρλανδίας.
Σε όλο του το έργο υπάρχει ο υπαινιγμός ότι όλος ο κόσμος είναι γεμάτος απορίες που αιωρούνται. Μα κι αν δε μπορούμε να βρούμε τις απαντήσεις, μπορούμε τουλάχιστον να απολαμβάνουμε τα ερωτήματα.
Ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ., τη Δραματική Σχολή της Ρούλας Πατεράκη και το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Paris X – Nanterre με θέμα διδακτορικής διατριβής: H σκηνοθεσία των τραγωδιών του Σοφοκλή Oιδίπους, Hλέκτρα, Aντιγόνη, στην Γαλλία, από το 1960 έως το 1986. Έχει διδάξει θεατρολογία, σκηνοθεσία και υποκριτική στις Δραματικές σχολές Γ. Ροντίδη και Κ.Θ.Β.Ε, καθώς και στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών. Στο Τμήμα Θεάτρου διδάσκει από το 2003. Έχει εργαστεί ως ηθοποιός στην Ελλάδα και στη Γαλλία. Στη Γαλλία σκηνοθέτησε έργα των Λόρκα, Μπύχνερ, Μπέκετ, Ζενέ, Κορνέιγ κ.α. Στην Ελλάδα σκηνοθέτησε για το ΚΘΒΕ, το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, τις ομάδες ΛΥΚΗ ΒΥΘΟΥ και ANGELUS NOVUS έργα των Μποστ, ντε Σαντ, Χ. Μύλλερ, Φασμπίντερ, Ο. Ουάιλντ, κ.α. και παραστάσεις βασισμένες σε δική του δραματουργική επεξεργασία κειμένων όπως η ραψωδία λ (Νέκυια) της Οδύσσειας, διηγήματα του Αλ. Παπαδιαμάντη, επιστολές της Πριγκίπισσας Παλατινής (17ος αι.), ποιήματα του Τ. Σινόπουλου κ.α. Έχει δημοσιεύσει άρθρα, μεταφράσεις καθώς και λογοτεχνικά κείμενα σε διάφορα περιοδικά. Έχει μεταφράσει στα γαλλικά, μαζί με τον Francois Rey, τον Aίαντα και τον Φιλοκτήτη του Σοφοκλή (Eθνικό Θέατρο ODEON, Παρίσι). Mε το ψευδώνυμο Κ.Σ. Δαμιανός εξέδωσε το έργο Ο Μαύρος Πρίγκιπας (Θεσσαλονίκη: University Studio Press, 2006).
Μετάφραση-σκηνοθεσία: Δαμιανός Κωνσταντινίδης
Μουσική: Κωστής Βοζίκης
Φωτισμοί: Σεσίλια Τσελεπίδη
Σκηνικά-κοστούμια: Angelus Novus και Ζαμπία Πατεράκη
Κατασκευή μάσκας και robe de chambre: Ζαμπία Πατεράκη
Συμμετοχή στη δραματολογία: Βιβή Θεοδωρακοπούλου
Παίζουν:
Στέλλα Βογιατζάκη
Θέμης Θεοχάρογλου
Μαρία Μουστάκα
Δημήτρης Χατζημιχαηλίδης
Ζωντανή μουσική:
Κωστής Βοζίκης
Θέατρο Σοφούλη
Τραπεζούντος 5 και Σοφούλη
Ημερομηνίες παραστάσεων: 1-3 και 8-10/10/2010
Ημέρες παραστάσεων: Παρασκευή – Σάββατο – Κυριακή
Ώρα: 21.15 και λαϊκή απογευματινή την Κυριακή στις 16.30
Τιμές εισιτηρίων: κανονικό: 15 ευρώ – φοιτητικό και λαϊκή απογευματινή: 10 ευρώ, δεκτές ατέλειες στη λαϊκή απογευματινή της Κυριακής
Κρατήσεις - Πληροφορίες: 2310-423925
Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης
Πειθαρχία, έλεγχος και έμπνευση
Πέρσι τον θαυμάσαμε στη σκηνοθεσία του θεατρικού έργου Μάτια Τέσσερα στο χώρο του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν στο υπόγειο της Πεσματζόγλου. Δε θα ξεχάσω το πολύ ενδιαφέρον ξεκίνημα της παράστασης ενδεδυμένο με μουσική που προμήνυε μια δυνατή συνέχεια αλλά και με μια διαδοχική εμφάνιση των ηθοποιών έτσι που απ’ την αρχή κιόλας οι θεατές γνώριζαν έστω και στιγμιαία τους ήρωες που θα έπαιζαν στο έργο.
Φέτος, ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης σκηνοθετεί στο χώρο Black Box του θεάτρου Επί Κολωνώ ένα κείμενο τελείως διαφορετικό αλλά εξίσου ελκυστικό. Το μονόλογο του Ανδρέα Φλουράκη «Φύλλα της» σε ερμηνεία της Λίλας Καφαντάρη.
Κύριε Αρβανιτάκη, μιλήστε μου λίγο για το μονόλογο του κυρίου Φλουράκη. Τι σας έκανε να δεχτείτε να τον σκηνοθετήσετε;
Παλιά οι σκέψεις μου σχετικά με τη διαδικασία προς ένα «ναι» ή ένα «όχι» ήταν αρκετά σύνθετες. Τώρα πια το κριτήριο μου είναι αποκλειστικά η ενστικτώδης αντίδραση που έχω όταν διαβάζω για πρώτη φορά το έργο: Αν μου κρατήσει το ενδιαφέρον (πράγμα που δεν συμβαίνει συχνά) κι αν φτιάχνει ένα κόσμο που με κάποιο τρόπο με γοητεύει, τότε προχωρώ. Το συγκεκριμένο κείμενο άσκησε μια παράδοξη γοητεία πάνω μου. Μα μόνο όταν αρχίσαμε να το δουλεύουμε στην πρόβα, άρχισα να κατανοώ το γιατί.
Θεωρείτε ότι οι μονόλογοι αποτελούν ένα ιδιαίτερο θεατρικό είδος; Ποιες δυσκολίες εντοπίζετε στη σκηνοθεσία τους;
Σίγουρα αποτελούν κάτι ξεχωριστό. Στα ομαδικά έργα ξεκινώ πάντα από την κατεύθυνση των δράσεων: προσπαθώ να διασφαλίσω ότι ο κάθε ηθοποιός επικεντρώνει την ενέργεια του στη «μετατόπιση» του άλλου. Σ’ ένα μονόλογο, όταν η δράση του ρόλου δεν κατευθύνεται στον άλλο ρόλο, πού πάει; Αυτό, για μένα, είναι το κύριο ερώτημα. Ποιός είναι ο αποδέκτης της αφήγησης; Σε ποιόν διηγούμαστε την ιστορία; Φαίνεται απλή ερώτηση αλλά δεν είναι.
Περιγράψτε μου τη συνεργασία σας με την κυρία Λίλα Καφαντάρη. Γιατί θεωρείτε ότι ο συγκεκριμένος ρόλος της ταιριάζει;
Και η Λίλα και εγώ έχουμε εκπλαγεί από την ευκολία και το βάθος της επικοινωνίας μας. Μιλάω και εκ μέρους της γιατί είναι κάτι που έχουμε συζητήσει επανειλημμένως. Ακούγεται κλισέ, αλλά, ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ πιο ιδανική συνεργασία. Η Λίλα είναι πανέξυπνη και ταυτοχρόνως απόλυτα ανοιχτή συναισθηματικά. Σπανίως βρίσκεις και τα δύο σε τέτοιο βαθμό σ’ έναν ηθοποιό.
Όσο μελετάμε το έργο, τόσο επιβεβαιώνουμε το συμπέρασμα μας ότι ο ρόλος δεν ταιριάζει μόνο στη Λίλα αλλά και σε μένα! Γιατί έχουμε κι οι δύο ψύχωση με τον έλεγχο (ευτυχώς όχι στο βαθμό που τον έχει η ηρωίδα του έργου). Από ‘κει και πέρα, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου, όταν εγώ δεν καταλαβαίνω κάτι, η ανάλυση που μου κάνει από την εμπειρία της ζωής της η Λίλα, μου το φωτίζει μ’ ένα τρόπο μαγικό. Αυτό είναι βέβαια ενδεικτικό και του πόσο βαθειά κατανοεί τη γυναικεία σκέψη ο συγγραφέας μας.
Τι νομίζετε πως είναι αυτό που θα έκανε κυρίως το κοινό να ενδιαφερθεί για την παράσταση «τα Φύλλα της»;
Η γυναίκα που αφηγείται διάσπαρτες στιγμές απ’ τη ζωή της, είναι σίγουρα αναγνωρίσιμη απ’ όλους μας: όχι μόνο από τις γύρω μας ελληνίδες, αλλά κι από τις εμπειρίες του καθενός. Στοιχεία αρχετυπικά όπως η απώλεια, ο φόβος, η ενσυνείδητη προσπάθεια για έλεγχο του πόνου, είναι πράγματα που όλοι κατανοούμε βαθειά. Από ‘κει και έπειτα, ο Ανδρέας Φλουράκης, πέρα από την αξιοθαύμαστη κατανόηση που δείχνει της ανθρώπινης φύσης, χρησιμοποιεί και μια μέθοδο αφήγησης που, κατά τη γνώμη μου, αναδεικνύει το «ξεδίπλωμα» της, μ’ ένα τρόπο ιδιοφυή.
Έχετε σκηνοθετήσει πολλά θεατρικά έργα εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους. Π.χ. έχετε σκηνοθετήσει την κατάρα της Ίρμα Βεπ αλλά και το Σεσουάρ για δολοφόνους. Εκτός από ταλέντο φυσικά, πόση ευελιξία απαιτεί μια τέτοια εναλλαγή κάθε χρόνο ή και παράλληλα μέσα στη διάρκεια μιας θεατρικής σαιζόν;
Δεν θεωρώ ότι απαιτεί κάποια ενσυνείδητη ευελιξία. Αν αναγνώσεις τίμια ένα έργο, δεν υπάρχει λόγος να επαναληφθείς όταν θα έρθει η ώρα να το ερμηνεύσεις. Αυτό θα συμβεί μόνο αν επαφίεσαι στα κλισέ σου. Υπάρχουν βέβαια δημιουργοί που αφήνουν τη σφραγίδα τους σ’ ότι κάνουν. Όταν είναι πραγματικά χαρισματικοί φωτίζουν το πρωτογενές υλικό με τον πλούτο του οράματος τους. Εγώ συνήθως προτιμώ την «αόρατη σκηνοθεσία», όπου το χέρι του σκηνοθέτη λειτουργεί με σχετική διακριτικότητα.
Θα θέλατε να μας μιλήσετε για την περίοδο όπου μένατε και εργαζόσασταν στις Η. Π. Α.; Τι είδους παραγωγές είχατε αναλάβει εκείνη την εποχή; Τι σας επηρέασε πιο έντονα σε κείνη τη φάση της ζωής σας;
Είναι δύσκολο να περιλάβω όλα εκείνα τα χρόνια σε λίγες γραμμές. Θα ‘λεγα πάντως ότι, δεδομένου ότι τότε δεχόμουν σαφώς λιγότερες προτάσεις, έπρεπε συνήθως να έχω εγώ την πρωτοβουλία της επιλογής του υλικού. Ως εκ τούτου τα θέματα μου ήταν πολύ πιο «δύσκολα».
Αδιαμφισβήτητα τη μεγαλύτερη επιρροή πάνω μου άσκησε ο Γκροτόφσκι στα δύο χρόνια που σπούδασα μαζί του. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι η δουλειά μου αποτελεί «συνέχεια» της δικιάς του. Ο τρόπος που ο κάθε δάσκαλος μπολιάζει τους μαθητές του μπορεί να λειτουργεί εντελώς υποσυνείδητα. Γι’ αυτό και όταν με ρωτάνε «τι ακριβώς σου έμαθε ο Γκροτόφσκι;» δεν έχω κάποια απλή απάντηση να δώσω.
Ποια είναι τα θεατρικά έργα που ονειρεύεστε να σκηνοθετήσετε και γιατί;
Η ιδανική κατάσταση για μένα αυτή τη στιγμή είναι να κάνω θέατρο μαζί με τους απόφοιτους της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών.
Ποια είναι τα επαγγελματικά σας σχέδια για το κοντινό μέλλον; Ετοιμάζετε κάτι άλλο ταυτόχρονα αυτόν τον καιρό;
Όπως λέει κι ο Μπρεχτ, «ετοιμάζω το επόμενο μου λάθος». (Μ’ άλλα λόγια, δεν είναι ανακοινώσιμο ακόμη...)
Αν δε γινόσασταν σκηνοθέτης, ποια άλλη δουλειά θα σας έκανε να νιώθετε εξ ίσου δημιουργικός;
Αυτή του διευθυντή ορχήστρας. Ξέρω, δεν δείχνω ιδιαίτερο εύρος στις επιλογές μου, αλλά, όπως δήλωσα και προηγουμένως, έχω ψύχωση με τον έλεγχο!
Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε και να σας ευχηθώ καλή επιτυχία!
Εγώ σας ευχαριστώ - τόσο για τα καλά σας λόγια όσο και για τις ουσιαστικές κι εύστοχες ερωτήσεις σας.
Τα «Φύλλα της» κάνουν πρεμιέρα την Παρασκευή στις 8 Οκτωβρίου στις 21.00 (ακολουθεί μεταμεσονύχτια παράσταση στις 00.00)
Στις 1, 2 και 3 Οκτωβρίου 2010 στις 8 το βράδυ
Όλα αυτά με ελεύθερη είσοδο γιατί το παραμύθι χαρίζεται.... δεν πληρώνεται! Έχετε νιώσει ποτέ απορριμμένοι; Γιάννης Σαρακατσάνης Χωρίς Τίτλο Λόγω Αμνησίας Από 8 Οκτωβρίου έως 28 Νοεμβρίου 2010 «Με αφορμή μια παράσταση» Έντεκα πρόσφατοι απόφοιτοι του εργαστηρίου σκηνογραφίας και της ειδικότητας της αρχιτεκτονικής εσωτερικού χώρου του Κολλεγίου Βακαλό, ορισμένοι από τους οποίους είναι ήδη επαγγελματίες σκηνογράφοι, καταθέτουν τις σκηνογραφικές τους σκέψεις, σχεδιάζοντας σκηνικά και κοστούμια για το έργο του Eric Westphal "Εσύ και τα σύννεφά σου", το οποίο ανέβηκε στο "Αγγέλων Βήμα" στις 11/12/2009. ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ Κρατήσεις θέσεων: http://www.aggelonvima.gr/ |
